บทที่ 74 คุกวิญญาณ
คุกวิญญาณในสำนักสวรรค์ซ่างหลิน
เซี่ยคั่นฮวาพิงผนังคุกพลางหลับตา ขณะฮัมเพลงเบาๆ อย่างสบายอารมณ์
“พี่ชาย ใบบรรดานักโทษที่ข้าเคยเห็น เจ้าเป็นนักโทษที่มีความสุขที่สุดในคุกนี้แล้ว อยู่ในนี้ยังฮัมเพลงฝึกวิชา ไม่ทราบว่ามีเรื่องใดให้น่ายินดีนักหรือ?” เสียงแหบแห้งดังขึ้นจากความมืด
เซี่ยคั่นฮวาลืมตาขึ้นทันที เดินไปที่ประตูกรงเหล็ก พลางมองลึกเข้าไปในคุกวิญญาณ “ข้าอยู่มาหลายวัน เพิ่งจะรู้ว่ามีคนอื่นอยู่ในนี้ด้วย ท่านเป็นใครกัน?”
“เจ้าควรบอกชื่อของเจ้าก่อนถามชื่อผู้อื่น” เสียงนั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“เซี่ยคั่นฮวา” เขาตอบพร้อมคารวะด้วยท่าทีสบายๆ
“ชื่อของเจ้าไพเราะดี” เสียงในความมืดเอ่ยอย่างเรียบเฉย
เซี่ยคั่นฮวาเลิกคิ้ว “ท่านไม่รู้จักข้าหรือ?”
“ทำไม? เจ้าดังมากหรือ?” น้ำเสียงของอีกฝ่ายเจือแววสงสัย
“ท่านอยู่ที่นี่มานานเท่าใดแล้ว?” เซี่ยคั่นฮวาถาม
“สิบปี? สิบห้าปี? ข้าไม่อาจจำได้ ข้าจำได้เพียงว่าปีที่ข้าเข้ามาคือ ปีเทียนหยวนที่สิบเอ็ด”
“ปีเทียนหยวนที่สิบเอ็ด?” เซี่ยคั่นฮวาชะงักเล็กน้อย
“ทำไม?” เสียงในความมืดจับน้ำเสียงประหลาดใจของเขาได้
“ปีเทียนหยวนเป็นปฏิทินเก่า ปัจจุบันนี้คือ ปีหลงซื่อที่สิบสอง นั่นคือผ่านมาแล้ว ยี่สิบเจ็ดปี!” เซี่ยคั่นฮวากล่าวด้วยความรู้สึกปนเประคน
“ท่านถูกขังตั้งแต่ก่อนที่สำนักสวรรค์ซ่างหลินจะเข้าสู่โลกภายนอกเสียอีก”
“ยี่สิบเจ็ดปี...” เสียงนั้นเงียบไปพักใหญ่ก่อนพูดต่อ “เวลาผ่านไปนานขนาดนี้แล้วหรือ...”
“ขอทราบนามท่านได้หรือไม่?” เซี่ยคั่นฮวาถามด้วยความอยากรู้
อีกฝ่ายไม่ได้ตอบ แต่ย้อนถามว่า
“ซูเหออวี่ เป็นอย่างไรบ้าง?”
เซี่ยคั่นฮวาขมวดคิ้วเล็กน้อย ซูเหออวี่คือบิดาของซูหาน ซึ่งเสียชีวิตไปนานแล้ว เขาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“ท่านซูเหออวี่ล้มป่วยด้วยโรคร้ายและเสียชีวิตในปีเทียนหยวนที่สิบแปด”
“ตายไปยี่สิบปีแล้วสินะ...” เสียงนั้นพึมพำ ก่อนจะเงียบไปอีกครั้ง มีเพียงเสียงโซ่เหล็กหล่นกระทบพื้น จากนั้นก็ไม่มีเสียงใดๆ อีก
เซี่ยคั่นฮวานั่งลงขัดสมาธิด้วยความเงียบงัน หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง เขาลองเรียกอีกครั้ง
“ท่าน?”
ไม่มีคำตอบ
“ท่าน?”
