บทที่ 62 บุกรุก

บทที่ 62 บุกรุก

“หลิวลี่ เจ้าว่าบุรุษสวมหน้ากากจะเป็นใคร?” จูเก่อหงเถาถาม

“ท่านพ่อ ข้าบอกได้แค่ว่าเขาต้องเป็นคนของสำนักกระบี่เสินเซียว

และต้องมีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นกับซูมู่ไป๋

แต่ข้ายังไม่สามารถยืนยันตัวตนที่แน่ชัดได้” จูเก่อหลิวลี่ตอบ

หากไม่มีความมั่นใจ นางจะไม่ด่วนสรุป

ตัวตนของบุรุษสวมหน้ากากสามารถคาดเดาได้เพียงเท่านี้ หากลึกไปกว่านี้

นางไม่กล้าคาดเดาโดยพลการ

“มีความเป็นไปได้หรือไม่ว่าเขาคือลั่วอิ๋นเทียน?” จูเก่อหงเถากล่าวถึงข้อ

สันนิษฐานของตนเอง

แท้จริงแล้ว ข้อสันนิษฐานนี้ก็มีเหตุผลไม่น้อย

ลั่วอิ๋นเทียนตรงตามเงื่อนไขทั้งหมดที่จูเก่อหลิวลี่วิเคราะห์ออกมา

แต่ในฐานะเจ้าสำนักกระบี่เสินเซียว การเคลื่อนไหวของเขาล้วนอยู่ในสายตาของ

สำนักต่าง ๆ จะมีเวลาไปแฝงตัวในฐานะบุรุษสวมหน้ากากได้อย่างไร?

เว้นเสียแต่ว่าเขาจะมีวิชาปลอมตัวที่เก่งกาจ

เป็นไปไม่ได้!

ลั่วอิ๋นเทียนแม้จะตรงตามเงื่อนไข แต่เขาคือเจ้าสำนักกระบี่เสินเซียว

ย่อมไม่มีโอกาสปลอมตัวเป็นบุรุษสวมหน้ากากได้

จูเก่อหลิวลี่ส่ายหน้า ปฏิเสธข้อสันนิษฐานของจูเก่อหงเถาทันที

“ถ้าเช่นนั้นจะเป็นใคร?”

“ไม่สำคัญว่าเขาจะเป็นใคร และไม่จำเป็นต้องสืบหาต่อไป

ในเมื่อเขาสวมหน้ากาก ก็แปลว่าเขาไม่ต้องการให้ใครรู้ตัวตนของเขา

เราแค่ต้องมั่นใจว่าเขามาจากสำนักกระบี่เสินเซียวก็พอ ท่านพ่อ

งานชุมนุมครั้งนี้ที่สำนักกระบี่เสินเซียวจัดขึ้น เราควรเข้าร่วม”

“ไม่ใช่เจ้าบอกเองหรือว่าไม่เข้าร่วมจะเป็นผลดีที่สุดต่อหุบเขาราชายาหรือ?”

“นั่นเป็นก่อนที่บุรุษสวมหน้ากากจะปรากฏตัว ตอนนี้ข้าคิดว่าสำนักกระบี่เสินเซียว

อาจไม่ธรรมดา ประกอบกับสำนักอู่จี๋ไม่มีจอมยุทธ์ระดับสิบที่แท้จริง

เราควรเดิมพันสักครั้ง และข้ามองว่าโอกาสชนะมีสูง”

“ดี เช่นนั้นตามที่เจ้าว่า เราจะเดินทางไปสำนักกระบี่เสินเซียว”

จูเก่อหงเถาตัดสินใจเด็ดขาด

การตัดสินใจสำคัญของหุบเขาราชายา มักมาจากคำแนะนำของจูเก่อหลิวลี่

และสุดท้ายจูเก่อหงเถาจะเป็นผู้ตัดสินใจ

การแข่งขันประลองภายในสำนักกระบี่เสินเซียวเดิมทีเป็นเรื่องภายใน

แต่เมื่อพวกเขาส่งคำเชิญไปยังสำนักใหญ่ทั่วลี่โจว ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป

การแข่งขันเป็นเพียงข้ออ้าง

การประชุมหารือเกี่ยวกับวิธีจัดการกับสำนักอู่จี๋คือเป้าหมายแท้จริง

เพื่อดึงศิษย์ให้แสดงพลังเต็มที่ สำนักกระบี่เสินเซียวถึงกับยอมมอบภูเขากู่ฉุน

หนึ่งในสิบหกยอดเขา เป็นรางวัลสำหรับผู้ชนะอันดับหนึ่ง

ข่าวนี้ทำให้ศิษย์สำนักกระบี่เสินเซียวคลั่งไคล้

หากคว้าอันดับหนึ่งได้ ก็จะก้าวขึ้นเป็นเจ้าภูเขาทันที

แม้ว่าจะเป็นแค่เจ้าภูเขาโดยลำพัง แต่ก็นับเป็นตำแหน่งที่ยิ่งใหญ่

ทั่วทั้งสำนักกระบี่เสินเซียวมีเพียงสิบหกเจ้าภูเขาเท่านั้น

เมื่อเป็นเจ้าภูเขา ก็จะมีโอกาสก้าวหน้ามากกว่าศิษย์คนอื่น

ทั้งศักดิ์ศรีและผลประโยชน์ล้วนมากมายมหาศาล

ไม่มีศิษย์คนใดปฏิเสธสิ่งล่อใจนี้ได้

เหล่าศิษย์ตัวจริงต่างเตรียมตัวเต็มที่ เพื่อคว้าชัยชนะและได้ครอบครองภูเขากู่ฉุน

ส่วนศิษย์สายนอกและภายใน แม้จะไม่มีหวังได้แชมป์

แต่ก็รอชมศึกอันดุเดือดอย่างตื่นเต้น

หลังจากกลับมาจากหุบเขาราชายา หลินเฟิงตรงไปยังยอดเขาหยู่หนี่ว์

“อาจารย์ป้า นี่คือสมุนไพรที่ข้าได้มาจากหุบเขาราชายา

สามารถรักษาอาการของอาจารย์ได้ชั่วคราว ขอให้ท่านนำไปให้อาจารย์เถิด”

เขาหยิบสมุนไพรออกจากถุงมิติและมอบให้กับหลานฮานซวง

“ไม่มีหยางหุนตันหรือ?” หลานฮานซวงถามด้วยความสงสัย

“หุบเขาราชายาก็ไม่มีหยางหุนตัน ข้าทำได้แค่รักษาอาการชั่วคราว

แล้วหาทางอื่นต่อไป” หลินเฟิงกล่าวด้วยความสิ้นหวัง

“หลินเฟิง เจ้าไม่ต้องกังวล พี่ใหญ่ของเราย่อมโชคดี

จะต้องฟื้นกลับมาได้แน่นอน” หลานฮานซวงปลอบใจ

“ข้าเข้าใจ”

…………………………………………………………………………..

"ใช่แล้ว ข่าวที่ว่าภูเขากู่ฉุนจะถูกใช้เป็นรางวัลสำหรับอันดับหนึ่งของการประลอง

สำนักครั้งนี้ได้แพร่ออกไปแล้ว ทำให้เกิดความฮือฮาไม่น้อย

บรรดาศิษย์ตัวจริงต่างเตรียมตัวอย่างเต็มที่"

"ข้าจะไม่ยอมให้ใครแย่งภูเขากู่ฉุนไปจากข้า" หลินเฟิงกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

"ข้าย่อมรู้ว่าเจ้ามีความสามารถ

แต่ก่อนหน้านี้เจ้าไม่เคยเข้าร่วมการประลองสำนักเลย หากจู่ ๆ เจ้าลงสมัคร

จะต้องเป็นที่จับตามองของหลายคน มิสู้เจ้าอย่าเพิ่งสมัครเสียก่อนดีหรือไม่?"

"หากข้าไม่สมัคร จะสามารถรักษาภูเขากู่ฉุนไว้ได้หรือไม่?"

หลินเฟิงถามอย่างไม่เข้าใจ

"ย่อมได้ ในการประลองสำนักจะมีโอกาสท้าทายผู้ชนะอันดับหนึ่งในรอบสุดท้าย

หากเจ้าลงแข่งในฐานะศิษย์พี่ใหญ่ของสำนักกระบี่เสินเซียวและเอาชนะได้

เจ้าก็สามารถครอบครองภูเขากู่ฉุนได้โดยไม่ต้องเข้าร่วมตั้งแต่แรก"

หลานฮานซวงอธิบาย

"ตกลง ข้าจะทำตามที่อาจารย์ป้าว่า" หลินเฟิงตอบตกลงโดยไม่ลังเล

หากสามารถแก้ปัญหาได้ด้วยการประลองเพียงครั้งเดียว

ไยต้องเสียเวลาไปกับการแข่งขันทั้งหมดให้เหนื่อยเปล่า?

