บทที่ 1 โจร

บทที่ 1 โจร

ในห้องน้ำที่เต็มไปด้วยไอน้ำ ชายหนุ่มนามว่า เฉินหยาง เงยหน้าขึ้นหลับตาอย่างผ่อนคลาย ปล่อยให้น้ำชะล้างร่างกายที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็น พร้อมกับรอยยิ้มอันอิ่มเอิบบนใบหน้า เขาพึมพำกับตัวเองว่า “เมืองต้าอี้ที่แสนงดงาม ในที่สุดฉัน เฉินหยาง ก็กลับมาแล้ว”

ขณะที่เฉินหยางกำลังผ่อนคลายจิตใจอย่างเต็มที่ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียง “แกร๊ก” ประตูห้องน้ำถูกเปิดออก

เฉินหยางสะดุ้งตัวขึ้นมา รีบหยิบกะละมังข้างตัวขึ้นมาบังร่างกายโดยสัญชาตญาณ ก่อนจะมองไปที่ประตูห้องน้ำ สิ่งที่ปรากฏคือเด็กสาวคนหนึ่งที่พันตัวด้วยผ้าเช็ดตัว เผยให้เห็นไหล่อันขาวนวล พร้อมรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสนุกสนาน

เมื่อสายตาของทั้งสองประสานกัน รอยยิ้มบนใบหน้าของ เย่ยี่ฉิง แข็งทื่อไปทันที เธอไม่เคยคาดคิดเลยว่าภายในห้องน้ำจะมีชายแปลกหน้าอยู่ และยังไม่มีเสื้อผ้าปกคลุมร่างกายอีกด้วย

“โจรสมัยนี้ช่างกล้าจริงๆ ขโมยของเสร็จแล้วยังอาบน้ำอีกหรือ?”

“คุณเป็นใคร?”

“คุณเป็นใคร?”

คำถามเดียวกันหลุดออกมาจากปากของเฉินหยางและเย่ยี่ฉิง ทั้งสองหยุดชะงักไปชั่วครู่ ราวกับกำลังงุนงงกัน

ทั้งคู่

เฉินหยางเริ่มสังเกตรูปลักษณ์ของหญิงสาว ใบหน้ารูปไข่ที่สมบูรณ์แบบ ดวงตากลมโตที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำ และผิวขาวนวลราวกับหิมะ เธอเป็นหญิงงามระดับเทพธิดาที่สามารถทำให้ผู้ชายทั้งโลกหลงใหล

แต่ว่า ทำไมเธอถึงมาอยู่ในบ้านของเขา? ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังจ้องมองเขาอย่างไม่ละสายตาอีกด้วย

“ยัยโรคจิต! จ้องอะไรนักหนา?”

เฉินหยางตะโกนออกไป ทำให้เย่ยี่ฉิงได้สติ เธอรีบละสายตาออกจากเขา แม้ว่าเธอจะไม่ได้เห็นอะไรเพราะมีกะละมังบังไว้ แต่ใบหน้าของเธอกลับขึ้นสีแดงระเรื่อ แสดงถึงความอายและความโกรธ เธอเตะไปที่เฉินหยางพร้อมตะโกนว่า “เข้ามาในบ้านคนอื่นแล้วยังกล้าอาบน้ำอีก กล้าดีมาก!”

การเตะครั้งนี้ของเย่ยี่ฉิงสูงมาก จนเล็งไปที่หน้าของเฉินหยาง แต่เพราะเธอสวมเพียงผ้าเช็ดตัว ทำให้ชายผ้าเปิดออกจนเกือบจะโป๊

เมื่อเธอเห็นสายตาของเฉินหยางผิดปกติ ขาของเธอยังไม่ทันถึงตัวเขา เธอก็รีบดึงกลับและจับผ้าเช็ดตัวแน่น ความโกรธทำให้เธอแทบจะกระอักเลือด

เธออยากจะลงมืออีกครั้ง แต่กลัวว่าจะโป๊เปลือยเสียก่อน ยิ่งเพิ่มความโมโหจนเธอต้องกัดฟันและจ้อง

เฉินหยางอย่างดุดัน ก่อนจะปิดประตูห้องน้ำเสียงดังปัง พร้อมตะโกนออกมาจากข้างนอกว่า “ไอ้บ้า รีบใส่เสื้อผ้าแล้วออกมาเดี๋ยวนี้! ไม่อย่างนั้นฉันจะเข้าไปจัดการเอง”

“ผู้หญิงคนนี้หน้าตาสวยจริง แต่ดูเหมือนจะอารมณ์ร้อนเกินไปหน่อย”

เฉินหยางพึมพำเบาๆ แต่กลับไม่รีบร้อนเลยแม้แต่น้อย เขายังคงอาบน้ำอย่างใจเย็น แม้ว่าหญิงสาวจะไม่พอใจเพียงใด เพราะนี่คือบ้านของเขา จะอาบน้ำสักครั้งยังต้องมองสีหน้าคนอื่นด้วยหรือ?

