บทที่ 156 กลอุบายสาวงาม

"ให้แกล้งเป็นแฟนเหรอ?"

หวงไป๋หานไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะเป็นเรื่องแบบนี้

เหตุการณ์แบบนี้เหมือนจะมีแต่ในทีวีกับในนิยายเท่านั้น สำหรับหวงไป๋หานที่เป็นทั้งมือใหม่และเคยถูกปฏิเสธความรัก จู่ๆ ก็มีความรู้สึกผสมปนเปกันทั้งความกลัว ความคาดหวัง และความกังวล

ในข้อความ สวี่เยว่ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เพียงแค่เตือนหวงไป๋หานให้ไปเจอกันที่ชั้นล่างตอนบ่ายสามโมง สำหรับเธอคงเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยไม่สำคัญ

แต่ในใจของหวงไป๋หานกลับเต้นตึกตักไม่หยุด เขาเริ่มเปลี่ยนเสื้อผ้าในหอพัก

เมื่อต้องแกล้งเป็นแฟน ควรจะแต่งตัวให้ดูดีสักหน่อยไหม เพื่อรักษาหน้าให้พี่สวี่

แต่หวงไป๋หานก็เหมือนกับเฉินเจ๋อในอดีต ตอนมัธยมปลายส่วนใหญ่ใส่แต่ชุดนักเรียน ส่วนชุดลำลองก็เป็นชุดที่แม่ซื้อมาให้ตอนไปเดินห้าง

อาจเป็นเพราะในสายตาของผู้หญิงพวกนั้น ผู้ชายจะใส่อะไรก็ได้ เดี๋ยวก็เปื้อนอยู่ดี ไม่จำเป็นต้องแต่งตัวเหมือนผู้หญิง

แน่นอนว่าตอนนี้เฉินเจ๋อไม่เหมือนเดิมแล้ว หลังจากเกิดใหม่ รสนิยมการแต่งตัวก็พัฒนาขึ้นมาก ไม่เพียงแค่ใส่ใจการแต่งตัวของตัวเอง อวี๋เซียนยังมักซื้อเสื้อผ้าให้เขาด้วย

อวี๋เซียนเป็นนักศึกษาศิลปะที่มีพรสวรรค์ เธอมีความไวต่อการผสมผสานสี ดังนั้นเสื้อผ้าของเฉินเจ๋อตอนนี้อาจไม่ได้แพงมาก แต่ดูสุขุมและทันสมัย

หวงไป๋หานที่โสดก็ไม่ได้รับสิทธิพิเศษแบบนั้น และเมื่อลองเสื้อผ้าไปมา เขาก็พบว่าเสื้อผ้าในตู้ในหอพัก อันนี้ก็ยับ อันนั้นก็เหลือง

"แปลกจัง ทำไมก่อนหน้านี้ไม่เคยรู้สึกว่ามันน่าเกลียดเลย"

หวงไป๋หานพึมพำ สุดท้ายก็เลือกเสื้อแขนสั้นสีขาวกับกางเกงสีกากี นี่เป็นชุดที่เขาคิดว่าดูดีที่สุดแล้ว

น่าเสียดายที่แต่ละคนมีรสนิยมความงามที่แตกต่างกัน และมันก็เปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ เสื้อผ้าที่คิดว่าสวยตอนมัธยมปลาย พอขึ้นมหาวิทยาลัยอาจจะไม่อยากใส่อีกแล้ว

หรือพูดอีกอย่างก็คือ ชุดที่คิดว่าเข้ากันดีที่สุด ในสายตาคนอื่นอาจจะธรรมดามาก

สรุปแล้วตอนที่หวงไป๋หานไปเจอสวี่เยว่ที่ชั้นล่างตอนบ่ายสามโมง เธอก็ไม่ได้แสดงความประหลาดใจหรือชื่นชมชุดที่เขาตั้งใจลองอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง

ทันใดนั้น หวงไป๋หานก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

นอกจากนี้ สวี่เยว่ก็ไม่ได้อธิบายอะไรมากกับเขา หวงไป๋หานก็งงๆ ขึ้นรถเมล์ตามเธอไป

บนรถเมล์ หวงไป๋หานอยากจะถามหลายครั้งว่า แฟนเก่าของเธอทำงานอะไร พวกเขาต้องเตรียมบทอะไรไหม ตอนนั้นต้องให้เขาทำอะไร...

