บทที่ 8 ปริศนาแห่งความตาย 

วันที่ 23 เดือน 4 ตามปฏิทินจันทรคติ เวลา 01:22 น.

กู้หยุนชิงและเย่เมี่ยวจูมาถึงบริเวณสะพานโค้งที่อยู่ปลายน้ำ รอการมาถึงของหนิงเจ๋อและเฟิงอวี้ซู่อย่างเงียบๆ

เย่เมี่ยวจูพิงราวสะพานหินด้วยมือข้างหนึ่งและวางมืออีกข้างบนไหล่ของกู้หยุนชิง เธอก้มมองบันทึกการโทรที่ปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์ของเขา บันทึกนั้นสั้นเพียง 2 นาที เป็นสายที่เฟิงอวี้ซู่โทรมา แต่คนที่พูดคือหนิงเจ๋อ

หนิงเจ๋อใช้คำพูดที่กระชับเพื่อแจ้งข้อมูลสำคัญ 3 ข้อแก่พวกเขา

1: เซี่ยซือหนิงตายแล้ว ศพอยู่ในแม่น้ำแห่งนี้ สาเหตุการตายยังไม่ทราบ

2: มีบางสิ่งที่ไม่รู้ว่าคืออะไรมาสวมรอยแทนตัวตนของเซี่ยซือหนิงและตอนนี้อยู่ข้างจางหยางสวี่ จุดประสงค์ของมันยังไม่แน่ชัด

3: สิ่งนั้นใช้โทรศัพท์ของเซี่ยซือหนิงโทรหาเฟิงอวี้ซู่

หนิงเจ๋อเชื่อว่าสิ่งที่ปลอมเป็นเซี่ยซือหนิงโทรหาเฟิงอวี้ซู่เพื่อวัตถุประสงค์ลึกลับบางอย่าง และการที่พวกเขาบังเอิญพบศพของเซี่ยซือหนิงที่ริมแม่น้ำ กลับทำให้แผนการแปลกประหลาดของมันไม่บรรลุผลตามที่มันต้องการ

หากแผนของมันสำเร็จ อาจเกิดเหตุการณ์ที่น่ากลัวขึ้นได้

“บังเอิญเกินไป” เย่เมี่ยวจูพูดเสียงเบา ขณะที่เอาปากไปใกล้หูของกู้หยุนชิง

หูของกู้หยุนชิงกระตุกเล็กน้อย ก่อนเขาจะตอบด้วยเสียงต่ำเหมือนกัน

“หมายความว่าไง?”

“ตามที่หนิงเจ๋อบอก ‘ผี’ ที่ปลอมเป็นเซี่ยซือหนิงเพิ่งโทรหาเฟิงอวี้ซู่ จากนั้นพวกเขาก็พบศพตัวจริงของเซี่ยซือหนิงในแม่น้ำ ไม่คิดว่ามันบังเอิญเกินไปเหรอ?” เย่เมี่ยวจูพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“ก็...บังเอิญมากจริงๆ” กู้หยุนชิงเงยหน้าขึ้นพร้อมชี้ไปที่รอยแยกที่พังทลายบนพื้นสะพานด้วยคาง “หลุมนี้เกิดขึ้นตอนที่หนิงเจ๋อเดินผ่าน เขาเกือบตกลงไปตายจากตรงนี้”

เย่เมี่ยวจูพยักหน้า

“ถูกต้อง เฟิงอวี้ซู่บอกว่ามันเกิดจากการที่หนิงเจ๋อเผลอทำผิดกฎข้อห้ามถึงได้โชคร้ายแบบนี้”

“แต่ผมคิดว่ามันไม่ใช่โชคร้าย” กู้หยุนชิงกล่าวต่อ

“ลองคิดดูสิ ถ้าสะพานไม่พัง หนิงเจ๋อและเฟิงอวี้ซู่เดินข้ามไปได้ปกติ แล้วเฟิงอวี้ซู่รับสายจากตัวปลอมเซี่ยซือหนิงตอนกลับไปที่ศาล พวกเขายังจะพบศพในแม่น้ำได้อีกไหม?”