สำหรับหญิงสาวที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างกระทันหัน เฉินหยางก็เริ่มคิดได้ ไม่มีใครที่จะพันผ้าเช็ดตัวแล้วบุกเข้ามาในห้องน้ำของคนอื่น ดังนั้นมีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวคือ เธอเป็นผู้เช่าบ้านหลังนี้

บ้านที่เฉินหยางกำลังอาศัยอยู่นี้ เป็นมรดกที่เขาได้รับจากคุณปู่ วันนี้เพิ่งมาถึงก็รีบอาบน้ำทันที แต่กลับไม่คาดคิดว่าจะมีสาวสวยเช่าบ้านอยู่ด้วย

คิดถึงเด็กสาวที่ทั้งสวยและอารมณ์ร้อน เฉินหยางก็อดสงสัยไม่ได้ว่านี่จะเป็นหนึ่งในมรดกที่คุณปู่ทิ้งไว้ให้หรือไม่

“คิดอะไรเนี่ย คุณปู่เป็นคนซื่อสัตย์ขนาดนั้น ไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้แน่นอน”

เฉินหยางมีท่าทีจริงจัง แต่ริมฝีปากกลับมีรอยยิ้มบางๆ ขณะที่กำลังถูสบู่ไปมาในห้องน้ำ พร้อมกับผิวปากอย่างสบายใจ

เสียงผิวปากดังขึ้นได้ไม่นาน ประตูห้องน้ำก็ถูกเคาะดังปึงปัง เย่ยี่ฉิงตะโกนอยู่ข้างนอกว่า “ไอ้บ้า นายกล้าผิวปากอีกหรือ? ฉันให้เวลาอีกหนึ่งนาที ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย ไม่อย่างนั้นฉันจะล็อกนายไว้ในห้องน้ำ”

“โธ่ ยัยอารมณ์ร้อน ฉันไม่อยากทะเลาะด้วยหรอกนะ”

เฉินหยางเบ้ปาก ไม่ใส่ใจกับคำขู่ของหญิงสาว ยังคงอาบน้ำต่ออย่างใจเย็น

เวลาผ่านไปอีกสักพัก ประตูห้องน้ำก็มีเสียง “แกร๊ก” ดังขึ้น พร้อมกับเสียงโกรธเกรี้ยวว่า “ฉันล็อกประตูแล้ว นายอย่าหวังจะออกมาได้เลย!”

“เฮอะ ประตูแค่นี้คิดว่าจะขังฉันได้เหรอ? คิดว่าฉายา ‘พระเจ้า’ ของฉันได้มาฟรีๆ รึไง”

เฉินหยางหัวเราะเบาๆ ก่อนจะผิวปากต่ออย่างไม่สนใจ

เมื่อเสียงผิวปากดังขึ้นจากด้านใน ใบหน้าของเย่ยี่ฉิงแดงกร่ำด้วยความโกรธจนแทบระเบิด เธอไม่เคยเห็นโจรที่หน้าด้านถึงเพียงนี้ ไม่เพียงแค่แอบเข้ามาในบ้านคนอื่น อาบน้ำโดยไม่มีการเกรงใจ ยังมีหน้ามาผิวปากอีก!

“ถ้าเขาออกมาเมื่อไหร่ ฉันจะเตะให้ฟันร่วง!”

