บทที่ 12 ข้าจะอัดเจ้าให้บิดายังจำไม่ได้!

จางเทา ศิษย์นอกผู้มีพลังแข็งแกร่งจนสามารถติดหนึ่งในห้าของศิษย์นอกได้ และยังเป็นที่ยอมรับว่ามีโอกาสสูงที่จะเข้าสู่ศิษย์ภายในของปีนี้

แม้ว่าคำว่า "ปีนี้" จะถูกพูดมาหลายปีแล้วก็ตาม...

ส่วนจางชิง ศิษย์รับใช้ผู้นั้น คือน้องชายของเขา

ในขณะที่เซียวจางก็เป็นศิษย์นอกเช่นกัน แต่ระดับพลังของเขาอยู่เพียงขั้นสร้างรากฐานแปดชั้น ซึ่งต่ำกว่าจางเทาหนึ่งขั้น และอีกฝ่ายก็อยู่ในระดับสูงสุดของขั้นสร้างรากฐานที่เก้า เขาจึงเสียเปรียบในด้านพลังอย่างมาก

แม้ว่าเขาจะถือว่าเป็นผู้แข็งแกร่งในกลุ่มศิษย์นอก แต่ความสามารถของเขาก็อยู่เพียงลำดับยี่สิบขึ้นไป

แต่ถึงเขาจะรู้ชื่อเสียงของจางเทาอยู่แล้ว เขาก็ไม่คิดจะไปหาเรื่อง ทว่ากลับเป็นจางเทาเสียเองที่มาหาเรื่องเขาก่อน

แม้ว่าเขาจะด้อยกว่า แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะกลัวปัญหา

ดังนั้น การประลองที่มีผลแพ้ชนะตัดสินไว้ล่วงหน้า จึงเกิดขึ้น

ไม่รู้ว่าจางเทาไปสืบรู้จุดอ่อนของเขามาจากที่ใด ในวันประลอง เขาได้พาสตรีศิษย์นอกและศิษย์ในมาดูมากมาย ซึ่งแต่ละคนก็งามล้ำเลิศ แถมในกลุ่มนั้นยังมีบางคนที่เซียวจางแอบหลงใหลอยู่ด้วย

สิ่งนี้ทำให้จิตใจของเซียวจางไม่มั่นคง และพยายามจะแสดงฝีมือเพื่อให้สาว ๆ ประทับใจ จนกระทั่งพลาดท่าให้แก่จางเทา ทั้งที่จริง ๆ แล้วเขาสามารถยืดเวลาประลองได้อีกนาน

“อืม... เคล็ดวิชานี้แม้จะไม่ยากนัก แต่การฝึกฝนก็ยังติดขัดอยู่บ้าง... แต่แค่นี้ก็พอแล้ว!”

เมื่อเห็นว่าฟ้าเริ่มมืด เซียวจางรีบลุกขึ้นจากห้องพักของตน แล้วตรงไปยังตำแหน่งที่จางเทาอยู่

ตลอดทาง ศิษย์นอกหลายคนต่างสังเกตเห็นการกระทำของเซียวจาง พวกเขาพากันยื่นหัวออกมาดู

หลายคนเคยเป็นผู้ชมในศึกระหว่างเซียวจางและจางเทา จึงทำให้ศิษย์นอกที่พลาดโอกาสดูศึกครั้งก่อนต่างรู้สึกเสียดาย แต่ตอนนี้เมื่อเห็นว่าเซียวจางกำลังมุ่งหน้าไปยังห้องพักของจางเทา พวกเขาก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาอีกครั้ง

“เฮ้ย! เมื่อเช้าเซียวจางเพิ่งโดนซ้อมไปไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมเขาถึงไปหาจางเทาอีกแล้ว?”

“อย่าบอกนะว่าเขายังอยากจะประลองอีก?”

“เร็วเข้า! รีบไปดู! ถ้าไปช้ากว่านี้ การประลองอาจจะจบแล้ว!”

