ตอนที่ 155

ตอนที่ 155

หนึ่งวันก็ผ่านไปแบบนี้เอง

ทั้งสองคนแข่งกันเป็นร้อยๆ รอบ แต่ผลลัพธ์ก็ยังเหมือนเดิม

หลี่อี้เฟยแพ้ตลอด

หลี่อี้เฟยพูดอย่างหมดอาลัยตายอยาก “ทำไมพี่ไม่เหนื่อยเลย? ผมเหนื่อยเหมือนหมาเลย”

แข่งกันนานขนาดนี้ หลี่อี้เฟยก็เริ่มรู้สึกได้

เขาเหนื่อยมาก แต่หลี่เหิงกลับไม่เป็นไร แม้แต่เหงื่อก็ไม่มี

เขาเกิดมาไม่เคยเจอคนแบบหลี่เหิง

แรงเยอะมาก เร็วเหมือนผี ต่อหน้าหลี่เหิง เขาก็เหมือนลูกเจี๊ยบ ไม่มีแรงสู้เลย

หลี่เหิงยิ้ม “อยากเรียนรู้เหรอ?”

หลี่อี้เฟยพยักหน้างกๆ

“อยากสิ อยากมาก!”

“อยากเรียนรู้ก็เป็นลูกศิษย์สิ!”

พอได้ยินคำว่าลูกศิษย์ หลี่อี้เฟยก็ไม่ได้ปฏิเสธทันที แต่เงียบไป

เขาไม่ได้ปฏิเสธเหมือนครั้งก่อน แต่คิดในใจ

ที่เขาปฏิเสธครั้งแรก ก็เพราะไม่รู้จักกัน แต่ตอนนี้เขากลับลังเล

จะเป็นลูกศิษย์ดีไหม?

พึ่งเจอกันครั้งแรกก็เป็นลูกศิษย์ ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ แต่อีกฝ่ายเก่งขนาดนี้ การเป็นลูกศิษย์ก็ไม่เสียหาย

เขาคิดไม่ตก

หลี่เหิงไขว้มือไว้ด้านหลัง เงยหน้าขึ้น ถอนหายใจ

“เฮ้อ ช่างเถอะ ฉันไปละ!”

พูดจบ หลี่เหิงก็เดินออกไป กำลังจะเดินออกจากสนามฟุตบอล หลี่อี้เฟยที่ได้ยินเสียงก็ตกใจ

คนตรงหน้าเป็นเซียนชัดๆ ถ้าพลาดโอกาสนี้ เขาคงเสียใจแย่

“อย่าพึ่งไป ผมยอมเป็นลูกศิษย์พี่!” หลี่อี้เฟยตะโกน

หลี่เหิงได้ยินก็หยุดเดิน

หันหลังกลับมายิ้ม มองเขา โบกมือ พูดว่า “ตามมา”

หลี่อี้เฟยเดินตามไปอย่างว่าง่าย

ยังไม่ทันที่หลี่อี้เฟยจะพูด หลี่เหิงก็เอามือวางบนหัวเขา พูดอย่างอ่อนโยน เหมือนสายลมในฤดูใบไม้ผลิ ทำให้จิตใจสงบ

“อย่าขัดขืน”

เสียงของหลี่เหิงมีพลังจิต ดังขึ้นในใจหลี่อี้เฟย

ความเชื่อใจที่หลี่อี้เฟยมีต่อหลี่เหิงก็เพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว สูดหายใจเข้าลึกๆ หลับตาลง

หลี่เหิงเห็นแล้วก็พยักหน้าเบาๆ

พูดในใจ “ทักษะการถ่ายทอด: ไทเก๊กเลเวล 5!”