เย่ยี่ฉิงกัดฟันพูดออกมา เธอก้มมองผ้าเช็ดตัวที่พันรอบตัวอยู่ แล้วรีบวิ่งกลับไปที่ห้องของตัวเองเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว ก่อนจะกลับมาที่หน้าประตูห้องน้ำอีกครั้ง คราวนี้เธอสวมเสื้อคลุมและกางเกงเรียบร้อย พร้อมจะเผชิญหน้ากับโจรที่กล้าล่วงล้ำเข้ามา

เมื่อได้ยินเสียงผิวปากที่ยังดังต่อเนื่อง เย่ยี่ฉิงรู้สึกโล่งใจขึ้นมาหน่อย “คราวนี้แหละ ฉันจะสั่งสอนให้รู้สำนึก!” เธอพึมพำกับตัวเอง

ไม่นานเสียงน้ำก็หยุดลง ตามมาด้วยเสียงคนกำลังแต่งตัว เย่ยี่ฉิงเงี่ยหูฟังแต่กลับไม่ได้ยินเสียงเรียกร้องให้เปิดประตู เธอขมวดคิ้วแน่น วางหูแนบกับประตูเพื่อพยายามฟังว่าข้างในเกิดอะไรขึ้น

แต่จู่ๆ ประตูก็เปิดออกอย่างกะทันหัน ทำให้เย่ยี่ฉิงผงะถอยหลังไป เงยหน้าขึ้นก็เห็นเฉินหยางยืนยิ้มอยู่หน้าประตู

เฉินหยางมองดูเย่ยี่ฉิงที่สวมชุดฝึกศิลปะการต่อสู้ สีหน้าดุดัน มือทั้งสองข้างเท้าเอว ท่าทางดูดุร้าย “อ้อ ที่แท้ผู้เช่าของฉันเป็นนักศิลปะการต่อสู้ นี่เองถึงได้อารมณ์ร้อนขนาดนี้ วันๆ คงมีแต่ชกต่อย เตะต่อย คงยากจะอ่อนโยนได้” เขาพึมพำในใจ

แต่เมื่อมองชุดฝึกที่หลวมเล็กน้อยบนตัวเธอ เฉินหยางก็แอบคิดว่ามันก็ดูเหมาะกับเธอไม่น้อย

“นาย…นายออกมาได้ยังไง?”

เย่ยี่ฉิงถามด้วยความสงสัย สายตาเต็มไปด้วยคำถาม เธอมั่นใจว่าล็อกประตูแล้ว แต่เขากลับเปิดออกมาได้

“ก็เธอไม่ได้เป็นคนไข้ล็อกเองหรือไง?” เฉินหยางทำหน้าซื่อตอบ พร้อมใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมที่ยังเปียกอยู่ ก่อนเดินตรงไปยังห้องของเขาเอง

เย่ยี่ฉิงอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเห็นเฉินหยางหันหลังเดินไป เธอพุ่งเข้าใส่ทันที ต่อยไปที่หลังของเขา “ไอ้โจร คิดจะหนีต่อหน้าฉันเหรอ ฝันไปเถอะ!”

เย่ยี่ฉิงมั่นใจว่าหมัดของเธอที่พุ่งจากด้านหลังนี้ต้องโดนเต็มๆ แต่เธอไม่รู้ว่าคู่ต่อสู้ของเธอคือเฉินหยาง

เมื่อได้ยินเสียงลมจากด้านหลัง เฉินหยางสะบัดตัวหลบอย่างรวดเร็ว เขาหลบหมัดของเธอได้อย่างง่ายดาย พร้อมกับใช้มือซ้ายจับข้อมือของเธอ และมือขวาเตรียมตอบโต้

ในช่วงเวลานั้น เย่ยี่ฉิงรู้สึกได้ถึงความเย็นยะเยือกที่แผ่ซ่านมา ทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังเผชิญหน้ากับสัตว์ร้ายกระหายเลือด

เฉินหยางเห็นแววตาหวาดกลัวของเย่ยี่ฉิง ก็พลันตระหนักได้ว่าเขาไม่ได้อยู่ในสนามรบอีกต่อไป คนตรงหน้าเขาไม่ใช่ศัตรู แต่เป็นเพียงผู้เช่าบ้าน

เขาจึงรีบเปลี่ยนการโจมตีเป็นโอบเธอไว้แทน หมุนตัวหนึ่งรอบ ก่อนที่เย่ยี่ฉิงจะตกลงไปในอ้อมแขนของเขา ทั้งสองแนบชิดกัน

เฉินหยางก้มมองเย่ยี่ฉิงที่ใบหน้าแดงก่ำ เธอเงยหน้าขึ้นแล้วฟาดมือลงมาที่หน้าเขา “ไอ้บ้า กล้าดียังไงมาฉวยโอกาสกับฉัน!”