สวี่เยว่ดูเหมือนจะคิดว่าไม่จำเป็น เธอยังคุยกับหวงไป๋หานเรื่องงานต้อนรับน้องใหม่ เหมือนกับว่าแฟนเก่าคนนั้นไม่ได้มีความรู้สึกลึกซึ้งอะไรในใจเธอเลย

หลังจากลงรถเมล์มาที่หน้าร้านสตาร์บัคส์ สวี่เยว่ถึงได้พูดว่า "ไม่ต้องพูดอะไรนะ ทำตัวเป็นนายแบบก็พอ"

หวงไป๋หานพยักหน้า คิดว่านี่ก็ง่ายดี ยังไงเขาก็ไม่เก่งเรื่องพูด

แต่พอผลักประตูเข้าไป สิ่งที่ทำให้หวงไป๋หานตกใจก็คือ สวี่เยว่จู่ๆ ก็โอบแขนเขา

หวงไป๋หานมองพี่สาวรุ่นพี่อย่างประหลาดใจ พบว่าท่าทางทั้งหมดของเธอดูสนิทสนม สีหน้าก็เป็นธรรมชาติ

แม้แต่สายตาที่มองมาที่เขา ก็เหมือนมีดวงดาวส่องประกาย ในดวงตาเต็มไปด้วยภาพของเขา

สายตาแบบนี้ หวงไป๋หานเคยเห็นมาก่อน นั่นก็คือตอนที่อวี๋เซียนมองเฉินเจ๋อ

ตอนนั้นทุกคนยังล้อเล่นว่าพวกเธอสองคนช่างน่าเอือมเหลือเกิน แต่พอตัวละครเอกเปลี่ยนมาเป็นตัวเอง หวงไป๋หานถึงได้รู้สึกว่าการที่มีคนชอบนี่มันช่างเป็นความสุขจริงๆ

อะไรนะ?

อวี๋เซียนรักเฉินเจ๋อจริงๆ แต่พี่สวี่เยว่แค่แกล้งทำ?

ไม่เป็นไรหรอก ถึงยังไงช่วงเวลานี้ก็ทำให้มึนเมาจริงๆ

หัวใจของหวงไป๋หานเต็มไปด้วยความเข้าใจอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับ "ความรัก" บางครั้งตอนเดิน ยังรู้สึกถึงสัมผัสนุ่มนิ่มที่แขน

หวงไป๋หานรู้ว่านี่คืออะไร ร่างกายก็เริ่มรู้สึกคอแห้งลิ้นแข็งด้วยความประหม่า

จนกระทั่งสวี่เยว่เดินมาถึงโต๊ะหนึ่ง ที่นั่นมีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่

รูปร่างผอมบาง ผิวขาวสะอาด ใส่แว่น เป็นหนุ่มหน้าตาดีแบบนักศึกษาทั่วไป

หวงไป๋หานเห็นอีกฝ่ายครั้งแรกก็รู้สึก "ละอายใจ" แล้วความคิดแรกก็คือแปลกมาก แฟนหน้าตาดีขนาดนี้ทำไมถึงต้องเลิกกันด้วย

ความคิดที่สองกลับเป็น - ดีแล้วที่เลิกกัน เลิกแล้วดีที่สุด!

"เฮ้ย! ฉันกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย!"

หวงไป๋หานตกใจตัวเอง ทำไมในหัวถึงมีความคิดแบบนี้

ตอนนั้น ชายหนุ่มเห็นท่าทางสนิทสนมของสวี่เยว่กับหวงไป๋หาน ใบหน้าหล่อเหลาก็หม่นลงทันที ถามว่า "นี่คือแฟนใหม่ของเธอเหรอ?"

"ใช่สิ"

สวี่เยว่ไม่พูดพร่ำทำเพลง โอบแขนหวงไป๋หานแน่นขึ้น

หวงไป๋หานก็ทั้งแข็งทื่อทั้งหน้าแดง รู้สึกอึดอัดมาก

ชายหนุ่มมองดูหวงไป๋หานสองสามที แต่ก็ไม่ได้พูดประโยคที่ดูถูกแบบ "ไม่นึกว่าเธอจะหาคนแบบนี้มาเป็นแฟน รสนิยมเธอแย่ลงเรื่อยๆ..."