ไม่นาน ข่าวลือที่ว่าเซียวจางกำลังไปท้าทายจางเทาก็แพร่สะพัดไปทั่วศิษย์นอก และลามไปถึงศิษย์รับใช้

ด้านของโจวอวี้ เมื่อได้รับข่าวก็เลิกคิ้วขึ้นด้วยความสนใจ การประลองระหว่างศิษย์นอกนั้นทำให้นางอยากดูเป็นพิเศษ โดยเฉพาะเมื่อคู่ประลองคนหนึ่งเป็นพี่ชายของจางชิง

นางเคยชนะเลิศการประลองของศิษย์รับใช้ และแย่งชิงพลังหยวนปีศาจธาตุทอง ซึ่งเดิมทีจางชิงถือว่าเป็นของตนไปแล้ว

แม้ว่าจางเทาจะยังไม่แสดงท่าทีใดต่อเรื่องนี้ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่า หากนางเข้าสู่ศิษย์นอกแล้ว อีกฝ่ายจะไม่ลงมือ

ดังนั้น นางต้องรู้จักศัตรูของตนให้ดีล่วงหน้า นางต้องรู้ว่าจางเทามีพลังแข็งแกร่งเพียงใด

แม้ว่าความต่างของระดับพลังจะมีมากมายมหาศาล เพราะจางเทาอยู่ในระดับสร้างรากฐานเก้าชั้น ส่วนหากนางกลายเป็นศิษย์นอก นางจะอยู่เพียงขั้นหนึ่งหรือสองเท่านั้น ซึ่งเทียบกันไม่ได้เลย

แต่ก็อย่าลืมว่าหมัดวายุอัสนีระดับสิบของนาง เมื่อเสริมด้วยทักษะลับสายฟ้าล่อฟ้า พลังทำลายล้างของมันไม่ได้ด้อยเลย!

หากนางทะลวงผ่านเข้าสู่ขอบเขตสร้างรากฐาน ความแข็งแกร่งของนางอาจพุ่งสูงขึ้นอีก และ ณ ตอนนั้น ไม่แน่ว่าใครจะเป็นฝ่ายชนะ

เมื่อนึกได้เช่นนี้ นางจึงตัดสินใจเดินเข้าไปยังเขตที่พักของศิษย์นอก

“พี่ใหญ่ ข้ายังทำใจยอมรับไม่ได้!”

“นั่นคือพลังหยวนปีศาจธาตุทอง! หากข้าได้มันมา ข้าจะต้องกลายเป็นศิษย์ภายในได้แน่!”

“ถึงตอนนั้น ท่านกับข้าจะได้เป็นศิษย์ภายในด้วยกัน ชื่อเสียงของเราจะลือเลื่องไปทั่วแดนศักดิ์สิทธิ์!”

จางชิงกล่าวขึ้นด้วยความไม่พอใจ ขณะมองไปยังพี่ชายของเขา

“เรื่องมันจบไปแล้ว” จางเทากล่าวเสียงเรียบ “โจวอวี้เอาชนะเจ้าในการประลองศิษย์รับใช้ได้ นั่นก็คือข้อสรุปของเรื่องนี้ ไม่ว่านางจะชนะอย่างบริสุทธิ์หรือไม่ ท้ายที่สุด นางก็ชนะไปแล้ว”

“น้องข้า... จำไว้อย่างหนึ่ง ในโลกนี้ ผู้ที่อ่อนแอ... มีเพียงทางเลือกเดียว นั่นคือการยอมรับ”

“เช่นเดียวกับเซียวจางที่ต้องก้มหน้ารับผลของความพ่ายแพ้”

จางเทายิ้มเย็นชา “อย่ากังวลไป เมื่อโจวอวี้เข้าสู่ศิษย์นอก ข้าจะจัดการกับนางเอง”

“แม้ว่านางจะได้รับความสนใจจากผู้อาวุโสศิษย์นอก แต่นางไม่มีศักยภาพพอจะเป็นศิษย์ของพวกเขา หากไม่มีโอกาสเป็นศิษย์ภายใน นางก็ไม่มีความหวัง”

แม้ว่าจางชิงจะยังคงไม่พอใจนัก แต่เมื่อพี่ชายของเขาพูดเช่นนี้ เขาก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากพยักหน้ารับ

ทันใดนั้น ด้านนอกก็มีเสียงเอะอะดังขึ้น และดูเหมือนว่ากลุ่มคนกำลังมุ่งหน้าไปยังที่พักของพวกเขา ซึ่งทำให้จางเทาขมวดคิ้ว

“ไปดูสิว่าเกิดอะไรขึ้น?”

จางชิงรีบก้าวออกไป และเพียงไม่นาน เขาก็กลับเข้ามาอย่างรวดเร็ว “พี่ใหญ่! ข้าได้ยินมาว่า... เซียวจางมาท้าทายท่านอีกแล้ว!”

