บทที่ 36 มื้ออาหาร

บทที่ 36 มื้ออาหาร

โจวไป๋มองไอชาที่นั่งซึมอยู่ด้วยความหนักใจ ก่อนจะพูดปลอบใจด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ไอชา อย่าอารมณ์เสียเลยนะ ตอนนี้เรายากจนแค่ไหน รู้มั้ยว่าที่ได้กินแบบนี้ก็ดีมากแล้ว"

ไอชา "ฮือ~~"

โจวไป๋ถอนหายใจ "เธออย่าคิดว่าฉันมี 200 คะแนนแล้วมันเยอะเลยนะ เพราะเราได้แค่เดือนละ 200 คะแนนเท่านั้น กินข้าววันละสามชามก็หมดไป 3 คะแนนแล้ว เธอก็กินสามชามเหมือนกัน รวมกันสองคนก็ 6 คะแนนต่อวัน เดือนหนึ่งก็ปาเข้าไป 180 คะแนน"

ไอชา "ฮือ~~"

โจวไป๋พูดต่อ "นี่ยังไม่นับพวกเสื้อผ้ากับของใช้ในชีวิตประจำวันอีกนะ โชคดีที่คริสตินาไม่ต้องกินอะไร ไม่งั้นฉันคงหมดตัวเพราะพวกเธอสองคนแน่ ๆ"

พูดจบ โจวไป๋ก็ตักข้าวกินคำโต พลางส่งยิ้มด้วยความพอใจ "อร่อยมากเลย ไอชา มากินเร็ว ข้าวนี่อร่อยจริง ๆ"

ไอชาสูดกลิ่นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะอดใจไม่ไหวอ้าปากกินข้าวคำใหญ่

เมื่อเห็นไอชากินด้วยความเอร็ดอร่อย โจวไป๋ก็หัวเราะเบา ๆ แล้วจัดการข้าวในชามตัวเองจนหมดในไม่กี่คำ

ทันใดนั้น เขารู้สึกได้ถึงความเหนื่อยล้าที่สะสมมาทั้งวันค่อย ๆ จางหาย ร่างกายและสมองฟื้นคืนพลังเหมือนเป็นคนใหม่

"ดีมากเลย ของแบบนี้แค่ 1 คะแนนเอง ข้างนอกคงไม่มีทางแลกได้แน่ ๆ"

เขากะพริบตาเบา ๆ "ข้างนอก 1 คะแนนคงได้แค่ข้าวหนึ่งหรือสองชาม แต่ไม่มีผลพิเศษแบบนี้ การใช้ 1 คะแนนแลกอาหารที่ฟื้นฟูพลังงานได้เร็วขนาดนี้ ถือเป็นสวัสดิการดีมากของโรงเรียนเต๋า"

สำหรับคนธรรมดาที่อยู่นอกโรงเรียน บางทีพวกเขาอาจได้คะแนนเดือนละ 100-200 เหมือนกัน แต่คุณภาพของกินของใช้กลับต่างกันลิบลับ

หลังจากกินอิ่มแล้ว โจวไป๋ก็เห็นว่าไอชาใช้ปากคาบชามอาหารของตัวเองมา แล้ววางลงตรงหน้าเขา

"ไอชา? มีอะไรเหรอ?" เขามองข้าวที่เหลืออยู่ครึ่งชามในถ้วย ก่อนจะหันไปมองไอชาอย่างสงสัย

ไอชาขยับหัวไปมา ชี้ไปที่โจวไป๋ แล้วก็ชี้ไปที่ข้าว

"เธออยากให้ฉันกินเพิ่ม?"