ชายหนุ่มยังคงสุภาพ ถอนหายใจแล้วพูดว่า "งั้นต่อไปฉันจะไม่รบกวนแล้ว แล้วก็ของที่ฉันซื้อให้เธอ..."

"ฉันจะส่งคืนให้ทั้งหมด" สวี่เยว่พูดขัด

"ไม่ต้องหรอก"

ชายหนุ่มส่ายหน้า คงคิดว่าการเลิกกันแล้วมาเรียกคืนของขวัญก็เป็นเรื่องที่น่าอับอายเหมือนกัน

ลุกขึ้นยืนแล้วมองสวี่เยว่อีกครั้ง เหมือนกับว่าเสียเปรียบมาก ไม่ยอมรับในใจแล้วจากไป

หลังจากที่ร่างของชายหนุ่มหายไป สวี่เยว่ถึงได้ปล่อยแขนแข็งๆ ของหวงไป๋หาน บนใบหน้าก็มีรอยยิ้มโล่งอก "เรียบร้อยแล้ว เรื่องจบแล้ว ขอบคุณที่ช่วยนะ ...ฉันขอเลี้ยงกาแฟนายสักแก้วนะ"

หวงไป๋หานเคยมาสตาร์บัคส์กับเฉินเจ๋อ รู้ว่าที่นี่แก้วหนึ่งราคา 20 กว่าหยวน เกินกำลังซื้อของนักเรียนมัธยมปลายมาก

แต่หลายครั้งที่ออกมาข้างนอก สวี่เยว่ก็เป็นคนเลี้ยงตลอด หวงไป๋หานก็เกรงใจ รีบจะไปจ่ายเงินเอง

"นั่งลงก่อน"

สวี่เยว่แกล้งทำโกรธ "นายช่วยฉันแล้ว จะให้นายจ่ายได้ยังไง"

พูดจบ เธอก็วิ่งตึกๆ ไปสั่งเครื่องดื่ม

มองดูแผ่นหลังเล็กๆ น่ารักของพี่สาวรุ่นพี่ หวงไป๋หานไม่เข้าใจว่าทำไมเฉินเจ๋อถึงมีอคติกับสวี่เยว่มากขนาดนั้น ทั้งๆ ที่เธอก็ดีมากนะ

จริงๆ แล้วหวงไป๋หานยังเด็กเกินไป เขามองไม่ทะลุการปกปิดที่อยู่บนพื้นผิว

ยกตัวอย่างมาอธิบาย: กลอุบายสาวงามแบบปลอม: พี่คะ ถ้าชอบบริการของน้อง ครั้งหน้ามาหาน้องอีกนะคะ น้องลดให้ 20% กลอุบายสาวงามแบบจริง: อย่ามาที่แบบนี้อีกเลย กลับไปตั้งใจทำมาหากินดีกว่านะคะ

ไม่นาน สวี่เยว่ก็ถือกาแฟลาเต้สองแก้วกลับมา เธอส่งให้หวงไป๋หานหนึ่งแก้ว แล้วตัวเองก็นั่งพิงเก้าอี้อย่างสบายๆ ไขว่ห้างเล่นโทรศัพท์

หวงไป๋หานจิบกาแฟรสขมหนึ่งอึก มุมปากขยับเหมือนจะถามอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มยังไง

สวี่เยว่เงยหน้าขึ้นมา เห็นสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของหวงไป๋หาน

สวี่เยว่ยิ้มหวาน "อย่าคิดมากเลย เขาเป็นรุ่นพี่ปีหนึ่งที่มหาวิทยาลัยจี้หนาน รู้จักกันตอนไปร้องเพลงกับเพื่อน ตอนแรกก็คิดว่าเขาดีนะ แต่พอคบกันไปก็พบว่าไม่เหมาะกัน"

สวี่เยว่ไม่ได้บอกสาเหตุที่ไม่เหมาะกัน หวงไป๋หานก็ไม่ได้นึกจะถาม เขาสนใจคำถามอื่นมากกว่า พูดติดๆ ขัดๆ ถามว่า "ทำไมพี่สวี่ถึงมาหาผมล่ะครับ?"

