บทที่ 3 กระจก 

“เฮ้ เซี่ยงผิง”

หลี่เซี่ยงผิงเดินกลับบ้านพร้อมตะกร้าหลัง ทันใดนั้นก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา เด็กหญิงมีใบหน้ากลมหน้าตาธรรมดา แต่รอยยิ้มสดใสทำให้นางดูมีเสน่ห์มากขึ้น

“หยุนเหมย”

หลี่เซี่ยงผิงยิ้มมองเด็กหญิงก่อนจะหันไปยื่นตะกร้าปลาที่จับมาให้

“ดูปลาดีๆที่พี่จับมาอยากเอากลับไปลองทำกินสักสองตัวไหม?”

“ไม่ได้หรอก”

นางยิ้มเขินอายพร้อมก้มหน้าลง เด็กหญิงโตเร็ว ตอนนี้อายุ 11 ปีแล้ว สูงกว่าหลี่เซี่ยงผิงที่อายุ 13 ปีเสียอีก

ในหมู่บ้านหลี่จิ้ง เด็กชายหญิงมักแต่งงานตอนอายุ 13 หรือ 15 ปี ในกลุ่มรุ่นเดียวกันมีเพียงสองคนนี้ที่อายุใกล้เคียงกัน หยุนเหมยในใจได้กำหนดให้หลี่เซี่ยงผิงเป็นสามีในอนาคตของนางเรียบร้อยแล้ว

“ไม่ได้ เอาไปสิ!” หลี่เซี่ยงผิงยัดปลาสองตัวลงในมือของเถียนหยุนโดยไม่คิดอะไร เพราะพ่อของหยุนเหมยเป็นคนใจดีที่เขาชื่นชมมาก เมื่อเจอลูกสาวเขาจึงดูแลตามสมควร

หลังจากลาหยุนเหมย หลี่เซี่ยงผิงรีบเดินเข้าบ้าน วางตะกร้าลงในบ่อเล็กๆก่อนจะหยิบกระจกที่เก็บได้มาขัดถูจนสะอาดและเก็บใส่เสื้อไว้ จากนั้นเขาหยิบกล่องไม้สามกล่องบนโต๊ะแล้วเดินไปยังทุ่งนา

ที่นั่นพี่ชายสองคนของเขากำลังช่วยพ่อทำงานในไร่

ตระกูลหลี่มีลูกชายสี่คน ได้แก่ หลี่จางหู หลี่ทงหยา หลี่เซี่ยงผิง และหลี่ชื่อจิ้ง ในหมู่บ้านหลี่จิ้งไม่มีใครไม่ยกนิ้วให้ครอบครัวนี้ พ่อของหยุนเหมยมักพูดด้วยความอิจฉาว่า “หลี่มู่เถียนช่างโชคดีจริงๆ!”

แต่หลี่มู่เถียนกลับไม่คิดเช่นนั้น ในฐานะคนเดียวในหมู่บ้านที่เคยเดินทางออกไปไกล เขามองดูลูกๆ ทำงานในไร่ด้วยความเจ็บปวด

“ผู้ชายดีๆควรเรียนหนังสือหรือเป็นทหาร การทำไร่คือการใช้ชีวิตที่ไร้ค่า!” เขามักจะชี้หน้าหยุนเหมยพลางบ่นพึมพำ

แต่ชีวิตก็เป็นเช่นนี้ คนที่เคยเห็นความรุ่งโรจน์กลับต้องเจ็บปวด หลี่มู่เถียนเคยเป็นทหาร ฆ่าคนมาแล้ว และกลับมาหมู่บ้านเมื่ออายุ 40 กว่าปี ใช้เงินค่าทหารซื้อที่ดินกลายเป็นคนมีฐานะ แต่เขาก็ยังไม่พอใจ

หลี่เซี่ยงผิงเดินมาถึงทุ่งนา พี่ชายคนโตหลี่จางหูที่อายุ 17 ปีกำลังนั่งรออยู่ใต้ต้นไม้ เขามีหนวดขึ้นบางๆบนใบหน้าแล้ว

“น้องสามช้าไปหน่อยนะ ไม่ต้องรีบ”

หลี่จางหูยิ้มพร้อมลูบหัวน้องชายและมองเขาอย่างอบอุ่น

“ได้ยินว่าจับปลาได้เยอะมากวันนี้ใช่ไหม?”

“เยอะมากพี่!” หลี่เซี่ยงผิงหัวเราะเสียงดัง

“คืนนี้ได้กินมื้ออร่อยแน่!”

“เจ้านี่นะ”

หลี่จางหูเช็ดเหงื่อให้เขาก่อนหยิบกล่องไม้กล่องหนึ่งขึ้นมาและตะโกนไปที่ไร่

“น้องสอง—!”

