บทที่ 46 ลูกของฉัน! ลาก่อน!
###
“ไอ้หนุ่ม! แกนี่กล้ามาก! ในเมื่อแกอยากตาย ฉันจะจัดให้!”
อีต้าผินหัวเราะเย็นชา ก่อนกำหมัดขนาดเท่ากับลูกสนับมือ เสียงกระดูกลั่นดัง “กร๊อบแกร๊บ” เพียงแค่ท่าทางนี้ก็ทำให้หลายคนรอบข้างรู้สึกหวาดกลัวจนไม่กล้าเข้าใกล้
“ฮึ! ถ้าจะสู้ก็ลุยมาเลย จะพูดมากทำไม! คิดว่าจัดการฉันได้ง่าย ๆ เหรอ?”
เฉินเสี่ยวเป่ยที่เต็มไปด้วยเลือดร้อนตะโกนสวนกลับ เขาตัดสินใจแล้วว่าจะยอมเสี่ยงสุดตัว แม้ว่าจะแพ้ แต่เขาก็จะทำให้อีต้าผินต้องจ่ายค่าตอบแทนที่สาหัส!
ผู้ชายต้องมีจิตวิญญาณของผู้ชาย!
อย่ากลัว! สู้ไปเลย!
“ฮ่า ๆ ๆ ตลกจริง ๆ! อย่าว่าแต่จัดการแกแบบง่าย ๆ ฉันแค่หมัดเดียวก็จะทำให้แกลุกไม่ขึ้น!” อีต้าผินพูดอย่างโอหัง
“แล้วถ้าหมัดเดียวของแกจัดการฉันไม่ได้ล่ะ?” เฉินเสี่ยวเป่ยตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ฮึ! ไก่งวงที่เก่ง ๆ ยังถูกฉันเตะจนลุกไม่ขึ้น แกเป็นใครถึงจะรอดจากหมัดของฉัน?”
อีต้าผินมั่นใจในพลังของตัวเองมาก ก่อนพูดอย่างเย้ยหยัน “ถ้าฉันจัดการแกไม่ได้ด้วยหมัดเดียว ฉันก็จะเป็นลูกของแกเลย!”
“ฮ่า! ฉันไม่รับเลี้ยงอะไรที่หน้าตาอย่างแกหรอก!” เฉินเสี่ยวเป่ยยิ้มเยาะ
คำพูดนี้ทำให้คนรอบข้างอดหัวเราะออกมาไม่ได้
“หมอนี่จิตแข็งจริง ๆ ถึงตอนนี้ยังกล้ายั่วโมโหอีต้าผินอีก!”
“ไอ้เวรเอ้ย! ใกล้ตายแล้วยังกล้าพูดมาก! ฉันจะทุบปากแกให้แตก!”
อีต้าผินหน้าขึ้นสีแดงด้วยความโกรธ ก่อนจะพุ่งตัวไปหาเฉินเสี่ยวเป่ยพร้อมกับหมัดที่เต็มไปด้วยพลัง
พลังของเขามากมาย ความเร็วก็สูง และหมัดยังสร้างเสียงลมที่พัดผ่านแรงพอจนทำให้คนธรรมดาทนไม่ได้แน่
“เร็วมาก! หมอนั่นไม่รอดแน่…”
“ใช่ หมัดนี้คงทำให้เขาพิการไปตลอดชีวิต!”
เสียงคนดูรอบข้างดังขึ้นด้วยความหวาดหวั่น
“เป่ยเกอ…” พี่ไก่งวงกำหมัดแน่น หัวใจของเขาแทบจะหยุดเต้น
แต่ในวินาทีถัดมา ทุกคนต่างก็ตะลึงจนพูดไม่ออก
เฉินเสี่ยวเป่ยยกหมัดขึ้นปะทะกับหมัดของอีต้าผิน!
“ปัง!”
เสียงดังสนั่นขึ้นมา เฉินเสี่ยวเป่ยถอยหลังไปเจ็ดแปดก้าว ก่อนจะยืนได้อย่างมั่นคง
แม้ว่าหมัดของเขาจะเจ็บปวด และแขนจะชา แต่เขาไม่ได้ล้มลงอย่างที่ทุกคนคาดการณ์ไว้
สิ่งที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือ อีต้าผินเองก็ถอยไปถึงห้าก้าวก่อนจะยืนได้!
