บทที่ 561 กลับถึงบ้านอย่างราบรื่น!

หลังจากลงสู่พื้นผิวดาว ซูยี่ก็นำราชินีแมลงตัวหนึ่งออกมาจากยานและปล่อยไว้บนพื้นผิวดาว

ทันทีที่ออกมา ซูยี่เห็นราชินีแมลงทุรนทุรายอย่างเจ็บปวด ราวกับต้องการหนีออกจากพื้นที่นี้

แต่พลังของนางถูกจำกัดไว้หมดแล้ว แม้แต่ความสามารถในการเคลื่อนไหวก็ไม่มี จึงไม่มีทางหนีไปไหนได้

ซูยี่ ลู่หราน และหนิงหย่าลอยอยู่กลางอากาศ มองดูสภาพของราชินีแมลง

"ถ้าก๊าซที่นี่สามารถฆ่าราชินีแมลงได้ ระเบิดแก๊สพิษที่เราเคยลองใช้ก็น่าจะได้ผลตั้งนานแล้ว" ซูยี่มองดูราชินีแมลงที่ทุรนทุรายพลางกระตุกมุมปาก

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะราชินีแมลงถูกจำกัดพลังจนไม่สามารถต้านทานแก๊สพิษได้ หรือเป็นเพราะนี่คือกระบวนการปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมของราชินีแมลงกันแน่

"การเคลื่อนไหวน้อยลงเรื่อยๆ แล้ว จะตายจริงๆ หรือเปล่านะ?" ลู่หรานมองดูราชินีแมลงที่เคลื่อนไหวน้อยลงเรื่อยๆ ด้วยความตื่นเต้น

นั่นแสดงว่าแก๊สพิษสามารถจัดการราชินีแมลงได้จริง ที่ไม่ตายเพราะขนาดยาไม่พอเท่านั้น

หลังจากนี้ แค่เพิ่มปริมาณก็น่าจะจัดการเผ่าแมลงได้

"ถ้าแค่นี้ก็ฆ่าได้ พวกมันก็ไม่สมควรเป็นตัวร้ายที่แข็งแกร่งที่สุดในจักรวาล ดูสิ อุณหภูมิร่างกายของมันไม่ได้ลดลงเลย น่าจะเริ่มปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมได้แล้ว" ซูยี่หยิบเครื่องสแกนระดับสูงออกมาให้ลู่หรานและหนิงหย่าดู

หนิงหย่าทำหน้าเหมือนคาดไว้อยู่แล้ว ไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไร

ผ่านไปสิบกว่านาที ราชินีแมลงที่เดิมไม่ขยับเขยื้อนก็เริ่มเคลื่อนไหวขึ้นมาอีกครั้ง

"ไอ้พวกสัตว์นรกนี่ พลังชีวิตแข็งแกร่งเกินไปแล้ว แบบนี้ก็ยังไหว!" ลู่หรานพูดอย่างแค้นเคือง

"ปล่อยให้มันอยู่แบบนี้แหละ พวกเรากลับขึ้นยานไปฝึกฝนกันเถอะ" ซูยี่ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วบินกลับขึ้นยาน

ลู่หรานและหนิงหย่าไม่ได้ตามขึ้นไปทันที แต่ทั้งสองคนกลับพูดคุยกันเบาๆ สั้นๆ

จากนั้น ทั้งสองก็บรรลุข้อตกลงร่วมกัน

ใน 20 วันนี้อาจมีเหตุการณ์อื่นๆ เกิดขึ้น จึงไม่เหมาะกับแผนการของพวกเธอ

ดังนั้น พวกเธอจึงตัดสินใจเลื่อนแผนไปทำระหว่างเดินทางกลับดาวบลูสตาร์แทน

เพราะการเดินทางจากที่นี่กลับไปต้องใช้เวลาหนึ่งเดือน หนึ่งเดือนก็เพียงพอสำหรับการดำเนินแผนของพวกเธอแล้ว

