บทที่ 105 เยี่ยมบ้านตระกูลถง(ฟรี)

บทที่ 105 เยี่ยมบ้านตระกูลถง(ฟรี)

สองวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ถึงวันอาทิตย์แล้ว

เมื่อวาน หลิวจวินนำเงินงวดสุดท้าย 1,600 หยวนของสินค้าชุดแรกมาให้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เห็นได้ว่าสินค้าชุดนี้ได้รับความนิยมในตลาดมืดมาก

ที่ทำงานไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เฉิงจินไม่เคยคุยกับเขาเลย ราวกับเย่ชวนเป็นแค่พนักงานธรรมดาที่สุด

เย่ชวนก็ไม่ได้เข้าไปทัก แค่ทำหน้าที่ของตัวเอง

นัดกับถงเหยาไว้แล้วว่าวันนี้ตอนเที่ยงจะไปเยี่ยมบ้านตระกูลถง เมื่อวานหลังเลิกงาน เขาก็นำของขวัญที่เตรียมไว้กลับบ้าน

เหล้าเหมาไถสองขวด บุหรี่ต้าเฉียนเหมินสองห่อ ขนมหนักกว่าสามชั่ง หมูสามชั้นก้อนใหญ่หนักกว่าสองชั่ง และผลไม้แช่อิ่มหนึ่งกล่องที่ฮั่นลี่เฟินช่วยหามาให้

ของขวัญเหล่านี้ไม่ว่าจะเป็นครอบครัวไหนก็ถือว่ามีค่ามาก ถ้าไม่มีความสัมพันธ์กับสหกรณ์หรือห้างสรรพสินค้า ก็ซื้อเหล้าเหมาไถไม่ได้

ครอบครัวเย่ก็ให้ความสำคัญกับการไปเยี่ยมครั้งแรกของเย่ชวน หลิวเยว่ช่วยห่อของขวัญ เย่หย่งซุ่นก็วางของขวัญบนจักรยาน

วันอาทิตย์เป็นวันหยุด ชาวบ้านในบ้านพักต่างพักผ่อนอยู่บ้าน

เห็นเย่หย่งซุ่นวางของขวัญมากมายบนจักรยาน ทุกคนต่างตะลึง

ทั้งบุหรี่ดีทั้งเหล้าดี ทุกคนมองเย่หย่งซุ่นตาค้าง อี้จงไห่ถึงกับลืมสูบบุหรี่ที่คีบไว้ในมือ

"ลุงเย่ บ้านคุณจะทำอะไรน่ะ?"

เย่หย่งซุ่นยิ้มซื่อๆ พูดว่า "ลูกชายผมมีแฟนแล้ว วันนี้จะไปเยี่ยมบ้านเขา เตรียมของขวัญไว้หน่อย"

น้ำเสียงของเย่หย่งซุ่นเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ ฉินหวายหรูได้ยินแล้วใจหาย เย่ชวนมีแฟนแล้ว ตัวเองยังคิดจะหาผลประโยชน์อยู่เลย!

มองของขวัญที่เขาเตรียมไปเยี่ยมครั้งแรก ล้วนเป็นของที่หาซื้อยากในท้องตลาด นึกถึงตอนเจียตงสวี่มาเยี่ยมบ้านเธอครั้งแรก ซื้อเหล้าเอ้อร์กว้อโถวหนึ่งขวดกับขนมท้อซิวสองชั่ง ทำท่าเบ่งใหญ่ ทำเหมือนเอาภูเขาทองมาให้

ไท้จู้ก็รู้สึกไม่สบายใจ ตัวเองแก่กว่าเย่ชวนหลายปี ยังไม่มีแฟนเลย ดูท่าอีกฝ่ายจะเตรียมแต่งงานแล้ว

อี้จงไห่ก็ตะลึง ไอ้หนูนี่มีแฟนแล้ว?

"เย่ชวนมีแฟนแล้วเหรอ? เป็นคนในโรงงานเราหรือ?"

เย่หย่งซุ่นพูดอย่างภาคภูมิใจ "ไม่ใช่คนในโรงงานเรา เป็นครูประถม!"

ทุกคนยิ่งตกใจ ในยุคนี้ครูไม่ใช่ขี้ข้าแล้ว แต่เป็นอาชีพที่น่าเคารพ ทั้งสถานะและเงินเดือนเทียบกับกรรมกรไม่ได้เลย

ไม่มีใครคิดว่าคนรับซื้อของเก่าจะได้ครูเป็นแฟน

"หึ! ต้องเลิกกันแน่!" เจียจางจื่อเบ้ปาก พึมพำเบาๆ

แม้เย่หย่งซุ่นจะไม่ได้ยินคำพูดของเจียจางจื่อ แต่รู้ว่าต้องไม่ใช่คำพูดดีๆ แต่ก็ไม่ได้ถือสา

เจียตงสวี่นอนอยู่บนเก้าอี้ หน้าตาดำทะมึน แต่แล้วก็ปลอบใจตัวเอง มีแฟนเป็นครูแล้วไง? เมียฉันสวยนี่!

