บทที่ 200 ฆ่าทีละคนๆ
"ค่ายกลกับดัก!" เมื่อเสียงรอบข้างเงียบสนิท และทัศนวิสัยกลายเป็นความมืดมิด ซูจิ้งเจินรู้สึกถึงความผิดปกติในทันที คำว่า "ค่ายกลกับดัก" ผุดขึ้นในความคิด เขาเอื้อมมือไปคว้ามือของเสวี่ยหนิงโดยสัญชาตญาณ ทำเอาเธอสะดุ้งเล็กน้อย ยังไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงทำเช่นนั้น ความระแวดระวังของเสวี่ยหนิงยังสู้ซูจิ้งเจิน...
