บทที่ 21 : คัมภีร์มังกรเทพเก้าวิถี

เด็กผู้ชายทุกคน ตอนเด็กๆ ล้วนมีความฝันอยากเป็นฮีโร่ อยากเป็นยอดฝีมือผู้ยิ่งใหญ่ ช่วยเหลือคนจน ทำความดี ท่องไปในยุทธภพกับคนรัก

เช่นเดียวกับจางอู๋จี้ หยางกั๋ว หลี่ซิ่นฮวน...

แต่เมื่อเวลาผ่านไป คนค่อยๆ โตขึ้น จึงค่อยๆ เข้าใจว่าความฝันนั้นห่างไกลจากตัวเรามากขึ้นทุกที

โดยเฉพาะเมื่อแรงกดดันในชีวิตทำให้แทบหายใจไม่ออก ก็จะรู้สึกว่าความฝันนั้นช่างเลื่อนลอย

และบางครั้งก็ดูน่าขัน

แต่ปฏิเสธไม่ได้

ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ ที่ไหน อายุเท่าไหร่ อยู่ในสภาพแวดล้อมแบบไหน แม้จะรู้ว่าความฝันนั้นเป็นเพียงจินตนาการ แต่ก็ยังเต็มไปด้วยความหวัง

แล้วถ้าเกิด...?

ถ้าวันหนึ่งได้พบโชควาสนา กลายเป็นยอดฝีมือขึ้นมาล่ะ?

ถ้าเป็นเช่นนั้น ก็จะได้ทะยานขึ้นสู่ฟ้า เปลี่ยนแปลงชีวิต ขึ้นสู่จุดสูงสุดของชีวิต!

เยี่ยวชิวก็เช่นกัน

เขาอยู่กับแม่มาตั้งแต่เด็ก ครอบครัวยากจน ตอนเรียนหนังสือมักถูกรังแก ตั้งแต่นั้นมา เยี่ยวชิวก็มีความฝันอยู่อย่างหนึ่ง

ต้องแข็งแกร่งให้ได้!

แข็งแกร่งจนไม่มีใครกล้ารังแก!

เขาก็เคยจินตนาการหลายครั้งว่า สักวันหนึ่ง ตัวเองจะได้เป็นเหมือนตัวเอกในละครกำลังภายใน ปกป้องครอบครัว รับใช้ประเทศชาติ

แต่เมื่อโตขึ้น เขาถึงรู้ว่าในละครล้วนโกหก โลกนี้ไม่มียอดฝีมือ ไม่มีใครใช้กระบวนท่าพิชิตมังกรสิบแปดท่าได้

แต่วันนี้ คำพูดของราชามังกรและจ้าวยุน เปิดโลกใหม่ให้เขา

แม้โลกนี้จะไม่มีกระบวนท่าพิชิตมังกรสิบแปดท่า แต่กลับมียอดฝีมือจริงๆ เพียงแต่เขาไม่เคยรู้มาก่อน

ทั้งบัญชีเสือ บัญชีมังกร บัญชีเทพ...

ช่างน่าหลงใหลเหลือเกิน

โดยเฉพาะหวงจวินโหวเสี่ยวจิ่ว ที่เยี่ยวชิวตั้งเป็นเป้าหมายที่จะไล่ตาม

เมื่อมีความคิดในหัว ก็ควบคุมไม่ได้ที่จะคิด

ยิ่งคิดยิ่งตื่นเต้น

เยี่ยวชิวรีบค้นหาตำราวิชายุทธ์จากสิ่งที่สืบทอดมา

แต่ในสิ่งที่บรรพบุรุษตระกูลเยี่ยถ่ายทอดมา มีตำราวิชายุทธ์นับหมื่นเล่ม เยี่ยวชิวตาลายไปหมด

ขณะที่ไม่รู้จะเลือกตำราเล่มไหน เล่มบางๆ เล่มหนึ่งก็ดึงดูดความสนใจของเขา

บนปกมีตัวอักษรโบราณ ให้ความรู้สึกเก่าแก่และล้ำค่า

"คัมภีร์มังกรเทพเก้าวิถี!"

