บทที่ 37 วัตถุดิบ

ปลาแซลมอนดิบก็อร่อยดี แต่เอียนไม่ชอบกินของดิบ อีกอย่างนี่เป็นต่างโลก ใครจะรู้ว่าปลาที่นี่กับโลกเดิมเหมือนกันไหม มีปรสิตที่ไม่มีใครรู้จักหรือเปล่า?

การย่าง แน่นอนว่าเป็นทางเลือกที่ปลอดภัยกว่า

ฮีเลียดยังไม่กลับ อาเลนยังหลับอยู่ เอียนจัดเสื้อผ้า พบว่าขากางเกงมีรูอีกหลายรู ทำให้เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย "ดูท่าต้องซื้อเสื้อผ้าใหม่... ตอนนี้หน้าร้อนยังดี แม้ร่างกายคนเทร่าจะแข็งแรงขนาดไหน พอถึงฤดูใบไม้ร่วงและหน้าหนาวก็ไม่สะดวก"

เด็กชายถอดเสื้อผ้าเปียกออก วางไว้ข้างกระถางไฟให้แห้ง เริ่มจัดการปลาแซลมอน

หยิบมีดแล่ปลา จุ่มน้ำลับคมบนหินลับมีด เอียนชำนาญการตัดหัวปลาในคราวเดียว จากนั้นตัดลำตัว สุดท้ายแยกหางออก เดี๋ยวเขาจะใช้หาง หัว และก้างต้มน้ำซุป ไม่ทิ้งอะไรให้เสียเปล่า

ต่อมาก็ผ่าปลาตามแนวก้างตั้งขึ้น เอียนระมัดระวังแยกก้างและกระดูกออก เหลือแต่เนื้อล้วนๆ

ปลาแซลมอนตัวนี้เป็นระดับไอสีฟ้าจริงๆ เนื้อปลาดูสดนุ่ม แค่ดมก็มีกลิ่นหอมหวานจางๆ ทำให้เอียนอดกลืนน้ำลายไม่ได้ ความหิวพลุ่งขึ้น

"น่าเสียดายที่เครื่องเทศและน้ำมันไม่พอ ไม่งั้นทอดเนื้อปลาและก้างแล้วค่อยตุ๋นซุป จะอร่อยกว่าต้มปลาน้ำเกลือเยอะ..."

เอียนเสียดายวัตถุดิบ—เขาทำอาหารเองบ่อยๆ บนโลกเดิม ฝีมือดีทีเดียว และเนื้อปลาแซลมอนครั้งนี้ บนโลกเดิมเป็นวัตถุดิบระดับสูงสุด แต่เขากลับไม่สามารถปลดปล่อยความอร่อยได้เต็มที่

"ปลาย่างก็ดี—เพราะวัตถุดิบชั้นดีมักต้องการวิธีปรุงที่เรียบง่ายที่สุด"

แต่เขาก็มองโลกในแง่ดีเสมอ

จัดการเนื้อปลาเสร็จ เอียนก็ทาเกลือทะเลสีน้ำตาลแดงหมัก แล้วเอาเหรียญเงินออกจากขี้เถ้าเตา จุดไฟ

เหรียญเงินที่ฮีเลียดให้ต้องการทำให้ดูเก่าต้อง 'บ่ม' อีกสักพัก แต่เอียนไม่รีบ เงินเก็บและผงยาสลบของออสมันด์เป็นทุนที่ใช้ได้อย่างปลอดภัย พอให้อยู่ได้สบายพักใหญ่

ขณะเตรียมย่างปลา เขาตั้งใจจะจัดการสมุนไพรที่ผู้เฒ่าพูเดให้ด้วย

"พูดถึง หญ้าเบอร์เลียสงบจิต..." หยิบกล่องไม้ ดวงตาเด็กชายขยับเล็กน้อย "นั่นเป็นพืชยกระดับระดับไหนกัน?"

