บทที่ 3 เศษตำราจากมุมลับ คัมภีร์กายา!

“อะแฮ่ม... ดีมาก แค่ครึ่งวันเจ้าก็สามารถจดจำตำราในชั้นแรกของหอคัมภีร์ได้ทั้งหมด ข้าจะรักษาคำพูด ตั้งแต่วันนี้ไป เจ้าคือผู้พิทักษ์หอคัมภีร์อย่างเป็นทางการ ส่วนตำราในชั้นที่เหลืออีกสิบสองชั้น เจ้าต้องจัดการศึกษาให้ครบภายในครึ่งปี เผื่อไว้สำหรับอนาคต”

หวังเฉินปรับสีหน้าให้สงบลงอย่างรวดเร็วเพื่อกลบเกลื่อนความกระอักกระอ่วนในใจ โชคดีที่ฉินเฟิงไม่ได้มองเขาโดยตรง ทำให้หวังเฉินพยักหน้าอย่างพอใจ คิดว่าเด็กคนนี้ฉลาดไม่เบา

ในเมื่อฉินเฟิงมีความเฉลียวฉลาด หวังเฉินจึงรู้สึกว่าตนเองจะประหยัดแรงไปได้มาก และไม่มีเหตุผลที่จะไม่ยินดี

“ขอบคุณ ลุงเฉิน!”

ฉินเฟิงยิ้มออกมา เขารู้ดีว่าต่อจากนี้ไปเขาจะสามารถอ่านตำราได้อย่างเต็มที่ อย่างไรก็ตาม เขายังต้องวางแผนเวลาเพื่อจดจำตำราในอีกสิบสองชั้นที่เหลือให้ครบ

ในคำพูดของหวังเฉินที่ระบุเวลาครึ่งปีมีน้ำเสียงแฝงความกังวล ฉินเฟิงคาดว่าอายุขัยของหวังเฉินคงเหลือไม่มากนัก อาจจะเพียงครึ่งปีถึงหนึ่งปีเท่านั้น

หากหวังเฉินจากไป หน้าที่การดูแลหอคัมภีร์ทั้งหมดจะตกเป็นของเขาโดยสมบูรณ์ ซึ่งเขาไม่อาจทำให้ล้มเหลวได้ เพราะหอคัมภีร์นี้คือโอกาสที่เขาจะสร้างความแข็งแกร่งและเปลี่ยนแปลงชีวิตของตนเอง

หากไม่มีความสามารถจดจำทุกสิ่งที่มองเห็นได้ในทันที การจะจดจำตำราในหอคัมภีร์ซึ่งมีจำนวนไม่ต่ำกว่าล้านเล่มหรืออาจมากกว่านั้นคงเป็นไปไม่ได้เลยในระยะเวลาสั้น ๆ

โชคดีที่หอคัมภีร์เป็นหนึ่งในสิบสองดินแดนต้องห้ามของดินแดนศักดิ์สิทธิ์เก้าเมฆา จึงมีข้อจำกัดเข้มงวด ผู้ที่สามารถเข้าได้ต้องมีสถานะหรือคุณสมบัติพิเศษ

สำหรับศิษย์รับใช้และศิษย์นอก การพัฒนาวิชาและเคล็ดวิชาของพวกเขาโดยปกติจะได้รับคำแนะนำจากผู้อาวุโสฝ่ายถ่ายทอดวิชา หากต้องการเข้าหอคัมภีร์ จำเป็นต้องใช้แต้มสะสมในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งมีค่ามากกว่าหินวิญญาณและเป็นสกุลเงินที่ใช้ในดินแดนนี้

ฉินเฟิงมองดูร่างของหวังเฉินที่เดินจากไปด้วยหลังโค้งค่อม เขารู้สึกถึงความหนักอึ้งในใจที่ไม่อาจอธิบายได้

“ข้าจะกลายเป็นเช่นนี้ในอีก 47 ปีข้างหน้าหรือไม่? ต่อให้ข้าสามารถบรรลุขอบเขตการสร้างรากฐานและยืดอายุขัยได้สองหรือสามร้อยปี สุดท้ายข้าก็จะต้องจบชีวิตเหมือนหวังเฉินอยู่ดี”