เยี่ยวชิวพยายามอ่านอยู่พักใหญ่ จึงอ่านตัวอักษรโบราณออก

"ชื่อฟังดูเท่มากเลย!"

เยี่ยวชิวเปิดดู เห็นหน้าแรกมีบันทึกของบรรพบุรุษตระกูลเยี่ย

"วิชานี้ ข้าได้มาโดยบังเอิญ ไม่ทราบที่มา ไม่ทราบว่าใครสร้าง จากการศึกษาของข้า วิชานี้ลึกลับมาก หากฝึกจนถึงขั้นสูงสุด อาจมีพลังล้ำเลิศที่สุดในประวัติศาสตร์"

"แต่ เฉพาะผู้ที่ไม่มีวิชาใดเลยเท่านั้นจึงจะฝึกได้"

"เมื่อข้าได้รับมา วิชาของข้าสูงส่งแล้ว จึงไม่อาจฝึกวิชานี้ได้ น่าเสียดายยิ่งนัก"

อ่านจบ เยี่ยวชิวก็ดีใจ

"บรรพบุรุษบอกว่า คนที่ไม่มีวิชาถึงจะฝึกได้ พอดีเลยไม่ใช่หรือ?"

เยี่ยวชิวเปิดไปหน้าที่สอง

หน้านี้อธิบายรายละเอียดของคัมภีร์มังกรเทพเก้าวิถี

อ่านจบแล้ว เยี่ยวชิวรู้สึกว่าวิชานี้เหมาะกับตัวเองมาก

โดยทั่วไป การฝึกยุทธ์ต้องเริ่มจากการยืนฝึกม้า ใช้เวลาหลายสิบปีจึงจะมีวิชาบ้าง

แต่วิชานี้ต่างออกไป ความสำเร็จขึ้นอยู่กับพรสวรรค์ คนมีพรสวรรค์สูงจะก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว ผ่านด่านได้ง่ายดาย ส่วนคนพรสวรรค์ต่ำ ชั่วชีวิตก็ยากจะเข้าใจด่านแรก

"ไม่รู้ว่าพรสวรรค์ของเราจะเป็นยังไง?"

เยี่ยวชิวอยากลองทันที

ตามคำอธิบาย คัมภีร์มังกรเทพเก้าวิถีมีทั้งหมดเก้าด่าน ด่านแรกคือขั้นฝึกกาย

ขั้นตอนแรกของขั้นฝึกกายคือการนำพลังดั้งเดิม เปิดเส้นเหรินและตู ขั้นที่สองคือรับรู้พลังวิเศษของฟ้าดิน ใช้พลังวิเศษฝึกร่างกาย

เมื่อพลังวิเศษสะสมมากขึ้น พละกำลังของผู้ฝึกจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เมื่อแขนทั้งสองมีกำลังถึงสามพันชั่ง จึงจะถือว่าสำเร็จ และสามารถฝึกด่านต่อไปได้

แปลกตรงที่หลังจากเยี่ยวชิวอ่านคำอธิบายและวิธีฝึกของด่านแรกจบ พอจะเปิดดูหน้าต่อไป กลับพบว่าเปิดไม่ได้

กระดาษแผ่นบางๆ หนักราวกับภูเขาไท่ซาน

เป็นอะไรกัน?

เยี่ยวชิวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงเข้าใจ

"ถ้าไม่เข้าใจด่านแรก ก็จะดูด่านต่อไปไม่ได้ วิชานี้แกล้งคนจริงๆ!"

ช่างเถอะ ลองก่อน

เยี่ยวชิวทำตามวิธีฝึก นั่งขัดสมาธิบนเตียง วางมือบนเข่าทั้งสองข้าง หงายฝ่ามือขึ้น หลับตา พยายามรับรู้กระแสพลังในร่างกาย

ตามที่คัมภีร์กล่าว ในจุดไป๋ฮุ่ยบนศีรษะของทุกคนมี "พลัง" ซ่อนอยู่ พลังนี้เรียกว่าพลังดั้งเดิม

ต้องรับรู้พลังดั้งเดิมก่อน แล้วนำพลังดั้งเดิมไปเปิดเส้นเหรินและตู จึงจะถือว่าก้าวแรกสำเร็จ

ผ่านไปสิบนาที

เยี่ยวชิวไม่ได้อะไรเลย ไม่รู้สึกถึงอะไรสักอย่าง

"หรือวิธีของเราผิด?"