ได้ยินเช่นนี้ แววตาของจางเทาพลันเย็นเยียบ ก่อนจะเผยรอยยิ้มเย้ยหยันออกมา

แม้ว่าการประลองก่อนหน้านี้จะเป็นเพราะเขาเป็นฝ่ายหาเรื่องเอง แต่เขาก็แค่ซัดเซียวจางต่อหน้าหญิงสาวกลุ่มหนึ่งเท่านั้น มิได้ตั้งใจทำให้เซียวจางบาดเจ็บหนัก และยิ่งไม่ได้ดูถูกเหยียดหยามเขา

เพียงแต่... เขาเลือกที่จะโจมตีจุดที่เซียวจางให้ความสำคัญมากที่สุด และมันก็ได้ผลเกินคาด

แต่เจ้าเด็กนี่ เพิ่งจะผ่านไปแค่ครึ่งวัน ก็กล้ามาท้าทายเขาอีก? หรือคิดว่าข้าเป็นคนใจดีอย่างนั้นรึ?

ในเมื่ออีกฝ่ายไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง เช่นนั้นเขาก็จะสั่งสอนให้รู้จักว่าผู้ที่อ่อนแอสมควรจะอยู่ในที่ของตนอย่างไร

เมื่อคิดได้ดังนั้น จางเทาก็ลุกขึ้นยืน ก้าวออกจากลานพักของตน และพบว่ามีศิษย์นอกและศิษย์รับใช้จำนวนหนึ่งกำลังมุ่งหน้ามาหาเขา

ที่เดินนำหน้าฝูงชนมา ก็คือเซียวจางผู้มีร่างกายอ้วนใหญ่สะดุดตายิ่งนัก

"จางเทา! เจ้าคงไม่คาดคิดสินะ ว่าข้าจะกลับมาอีกครั้ง!"

"วันนี้ ข้าจะซัดเจ้าให้บิดายังจำเจ้าไม่ได้เลย!"

คำพูดของเซียวจางเรียกเสียงหัวเราะขบขันจากศิษย์นอกและศิษย์รับใช้ที่มุงดูอยู่ บางคนถึงกับกระซิบกระซาบกัน และมีศิษย์หญิงหลายคนที่หันไปชี้เซียวจางแล้วเหลือบมองจางเทาด้วยสีหน้าประหลาดใจ

เพิ่งครึ่งวันก่อน เซียวจางเพิ่งถูกซ้อมยับไปหมาด ๆ แต่ตอนนี้กลับมาหาเรื่องอีกแล้ว?

ศิษย์ทั้งหลายที่มาดูต่างไม่เชื่อว่าเซียวจางจะสามารถเอาชนะจางเทาได้ภายในเวลาเพียงครึ่งวัน แต่พวกเขามาดูเพราะอะไรน่ะหรือ? ก็เพราะในเวลาฝึกฝนอันเคร่งเครียด จะมีเรื่องบันเทิงให้ดูแบบนี้ได้สักกี่ครั้งกันเล่า?

"ปากเก่งนัก... หวังว่าอีกสักครู่เจ้าจะไม่ร้องขอชีวิตก็แล้วกัน!"

จางเทากล่าวพลางสายตาวาววับเป็นประกายเย็นเยียบ ในโลกของผู้แข็งแกร่ง การกลั่นแกล้งผู้อ่อนแอถือเป็นเรื่องปกติ แต่หากผู้อ่อนแอท้าทายผู้แข็งแกร่ง เช่นนั้นมันก็เป็นเพียงการหาเรื่องตายเท่านั้น!

หากเขาไม่บดขยี้เซียวจางให้ราบคาบด้วยพลังสายฟ้าฟาดเสียแล้วละก็ ศิษย์นอกทั้งหลายจะมองเขาอย่างไร?

ในอีกด้านหนึ่ง โจวอวี้ที่ยืนอยู่ในฝูงชนก็เหลือบไปเห็นจางชิงที่ยืนอยู่ข้างพี่ชายของตน นางเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แต่ในที่สุดก็คลายลง

ดังที่จางเทาเคยกล่าวไว้ นางเอาชนะจางชิงได้อย่างยุติธรรมในการประลองศิษย์รับใช้ เพราะฉะนั้น นางจึงไม่หวั่นว่าจางชิงจะมีแผนการใดซ่อนเร้นอยู่

สิ่งที่นางต้องทำให้เร็วที่สุดในตอนนี้คือการบรรลุขั้นสร้างรากฐาน มิฉะนั้น พลังหยวนปีศาจธาตุทองที่อยู่ในร่างของนาง ก็จะทำให้นางไม่มีวันได้อยู่อย่างสงบ

สายลมเย็นพัดผ่าน ใบไม้ปลิดปลิวสู่พื้น...

และเซียวจางก็เริ่มเคลื่อนไหว!