“พระเจ้า! นี่มันเป็นไปได้ยังไง!”
“ไอ้หนุ่มนั่นกล้าต่อสู้กับอีต้าผิน! นี่…ฉันต้องตาฝาดแน่!”
“ฉันคงฝันไปแน่ ๆ! มันเหมือนเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย!”
“……”
เมื่อเห็นภาพตรงหน้า ผู้คนรอบข้างต่างตกตะลึง ไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง
“ลูกของฉัน! ตอนนี้แกยังมีอะไรจะพูดอีกไหม?”
เฉินเสี่ยวเป่ยมองอีต้าผินด้วยสายตาคมกริบ พร้อมกับรอยยิ้มเย้ยหยันปรากฏที่มุมปาก
หมัดเดียวเมื่อครู่นี้ ทำให้จิตใจของเขาเปลี่ยนแปลงไปมาก
สรุปได้เพียงสองคำ—เติบโต
หลายครั้ง การกลัวหรือไม่กลัวอยู่ที่การตัดสินใจเพียงชั่วพริบตาเดียว แต่ผลลัพธ์กลับแตกต่างกันลิบลับ!
วันนี้ เฉินเสี่ยวเป่ยไม่กลัว! เขาใช้การกระทำพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า อีต้าผินไม่สามารถกดขี่เขาได้! และยังเป็นการตอบโต้ทุกคนที่มองข้ามเขาอีกด้วย!
ในตอนนี้ เขาคือฮีโร่! เขาสนุกกับความตกตะลึงของอีต้าผินและทุกคนรอบข้าง
คำเดียว—สะใจ!
“ไอ้เวร! เมื่อกี้แกไม่บอกเหรอว่าไม่เลี้ยงอะไรที่หน้าตาอย่างฉัน?” อีต้าผินพูดด้วยความโกรธ
“ฮ่า ๆ ที่แท้แกก็รู้ตัวว่าแกหน้าตาแย่นี่เอง” เฉินเสี่ยวเป่ยยิ้มเยาะ
คำพูดนี้ทำให้คนรอบข้างหัวเราะลั่นอีกครั้ง
มันยิ่งทำให้อีต้าผินรู้สึกอับอายจนอยากแทรกแผ่นดินหนี
“ไอ้เด็กเหลือขอ! ฉันจะไม่เสียเวลาพูดกับแกแล้ว! เรามาวัดกันด้วยหมัด!”
อีต้าผินรู้ตัวว่าพูดสู้ไม่ได้ เขาจึงเตรียมใช้พลังหมัดเข้าจัดการแทน
เขามั่นใจว่าตัวเองแข็งแกร่งกว่าเฉินเสี่ยวเป่ย แม้ว่าการต่อสู้ในช่วงแรกอาจจะดูสูสี แต่เมื่อเวลาผ่านไป เขามั่นใจว่าเฉินเสี่ยวเป่ยจะแพ้อย่างแน่นอน
“มาเลย! ใครกลัวใครกัน!”
ในขณะเดียวกัน เสียงไซเรนตำรวจดังขึ้นจากระยะไกล
ไม่นานนัก เจ้าหน้าที่ตำรวจก็กรูกันเข้ามาในที่เกิดเหตุ และควบคุมสถานการณ์ได้ทันที
“พวกที่ต่อสู้กันทั้งหมด! หมอบลงและเอามือกุมหัว!”
หัวหน้าทีมตำรวจตะโกนด้วยเสียงดังผ่านเครื่องขยายเสียง
“ไอ้เด็กเหลือขอ! แกกล้าแจ้งตำรวจเหรอ!” อีต้าผินตะโกนใส่เฉินเสี่ยวเป่ยด้วยความโกรธ
“สมองแกมีปัญหาหรือไง?”
เฉินเสี่ยวเป่ยมองเขาอย่างเย็นชาและพูดอย่างไม่พอใจ “ฉันอยู่ที่นี่ตลอดเวลา ฉันแจ้งตำรวจตอนไหน?”
