บทที่ 40 แผนการเรียนรู้ของโจวไป๋

บทที่ 40 แผนการเรียนรู้ของโจวไป๋

ในมุมหนึ่งของห้องสมุด โจวไป๋ฟุบหลับจนกระทั่งเวลาผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมงหลังจากหมดเวลาคาบเรียน เขาลืมตาขึ้น ค่อยๆ นั่งตัวตรง พลางอ้าปากหาว

เขามองนาฬิกาในห้องสมุด ก่อนจะอุทานเบาๆ

"นี่มันดึกขนาดนี้แล้วเหรอ"

เขาหันไปมองคริสตินาในจิตสำนึก

"ทำไมเธอไม่ปลุกฉันล่ะ?"

"อย่ามากวนฉัน" คริสตินาตอบเสียงขุ่น

"ถ้าฉันพลาดจนพลังวิญญาณพลุ่งพล่านผิดพลาดขึ้นมา เธอจะรับผิดชอบไหวไหม? ต่อไปอย่ามายุ่งกับฉัน! ฉันตั้งใจจะเพิ่มพลังวิญญาณให้ถึง 99 ในรวดเดียว!"

โจวไป๋ยิ้มบาง ก่อนจะเปิดดูระบบช่วยเหลือในการฝึกฝน และทันใดนั้นก็รู้สึกดีใจ

ระดับการกลายเป็นหนึ่งเดียวกับเต๋า: 0%

พลังวิญญาณ: 99

แผนผังแห่งพลัง: ภัยพิบัติจากสวรรค์และมนุษย์

ค่าความขี้เกียจ: 270

"ช่วงบ่ายแค่ไม่กี่ชั่วโมงได้มา 200 คะแนนเลยแฮะ" โจวไป๋พยักหน้าพอใจ ก่อนจะเก็บตำราที่ยืมมาและออกจากห้องสมุด

"ถ้าโดดเรียนทุกวันแบบนี้ ฉันคงพัฒนาการฝึกเต๋าได้เร็วสุดๆ เลยล่ะ"

ขณะมองตำราในมือ โจวไป๋คิดในใจ

"แผนที่ดีที่สุดตอนนี้คือตอนกลางวันโดดเรียนเก็บค่าความขี้เกียจ ส่วนตอนกลางคืนก็เรียนรู้ด้วยตัวเอง แม้จะตามจิ่งซิ่วไม่ทัน แต่ก็คงไม่ถูกทิ้งห่างในเรื่องพื้นฐานเกินไป"

เมื่อมีแผนการที่ชัดเจน โจวไป๋ก็รู้สึกมั่นใจมากขึ้น

ระหว่างเดินกลับหอพัก เขาแวะกินข้าวและนำอาหารกลับไปให้ไอชาด้วย

แต่ทันทีที่เดินเข้าตึกหอพัก เขาก็ได้กลิ่นเหม็นจนขมวดคิ้ว

"กลิ่นอะไรเนี่ย? ทำไมมันเหม็นขึ้นทุกวัน? หรือว่ามีคนไม่เก็บกวาดขยะจริงๆ?"

เมื่อถึงหน้าห้อง เขาเห็นกระดาษโน้ตแปะอยู่ ทำให้ใจเขาหายวาบ

เป็นข้อความจากหลี่จงหยาง:

"โจวไป๋ ฉันไม่รู้ว่าเธอโดดเรียนเพราะเหตุผลอะไร แต่การฝึกเต๋าเป็นทางเลือกส่วนบุคคล ฉันจะไม่บังคับเธอด้วยความรุนแรง แต่หวังว่าเธอจะไม่ปล่อยพรสวรรค์ของตัวเองและการลงทุนของโรงเรียนเต๋าตงฮว่าให้สูญเปล่า"

อ่านข้อความนี้แล้ว โจวไป๋รู้สึกผิดอยู่ลึกๆ

"ฉันทำแบบนี้คงทำให้หลี่จงหยางผิดหวังมากแน่ๆ เขาดูเหมือนจะคาดหวังในตัวฉันไม่น้อยเลย"

แต่เขาก็ถอนหายใจเบาๆ

"แต่ฉันไม่มีทางเลือกจริงๆ การโดดเรียนแล้วเรียนรู้ด้วยตัวเองแบบนี้เหมาะกับฉันที่สุดแล้ว"

โจวไป๋เก็บโน้ตนั้นไว้ เดินเข้าห้องด้วยความรู้สึกโล่งใจ

"ดีนะที่หลี่จงหยางคงตัดสินใจไม่บังคับฉันไปเรียนอีกแล้ว เพราะการฝึกเต๋ามันต้องอาศัยเจตจำนงส่วนตัว ถ้าฝืนไปก็ไม่มีประโยชน์ เขาคงคิดแบบนั้นล่ะมั้ง?"

เขาสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกไป จากนั้นให้อาหารไอชา แล้วหยิบตำราออกมาเริ่มเรียนด้วยตัวเอง

ไอชานอนอยู่ข้างๆ มองโจวไป๋อย่างตั้งใจ ทุกครั้งที่เขาขยับตัว เธอจะลุกขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น คิดว่าเขาจะเล่นกับเธอ แต่เมื่อเห็นว่าเขาแค่ขยับตัวเพื่ออ่านต่อ เธอก็กลับไปนอนอย่างผิดหวัง

โจวไป๋ตั้งใจอ่านตำราพื้นฐานอย่างเงียบๆ และรู้สึกว่ามันเข้าใจง่ายกว่าที่เรียนในชั้นมาก เนื้อหาอธิบายอย่างละเอียด ตั้งแต่คำอธิบายว่า พลังวิญญาณ คืออะไร วิธีการหายใจเข้า-ออกเพื่อดูดกลืนพลังวิญญาณ การรับรู้พลังวิญญาณ กฎของพลังวิญญาณ วิธีการใช้งาน และหลักการที่เกี่ยวข้อง

การเรียนรู้จากตำราพื้นฐานเหล่านี้ช่วยเติมเต็มช่องโหว่ในความรู้ของโจวไป๋ได้อย่างมาก และยังช่วยให้เส้นทางการฝึกเต๋าในอนาคตของเขามั่นคงขึ้น ไม่ต้องพึ่งพาระบบช่วยเหลือจนเกิดความเสี่ยงที่คาดไม่ถึง

"อืม~~~" โจวไป๋บิดขี้เกียจและลุกขึ้นจากเก้าอี้

ไม่รู้ตัวเลยว่าเขาเรียนมาตั้งแต่ 6 โมงเย็นจนถึง 5 ทุ่มครึ่ง รวมเวลาเกือบ 6 ชั่วโมง แต่เขาไม่ได้รู้สึกเหนื่อยมาก ซึ่งเป็นผลจากการฝึกเต๋าที่พัฒนาร่างกายและพลังวิญญาณของเขาให้เหนือกว่ามนุษย์ทั่วไป

แม้เรียนติดต่อกันยาวนาน เขาแค่รู้สึกเมื่อยเล็กน้อยและตั้งใจจะพักก่อนกลับมาเรียนต่อ

"ถ้าฉันจะโดดเรียนตอนกลางวัน ก็เปลี่ยนไปนอนตอนกลางวัน แล้วเรียนตอนกลางคืนแบบนี้ตลอดดีกว่า!"

เมื่อโจวไป๋ลุกขึ้นเดินไปมา ไอชาก็วิ่งเข้ามาหาพร้อมกับสะบัดหางไปมา เธอมองเขาด้วยสายตาเปี่ยมความหวัง

"ไม่ได้หรอกนะ ไอชา ฉันเล่นกับเธอไม่ได้" โจวไป๋ลูบหัวของไอชาเบาๆ แล้วพูด

"ถ้าเธออยากไปเข้าห้องน้ำก็อย่าลืมไปที่ห้องน้ำนะ คริสตินาเคยสอนเธอแล้วใช่ไหม?"