ความคิดนี้ทำให้ฉินเฟิงรู้สึกตื่นตัว เขาตัดสินใจว่าจะไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่าอีกต่อไป เป้าหมายแรกของเขาคือการเข้าสู่เส้นทางการฝึกตนเพื่อแสวงหาความเป็นอมตะ

ด้วยความตั้งใจแน่วแน่ ฉินเฟิงเริ่มเปิดอ่านตำราตำนานลึกลับที่เขาหยิบมา

【อ่านแบบกวาดสายตา "เรื่องลึกลับแดนหนาน 1" พรสวรรค์ +1】

【อ่านแบบกวาดสายตา "เรื่องลึกลับแดนหนาน 1" สติปัญญา +1】

เมื่ออ่านจบ เขาได้รับข้อความแจ้งเตือน ซึ่งยืนยันได้ว่าตำราภายในหอคัมภีร์ทุกประเภทสามารถเพิ่มค่าสถานะได้ อย่างไรก็ตาม เขาพบว่าตำราประเภทตำนานลึกลับไม่สามารถอ่านอย่างละเอียดได้ จึงไม่อาจเพิ่มค่าร่างกายและอายุขัยได้

แม้จะเป็นเช่นนั้น ฉินเฟิงก็พอใจ เพราะการเพิ่มพรสวรรค์และสติปัญญาก็เพียงพอสำหรับเขาในตอนนี้ เขาเดินตรงไปยังชั้นหนังสือหมายเลข 1 เพื่อดูตำรา "คัมภีร์กายา" ที่เกือบทำให้เขามองข้าม

ไม่นานนัก ฉินเฟิงก็มาถึงชั้นหนังสือและพบตำราที่ถูกกดทับไว้ใต้ตำราอีกสองเล่ม เขาใช้มือดึงออกมาอย่างระมัดระวัง

ตำรา "คัมภีร์กายา" บางมาก และมีรอยขาดเป็นเศษตำรา

“จะเป็นตำราที่สมบูรณ์หรือไม่ ตอนนี้ก็ไม่มีผลอะไรสำหรับข้า”

ฉินเฟิงหัวเราะกับตัวเองอย่างขมขื่น เขายังคงเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาที่มีพรสวรรค์และสติปัญญาต่ำ หากไม่สามารถเปลี่ยนแปลงค่าสถานะเหล่านี้ได้ เขาจะไม่มีวันเข้าสู่ขอบเขตการขัดเกลาร่างกายได้ และยิ่งไม่ต้องพูดถึงขอบเขตการสร้างรากฐานหรือการแสวงหาความเป็นอมตะ

ด้วยเหตุนี้ สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือการเพิ่มพรสวรรค์และสติปัญญาของเขา

ฉินเฟิงเปิดตำรา "คัมภีร์กายา" ซึ่งเกือบทำให้เขาเสียโอกาสในดินแดนศักดิ์สิทธิ์

"รวบรวมพลังแห่งฟ้าดิน ดูดซับพลังหยินหยาง"

คำแรกในตำรา "คัมภีร์กายา" ทำให้ฉินเฟิงหยุดนิ่งอย่างตกตะลึง ทันใดนั้น ภาพเงาสีดำไม่ชัดเจนก็ปรากฏขึ้นในจิตใจของเขา เงานั้นเริ่มทำท่าทางแปลกประหลาดต่อเนื่อง...

ในขณะที่เงาดำเริ่มทำท่าทางแปลกประหลาด ฉินเฟิงก็รู้สึกได้ว่าพลังวิญญาณภายในหอคัมภีร์กำลังรวมตัวเข้าหาเขา

พลังวิญญาณที่มองไม่เห็นเริ่มหลอมรวมเข้าสู่ร่างกายของเขา ทำให้เขารู้สึกอุ่นวาบไปทั้งตัว แต่ความอบอุ่นนั้นกลับหายไปอย่างรวดเร็ว แปรเปลี่ยนเป็นพลังวิญญาณที่จับต้องได้ซึ่งพุ่งเข้าสู่ผิวหนังของเขาจากทุกทิศทาง

ความเจ็บปวดรุนแรงแผ่ซ่านไปทั่วร่างจนฉินเฟิงร้องครางและล้มลงกับพื้นโดยไม่รู้ตัว

ความเจ็บปวดที่เหมือนถูกเผาด้วยไฟทำให้ฉินเฟิงอยากกรีดร้องออกมา แต่เขาพบว่าแม้จะอ้าปากก็ไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้

“นี่มันอะไรกัน? ข้ากำลังจะต้องตายเพราะความเจ็บปวดแบบนี้หรือ? นี่มันน่าขันเกินไปแล้ว!”