“แล้วใครแจ้งตำรวจ?” อีต้าผินพูดอย่างโมโห
ในเมื่อเรื่องทั้งหมดนี้เริ่มต้นจากเขาเอง การที่ตำรวจเข้ามาเกี่ยวข้องย่อมหมายถึงความรับผิดชอบที่เขาต้องรับไว้มากขึ้น
“ก้มลง! หูแกหนวกหรือไง?” หัวหน้าทีมตำรวจเดินเข้ามาพร้อมตะโกนผ่านเครื่องขยายเสียงใกล้หูของอีต้าผิน
“ใจเย็นครับ…ใจเย็นครับ…” อีต้าผินถึงแม้จะโหดเหี้ยม แต่เขาไม่กล้าหาเรื่องกับตำรวจ เขาจึงรีบทำตามคำสั่งและก้มลงอย่างว่าง่าย
“หัวหน้าลี ขอบคุณมากที่มาช่วย”
ในตอนนั้นเอง เหวินหยวนเดินออกมาพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนโยน
“ไม่เป็นไรเลยครับคุณหนูเหวิน ต้องขอบคุณคุณด้วยซ้ำที่แจ้งเรื่องให้เราทราบ เพื่อร่วมมือกันรักษาความสงบเรียบร้อยในสังคม” หัวหน้าลีพูดด้วยรอยยิ้มที่แสดงถึงความนอบน้อม
“อืม พวกคนเลวพวกนี้ทำลายข้าวของและก่อเรื่อง ต้องลงโทษให้หนัก” เหวินหยวนชี้ไปที่อีต้าผิน
“แน่นอนครับ!”
หัวหน้าลียกเครื่องขยายเสียงขึ้นและตะโกนสั่ง “พาพวกของอีต้าผินไปกักตัว 48 ชั่วโมง! และตรวจสอบความเสียหายที่เกิดขึ้น ค่าชดเชยทั้งหมดให้อีต้าผินเป็นคนรับผิดชอบ!”
“อะไรนะ…”
เมื่อได้ยินคำสั่งนี้ น้ำตาของอีต้าผินแทบจะไหลออกมา แต่เขาไม่กล้าเถียงอะไรเลย
ไม่ว่าคนในวงการมืดหรือมืออาชีพฝีมือดีแค่ไหน ก็ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งของตำรวจ
“หัวหน้าลี คนนี้เป็นแฟนฉัน ฉันพาเขากลับก่อนได้ไหม?” เหวินหยวนพูดพร้อมกับจับแขนเฉินเสี่ยวเป่ย
“ได้สิครับ ได้แน่นอน!” หัวหน้าลีพูดพร้อมกับพยักหน้าอย่างรวดเร็ว มองเฉินเสี่ยวเป่ยด้วยสายตาสงสัย
ชายหนุ่มคนนี้เป็นใครกันแน่ ถึงได้กลายเป็นแฟนของคุณหนูเหวิน!
จากนั้น เหวินหยวนก็พาเฉินเสี่ยวเป่ยออกจากที่เกิดเหตุ
ก่อนจากไป เฉินเสี่ยวเป่ยหันไปโบกมือให้อีต้าผินพร้อมกับรอยยิ้มล้อเลียน “ลูกชายของฉัน ลาก่อน!”
“แก…” อีต้าผินโมโหจนตัวสั่น อยากจะหาที่ตายให้รู้แล้วรู้รอด
ทั้งที่เป็นคนก่อเรื่องเหมือนกัน แต่การปฏิบัติกับพวกเขากลับแตกต่างกันลิบลับ!
เมื่อมีตำรวจมาเกี่ยวข้อง เฉินเสี่ยวเป่ยไม่ต้องกังวลอะไรอีก เขาพูดกับพี่ไก่งวงไม่กี่คำ ก่อนจะเดินออกจากที่นั่น
“เฮ้! คุณยังไม่ได้บอกฉันเลยว่าคุณตกลงจะเป็นแฟนฉันหรือเปล่า!” เหวินหยวนพูดพร้อมวิ่งตามเขาไป