บทที่ 49 ตาทิพย์แห่งเปลวเพลิง
###
“เสี่ยวเป่ย คุณไม่ได้พูดเล่นใช่ไหม? แค่ห้าสิบหยวน คุณจะชนะเงินมากขนาดนั้นได้ในคืนเดียวได้ยังไง?”
หลินเซียงแสดงสีหน้ากังวลอย่างชัดเจน เธอไม่เชื่อในสิ่งที่เฉินเสี่ยวเป่ยพูดเลย
“คุณวางใจได้ ผมมีวิธีของผม คุณอยู่บ้านสบาย ๆ คืนนี้ ผมสัญญาว่าจะพาเจ้าหัวดื้อกลับมาก่อนพระอาทิตย์ขึ้น!”
เฉินเสี่ยวเป่ยยิ้มอย่างมั่นใจ
“เลิกพูดมากได้แล้ว! รีบไปกันเถอะ! ผมเอาเงินห้าล้านของคุณแน่!” หลินหนานพูดอย่างร้อนรนและยั่วยุ เพราะเขารอไม่ไหวที่จะเห็นเฉินเสี่ยวเป่ยล้มเหลว
“ฮึ ไปก็ไป! ผมจะทำให้คุณต้องยอมรับความจริงด้วยตัวเอง!” เฉินเสี่ยวเป่ยตอบกลับด้วยความมั่นใจ และเดินนำออกไป
“พวกคุณต้องกลับมานะ ฉันจะรอ…”
หลินเซียงกัดริมฝีปากของเธอ ดวงตาคู่งามมองตามหลังเฉินเสี่ยวเป่ยไปลึก ๆ เธอเริ่มรู้สึกว่า นอกจากน้องชายแล้ว เธออาจมีใครอีกคนที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรง
...
ในเขตสลัมของเมืองตะวันตก
เฉินเสี่ยวเป่ยและหลินหนานเดินผ่านตรอกมืด ๆ ก่อนจะมาถึงบ้านร้างแห่งหนึ่ง ที่นั่นมีทางลงใต้ดินซ่อนอยู่ เมื่อเดินลงไป กลับพบห้องใต้ดินขนาดใหญ่ซึ่งมีพื้นที่หลายร้อยตารางเมตร ถูกตกแต่งอย่างง่าย ๆ พร้อมกับโต๊ะพนันสิบกว่าโต๊ะ
แม้จะเป็นเวลาเกือบห้าทุ่ม แต่ทุกโต๊ะพนันยังคงเต็มไปด้วยผู้คน
ทุกคนดูเหมือนอยู่ในอาการกระตือรือร้นสุดขีด บางคนโบกไม้โบกมือ บางคนส่งเสียงเชียร์ ไม่มีใครยอมจากไปจนกว่าจะเสียเงินจนหมด
“ที่นี่คือคาสิโนที่ผมมาบ่อย ๆ ลองดูสิว่าคุณจะเก่งแค่ไหน!” หลินหนานพูดด้วยท่าทางยั่วยุ
“ไปแลกชิปมาให้ผม” เฉินเสี่ยวเป่ยหยิบเงินห้าสิบหยวนออกมาและสั่ง
“คุณ…”
หลินหนานไม่พอใจ แต่เมื่อคิดถึงเงินห้าล้านที่รอเขาอยู่ เขาก็ยอมทำตามอย่างว่าง่าย
ในช่วงเวลานั้น เฉินเสี่ยวเป่ยรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดกลุ่มแชทสามโลก
เฉินเสี่ยวเป่ย: “@ทุกคน ใครมีวิธีทำให้ผมชนะพนันได้ทุกครั้ง? รีบออกมาช่วยหน่อย แลกกับล่าเถี่ยวหนึ่งชิ้น!”
นาจา: “ว้าว! เซียนเสี่ยวเป่ยกลับมาแล้ว!”
เทพเจ้าแห่งโชคลาภ: “เซียนเสี่ยวเป่ยต้องการเงินเหรอ? ข้ามีทองคำหมื่นตำลึงแลกกับล่าเถี่ยวชิ้นหนึ่ง!”
เฉินเสี่ยวเป่ย: “ผมไม่ต้องการเงิน! ผมต้องการชนะพนัน!”
เอ้อหลางเสิน: “เซียนเสี่ยวเป่ยต้องการชนะเกมอะไร? บางทีข้าอาจช่วยได้!”
เฉินเสี่ยวเป่ย: “พวกเกมลูกเต๋ากับไพ่”
เอ้อหลางเสิน: “ข้าไม่รู้ว่าไพ่คืออะไร แต่ถ้าต้องการชนะลูกเต๋า มันง่ายมาก ข้ามีวิชาเปิดตาทิพย์ สามารถมองทะลุทุกสิ่ง!”