เยี่ยวชิวอ่านวิธีฝึกอีกครั้งอย่างละเอียด มั่นใจว่าตัวเองไม่ได้ทำผิด จึงสงสัยว่าทำไมถึงไม่รู้สึกถึงพลังดั้งเดิมเลย?

"ลองอีกครั้ง"

เยี่ยวชิวฝึกต่อ

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง

เยี่ยวชิวลืมตา ยังคงไม่ได้อะไร ทำให้เขาเริ่มสงสัยในตัวเอง

"หรือว่าพรสวรรค์เราไม่พอ ไม่เหมาะจะฝึกคัมภีร์มังกรเทพเก้าวิถี?"

เยี่ยวชิวไม่รู้ว่า หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตก็ไม่อาจรู้สึกถึงพลังดั้งเดิมได้

อีกอย่าง เขาเพิ่งฝึกไปแค่ชั่วโมงเดียว

"วิชานี้เมื่อมีอยู่ ก็ต้องมีเหตุผล คงเป็นเพราะเราทำอะไรผิดพลาดในการฝึก?"

ทันใดนั้น เยี่ยวชิวนึกถึงคำพูดของจ้าวยุน ที่บอกว่าแค่กินโสมร้อยปีก็จะเป็นยอดฝีมือได้

คิดถึงตรงนี้ เขาก็หยิบโสมร้อยปีออกมา ไม่ทันล้าง กัดกินทันที

ไม่ถึงสามนาที กระแสความร้อนก็พวยพุ่งขึ้นจากจุดตันเถียน ทั่วร่างเยี่ยวชิวร้อนผ่าว

เยี่ยวชิวรีบหลับตา พยายามรับรู้กระแสความร้อนนี้ แล้วฝึกตามวิธีที่เขียนไว้

ผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมง

ทันใดนั้น สมองเยี่ยวชิวสั่นสะเทือน รู้สึกชัดเจนว่ามีกระแสพลังเย็นๆ แผ่ซ่านลงมาจากจุดไป๋ฮุ่ยบนศีรษะ

"พลังดั้งเดิม!"

เยี่ยวชิวระงับความตื่นเต้น นำพลังนี้ไปสู่เส้นเหรินและตูตามวิธีฝึก

แต่ไม่คาดคิดว่าเส้นเหรินและตูจะแข็งราวกับกำแพงเหล็ก พลังดั้งเดิมไม่อาจเจาะผ่านได้

เยี่ยวชิวไม่ยอมแพ้ พยายามเจาะต่อ

จนกระทั่งฟ้าสาง มีเสียง "แกร๊ก" ดังขึ้น ในที่สุดพลังดั้งเดิมก็เจาะเส้นเหรินและตูได้สำเร็จ

ทันใดนั้น เยี่ยวชิวรู้สึกว่าร่างกายเต็มไปด้วยพลัง ความรู้สึกนี้ช่างยอดเยี่ยม

และหลังจากฝึกทั้งคืน เขาไม่รู้สึกเหนื่อยล้าเลยสักนิด กลับรู้สึกว่าร่างกายเบาสบาย

ลงจากเตียงมาที่ข้างหน้าต่าง มองดวงอาทิตย์ที่ค่อยๆ ขึ้น ใบหน้าเยี่ยวชิวเต็มไปด้วยความมั่นใจอันแรงกล้า

"สักวันหนึ่ง ถ้าผมได้เป็นเหมือนเสี่ยวจิ่ว ผมจะทำให้ตระกูลของแม่ต้องคุกเข่าขอให้แม่กลับไป!"

"ผมจะตามหาพ่อแท้ๆ ของผม ให้เขาคุกเข่าต่อหน้าแม่ สำนึกผิดและขอโทษ!"

"ผมจะทำให้คนที่เคยดูถูกพวกเรา ต้องเงยหน้ามองผมตลอดไป!"

(จบบท)