เอียนได้ 'การมองเห็นล่วงหน้า' มาสักพักแล้ว เขาคิดว่าตนยังไม่ได้ขุดค้นศักยภาพของลิขิตเวทนี้จนหมด

แต่อย่างน้อย เขาก็แยกประเภท 'สี' ต่างๆ ที่ปรากฏในการมองเห็นล่วงหน้า สรุปเป็นระบบคร่าวๆ

เมื่อเปิดการมองเห็นล่วงหน้า โลกในสายตาเอียนจะกลายเป็นโลกที่ประกอบด้วยไอหมอกหลากสี ตามแนวโน้มจากร้ายถึงดี ความดีเลวและความหายากของสิ่งของ สามารถแบ่งเป็นหมวดหมู่และระดับต่างๆ

ดำกับแดงแทนโชคร้าย

เทา ขาว ฟ้า ม่วง แทนความหายากของสิ่งของ

และทองที่ยังไม่สามารถกำหนดได้ แยกต่างหาก

ตามสัญชาตญาณของเอียนและเหตุการณ์ที่เขาประสบ สีดำแทนวิกฤตความตาย—ตายแน่ถ้าไม่ดิ้นรนสุดชีวิต จะไม่มีทางเปลี่ยนแปลง อันตรายระดับ 'เด็กแปดขวบสู้กับลุงที่เสพเห็ดคลั่งและร่วมมือกับชนพื้นเมือง'

สีแดงคือเคราะห์ร้าย มีอันตรายถึงชีวิต แต่ไม่ถึงตายและไม่แน่นอน ตัวอย่างคือ 'เลือกผจญภัยทางเหนือ จะถูกเสือดาวป่าฝูงหนึ่งโจมตี'—แค่ไม่ไปก็ไม่เป็นไร และถ้าเจอจริงๆ ก็ไม่แน่ว่าจะสู้ไม่ได้

นี่คือตัวแทนโชคร้าย

ต่อมาคือตัวแทนความหายากของสิ่งของ

สีเทาครองพื้นที่ส่วนใหญ่ในการมองเห็นล่วงหน้า แทนคุณภาพต่ำ มีตำหนิและเก่า หรือวัตถุดิบทั่วไปที่ไม่ผ่านการแปรรูป เช่น ทรายและดิน อิฐกระเบื้องเก่า และโต๊ะไม้ที่ใช้มาสิบกว่าปี เป็นต้น

สีขาวน้อยกว่าสีเทา แทนความธรรมดา ปกติ เฟอร์นิเจอร์ใหม่ หรือวัสดุที่ผ่านการแปรรูป เช่น อิฐเผา แก้ว และน้ำมันสาหร่าย

ไอหมอกสีขาวมีความเข้มจาง จางที่สุดใกล้เทา เป็นเก้าอี้ไม้แดงที่ใช้มาครึ่งปี ส่วนเข้มที่สุดคือดาบสั้นเหล็กกล้าที่แขวนหน้าร้านช่างตีเหล็ก มูลค่าประมาณห้าทาเลอร์ เป็นผลงานชิ้นเอกของช่าง

ส่วนสีฟ้าคือหายาก เหนือกว่าวัสดุธรรมดาทั่วไปทั้งหมด ส่วนใหญ่เกี่ยวกับวัสดุยกระดับ มีผลพิเศษไม่ธรรมดา—กระดูกประหลาดของออสมันด์ ผงยาสลบลูนาร์ล้วนอยู่ในหมวดนี้

สุดท้ายสีม่วงคือแทบไม่มี—เอียนก็ไม่รู้ว่าสีม่วงแทนอะไร เพราะนั่นคือแสงที่เห็นไกลๆ ตอนผ่านคฤหาสน์บารอน

ทั้งท่าแฮริสัน มีแต่คฤหาสน์บารอนที่มีแสงสีม่วง

ที่อื่น ไม่ว่าจะรวยแค่ไหน ลึกลับแค่ไหน ก็แค่ไอสีฟ้า

คุณภาพต่ำเทา ธรรมดาขาว หายากฟ้า แทบไม่มีม่วง

นี่คือลำดับขั้นของสิ่งของที่เอียนรู้ตอนนี้

เหนือกว่านี้ อาจมีระดับ 'ยอดเยี่ยม' 'มหากาพย์' 'อมตะ' 'ตำนาน' ที่สูงกว่า แต่นั่นเป็นอีกเรื่อง อย่างน้อยตอนนี้เอียนยังไม่เคยเห็นสิ่งของระดับนั้น

ส่วนแสงสีทองรอบตัวอาจารย์ฮีเลียด...

ตอนนี้เอียนก็ยังไม่รู้ว่าแสงทองที่หมุนวนรอบฮีเลียดคือหมวดหมู่อะไร

เป็นของ 'โชคชะตา' หรือ 'ความหายาก'?

และสีทอง เป็นยอดเยี่ยม มหากาพย์ หรือตำนานที่อยู่เหนือสีม่วง?

หรือแม้แต่... ตำนาน?