“ตาทิพย์? มองทะลุ? เจ๋งไปเลย!”
เฉินเสี่ยวเป่ยยิ้มกว้างด้วยความตื่นเต้น วิชาตาทิพย์ของเอ้อหลางเสินคือความสามารถพิเศษของเขา มันคือทักษะที่ไม่มีใครเทียบได้
ในอดีต แม้แต่หงอคงที่มีวิชาหลากหลายก็ยังไม่สามารถหลบหนีจากตาทิพย์ของเอ้อหลางเสินได้
ความสามารถนี้จึงถือเป็นทักษะระดับสูงสุด
แต่ขณะที่เฉินเสี่ยวเป่ยกำลังจะตอบตกลง ข้อความอีกข้อความก็เด้งขึ้นมา
หงอคง: “เสี่ยวเป่ยน้องรัก! อย่าไปฟังเจ้านั่นโม้ วิชาตาทิพย์ของเขาเทียบกับ ‘ตาไฟแห่งเปลวเพลิง’ ของข้าไม่ได้เลย!”
เอ้อหลางเสิน: “ไอ้หงอคง! เจ้าคิดจะแย่งลูกค้าของข้าเหรอ?”
หงอคง: “ถูกต้องแล้ว! ข้าจะมาแย่งลูกค้าของเจ้าให้หมด! ฮ่าๆๆ!”
เอ้อหลางเสิน: “เจ้าอยากโดนข้าใช้ง้าวแทงหัวลิงของเจ้าไหม!”
หงอคง: “ข้าจะใช้กระบองวิเศษกระแทกก้นเจ้า!”
เอ้อหลางเสิน: “ข้าจะเรียกหมาเฝ้าประตูของข้ามาขย้ำเจ้า!”
หงอคง: “ข้าจะเรียกลูกลิงของข้ามาจิกข่วนเจ้า!”
เอ้อหลางเสิน: “...”
เมื่อเห็นเทพทั้งสองทะเลาะกันอย่างรุนแรงในกลุ่มแชท เฉินเสี่ยวเป่ยถึงกับมึนงง
เฉินเสี่ยวเป่ย: “ทั้งสองท่านหยุดทะเลาะกันก่อน! ท่านหงอคง โปรดบอกผมว่าตาทิพย์แห่งเปลวเพลิงของท่านมีข้อดีอะไรบ้าง?”
หงอคง: “ข้าไม่อยากพูดถึงข้อดีของตาทิพย์ของข้า แต่ข้าจะบอกข้อเสียของตาทิพย์ของเอ้อหลางเสิน!”
หงอคง: “ข้อแรก การฝึกตาทิพย์ของเอ้อหลางเสินต้องใช้เวลา 3,000 ปี! เจ้ามีเวลาไหม?”
เฉินเสี่ยวเป่ย: “ไม่ครับ! ผมไม่มีเวลาแม้แต่ 3 ปี (เหงื่อแตก)”
หงอคง: “ข้อสอง เมื่อฝึกสำเร็จ เจ้าจะมีตาที่สามโผล่ขึ้นมาบนหน้าผาก เจ้าอยากได้ไหม?”
เฉินเสี่ยวเป่ย: “อืม…ตอนนี้ผมยังอยู่ในโลกมนุษย์ สามตาคงไม่เหมาะ (เหงื่อแตก)”
หงอคง: “งั้นบอกข้ามา เจ้าอยากได้ตาทิพย์แห่งเปลวเพลิงของข้าหรืออยากได้ตาทิพย์ของเอ้อหลางเสิน?”
เฉินเสี่ยวเป่ย: “ผมอยากได้ตาทิพย์แห่งเปลวเพลิง (ไม่ลังเล)”
เอ้อหลางเสิน: “ฮึ! ข้าโกรธแล้ว! (มีดทำครัวสามเล่ม)”
หงอคง: “ฮ่าๆๆ! ข้าก็แค่ต้องการทำให้เจ้าโกรธ! (หัวเราะอย่างภาคภูมิใจสามครั้ง)”
เฉินเสี่ยวเป่ย: “ท่านหงอคง ได้โปรดส่งตาทิพย์ให้ผมเถอะ ผมรอไม่ไหวแล้ว!”