ซูยี่ไม่รู้ว่าหนิงหย่าและลู่หรานกำลังวางแผนอะไรกัน ก่อนหน้านี้ซูยี่ยังกังวลเกี่ยวกับลู่หรานอยู่บ้าง แต่ผ่านมานานขนาดนี้ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตอนนี้ซูยี่จึงผ่อนคลายลงแล้ว

พอขึ้นยาน ซูยี่ก็เข้าสู่สภาวะฝึกฝนทันที

ตลอดหนึ่งเดือนนี้ ซูยี่ฝึกฝนพลังจิตของตัวเองอย่างต่อเนื่อง มีความก้าวหน้าอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อสิบกว่าวันก่อน ซูยี่ก็ทะลุขั้นเก้าได้สำเร็จ

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาทะลุขั้นได้ด้วยการฝึกฝนของตัวเอง ไม่ใช่พึ่งพาพลังภายนอกต่างๆ

ซูยี่ได้สอนวิธีฝึกพลังจิตนี้ให้ลู่หรานและหนิงหย่าแล้ว ไม่เพียงแค่พวกเธอ แม้แต่ผู้นำระดับสูงของกองทัพบลูสตาร์ก็ได้เรียนรู้ไปแล้ว

เขาคิดว่าจำเป็นต้องให้ทุกคนได้เรียนรู้ เพื่อให้มีคนแข็งแกร่งมากขึ้น

เมื่อก้าวเข้าสู่ยุคอวกาศ พลังของปัจเจกบุคคลก็อ่อนแอมาก ต้องอาศัยพลังของอารยธรรมทั้งเผ่าพันธุ์จึงจะบรรลุเป้าหมายได้

เวลาผ่านไปเร็วมาก 20 วันผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ใน 20 วันนี้ ไม่มีเหตุการณ์ผิดปกติใดๆ เกิดขึ้น สิ่งที่พวกเขากังวลก็ไม่ได้เกิดขึ้น

ดังนั้น ระบบป้องกันสัญญาณที่อารยธรรมอินซวี่มอบให้นี้ก็ผ่านการทดสอบเบื้องต้นของพวกเขาแล้ว พิสูจน์ได้ว่าสามารถป้องกันสัญญาณได้จริง

"ซูยี่ พวกเราจะกลับกันวันนี้ใช่ไหม?" ในยาน ลู่หรานที่นับวันอยู่อดถามไม่ได้

"อืม วันนี้ก็กลับกันเลย พวกเธออยู่ที่นี่นะ ฉันจะไปจัดการราชินีแมลงทั้งสามตัวนั่น เอาอุปกรณ์จากตัวพวกมันแล้วเราก็ออกเดินทาง" ซูยี่คิดว่าไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อแล้ว 20 วันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น โอกาสที่ระบบของอารยธรรมอินซวี่จะมีกับดักก็น้อยมาก

แม้วิธีทดสอบนี้จะค่อนข้างหยาบ แต่ด้วยระดับเทคโนโลยีของพวกเขา การจะทดสอบด้วยวิธีอื่นก็ยิ่งไม่สมจริง

ซูยี่ออกจากยานไปข้างนอก พบว่าราชินีแมลงได้วางไข่ไว้บ้างแล้ว

"แม่เจ้า! เริ่มขยายพันธุ์กันแล้วเหรอ ในที่รกร้างแบบนี้ ไม่ได้รับพลังงานอะไรเลย ก็ยังทำได้งั้นเหรอ?" ซูยี่เห็นไข่พวกนั้นแล้วตกตะลึง

มะเร็งแห่งอารยธรรมจักรวาล ไม่ใช่คำที่พูดเล่นๆ จริงๆ

ซูยี่สังหารราชินีแมลงทันที จากนั้นก็ทำลายไข่แมลงพวกนั้น ไข่แมลงพวกนี้ ซูยี่คิดว่าทำลายไปเสียจะดีกว่า

จัดการเสร็จ ซูยี่ก็เก็บยานกู้ภัยที่มีมูลค่าไม่สูงเข้าพื้นที่เก็บของ แล้วกลับขึ้นยาน