ไม่รู้ทั้งหมด จึงต้องแยกหมวดหมู่ต่างหาก

สิ่งเดียวที่เขารู้คือ แสงทอง เปลี่ยนแปลงอนาคตของเขาได้

ครั้งนี้ที่ตลาดปลา เอียนแน่ใจว่าความสามารถของเขาแยกแยะวัตถุดิบหายากที่ซ่อนอยู่ในวัตถุดิบทั่วไปได้จริง แม้ไอหมอกสีเทาขาวจะมากแค่ไหน ก็ไม่อาจบดบังแสงสีฟ้า

"ลองดู"

ตอนนี้ เอียนเปิดการมองเห็นล่วงหน้า สังเกตสมุนไพรในกล่อง

หญ้าเบอร์เลียสงบจิตคล้ายหญ้าแหลม แต่คมกว่า ปลายเหมือนเข็มสน ทั้งต้นเขียวเข้ม มีขนขาวบางๆ เคลือบ สัมผัสแล้วเจ็บเล็กน้อย กลิ่นเหมือนยางสนจางๆ

มันมักขึ้นพร้อมหญ้าแหลม มีแต่คนเก็บสมุนไพรที่ชำนาญถึงจะแยกมันออกจากหญ้าทั่วไปได้จากรูปร่างปลายที่ต่างกัน

ในห่อยาเป็นหญ้าเบอร์เลียสงบจิตที่ตากแห้งแล้ว มีฤทธิ์สงบจิตดีกว่า แต่ออกฤทธิ์ช้ากว่า ส่วนที่เพิ่งตัดใหม่จะมีสีเขียวอ่อนกว่า ใช้เป็นยาแก้ปวดฉุกเฉินได้ แต่ไม่มีฤทธิ์สงบจิต

ในสายตาเอียนทุกอย่างกลายเป็นไอหมอก

ในการมองเห็นล่วงหน้า ห่อยาเป็นสีฟ้าอ่อน ส่วนใหญ่เพราะในกล่องยามีสมุนไพรเสริมอื่นๆ อีกมาก หญ้าเบอร์เลียสงบจิตเป็นตัวยาหลักมีสีฟ้า ส่วนวัตถุดิบอื่นเป็นสีขาวธรรมดา

"แบ่งเป็นสิบวันอย่างใส่ใจจริงๆ..."

พึมพำ เอียนหยิบยาหนึ่งห่อจากกล่อง เขาพินิจพิเคราะห์ครู่หนึ่ง แล้วแกะออก ใส่ลงในน้ำสะอาดที่เดือด—และในลมหายใจที่สองหลังสมุนไพรจมน้ำ ไอน้ำพวยพุ่ง กลิ่นหอมจางๆ เติมเต็มห้อง ได้กลิ่นเหมือนฝนพรำในต้นฤดูใบไม้ผลิที่ยังเย็น

ต้มยาต้องใช้เวลาครึ่งชั่วโมง พอดีกับย่างปลา ไฟแรงแล้ว ไม้สนเผาไหม้จะมีกลิ่นไม้ธรรมชาติ เอียนใช้ไม้เสียบเนื้อปลาอวบอ้วนที่จัดการแล้ว หนีบไว้ข้างไฟ

แล้วก็รอ

ใต้อุณหภูมิสูงของเปลวไฟ เกลือที่ทาบนเนื้อปลาเริ่มตกผลึกหลุดออก ผิวนอกของเนื้อปลาก็แห้งย่น แล้วแตก แต่ที่ตามมาคือเนื้อชั้นในที่นุ่มละเอียด น้ำมันหอมพุ่งออกมาหยดลงจากการย่างของไฟ บางครั้งทำให้ไฟลุกแรงขึ้นทันที ส่งเสียงฮู่ๆ

ในบ้านเร็วๆ นี้ก็เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของสมุนไพรและไขมัน ได้กลิ่นเนื้อร้อนๆ ฟุ้ง เอียนที่หิวมานานก็อดรู้สึกสะท้อนใจไม่ได้ "เนื้อปลาดีขนาดนี้ แม้แต่ไม่หั่นกินดิบ รสชาติก็คงไม่เลว"

เขาหยิบเนื้อปลาย่างที่สุกแล้วชิ้นหนึ่ง ในการมองเห็นล่วงหน้า ชิ้นปลาย่างมีไอหมอกสีฟ้าอ่อนเรืองแสงล้อมรอบที่เห็นได้ด้วยตาเปล่า ไอระเหยของอาวุธลึกลับ แฝงรสชาติลึกลับและน่าลิ้มลอง

เอียนที่หิวตั้งแต่อยู่ตลาดปลากลืนน้ำลาย กัดคำหนึ่ง

ทันใด สัมผัสร้อนระอุเติมเต็มปาก รสเค็มอ่อนๆ ของเกลือทะเล ผสานกับความสดนุ่มและกลิ่นหอมของไขมันปลาเป็นรสเลิศจริงๆ