ทันใดนั้น

ก็มีพลังงานลึกลับสายหนึ่งผุดขึ้นมาจากฝ่ามือเขา แล้วค่อยๆ เข้าไปในสมองของหลี่อี้เฟย

ข้อมูลมากมายหลั่งไหลเข้าไปในหัวหลี่อี้เฟย

ข้อมูลเยอะมาก ทำให้หลี่อี้เฟยขมวดคิ้ว แต่เขาก็ไม่ได้ต่อต้านเหมือนคนอื่น

เหมือนรู้ว่านี่เป็นเรื่องดี เขาจึงทนกับความรู้สึกไม่สบาย รับข้อมูลไทเก๊กมากมาย

การถ่ายทอดไม่เพียงแต่ทำให้ได้ความรู้ ยังสามารถปรับเปลี่ยนร่างกายได้

ข้อมูลไทเก๊กเลเวล 5 ค่อยๆ เข้าไปในหัวหลี่อี้เฟย

1 ชั่วโมงผ่านไป หลี่อี้เฟยถึงจะรับข้อมูลไทเก๊กทั้งหมด

จากนั้น ก็มีพลังงานสายหนึ่งกระจายไปทั่วร่างกายเขา ปรับเปลี่ยนเซลล์ทุกเซลล์ในร่างกาย

ขั้นตอนการปรับเปลี่ยนรวดเร็วมาก หลี่อี้เฟยก็เลยมีสีหน้าเจ็บปวด

“อดทนไว้!”

เสียงของหลี่เหิงดังขึ้นในหัวหลี่อี้เฟย

พอได้ยินเสียงหลี่เหิง จิตใจของหลี่อี้เฟยที่กำลังจะพังทลายก็สงบลงอย่างน่าอัศจรรย์

ผ่านไปอีก 1 ชั่วโมง

พระอาทิตย์เริ่มตกดิน

กลางวันกำลังจะผ่านพ้นไป

ผู้คนเริ่มแยกย้ายกันไป

มีคนมากมายมองพวกเขาด้วยความอยากรู้อยากเห็น หนุ่มหล่อ 2 คนยืนด้วยกัน แถมคนหนึ่งยังเอามือลูบหัวอีกคน ดูแปลกๆ

โดยเฉพาะผู้หญิง ยิ่งมองด้วยสายตาจับผิด

แต่หลี่เหิงแค่จ้อง ทุกคนก็เหมือนกระต่ายที่ตกใจ วิ่งหนีไป

ด้วยพลังจิตกว่า 100 ของหลี่เหิง แค่สายตาเดียวก็สามารถฆ่าคนได้ แล้วจะไปเหลืออะไรกับการทำให้พวกเขากลัว?

พลบค่ำมาเยือน

ฟ้าเริ่มมืด

หลี่เหิงค่อยๆ เอามือออก

นี่เป็นคนที่ 4 ที่เขาใช้ทักษะการถ่ายทอดด้วย เป็นคนที่ใช้เวลานานที่สุด

ไม่ว่าจะเป็นทักษะทำอาหารของจางอวี้ฉี หรือทักษะแพทย์แผนจีนของหวังชิงซง ล้วนเป็นความรู้ ไม่เหมือนไทเก๊ก ไม่เพียงแต่มีข้อมูลเยอะ ยังต้องปรับเปลี่ยนร่างกาย อีกฝ่ายยังเด็ก พลังจิตก็ไม่แข็งแกร่งเท่าคนอื่น เลยใช้เวลานาน

รวมๆ แล้ว ใช้เวลาประมาณ 2 ชั่วโมงครึ่ง ถึงจะถ่ายทอดเสร็จ

หลี่อี้เฟยค่อยๆ ลืมตาขึ้น

2 ชั่วโมงครึ่งนั้น เหมือนเขาได้ผ่านไปทั้งชีวิต ในความทรงจำที่เลือนลาง เขาก็ฝึกไทเก๊กทุกวัน ฝึกมาทั้งชีวิต สุดท้ายก็มีวิชาไทเก๊กขั้นเทพ ไม่มีใครเอาชนะได้

แต่พอตื่นขึ้นมา ความทรงจำที่เลือนลางก็หายไปอย่างรวดเร็ว เหมือนฟองสบู่ แตก ค่อยๆ หายไป

แต่ความรู้ไทเก๊กในหัวเขากลับชัดเจนมาก อีกอย่างคือ ร่างกายของเขาแข็งแกร่งขึ้นประมาณเท่าตัว