"เพราะว่า..."

สวี่เยว่ดูเหมือนจะไม่ได้โกหก ตอบอย่างจริงจังว่า "ฉันรู้สึกว่าไป๋หานเป็นสุภาพบุรุษที่ซื่อสัตย์ จะไม่มีความคิดอื่นๆ"

ประโยคนี้ดูเหมือนจะไม่ค่อยนุ่มนวลนัก ราวกับว่าที่เลือกหวงไป๋หานมาแกล้งเป็นแฟนก็เพราะเขาซื่อๆ เท่านั้น

แต่ในหูของหวงไป๋หาน กลับรู้สึกว่าพี่สวี่จริงใจมาก ไม่ได้พูดคำโกหกมาหลอกตัวเอง

ผู้หญิงแบบนี้ที่มีน้ำใจชอบปลอบใจคน จริงใจไม่ชอบโกหก ไม่เคยให้ตัวเองต้องเสียเงินเลี้ยง แถมหน้าอกยังใหญ่ เพื่อนสนิทเข้าใจเธอผิดไปรึเปล่านะ?

หลังจากดื่มกาแฟเสร็จ สวี่เยว่ก็แยกกับหวงไป๋หาน เธอต้องไปกินข้าวกับเพื่อนคนอื่น

เรื่องแกล้งเป็นแฟนดูเหมือนจะจบลงแค่นี้ แต่สำหรับหวงไป๋หานแล้ว มันเหมือนความรู้สึกหลังจากมีความสัมพันธ์ครั้งแรก นึกย้อนกลับไปก็ยังรู้สึก "ลืมไม่ลง"

โดยเฉพาะสายตาที่พี่สวี่มองมาที่ตัวเองในร้านสตาร์บัคส์ ตอนนั้นพวกเขาสองคนเหมือนเป็นคู่รักจริงๆ

จนกระทั่งตอนนอนบนเตียงตอนกลางคืน หวงไป๋หานยังตื่นเต้นมาก พิมพ์คุยเล่นในกลุ่ม "cos" ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

ที่จริงหวังฉางฮวาที่พรุ่งนี้ต้องเจอตัวจริงน่าจะนอนไม่หลับด้วยความตื่นเต้น แต่ไม่คิดว่าจะมีคนที่ตื่นเต้นกว่าตัวเองอีก

หวังฉางฮวาถึงกับเข้าใจผิด แอบส่งข้อความส่วนตัวถึงหวงไป๋หาน "ต้าหวง นายดูเว็บอะไรอยู่เหรอ ส่งมาให้ฉันดูในห้องน้ำหน่อย www.__.com"

"ไอ้โง่!"

หวงไป๋หานตอบกลับหนึ่งประโยค แล้วก็ไม่อยากสนใจหวังฉางฮวาอีก แต่ก่อนจะออกจากคิวคิว มองเห็นรูปโปรไฟล์ "เจียเหวิน" ที่ยังสว่างอยู่ในรายชื่อเพื่อน เขาจู่ๆ ก็รู้สึกว่ามันแสบตาและแสบใจ

ทั้งๆ ที่โหมวเจียเหวินเป็นคนปฏิเสธตัวเอง แต่วันนี้แกล้งเป็นแฟนพี่สวี่ ทำไมถึงรู้สึกผิดต่อโหมวเจียเหวินล่ะ

หวงไป๋หานเลื่อนนิ้วไปที่หน้าจอ ลังเลว่าจะย้ายโหมวเจียเหวินไปไว้ในรายการที่ตัวเองมองไม่เห็นดีไหม

แต่เดิมเฉินเจ๋อและโหมวเจียเหวินอยู่ในรายการ [เพื่อนสนิทที่สุด] แต่หลังจากลังเลสักพัก หวงไป๋หานก็ล้มเลิกความตั้งใจ

"ง่วงแล้ว นอนก่อนดีกว่า"

หวงไป๋หานคิดว่าค่อยว่ากันทีหลัง แล้วก็ออกจากคิวคิว

หลังจากที่รูปโปรไฟล์ของหวงไป๋หานเปลี่ยนเป็นสีเทา รูปโปรไฟล์ "เจียเหวิน" ก็กะพริบสองสามที แล้วออฟไลน์เป็นสีเทาตามไป

…..

(จบบท)