“…ยากจะบอก แต่ก็น่าจะไม่เจอ”

“ใช่” กู้หยุนชิงถอนหายใจเบาๆ

“ถ้าสะพานไม่พังหนิงเจ๋อคงไม่พบศพของเซี่ยซือหนิงและความจริงที่ว่าเธอถูกปลอมตัวก็คงไม่มีวันถูกเปิดเผย…”

เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่หม่นหมอง

“การที่หนิงเจ๋อก้าวพลาดอาจไม่ใช่โชคร้ายเพราะทำผิดกฎข้อห้าม แต่น่าจะเป็นการเตือนจากเบื้องบนว่าอันตรายกำลังรออยู่ข้างหน้า”

“แต่หมู่บ้านเหอเจียไม่มีสิ่งศักดิ์สิทธิ์แบบนั้นนี่” เย่เมี่ยวจูมองด้วยสายตาหนักใจ

“ที่นี่มีแค่เทพอสรพิษเท่านั้น”

“ใช่ มีแต่เทพอสรพิษ ดังนั้นมันอาจเป็นเทพอสรพิษที่ช่วยเขา แต่ทำไมเทพอสรพิษถึงช่วยเขาล่ะ?” กู้หยุนชิงปิดหน้าจอโทรศัพท์แล้วเก็บเข้ากระเป๋า

“เฟิงอวี้ซู่บอกว่าหนิงเจ๋อเผลอทำผิดกฎข้อห้าม แต่เธอไม่ได้บอกว่าเขาทำผิดกฎข้อไหนเลยใช่ไหม?”

ออกเดินทาง? ฝังศพ? ร่วมพิธีศพ? หรือการเซ่นไหว้? ไม่มีใครรู้เลย

“หมู่บ้านนี้ประหลาด คนในหมู่บ้านก็ประหลาด” เย่เมี่ยวจูพูดเบาๆ

“ดังนั้นถ้าอยากมีชีวิตรอดออกไป เราต้องระวังทุกอย่างอย่างเต็มที่” กู้หยุนชิงเห็นด้วยอย่างยิ่ง

พวกเขารออยู่ข้างสะพานอีกสักพัก ไม่ไกลจากถนนก็ปรากฏเงาคนสองคน หนิงเจ๋อและเฟิงอวี้ซู่มาถึงในที่สุด

“มาช้าจริงๆ” กู้หยุนชิงยิ้มให้หนิงเจ๋อพร้อมทักทาย

“ช่วยไม่ได้ วันนี้ผมเผลอทำผิดกฎข้อห้าม วิ่งเร็วมากไม่ได้” หนิงเจ๋อยิ้มแหยๆด้วยท่าทางกลัดกลุ้ม “ผมไม่รู้เลยว่าผมทำผิดกฎอะไรถึงโชคร้ายขนาดนี้ แค่ข้ามสะพานก็เกือบตายแล้ว”

“คุณไม่รู้ว่าทำผิดกฎข้อไหนเหรอ?” เย่เมี่ยวจูเริ่มเป็นกังวล

“ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ต้องระวังตัวแล้ว อีกอย่าง…คุณแน่ใจนะว่าการงมศพของเซี่ยซือหนิงจะไม่ผิดกฎ?”

การฝังศพ หรือการเดินศพ? สิ่งเหล่านี้ล้วนเกี่ยวข้องกับความตายทั้งสิ้น

“มีความเป็นไปได้ แต่ถึงยังไงก็ต้องงม” หนิงเจ๋อกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

เย่เมี่ยวจูไม่สามารถโต้แย้งอะไรได้อีก

เป็นความจริง หากต้องการไขปริศนาที่ปกคลุมหมู่บ้านเหอเจีย การตายของเซี่ยซือหนิงเป็นเบาะแสสำคัญ แม้จะมีความเสี่ยง แต่มันย่อมดีกว่าการวิ่งพล่านไปโดยไร้จุดหมาย

“ไปกันเถอะ แม่น้ำสายนี้กระแสน้ำไม่แรง แต่เวลาผ่านไปนานขนาดนี้ ศพของเธอน่าจะลอยไปไกลแล้ว”

หลังจากพูดจบหนิงเจ๋อก็นำทางเดินลงจากสะพาน มุ่งหน้าไปตามแนวแม่น้ำสู่ปลายน้ำด้วยความรวดเร็ว คนอื่นๆตามเขาไปทันที

ตามที่หนิงเจ๋อว่า แม่น้ำที่ไหลผ่านหมู่บ้านเหอเจียมีความเชื่องช้าเป็นพิเศษ ต้นหลิวที่เรียงรายสองฝั่งแม่น้ำโปรยใบเขียวลงมาราวกับแผ่นกระดาษที่ลอยค้างบนผิวน้ำอย่างช้าๆ