ไอชาพยักหน้าอย่างแรง หางส่ายไปมาอย่างร่าเริง

โจวไป๋ลูบหัวเธอ พร้อมพูดว่า "ไม่ต้องหรอก ไอชา ฉันอิ่มแล้ว เธอกินของเธอเถอะ"

แต่ไอชากลับยังดื้อรั้น ดันชามอาหารเข้าหาโจวไป๋ไม่หยุด

เขาเงียบไปครู่หนึ่ง มองดวงตากลมโตของเธอ ก่อนพูดช้า ๆ "ไอชา เรื่องที่ฐานนั่นไม่เกี่ยวกับเธอเลยนะ ทุกคน...ทุกคนไม่ได้เป็นอะไรเพราะเธอกินเยอะเกินไป"

"สบายใจเถอะ ต่อไปฉันจะหาวิธีเพิ่มคะแนนสะสมให้มากกว่านี้ แล้วเราสองคนจะมากินของในห้องอาหารนี้จนหมดให้จุใจกันไปเลย"

เมื่อเห็นไอชาก้มหน้ากินข้าวที่เหลือในชามจนหมด โจวไป๋ก็พยักหน้าด้วยความพอใจ

ทันใดนั้น เงาสีดำปรากฏขึ้นตรงหน้า มีคนเดินมานั่งลงพร้อมกับถาดอาหารในมือ

โจวไป๋หันไปมอง เห็นชายหนุ่มผิวขาว ผมยาวสีทอง ดวงตามีไฝเล็ก ๆ ที่หางตา

เขามองถาดอาหารของอีกฝ่ายอย่างตั้งใจ ก่อนจะกลืนน้ำลายเมื่อเห็นรายการอาหาร:

น้ำแกงคริสตัลเวทมนตร์ 20 คะแนน, โจ๊กสมุนไพร 20 คะแนน, สตูว์ปีกนกหลวน 30 คะแนน

และสุดท้าย...

ซุปกระดูกบาซื่อ 120 คะแนน

"190 คะแนน…" โจวไป๋กลืนน้ำลายอีกครั้ง ก่อนจะพูดกับชายหนุ่มตรงหน้า "นายเป็นนักเรียนปีเดียวกันใช่มั้ย? ใช้คะแนน 190 แบบนี้ ต่อไปจะกินอะไรกันล่ะ?"

ชายหนุ่มยิ้มพลางกินโจ๊กสมุนไพร "สวัสดี นายคือคนที่ได้อันดับหนึ่งใช่มั้ย? ฉันชื่อเฉียนหวางซุน อันดับสามของปีนี้"

เขามองอาหารตรงหน้าอย่างสบายใจ ก่อนพูดต่อ "คะแนนสะสมน่ะ เอาไว้ใช้อยู่แล้ว ถ้าเอามาเปลี่ยนเป็นพลังได้ ฉันยอมกินให้อิ่มทุกวัน ดีกว่าปล่อยไว้เฉย ๆ"

"แล้วหลังจากนั้นล่ะ?" โจวไป๋ถาม

เฉียนหวางซุนหัวเราะ "ยังไงก็มีทางแก้ โรงเรียนคงไม่ปล่อยให้เราหิวตายหรอก"

โจวไป๋ส่ายหัวเบา ๆ "ตามใจนายแล้วกัน" เขาหันหลังให้โต๊ะของเฉียนหวางซุน พยายามไม่มองอาหารราคาแพงเหล่านั้นอีก ก่อนจะยกชามข้าวของตัวเองและเตรียมเดินออกไป

เสียงของเฉียนหวางซุนดังขึ้นด้านหลัง "เฮ้ อย่าเพิ่งรีบไปสิ! ฉันมีเรื่องจะคุยกับนายนะ!" แต่เมื่อเห็นโจวไป๋เดินจากไปโดยไม่หันกลับมา เขาก็ถอนหายใจเบา ๆ "ดูท่าแล้ว ต่อไปคงไม่มีทางขอแจมมื้ออาหารกับเขาได้แล้วสิ"

โจวไป๋ดึงไอชาเดินต่อไป ไม่ต้องการเห็นภาพเฉียนหวางซุนกินจนอิ่มหนำสำราญ

ระหว่างทางกลับหอพัก จู่ ๆ ก็มีชายหนุ่มสองคนเดินมาขวางหน้าเขาโดยไม่รู้ตัว

โจวไป๋จ้องมองหนึ่งในนั้น ชายหนุ่มผมยาวประบ่า ก่อนจะเอ่ยขึ้น "จั่วเต้า?"