หงอคง: “ไม่ต้องห่วง ข้าจะไม่ทำให้เจ้าผิดหวังแน่นอน”
ติ้ง—
ขอแสดงความยินดี! คุณได้รับกล่องของขวัญจากฉีเทียนต้าเซิ่น: ตาทิพย์แห่งเปลวเพลิง (ของวิเศษ) ได้ถูกเก็บไว้ในกล่องสมบัติของคุณแล้ว!
เฉินเสี่ยวเป่ย: “ได้รับแล้วครับ ขอบคุณมาก! พรุ่งนี้ผมจะส่งล่าเถี่ยวให้ท่าน!”
หงอคง: “ตกลง! ยินดีช่วยเจ้าเสมอ”
...
หลังจากได้รับของขวัญ เฉินเสี่ยวเป่ยรีบเปิดกล่องสมบัติทันที
ตาทิพย์แห่งเปลวเพลิง (ของวิเศษ): ผลิตโดยซุนหงอคง สามารถมองทะลุสิ่งต่าง ๆ และแยกแยะความจริงจากของปลอม ต้องการใช้งานหรือไม่?
ใช้เลย!
เมื่อเฉินเสี่ยวเป่ยกดใช้ แสงเปลวเพลิงสีทองก็พุ่งเข้าสู่ดวงตาขวาของเขา
ชั่วพริบตา เขารู้สึกเหมือนเห็นเปลวไฟที่แผดเผาโลกใบนี้ ภาพนั้นเต็มไปด้วยความยิ่งใหญ่และน่าตื่นเต้น
เมื่อความรู้สึกนี้ค่อย ๆ หายไป เขาก็ได้รับพลังของตาทิพย์แห่งเปลวเพลิงเรียบร้อยแล้ว
“ฮ่าๆๆ! ดวงตาซ้ายของฉันมีดวงตาสงครามวิญญาณ ส่วนดวงตาขวามีตาทิพย์แห่งเปลวเพลิง! แบบนี้ใครจะมาสู้ฉันได้อีก!”
เฉินเสี่ยวเป่ยหัวเราะด้วยความพึงพอใจ และพร้อมจะไปต่อสู้ในคาสิโนทันที
“นี่ชิปของนาย อย่าแพ้จนหมดตัวล่ะ!”
ในตอนนั้น หลินหนานเดินกลับมาพร้อมกับชิปสีเขียวในมือ หลังจากต่อแถวแลกมานาน
“จับตาดูให้ดี วันนี้ฉันจะทำให้นายเข้าใจถึงแก่นแท้ของการพนัน!”
เฉินเสี่ยวเป่ยรับชิปและเดินตรงไปที่โต๊ะพนันลูกเต๋า
“วางเดิมพัน! วางเดิมพัน!”
เจ้ามือเรียกด้วยเสียงดัง
การเล่นลูกเต๋าเป็นเกมที่ง่ายที่สุดในคาสิโน ทำให้ได้รับความนิยมอย่างมาก
ไม่นานนัก เงินเดิมพันบนโต๊ะรวมกันเกินหนึ่งแสนหยวน ซึ่งถือว่าเยอะมากสำหรับคาสิโนเล็ก ๆ แบบนี้
“ตาทิพย์แห่งเปลวเพลิง เปิด!”
เฉินเสี่ยวเป่ยกระพริบตาขวา เปลวเพลิงสีทองแวบผ่าน และทำให้ฝาครอบลูกเต๋ากลายเป็นโปร่งแสง
เขามองเห็นลูกเต๋าทั้งสามลูกข้างในอย่างชัดเจน: หนึ่งจุด สามจุด และหนึ่งจุด
“แทงต่ำ”
เฉินเสี่ยวเป่ยวางชิปทั้งหมดลงบนฝั่งต่ำทันที
“แค่ห้าสิบหยวนก็กล้ามาเล่น? เสียหมดตัวแน่!” ชายอ้วนคนหนึ่งพูดเยาะเย้ย
“งั้นนายแทงสูงสิ” เฉินเสี่ยวเป่ยยิ้มตอบ
“ได้เลย! ห้าร้อยหยวน ฉันแทงสูง!” ชายอ้วนพูดพร้อมโยนชิปลงโต๊ะ
“วางเดิมพันเสร็จแล้ว เปิดได้!”
เจ้ามือเปิดฝาครอบลูกเต๋าและประกาศเสียงดัง: “หนึ่ง สาม หนึ่ง รวมห้าคะแนน ต่ำ!”
“เวรเอ้ย! นายดันทายถูก!” ชายอ้วนพูดด้วยความโมโห ก่อนเดินออกไป
“ฮ่า ๆ ฉันแค่โชคดี” เฉินเสี่ยวเป่ยยิ้มและเก็บชิปอย่างใจเย็น