“มีอะไร?” เสียงนั้นตอบกลับในที่สุด
“ยี่สิบเจ็ดปีผ่านไป ยุทธภพคงลืมท่านไปแล้วกระมัง? หากข้าจะถามท่าน...”
“ไม่มีความจำเป็นต้องพูดถึง ข้าคือใครก็มิสำคัญอีกต่อไป” เสียงนั้นตอบเรียบๆ
เซี่ยคั่นฮวาหัวเราะเบาๆ
“ข้าไม่ได้จะถามชื่อท่าน ข้าอยากถามว่า…อยากกินไก่ย่างหรือไม่?”
“ไก่ย่าง?” อีกฝ่ายหัวเราะแห้งๆ
“ข้าอยู่ในคุกวิญญาณนี้มาหลายปี แม้แต่เนื้อชิ้นเล็กยังไม่เคยได้เห็น จะเอาไก่ย่างมาจากไหน?”
“มีสิ ข้าคาดว่าอีกไม่กี่วันก็น่าจะมี ท่านคิดว่าทำไมข้าถึงอารมณ์ดีนัก? ก็เพราะข้าฝันถึงมันอยู่นี่แหละ”
ทันใดนั้น เสียงประตูเหล็กของคุกวิญญาณเปิดออก คุกวิญญาณซึ่งเป็นส่วนลึกที่สุดของสำนักสวรรค์ซ่างหลิน เป็นที่คุมขังนักโทษสำคัญ ไม่มีผู้ใดเข้าถึงได้ง่าย แม้แต่เจ้าสำนักทั้งสี่ก็ต้องได้รับคำสั่งจากหนิงชิงเฉิงถึงจะเข้าได้
แต่คนที่เข้ามาในคุกวิญญาณตอนนี้คือหนึ่งในผู้ที่ไม่สนใจกฎเกณฑ์เหล่านี้
“เหอเหลียน เจ้าก็มาจนได้” เซี่ยคั่นฮวากล่าวด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย
ผู้ที่ยืนอยู่ที่ประตูคุกคือ เหอเหลียนซีเยว่ เจ้าหอลมวสันต์ ท่ามกลางความตกตะลึงของผู้คุม เหอเหลียนซีเยว่ ผู้มีตำแหน่งสูงในสำนักสวรรค์ซ่างหลิน อาจด้อยกว่าหนิงชิงเฉิงและไป๋จี๋เล่อ แต่เป็นบุคคลที่ใครๆ ต่างต้องการดึงเข้าพวก
“ข้าจะเข้าไป” เหอเหลียนซีเยว่กล่าวอย่างเรียบง่าย
“อย่าทำให้พวกข้าน้อยลำบากใจเลย” ผู้คุมก้มศีรษะเอ่ยอย่างนอบน้อม
“ไม่เป็นไร” เหอเหลียนซีเยว่ก้าวเข้าสู่คุกวิญญาณพร้อมกับตะกร้าในมือ เดินตรงไปยังกรงขังของเซี่ยคั่นฮวา
“เจ้าไยพึ่งมา! เจ้าไม่รู้หรือว่าอาหารในคุกนี้เลวร้ายเพียงใด? สามมื้อมีแค่มันนึ่งแห้งๆ กับผักดองน้ำเปรี้ยว แม้แต่น้ำยังมีกลิ่นเหม็นบูด! ข้าคือเซี่ยคั่นฮวา อดีตเจ้าหอหมอกพิรุณ ชายหนุ่มรูปงามผู้เลื่องชื่อในยุทธภพ เจ้าจะไม่เห็นแก่ข้า ก็ช่วยคิดถึงตัวเจ้าที่เป็นคนดังเช่นกันหน่อยเถอะ!” เซี่ยคั่นฮวาบ่นไม่หยุด
เหอเหลียนซีเยว่ยื่นตะกร้าให้
“กินเถอะ”
เซี่ยคั่นฮวาเปิดตะกร้าออกดู พลางถามด้วยความคาดหวัง
“มีไก่ย่างหรือเปล่า? ข้าจะบอกให้นะ ตั้งแต่ข้าออกจากสำนักสวรรค์ซ่างหลินไป สิ่งเดียวที่ข้าคิดถึงที่สุดคือไก่ย่างของที่นี่ เพราะมันคือไก่ย่างที่ดีที่สุดในใต้หล้า! โอ้สวรรค์! มีไก่ย่างจริงๆ!”