“มาแล้ว!” พี่ชายคนที่สองหลี่ทงหยาเดินถือจอบเข้ามาอย่างรวดเร็ว เขานั่งลงแล้วหันมายิ้มให้หลี่เซี่ยงผิง

“พวกเจ้ากินกันเถอะ ข้าจะกลับไปก่อน” หลี่เซี่ยงผิงที่ทำงานมาทั้งเช้าหิวจนท้องร้องจึงรีบกลับบ้านไป

———

หลู่เจียงเซียนรู้สึกถึงแรงดึงดูดที่ไม่อาจอธิบายได้ตั้งแต่ตอนอยู่ในตะกร้าของหลี่เซี่ยงผิง ยิ่งใกล้หมู่บ้านหลี่มากเท่าไรความรู้สึกนั้นยิ่งรุนแรงขึ้น

เมื่อผ่านต้นไม้ใหญ่ที่ปากหมู่บ้านและเข้าสู่ตัวหมู่บ้าน แรงดึงดูดนั้นก็ถึงจุดสูงสุด หลู่เจียงเซียนรู้สึกแน่นหน้าอกจนหายใจลำบาก ตัวกระจกในตะกร้าสั่นไหวและเปล่งแสงสีแดงออกมา

“นั่นคือส่วนหนึ่งของข้าหรือไม่ก็เป็นสิ่งสำคัญที่เกี่ยวข้องกับข้า” หลู่เจียงเซียนเข้าใจบางอย่าง

“อยู่ทางทิศเหนือ! ของทะเลสาบใหญ่นั่น!” เมื่อหลี่เซี่ยงผิงเดินออกห่างจากปากหมู่บ้าน แรงดึงดูดก็ค่อยๆหายไป หลู่เจียงเซียนจดจำทิศทางนั้นไว้ในใจ

ในขณะที่อยู่ในตะกร้าของหลี่เซี่ยงผิง เขาพยายามสังเกตการกระทำและคำพูดของผู้คนในหมู่บ้านเพื่อเรียนรู้ เขาพบว่านี่คือหมู่บ้านเล็กๆธรรมดา ไม่มี้ผู้มีพลังพิเศษหรือผู้บำเพ็ญที่เหาะเหินเดินอากาศ

ผู้คนใช้ชีวิตเรียบง่าย ทำงานเมื่อพระอาทิตย์ขึ้นและพักผ่อนเมื่อพระอาทิตย์ตก อุปกรณ์ที่ใช้ในไร่และขนาดของพื้นที่เพาะปลูกก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษ

“ที่นี่คงเป็นแค่หมู่บ้านเล็กๆธรรมดาจริงๆ บ้านที่ดีที่สุดยังเป็นแค่บ้านดินสองชั้น ถ้ามีผู้บำเพ็ญอยู่ คงไม่อาศัยในบ้านแบบนี้หรอก” หลู่เจียงเซียนครุ่นคิด

“พลังที่ยิ่งใหญ่ควรมาพร้อมกับความเจริญรุ่งเรือง แต่นี่หมู่บ้านนี้ดูยังล้าหลังมาก”

หลู่เจียงเซียนเริ่มวางแผนในใจเพื่ออนาคตของตัวเอง

ในค่ำคืนนั้นครอบครัวหลี่ดูยุ่งเป็นพิเศษ แม่และน้องชายสองคนกำลังเตรียมอาหารจากวัตถุดิบที่ล้างสะอาด

หลี่เซี่ยงผิงกลับมาพร้อมปลาจำนวนมาก ขณะที่หลี่ชื่อจิ้งไปเก็บหนอนไหมจากหลังเขาและจับหนูตัวอ้วนกลับมาใส่ถุงข้าว พ่อของพวกเขาหลี่มู่เถียนดีใจมาก ตบไหล่ลูกชายสองคนจนหลังแทบทรุด และเอ่ยปากชมอย่างภูมิใจ

ในค่ำคืนที่เงียบสงบ พระจันทร์ลอยขึ้นเหนือภูเขาต้าหลี่ ครอบครัวหลี่กำลังเพลิดเพลินกับอาหารเย็น เด็กชายอายุสิบสี่สิบห้าซึ่งอยู่ในช่วงวัยกำลังโตทานอาหารจนแทบหมดโต๊ะ เหลือไว้เพียงเศษอาหารเล็กน้อย

หลี่มู่เถียนเพียงลองชิมอาหารแค่คำเดียว ขณะที่แม่ของพวกเขา หลิวหลินอวิ๋น ยิ้มมองลูกชายทั้งสี่อย่างมีความสุข ใต้โต๊ะเจ้าหมาสีเหลืองตัวใหญ่กำลังวิ่งวนไปมาอย่างร้อนรนอยู่ระหว่างขาของพวกเขา