หลังเที่ยงคืน โจวไป๋ตัดสินใจเอนตัวพักผ่อนเล็กน้อยเพื่อเก็บค่าความขี้เกียจ จากนั้นกลับมานั่งที่โต๊ะ ตั้งใจจะเรียนจนถึงเช้า

แต่ในช่วงดึก เขาเริ่มรู้สึกหิวและหมดพลังงาน จึงตัดสินใจไปหาอะไรกิน

เมื่อเขากลับมาที่ห้องพัก ก็สังเกตว่าประตูห้องข้างๆ เปิดออกอีกครั้ง

ในทางเดินมืดยาว มีชายหญิงคู่หนึ่งยืนอยู่หน้าประตู อาบอยู่ใต้แสงสีแดงสด ใบหน้าของพวกเขาราวกับมีแสงสีเลือดสะท้อนออกมา

ผู้หญิงคนนั้นคือเด็กสาวใบหน้าขาวซีดที่เขาเคยพบมาก่อน ส่วนชายอีกคนเป็นชายรูปร่างกำยำ ใบหน้าทรงเหลี่ยมซึ่งดูเคร่งขรึม ขณะนั้นเขากำลังพูดกับเด็กสาวด้วยสีหน้าจริงจัง

ด้วยความที่หูของโจวไป๋ไวมากจากการฝึกเต๋า เขาได้ยินบางส่วนของบทสนทนาเมื่อเข้าใกล้

"ซากุระโกะ ถ้าระดับของเธอเป็นแบบนี้ เธอไม่มีทางผ่านการประเมินในอีกสองเดือนข้างหน้าได้แน่ ถ้าเธอไม่ผ่านการประเมิน เธอจะถูกไล่ออกจากโรงเรียน"

"ฉันจะพยายาม" เด็กสาวตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

"พยายามไม่พอหรอก จะพูดตรงๆ นะ ซากุระโกะ การฝึกเต๋านั้นขึ้นอยู่กับพรสวรรค์ บางคนเพราะพรสวรรค์จำกัด ถึงจะพยายามแค่ไหนก็ไปได้ถึงแค่จุดหนึ่ง ไม่ว่าจะอายุ 20 หรือ 30 ปี เธอควรจะรู้ดี จากการประเมินครั้งก่อนของเธอ..."

"ฉันจะพยายาม!!" เด็กสาวพูดแทรกขึ้นทันทีด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

ชายใบหน้าทรงเหลี่ยมถอนหายใจเบาๆ

"ก็ได้ ฉันเข้าใจเรื่องที่เธอขอแล้ว ฉันจะจัดการให้ แต่เธออย่าฝืนตัวเองมากนัก เส้นทางของการฝึกเต๋าไม่ควรบีบคั้นเกินไป เธอเรียนที่โรงเรียนเต๋ามาหลายปีแล้ว ควรเข้าใจเรื่องนี้ดี"

เด็กสาวใบหน้าขาวซีดโค้งศีรษะให้ชายคนนั้น

"ขอบคุณค่ะ"

เมื่อโจวไป๋เข้าใกล้ ทั้งสองคนก็หันมามองเขาพร้อมกัน สีหน้าไร้อารมณ์

โจวไป๋นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนพูดด้วยรอยยิ้มเก้อเขิน

"ผมเพิ่งกลับจากกินข้าว... พวกคุณคุยต่อกันเถอะ"

พูดจบ เขารีบเดินกลับห้องพัก แต่เสียงพูดคุยข้างนอกก็เงียบไป เหมือนทั้งสองคนจากไปแล้ว

หลังจากนั้น โจวไป๋ตั้งใจเรียนด้วยตัวเองจนถึงเช้า ก่อนจะเอนตัวลงนอน หวังเก็บค่าความขี้เกียจจากการนอน

แต่ไม่นานหลังจากที่เขาหลับไป เขาก็ถูกปลุกด้วยเสียงเคาะประตูดังสนั่น

เสียงผู้หญิงตะโกนอยู่หน้าห้อง

"โจวไป๋! เธอจะหลบอยู่อีกนานแค่ไหน? รีบไปเรียนกับฉันเดี๋ยวนี้!!"

โจวไป๋งัวเงียถามออกไป

"ใครน่ะ?"

เมื่อเขาตัดสินใจแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอย่างแรง

"โจวไป๋! ถ้าเธอไม่ออกมา ฉันจะไปเอาลูกในท้องออกเดี๋ยวนี้!"

"ให้ตายสิ!" โจวไป๋กระโดดลุกจากเตียงอย่างรวดเร็ว จำต้องลุกขึ้นแต่งตัวและเปิดประตูอย่างไม่เต็มใจ...

.........