จั่วเต้ามองเขาด้วยสีหน้าราบเรียบ ก่อนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา "โจวไป๋ ฉันมาบอกนายว่า สองเดือนต่อจากนี้ พยายามฝึกให้หนักที่สุด พยายามทำให้ตัวเองแข็งแกร่งที่สุด เพราะครั้งหน้าที่ฉันเอาชนะนายได้ ฉันไม่อยากให้นายมีข้ออ้างใด ๆ"

เขาจ้องโจวไป๋ลึก ๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหันหลังเดินจากไป

"นี่มัน...พวกที่หลงในโลกมืดหรือไง" โจวไป๋คิดในใจ

ชายหนุ่มหัวโล้นที่อยู่ข้างจั่วเต้ายิ้มแห้ง ๆ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเกรงใจ "ขอโทษทีนะ โจวไป๋ จั่วเต้าน่ะ... เอ่อ หมอนั่นจริง ๆ เป็นคนดีนะ แต่บางครั้งก็ทำอะไรตามใจตัวเองเกินไป อย่าเก็บมาใส่ใจเลย เขาไม่ได้มีเจตนาร้ายหรอก"

พูดจบ เขายื่นมือออกมาแนะนำตัว "ฉันชื่อเจี้ยนซิ่ง"

โจวไป๋จับมือกับเขาแล้วตอบกลับ "ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้ใส่ใจหรอก"

เจี้ยนซิ่งยิ้ม ก่อนมองไปที่ไอชาที่อยู่ข้าง ๆ "เมื่อกี้เห็นนายพาสุนัขไปห้องอาหาร ดูเหมือนมันจะสำคัญกับนายมากนะ"

โจวไป๋นิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้า

เจี้ยนซิ่งพูดต่อ "ช่วงหลัง ๆ สถานการณ์โลกแย่ลงเรื่อย ๆ ทรัพยากรในโรงเรียนเต๋าก็ยิ่งน้อยลง 200 คะแนนต่อเดือน แถมยังต้องเลี้ยงสุนัขอีก คงไม่พอใช้แน่ ๆ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีทางแก้"

ดวงตาของโจวไป๋เป็นประกาย "มีทางแก้แบบไหน?"

เจี้ยนซิ่งตอบ "โรงเรียนเต๋าตั้งขึ้นเพื่อพัฒนาผู้มีพรสวรรค์ในการฝึกเต๋า ยิ่งนักเรียนคนไหนมีพรสวรรค์มาก ก็ยิ่งได้คะแนนสะสมมากขึ้น การประเมินผลทุก ๆ สองเดือนต่อจากนี้ จะเป็นตัวกำหนดคะแนนที่นายจะได้รับในแต่ละเดือน"

"เข้าใจแล้ว" โจวไป๋พยักหน้า แต่จู่ ๆ ก็นึกขึ้นได้ "แต่เดี๋ยวก่อน ฉันสอบเข้าได้ที่หนึ่งของรุ่นไม่ใช่เหรอ? ทำไมไม่ได้คะแนนมากกว่านี้?"

เจี้ยนซิ่งยิ้มจาง ๆ "ฉันต้องไปแล้ว ลาก่อนนะ"

"ลาก่อน" โจวไป๋ตอบ

หลังจากบอกลาเจี้ยนซิ่ง ท้องฟ้าก็เริ่มมืดลง แสงจากหลอดไฟประดิษฐ์บนท้องฟ้าก็ลดความสว่างลงตามเวลา โจวไป๋จูงไอชาเดินเข้าไปในอาคารหอพัก

ระหว่างที่เดินขึ้นไป เขารู้สึกว่าทางเดินดูมืดกว่าปกติ อีกทั้งยังได้กลิ่นเหม็นบางอย่างลอยมาแตะจมูก

"นี่มันอะไรกัน? ใครมาปล่อยของในทางเดินหรือไง?" เขาขมวดคิ้วเดินต่อไปจนถึงหน้าห้องพัก

ทันใดนั้น เขาชะงักเมื่อสังเกตเห็นว่าประตูห้องของเขาเปิดแง้มอยู่

"คริสตินา? เธออยู่ในนั้นหรือเปล่า?"

เขาผลักประตูเข้าไปเบา ๆ

..........