พอเข้ายานและปลดระบบสนับสนุนชีวิตออก ซูยี่ก็ได้กลิ่นบางอย่าง

"กลิ่นคุ้นๆ จัง พวกเธอกำลังกินอะไรกันอยู่เหรอ?" ซูยี่รู้สึกว่ามีกลิ่นคุ้นมาก หอมมากด้วย แต่นึกไม่ออกว่าเป็นกลิ่นอะไร

เพราะลู่หรานกับหนิงหย่ากำลังกินขนมกันอยู่จริงๆ

"ทำไมฉันถึงได้... ไม่ใช่สิ กลิ่นนี้ กลิ่นนี้... หูเยว่เออร์ นี่เป็นกลิ่นของเธอ..." ซูยี่สะดุ้งเฮือก นึกขึ้นได้ทันทีว่าเคยได้กลิ่นนี้จากที่ไหน

แล้วเขาก็รู้ว่าลู่หรานกับหนิงหย่าวางแผนจะทำอะไร

แต่เขาไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเธอถึงอยู่ๆ ก็ทำแบบนี้

หลังจากนั้น ซูยี่ก็ถูกควบคุม

แม้แต่เขาก็ยังต้านทานผลของกลิ่นพิเศษของหูเยว่เออร์ไม่ได้

'แปะ'

เปลวไฟสีฟ้าลุกขึ้น จุดบุหรี่ในมือของซูยี่

ทิวทัศน์รอบข้างงดงามเกินไป ซูยี่มองแวบเดียวก็หลบสายตา

ไม่อย่างนั้น เขากลัวว่าลู่หรานกับหนิงหย่าจะทนไม่ไหว

เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว ซูยี่คิดว่านอกจากยอมรับก็ไม่มีทางเลือกที่ดีกว่า

ลู่หรานและหนิงหย่าจะไม่ยอมให้เรื่องนี้ผ่านไปง่ายๆ พวกเธอต่างก็มาอย่างมีการเตรียมการ

และหลิงเยว่ก็ต้องมีส่วนร่วมด้วยแน่นอน แม้แต่หูเยว่เออร์ก็ด้วย

ไม่อย่างนั้น กลิ่นนั้นจะมาอยู่ในมือของหนิงหย่าและลู่หรานได้อย่างไร

ซูยี่เป็นฝ่ายได้เปรียบ เรื่องนี้เขารู้ดี

เขาสูบบุหรี่พลางเปิดระบบยาน เตรียมออกเดินทางกลับ

อยู่ที่นี่เสียเวลาไปอีกวันกว่าแล้ว ควรรีบกลับ ไม่อย่างนั้นคนที่บ้านคงเป็นห่วง

บินขึ้นสู่อวกาศชั้นนอก ซูยี่เก็บอุปกรณ์ป้องกันสัญญาณที่วางไว้ที่นี่และชงอิ่งเข้าไปในยาน

จากนั้นก็เปิดระบบนำร่องอัตโนมัติ ไม่ปลุกลู่หรานและหนิงหย่าที่ยังหลับอยู่ แล้วไปอาบน้ำ

การเดินทางกลับครั้งนี้ ซูยี่รู้ว่าที่บ้านจะยิ่งคึกคักกว่าเดิม

เพราะซูยี่รู้ว่ายังมีผู้หญิงอีกหลายคนที่คิดอะไรกับเขา

ตอนนี้ลู่หรานและหนิงหย่าก็สำเร็จแล้ว พวกเธอจะไม่ลงมือกันหรือ?

แต่เขาก็ปวดหัวกับเรื่องแบบนี้อยู่ดี

เอาเป็นว่าไม่คิดอะไรทั้งนั้น มุ่งสมาธิไปที่การฝึกฝนดีกว่า ส่วนเรื่องอื่นๆ ก็ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ

หนึ่งเดือนต่อมา ซูยี่ใช้ชีวิตราวกับจักรพรรดิโบราณ สุขสบายจนพูดไม่ถูก

แต่วันเวลาที่แสนสุขก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ในพริบตา พวกเขาก็เห็นเงาของดาวบลูสตาร์แล้ว

(จบบท)