ตอนนี้เขาตัวใหญ่ขึ้น ใบหน้าที่เคยกลม ตอนนี้มีเหลี่ยมมุม ดวงตาที่ดูดีที่สุด ลึกซึ้ง มีเสน่ห์ ทั้งมีความใสซื่อของเด็กหนุ่ม และความสุขุม  ของคนวัยกลางคนที่ผ่านโลกมามาก

บุคลิก 2 อย่างรวมอยู่ในดวงตาของเด็กหนุ่ม ทำให้เขาดูดี มองแวบเดียวก็ไม่อยากละสายตา

หลี่เหิงยิ้ม มองดูเขา

เด็กหนุ่มคำนับ

“อาจารย์ ท่านมอบชีวิตใหม่ให้ผม! ขอบคุณอาจารย์ที่ถ่ายทอดไทเก๊กให้ผม!”

ตอนนี้เขาได้รับการถ่ายทอดไทเก๊ก จะไม่ทรยศหลี่เหิงอีก แต่บุคลิกของเขาจะไม่เปลี่ยนไป

แต่เพราะในหัวเขามีความรู้มากมาย แถมยังเห็นภาพลวงตาตอนถ่ายทอด จิตใจของเขาก็เลยเปลี่ยนไป เป็นผู้ใหญ่มากขึ้น

หลี่เหิงตบบ่าเขา พูดว่า “ฉันถ่ายทอดไทเก๊กให้เธอ เป็นทักษะขั้นสูงสุดในโลกมนุษย์ มีไทเก๊ก ร่างกายของเธอก็แข็งแกร่ง แข็งแกร่งกว่าคนทั่วไป 2 เท่า สู้กับคน 10 คน 20 คน ก็ไม่มีปัญหา”

“แต่ฉันถ่ายทอดไทเก๊กให้เธอ ไม่ใช่ให้เธอไปทำร้านใคร”

“เธอรู้ไหมว่าฉันหมายความว่ายังไง?”

หลี่อี้เฟยเกาหัว ยิ้มแห้งๆ “อาจารย์ ผมโง่ เดาไม่ออก”

“เธอนี่ ยังเด็ก ไม่อยากคิด แต่ช่างเถอะ ฉันบอกให้ก็ได้” หลี่เหิงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “คนจีนไม่ชอบทีมชาติ ถึงขั้นหมดหวัง แต่ในใจ ใครบ้างที่ไม่อยากให้ทีมชาติสร้างปาฏิหาริย์?”

“ถ้าได้แชมป์ ไม่เพียงแต่จะทำให้คนจีนมีกำลังใจ ยังทำให้ประเทศอื่นๆ หวาดกลัว”

“ถึงฉันจะไม่ได้เป็นแฟนบอล แต่ก็อยากเห็นวันนั้น”

“ที่ฉันถ่ายทอดไทเก๊กให้เธอ ก็เพราะนึกถึงหนังเรื่องหนึ่ง”

หลี่เหิงยังพูดไม่จบ หลี่อี้เฟยก็พูดขัด “หนังเรื่อง ‘นักเตะเสี้ยวลิ้มยี่’ เหรอครับ?”

หลี่เหิงพยักหน้า “ใช่ หนังเรื่องนี้แหละ ถึงจะเป็นหนัง แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้”

“อาจารย์อยากให้ผมเป็นผู้รักษาประตู?” หลี่อี้เฟยพอจะเข้าใจความหมายของหลี่เหิง ถาม

หลี่เหิงยิ้ม “ยังไม่โง่นะ”

“ที่ถ่ายทอดไทเก๊กให้เธอ ก็หวังว่าเธอจะปกป้องประตู ไม่ว่าฝ่ายตรงข้ามจะบุกหนักแค่ไหน ไม่ว่าเพื่อนร่วมทีมจะห่วยแค่ไหน แค่เธอปกป้องประตูได้ เราก็ไม่มีวันแพ้!”

“เป็นฝ่ายชนะตั้งแต่เริ่ม!”

นี่คือวิธีที่หลี่เหิงคิด เพื่อให้ทีมชาติชนะ