เห็นเย่หย่งซุ่นมัดของขวัญบนจักรยานหลายรอบ ทุกคนก็ไม่สงบแล้ว ที่แขวนอยู่ที่แฮนด์รถคือหมูสามชั้นมันๆ ก้อนหนึ่ง หนักกว่าสองชั่ง

แม้เหล้าเหมาไถและบุหรี่ต้าเฉียนเหมินจะมีค่า แต่กินไม่อิ่มท้อง ในยุคที่ขาดแคลนเสื้อผ้าและอาหาร หมูสามชั้นและขนมในสายตาชาวบ้านธรรมดามีค่ามากกว่า

แต่สำหรับคนอย่างอี้จงไห่ที่กินอิ่มได้ เหล้าเหมาไถและบุหรี่ต้าเฉียนเหมินดึงดูดเขามาก

ภายใต้สายตาของทุกคน เย่ชวนแต่งตัวเรียบร้อย ขี่จักรยานออกจากเขตบ้านพัก

เฉียนปู้กุ้ยที่เรือนหน้าก็เห็นของขวัญมีค่าบนจักรยาน เดาได้ทันทีว่าเย่ชวนต้องไปเยี่ยมบ้านคุณครูถง

"เฮ้อ รู้งี้แนะนำคุณครูถงให้เย่ชวนก่อนก็ดี จะได้ผลประโยชน์บ้าง"

เฉียนปู้กุ้ยทุบอกชกหัว แต่นึกขึ้นได้ว่าที่โรงเรียนยังมีคุณครูสวยชื่อหร่านชิวเย่ แม้จะไม่สวยเท่าถงเหยา แต่ทั้งหน้าตาและฐานะครอบครัวก็ดีเยี่ยม

แต่จะแนะนำคุณครูหร่านให้ใครดี? คนหนุ่มในเรือนมีไม่กี่คน เงินเดือนสูงก็มีแค่ไท้จู้กับสวี่ต้าเมา

ตาเฉียนปู้กุ้ยเป็นประกาย กินทั้งสองคนได้ เก็บผลประโยชน์ทั้งคู่ ใครจะจีบคุณครูหร่านได้ก็แล้วแต่ความสามารถ

เย่ชวนขี่จักรยานมุ่งหน้าไปทางบ้านตระกูลถง ระหว่างทางได้รับสายตาอิจฉามากมาย

จักรยานเอ้อร์ปาต้าก่างคันใหม่ ของขวัญมีค่า รูปร่างหน้าตาหล่อเหลาสง่างาม สาวๆ ที่ยังไม่แต่งงานตามถนนถึงกับตาเหลือก

ขี่จักรยานราวยี่สิบนาทีถึงปากซอยที่บ้านถงเหยาอยู่ เห็นร่างงดงามกำลังมองซ้ายมองขวาอยู่แต่ไกล

เย่ชวนจอดจักรยาน ถงเหยาก็วิ่งมาหาเขาราวกับผีเสื้อน้อย

"รอนานไหม?"

"ไม่ค่ะ ฉันก็เพิ่งออกมาเหมือนกัน" เสียงของถงเหยาไพเราะราวกับนกร้อง

เห็นของขวัญมากมายบนจักรยานของเย่ชวน เธออ้าปากด้วยความประหลาดใจ

"เย่ชวน ทำไมซื้อของมาเยอะจัง?"

"เจอแม่ยายครั้งแรก ต้องเตรียมของขวัญเยอะหน่อย" เย่ชวนยิ้มพูด

ถงเหยา หน้าแดงพูดว่า "ยังไม่ทันแต่งงานก็เรียกแม่ยายแล้ว ไม่อายเลย!"

"ยังไงก็ต้องเรียกสักวัน!" เย่ชวนพูดจาหยอกเย้า

ถงเหยายิ้มหวาน พาเขาเดินไปที่บ้านพักของบ้านเธอ(*ขอเรียกบ้านพัก เคยมีนักอ่านแนะนำว่าเป็นเรือนสี่ประสาน)

ที่หน้าประตูบ้าน มีคุณลุงสองคนกำลังเล่นหมากรุก เห็นถงเหยาเดินมากับชายแปลกหน้าพูดคุยยิ้มแย้ม จึงถามว่า "เหยาเหยา นี่แฟนหนูเหรอ?"

"คุณปู่เฉิน คุณปู่หยาง นี่เย่ชวนแฟนหนูค่ะ" ถงเหยาทักทายอย่างสุภาพ

เย่ชวนก็ยิ้มทักทายทั้งสองคน แล้วตามถงเหยาเข้าเขตบ้านพัก

บ้านตระกูลถงอยู่ในบ้านพักชั้นใน ลานบ้านสะอาดเรียบร้อยมาก มีผู้อยู่อาศัยไม่มาก รวมบ้านตระกูลถงแล้วมีแค่แปดครอบครัว

บ้านตระกูลถงอยู่ห้องกลางในเรือนหลัง หน้าประตูมีกระถางดอกไม้เรียงราย ดอกไม้งามแข่งกัน เห็นได้ชัดว่าดูแลอย่างพิถีพิถัน

เพื่อนบ้านในเรือนล้วนใจดี เห็นพวกเขาสองคนต่างทักทายอย่างอบอุ่น เย่ชวนเห็นได้ว่าความกลมเกลียวระหว่างเพื่อนบ้านเป็นไปอย่างจริงใจ ไม่เหมือนเพื่อนบ้านที่บ้านเขาที่แค่ทำเป็นพิธี

เขาเพิ่งจอดจักรยาน ก็เห็นชายคนหนึ่งเดินออกมาจากบ้าน อายุราวสี่สิบห้าสิบปี ผิวคล้ำ ดูแข็งแรง มีรอยยิ้มบนใบหน้า

"พ่อคะ นี่เย่ชวนค่ะ!"