ฉินเฟิงที่แทบจะเสียสติด้วยความเจ็บปวดถึงกับเกิดความคิดอยากจะจบชีวิตตนเอง ความเจ็บปวดนี้เกินกว่าที่มนุษย์ธรรมดาจะทนได้

ในขณะเดียวกัน บนท้องฟ้าเหนือดินแดนศักดิ์สิทธิ์เก้าเมฆา คลื่นพลังงานลึกลับเริ่มก่อตัวขึ้นและมุ่งตรงสู่หอคัมภีร์

ภายในหอคัมภีร์ ร่างของฉินเฟิงที่เปียกโชกไปด้วยเหงื่อเริ่มปล่อยเหงื่อที่มีสีแดงออกมา เลือดในร่างกายของเขาเดือดพล่านและหลอมรวมเข้ากับเหงื่อก่อนจะไหลออกมาจากรูขุมขน

ไม่นานนัก ร่างกายของฉินเฟิงก็ถูกปกคลุมด้วยเลือดจนดูราวกับเป็นมนุษย์เลือด เขาพยายามจะส่งเสียงเพื่อเรียกผู้อาวุโสเซียวให้มาช่วย แต่หอคัมภีร์มีค่ายกลป้องกันที่สมบูรณ์แบบ แม้ผู้อาวุโสเซียวจะอยู่ที่หน้าประตูหอคัมภีร์ แต่จริง ๆ แล้วเขาอยู่นอกค่ายกลและไม่ได้สนใจสถานการณ์ภายใน

ส่วนผู้ที่อยู่บนชั้นสิบสามของหอคัมภีร์นั้น มักจะฝึกตนอยู่เสมอ หากไม่มีศัตรูจากภายนอก พวกเขาจะไม่ยื่นมือเข้ามายุ่งเกี่ยว ขณะที่หวังเฉินเองหลังจากกลับไปยังห้องพักก็ไม่ได้ออกมาอีกเลย

สถานการณ์ของฉินเฟิงในขณะนี้จึงเป็นวิกฤตชีวิต หากไม่มีสิ่งใดมาช่วย เขาอาจต้องตายเพราะความเจ็บปวดหรือเสียเลือดมากเกินไป

ในขณะที่ฉินเฟิงกำลังจะหมดสติ คลื่นพลังงานลึกลับได้ทะลุผ่านค่ายกลของหอคัมภีร์และตกลงสู่ร่างของเขา

“บึ้ม!”

ทันใดนั้น ฉินเฟิงที่เคยเจ็บปวดจนส่งเสียงไม่ได้กลับรู้สึกราวกับถูกโยนเข้าสู่เปลวไฟขนาดใหญ่ ร่างกายของเขาร้อนแรงจนผิวหนังกลายเป็นสีแดงเข้มและปล่อยไอร้อนออกมา

“ข้าไม่ไหวแล้ว!”

ฉินเฟิงพึมพำในใจเพียงสั้น ๆ ก่อนจะหมดสติไปเพราะความเจ็บปวดและความร้อนที่ถาโถมเข้ามาพร้อมกัน

ขณะเดียวกัน เงาดำในจิตใจของเขาก็หายวับไปเหมือนไม่เคยปรากฏมาก่อน ส่วนเลือดและเหงื่อที่เคลือบอยู่บนร่างกายของเขา ก็ระเหยกลายเป็นไอขาวและหายไปภายใต้ความร้อนที่แผ่ออกมาจากผิวหนังสีแดงของเขา

【อ่านแบบกวาดสายตา "คัมภีร์กายา" พรสวรรค์ +20】

【อ่านแบบกวาดสายตา "คัมภีร์กายา" สติปัญญา +20】

【อ่านแบบกวาดสายตา "คัมภีร์กายา" ร่างกาย +100】

【อ่านแบบกวาดสายตา "คัมภีร์กายา" อายุขัย +30】

【อ่านแบบกวาดสายตา "คัมภีร์กายา" ระดับพลัง +20】