หลังมื้ออาหารจบลงพระจันทร์ค่อยๆลอยขึ้นสูง หลี่เซี่ยงผิงคาบต้นหญ้ายาวเอนกายพิงผนัง ส่วนหลี่มู่เถียนมองท้องฟ้าด้วยคิ้วขมวดคล้ายกำลังค้นหาอะไรบางอย่าง

“พ่อ…” หลี่เซี่ยงผิงเอื้อมมือแตะชายกางเกงของพ่อก่อนจะหยิบกระจกจากอกเสื้อออกมา

“ตอนเช้าข้าพบสิ่งนี้ในแม่น้ำ”

“อืม…” หลี่มู่เถียนรับกระจกมาพิจารณา เขาเพ่งมองกระจกด้วยความสงสัย

“ไม่ใช่เหล็ก ไม่ใช่ทองแดง ของดีอะไรกัน?”

ในขณะนั้นแสงจันทร์อันเยือกเย็นทอดลงมาหน้าบ้านค่อยๆรวมตัวกันเหนือกระจกจนเกิดเป็นแสงจันทร์สีขาวบางๆราวกับมีชีวิต หลี่เซี่ยงผิงมองภาพนั้นด้วยความตื่นตะลึงมันเป็นแสงจันทร์ที่งดงามที่สุดที่เขาเคยเห็นในชีวิต

“พ่อ!” หลี่เซี่ยงผิงกระซิบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“เงียบ!” หลี่มู่เถียนตกใจจนสีหน้าเปลี่ยนไป เขาพยายามดึงสายตาออกจากแสงจันทร์ มือสั่นเทาก่อนจะยัดกระจกกลับคืนให้อกเสื้อของหลี่เซี่ยงผิง พร้อมกระซิบข้างหูว่า

“เข้าไปหลบในบ้าน เรียกพี่ชายของเจ้าหยิบอาวุธออกมา”

หลี่เซี่ยงผิงเห็นแววตาอันดุดันของพ่อเป็นครั้งแรก ดวงตาที่หรี่ลงเหมือนเหยี่ยวพร้อมจู่โจม เขาพยักหน้ารับด้วยความกลัวและขาอ่อนก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปในบ้าน

“พี่…พ่อบอกให้หยิบอาวุธออกไปที่หน้าประตู” หลี่เซี่ยงผิงพูดด้วยเสียงสั่นเครือ

หลี่จางหูพี่ชายคนโตลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจจับไหล่น้องชายพลางถามด้วยความเป็นห่วง

“พ่อมีอันตรายหรือ? เกิดอะไรขึ้น?”

ส่วนพี่ชายคนที่สองหลี่ทงหยากลับเงียบ เขาหยิบดาบสองเล่มจากใต้เตียงคว้าเสื้อเกราะและไม้กระบองจากผนังพร้อมเตรียมการ “คงเป็นศัตรูมาหาเรื่อง” เขาพูดพร้อมยื่นดาบและเสื้อเกราะให้หลี่จ่างหู

“น้องสามพาแม่กับน้องสี่ไปหลบที่ลานหลังบ้าน” หลี่ทงหยาพูดสั่งอย่างมั่นใจ

หลี่เซี่ยงผิงรีบทำตามส่วนหลี่จางหูก็สวมเสื้อเกราะและถือดาบเดินออกไปยังประตูหน้าพร้อมพี่ชาย

นอกบ้านหลี่มู่เถียนยืนอยู่หน้าประตูมองไปยังสวนฟักทองเบื้องหน้าอย่างเงียบงัน เมื่อสองพี่น้องยืนอยู่ด้านหลังเขา หลี่มู่เถียนรับดาบจากหลี่จางหูแล้วสั่งเสียงเข้ม

“พวกเจ้าแบ่งเป็นสองกลุ่ม ตรวจดูรอบบ้านทั้งหน้าและหลังให้แน่ใจว่าไม่มีใครซ่อนตัวอยู่”

ทั้งสองพยักหน้ารับคำสั่งก่อนจะแยกย้ายกันไปตรวจสอบรอบบริเวณ

ขณะที่หลี่มู่เถียนเดินไปยังสวนฟักทองอย่างสงบ เขาก้มตัวลงหยิบสิ่งหนึ่งขึ้นมา และน่าแปลกใจสิ่งที่เขาหยิบขึ้นมากลับเป็นร่างของคนคนหนึ่งที่ซ่อนอยู่ในสวน

(จบบท)