เขาเลียริมฝีปาก หยิบไก่ย่างออกมา ฉีกแบ่งเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งถือไว้ในมือ อีกส่วนใส่กลับลงจานก่อนจะดันจานไปทางด้านในของคุก เสียงจานกระทบกรงเหล็กดังขึ้น
“เห็นไหม ข้าไม่ได้โกหกท่าน”
“ถ้าข้าออกไปจากที่นี่ได้ ข้าจะช่วยเจ้าฆ่าคนหนึ่ง” เสียงแหบแห้งดังตอบกลับมาจากความมืด
“ฆ่าใครก็ได้หรือ?” เซี่ยคั่นฮวาพูดพร้อมกับกัดไก่ย่าง
“ใครก็ได้” อีกฝ่ายตอบ ขณะเคี้ยวเนื้อไก่
เหอเหลียนซีเยว่ขมวดคิ้ว เดินไปอีกสองสามก้าวเข้าใกล้ด้านในของคุก
“เจ้าไม่รู้หรือว่ามีอีกคนอยู่ในคุกนี้?” เซี่ยคั่นฮวาหันมาถาม
เหอเหลียนซีเยว่ก้าวไปข้างหน้า แต่ทันใดนั้น กระแสพลังปราณมหาศาลก็พุ่งมาจากความมืด เขารีบใช้วิชาลมวสันต์ภาคภูมิ สะบัดแขนเสื้อเพื่อต้านพลังปราณนั้น แต่กลับถูกผลักถอยไปถึงสามก้าว
เหอเหลียนซีเยว่ทรงตัวได้ มองสบตากับเซี่ยคั่นฮวา
“ฝีมือไม่เลว” เสียงจากความมืดเอ่ยขึ้น
เซี่ยคั่นฮวาหัวเราะ
“พลังปราณสายนี้ของท่าน สมควรค่าแก่สุราหนึ่งไห!”
เขาหยิบสุราออกจากตะกร้าโยนเข้าไปในความมืด
“คิดไม่ถึงเลยว่าชีวิตนี้จะได้ดื่มสุราอีก” เสียงแหบแห้งเอ่ยพร้อมเสียงหัวเราะ “สุราไหนี้ ข้าช่วยเจ้าฆ่าคนได้สิบคน”
“ข้าไม่ใช่จอมมารฆ่าคนหรอกนะ” เซี่ยคั่นฮวาพูดพลางยิ้ม “เปลี่ยนเถอะ หากข้าขอให้ท่านช่วยคนแทนจะได้หรือไม่? แบบนี้ท่านจะติดหนี้ข้าเพิ่มอีกสิบเอ็ดคน สุราและเนื้อในอนาคตเราค่อยว่ากัน”
“นอกจากคนที่แซ่ซู เจ้าจะให้ข้าช่วยใครก็ได้” อีกฝ่ายตอบกลับอย่างรวดเร็ว
เซี่ยคั่นฮวายิ้มแหยๆ เกาใบหู
“ช่างบังเอิญนัก คนที่ข้าอยากให้ท่านช่วยดันเป็นเด็กแซ่ซู...แต่ช่างเถอะ ดื่มสุราของท่านไปก่อน ส่วนข้าจะคุยกับสหายของข้าสักครู่”
เหอเหลียนซีเยว่เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ
“ไป๋จี๋เล่อ ลงจากเขาไปแล้ว”
เซี่ยคั่นฮวายิ้มบางๆ
“เรื่องนี้ข้ารู้อยู่แล้ว ข้าสนใจมากกว่าว่าศิษย์ของข้าเป็นอย่างไรบ้าง หลายคนคิดว่าเขาเป็นเพียงนักปราชญ์ที่ดูซื่อๆ แต่มีเพียงข้ารู้ว่า...ในหัวใจของเขามีแต่เล่ห์อุบาย!”
เหอเหลียนซีเยว่หัวเราะ
“ไม่ต่างจากเจ้า”