เอียนเคี้ยวเนื้อปลาน้ำเยิ้มสองสามที รู้สึกได้ชัดถึงความลื่นไหลที่ฟันตัดผ่านเนื้อปลา สัมผัสพิเศษของเนื้อปลาผสานรสชาติน้ำทะเลกลืนลงท้อง กระเพาะที่รอนานก็เริ่มย่อย และคำที่สองก็กัดลงไปแล้ว

พร้อมกับเนื้อปลาคำแล้วคำเล่าถูกกลืนลง ไหลลงท้อง ไอหมอกสีฟ้าละลายในท้อง ความรู้สึกพึงพอใจ ผ่อนคลาย สบายใจแผ่ไปทั่วร่าง ขับไล่ความเหนื่อยล้า แม้แต่ปลายนิ้วมือนิ้วเท้าก็รู้สึกชาๆ นั่นคือพลังที่เลือดพุ่งไปถึงปลายสุด

ในตอนนี้ เอียนรู้สึกว่าพละกำลังของตนกำลังฟื้นคืนอย่างรวดเร็ว พร้อมกับต้นกำเนิดเสมือนที่เป็น 'หัวใจดวงที่สอง' เริ่มทำงาน เขารู้สึกว่าในลำไส้กำลังพุ่งพลังใหม่ออกมา นั่นเป็นพลังชีวิตอีกชนิดที่ต่างจากพละกำลัง มันกวาดผ่านทุกซอกมุมของร่างกาย ทำให้กล้ามเนื้อและอวัยวะเปี่ยมชีวิตชีวา

ความรู้สึกนี้แปลกมาก ราวกับว่าสภาพที่เขาเคยคิดว่าสุขภาพดี แข็งแรง กระปรี้กระเปร่า จริงๆ แล้วเป็นแค่สุขภาพกลางๆ ห่างไกลจากขีดจำกัดของพละกำลัง

"ไม่เพียงเท่านั้น"

ในตอนนี้ เด็กชายรู้สึกไวว่า ตรงหัวใจของตน ที่ต้นกำเนิดเสมือนอยู่ ราวกับมีน้ำวนเล็กๆ... มันกำลังหมุน เต้น ราวกับหัวใจสูบฉีดเลือดทั่วร่าง กลั่นและบริสุทธิ์พลังที่ต่างจากพละกำลัง ที่เรียกว่า 'ต้นกำเนิด' จากลำไส้และเลือด

แล้วส่งต้นกำเนิดที่บริสุทธิ์กว่า ไปทุกซอกมุมของร่างกาย!

อดครางเบาๆ ไม่ได้ เอียนรู้สึกว่าทั้งตัวราวกับถูกลมหนาวพัดทั้งวัน แล้วกลับบ้านมาแช่อ่างน้ำอุ่นกำลังดี สบายขนาดนั้น

ไม่เพียงเท่านั้น พละกำลังที่เต็มเปี่ยมกว่าผุดขึ้น... หูตาก็ไวขึ้น

ตอนนี้ เอียนกระปรี้กระเปร่ากว่าเดิมมาก สภาพกำลังก้าวสู่จุดที่ดีที่สุดเท่าที่เคยมีมา!

เมื่อฮีเลียดกลับมาถึงบ้าน ก็อดประหลาดใจไม่ได้

"กลิ่นนี้..."

สงสัยตั้งแต่นอกบ้านแล้ว เข้าบ้านก็ยืนยันได้ อัศวินชราอุทานด้วยความตกใจ "กลิ่นสมุนไพร และกลิ่นอาหารต้นกำเนิด—วัตถุดิบยกระดับ?"

"เด็กคนนั้นได้มายังไง?"

เขาสงสัย รีบเดินเข้าบ้าน พอดีเห็นเอียนกำลังหยิบเนื้อปลาย่างที่ส่งกลิ่นหอมน้ำมันสี่ชิ้นวางบนจาน

"อาจารย์? ค่ำนี้เหนื่อยแย่เลย"

เห็นอัศวินชรากลับมา เอียนที่เพิ่งต้มยาสมุนไพรสงบจิตเสร็จ กำลังจะเอาไปพักไว้ที่มืดหนึ่งวันหันมา

เขายิ้มทักทาย "นี่มีปลาย่างเพิ่งทำเสร็จ"

"น่าเสียดายไม่มีซอสและน้ำมัน ไม่งั้นรสชาติอาจดีกว่านี้"