ทั้งสี่คนวิ่งไปตามแม่น้ำมองสำรวจผิวน้ำตลอดทาง พวกเขามองเห็นดวงจันทร์สีขาวนวลสะท้อนบนผิวน้ำและก้อนหินกรวดที่เรียงรายอยู่บนพื้นน้ำ

“เจอแล้ว”

หลังเดินมานานหนิงเจ๋อพบร่างของเซี่ยซือหนิงถูกกระแสน้ำพัดขึ้นมาบนลาดหินบริเวณที่หญิงในหมู่บ้านมักมาใช้ซักผ้า ศพของเซี่ยซือหนิงนอนแผ่ราวกับเศษผ้าขาดที่เปียกโชก

ทุกคนรีบเดินเข้าไปใกล้โดยไม่ต้องพูดอะไร กู้หยุนชิงและเย่เมี่ยวจูต่างช่วยกันยกศพขึ้นและเริ่มตรวจสอบ

“ศพลอยน้ำมานานแล้วอุณหภูมิร่างกายเย็นสนิทไม่สามารถประเมินเวลาตายได้”

“ไม่มีรอยแผลเปิดบนร่างกาย ไม่มีร่องรอยการถูกของแข็งกระแทกหรือฟกช้ำจึงตัดความเป็นไปได้ของการตายจากบาดแผลภายนอก”

“ไม่มีเลือดออกภายใน น่าจะไม่ใช่การตายจากบาดเจ็บภายใน”

“ปอดไม่มีน้ำขัง ไม่ใช่การจมน้ำตาย แต่เป็นการถูกโยนศพลงแม่น้ำหลังตาย”

“ยังไม่พบร่องรอยของการถูกวางยา เบื้องต้นตัดความเป็นไปได้ของการตายจากพิษ แต่ไม่มีอุปกรณ์ตรวจวิเคราะห์ที่เหมาะสมจึงไม่สามารถยืนยันได้เต็มที่”

ยิ่งตรวจสอบกู้หยุนชิงและเย่เมี่ยวจูก็ยิ่งสับสนมากขึ้น

“ไม่มีบาดแผล ไม่ใช่จมน้ำตายและไม่มีพิษ จากทั้งภายนอกและภายในพวกเราหาสาเหตุการตายของเซี่ยซือหนิงไม่เจอเลย” เย่เมี่ยวจูกัดริมฝีปากเบาๆสีหน้าเคร่งเครียด

“มันเหมือนกับว่า…เป็นการตายฉับพลันโดยไม่มีสัญญาณเตือนหรืออาจเป็นการตายจากสมองหยุดทำงานทันที”

กู้หยุนชิงจับไหล่ของเซี่ยซือหนิงไว้ เขาเงยหน้ามองหนิงเจ๋อที่มีสีหน้าครุ่นคิดแล้วหันกลับไปมองผิวน้ำที่ระยิบระยับ แสงจันทร์สะท้อนบนผิวน้ำใสเผยให้เห็นใบหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยความกังวล

“มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เซี่ยซือหนิงตายได้ยังไง…?”

กู้หยุนชิงกัดฟันเบาๆ ความไม่แน่นอนและสถานการณ์ที่สับสนทำให้เขารู้สึกขนลุก แม้จะพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้คิดถึงสิ่งลี้ลับ แต่ความจริงแล้วหมู่บ้านเหอเจียเป็นสถานที่ที่ไม่อาจอธิบายด้วยความคิดปกติได้

“เซี่ยซือหนิงตายยังไงกันแน่?” หนิงเจ๋อกอดอกพลางพูดเบาๆ เขารู้ดีว่าคำถามนี้อาจเชื่อมโยงถึงความลับสำคัญบางอย่างซึ่งอาจเป็นสิ่งชี้ชะตาว่าเขาจะรอดจากที่นี่ได้หรือไม่

ขณะที่ทุกคนกำลังจมอยู่ในความคิด เสียงน้ำกระเซ็นดังขึ้นอย่างกะทันหันทำลายความเงียบสงบใต้แสงจันทร์

ศพหนึ่งที่ยังอุ่นและสดใหม่หล่นลงมาจากลาดหินซักผ้าจมลงในแม่น้ำ เสียงน้ำกระจายสะท้อนเป็นสีขาวเยือกเย็น

กู้หยุนชิงตายแล้ว

“…นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน?” หนิงเจ๋อชะงักด้วยความตกใจ

มันเป็นผีที่ปลอมตัวเป็นเซี่ยซือหนิงฆ่ากู้หยุนชิงหรือเปล่า? ถ้าใช่ มันฆ่าเขายังไง?

(จบบท)