การลงสมัครตั้งแต่แรกเริ่มต้องฝ่าฟันหลายด่าน นอกจากเสียเวลา

ยังต้องทนฟังคำเยาะเย้ยถากถาง แม้เขาจะไม่สนใจ

แต่ก็ไม่อยากได้ยินถ้อยคำดูถูก

เมื่อเดินทางถึงหน้าภูเขากู่ฉุน

หลินเฟิงพบว่า มีคนแอบยุ่งเกี่ยวกับค่ายกลของภูเขา

มีคนลอบเข้ามาในภูเขากู่ฉุนอย่างนั้นหรือ?

หรือว่าเป็นศิษย์น้องกลับมาแล้ว?

เป็นไปไม่ได้ หากเป็นศิษย์น้อง คงไม่แตะต้องค่ายกล

แสดงว่าต้องเป็นบุคคลภายนอก

เขาเพิ่งกลับมาจากยอดเขาหยู่หนี่ว์ จึงไม่น่าใช่อาจารย์ป้าแน่

หรือจะเป็นใครกัน?

หลินเฟิงเดินเข้าไปในภูเขากู่ฉุนด้วยความสงสัย

ยังไม่ทันขึ้นถึงยอดเขา ก็ได้ยินเสียงสนทนาของสองคน

"ทิวทัศน์ที่นี่ไม่เลวเลย ข้าจะสร้างศาลาพักไว้ชมวิว ดื่มชาพลางชมทิวทัศน์

ช่างงดงามยิ่งนัก!"

"เกาฝั่นหลง เจ้าแน่ใจหรือว่าจะคว้าอันดับหนึ่งของการประลองสำนักได้?

ถ้าข้าจำไม่ผิด ปีที่แล้วเจ้าได้ที่สี่มิใช่หรือ?"

"มีคำกล่าวว่า ‘ห่างกันเพียงสามวัน ต้องมองให้ใหม่’ นี่ผ่านมาแล้วทั้งปี

อีกทั้งปีก่อนข้ายังไม่ได้เอาจริง ปีนี้ไม่เหมือนเดิม สำนักนำภูเขากู่ฉุนมาเป็นรางวัล

ข้าย่อมต้องแสดงพลังเต็มที่ เจ้าจะได้รู้ว่า ข้าเกาฝั่นหลงคือศิษย์รุ่นเยาว์อันดับ

หนึ่งของสำนักกระบี่เสินเซียว!"

"เจ้าก็พูดไป ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะได้ที่หนึ่ง เจ้าแอบซ่อนพลัง คนอื่นก็ซ่อนเหมือนกัน

เจ้าก้าวหน้า คนอื่นก็ก้าวหน้า เจ้าคิดว่าเจ้าคือตัวเอกของโลกหรืออย่างไร?"

"หวงหงเชิง เจ้าอยากสู้หรือ?"

"ไม่ได้อยาก แค่ข้าไม่ชอบนิสัยอวดดีของเจ้า ก็พูดตามจริงเท่านั้น"

"ข้าจะอวดดีแล้วอย่างไร อย่างน้อยข้าก็เคยเอาชนะเจ้าได้ เจ้าจะทำอะไรได้?"

"เจ้าแค่ชนะข้าครั้งเดียว อยากจะลองอีกครั้งไหม?"

"มาสิ ข้าไม่กลัว ปีที่แล้วข้าชนะเจ้า ปีนี้ข้าก็จะชนะเจ้าอีก"

ขณะนั้นมีเสียงอีกคนแทรกเข้ามา

"พอเถอะ พวกเจ้าอย่าเพิ่งทะเลาะกัน หากจะสู้ก็รอในวันประลองสำนัก

มีคนของสำนักต่าง ๆ จากลี่โจวคอยดูอยู่ สู้กันตอนนี้ไปก็ไร้ประโยชน์

แต่ข้ายอมรับว่าภูเขากู่ฉุนสวยจริง หากได้ครอบครองแล้วปรับแต่งสักหน่อย

คงอยู่สบายไม่น้อย"

ชายสามคนที่พูดอยู่นั้นเป็นศิษย์ตัวจริงของสำนักกระบี่เสินเซียว

ได้แก่ เกาฝั่นหลง ผู้ได้อันดับสี่ของปีที่แล้ว หวงหงเชิงอันดับห้า และฮั่วตงอันดับเจ็ด

พวกเขามารวมตัวกันเพื่อดูรางวัลอันดับหนึ่งของการประลอง

และบางทีในใจพวกเขาอาจถือว่าภูเขากู่ฉุนเป็นสมบัติของตนไปแล้ว