บทที่ 32 เศรษฐีเฉินเสี่ยวเป่ย! 

###

“ได้สิ ให้ฉันดูสักหน่อยก่อน”

สือต้าฟงเป็นคนที่ระมัดระวังมาก เขาใช้เวลาถึงสิบนาทีเพื่อตรวจสอบสัญญาอย่างละเอียดทุกคำ

“ไม่มีปัญหาอะไรในสัญญานี้ ฉันจะเซ็นทันที!”

สือต้าฟงรีบหยิบปากกาและลงนามในสัญญาอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาถามว่า “ทนายฝางครับ ใครเป็นผู้ซื้อร้านของผม? ผมอยากขอบคุณเขาอย่างจริงใจ!”

“คุณสือรอสักครู่ ผู้ว่าจ้างของผมกำลังจะมาถึง” ทนายฝางพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“เร็วเข้า! หมิงเว่ย ไปชงชาให้เร็ว! ผู้ว่าจ้างคนนี้ช่วยให้เราผ่านพ้นวิกฤต ต้องขอบคุณเขาให้ดีที่สุด”

สือต้าฟงพูดด้วยความตื่นเต้น

“ไม่ต้องลำบากหรอก ฉันไม่ดื่มชาของพวกนาย”

ทันใดนั้น ประตูห้องผู้ป่วยก็ถูกเปิดออก เฉินเสี่ยวเป่ยเดินเข้ามาอย่างช้าๆ

“ทำไมถึงเป็นไอ้เด็กสารเลวนี่! ใครอนุญาตให้นายเข้ามา!” สือหมิงเว่ยตะโกนอย่างโกรธจัด

“คุณสือหมิงเว่ย! ระวังคำพูดของคุณด้วย เฉินเสี่ยวเป่ยคือนายจ้างของผม! หากคุณยังพูดจาดูถูกเขาอีก ผมจะฟ้องคุณทันที!” ทนายฝางพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“อะไรนะ!?”

คำพูดนี้ทำให้สือต้าฟง สือหมิงเว่ย และเหยาหยาปิง ตกตะลึงจนพูดไม่ออก

พวกเขาไม่เคยคาดคิดเลยว่าผู้ซื้อร้านต้าฟงจิวเวลรี่จะเป็นเฉินเสี่ยวเป่ย ชาวนาธรรมดาที่พวกเขาเคยดูถูกว่าไม่มีค่าอะไร จะสามารถใช้เงินหนึ่งร้อยล้านได้อย่างง่ายดาย นี่มันเหลือเชื่อมาก!

“คุณเฉิน กรุณาลงนามในสัญญา หลังจากนั้นผมจะดูแลเรื่องอื่นให้เอง” ทนายฝางส่งสัญญาให้เฉินเสี่ยวเป่ย

เฉินเสี่ยวเป่ยไม่พูดมาก และลงนามทันที

สัญญามีผลบังคับใช้ทันที!

“ทนายฝาง ครั้งนี้ผมต้องขอบคุณมาก ค่าธรรมเนียมหนึ่งล้านหยวน ผมจะโอนเข้าบัญชีของคุณในภายหลัง” เฉินเสี่ยวเป่ยพูดด้วยรอยยิ้มเรียบเฉย

“ไม่ต้องขอบคุณครับ การได้ทำงานให้คุณเฉินถือเป็นเกียรติของผม หวังว่าเราจะได้ร่วมงานกันอีกในอนาคต!” ทนายฝางโค้งศีรษะเล็กน้อยและพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพอย่างมาก

เพราะเฉินเสี่ยวเป่ยได้รับการแนะนำจากฉินป๋อ และยังเสนอค่าธรรมเนียมที่สูงกว่าตลาดมาก ทนายฝางจึงให้ความเคารพเขาอย่างเต็มที่

“ไอ้เด็กเวร! อย่าคิดว่าจะยิ้มออกไปได้ตลอด! ด้วยเงินสดหนึ่งร้อยล้านนี้ ฉันจะชำระหนี้ธนาคารให้หมด และเมื่อได้เครื่องประดับกลับมา ครอบครัวของฉันจะกลับมายิ่งใหญ่อีกครั้ง! ถึงตอนนั้น นายจะต้องชดใช้!”

สือต้าฟงพูดด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

“ฮ่าฮ่า ขอให้โชคดีในการหาเครื่องประดับของนาย!” เฉินเสี่ยวเป่ยยิ้มเยาะ และจงใจแกว่งโทรศัพท์มือถือในมือ

เครื่องประดับทั้งหมดอยู่ในกล่องสมบัติของเขา ต่อให้สือต้าฟงขุดค้นทั่วทั้งโลกก็ไม่มีทางหาเจอ!

“เสี่ยวเป่ย! ช่วยฉันด้วย…ขอร้องล่ะ ช่วยฉันด้วย…”

ทันใดนั้น เหยาหยาปิงคลานเข้ามาและกอดขาเฉินเสี่ยวเป่ยแน่น

“ฮ่าฮ่า นี่เธอคิดจะเล่นละครบทไหนอีกล่ะ?” เฉินเสี่ยวเป่ยมองเธอด้วยสายตาเย็นชา

สำหรับผู้หญิงเจ้าเล่ห์คนนี้ เขาไม่มีความรู้สึกใดๆ หลงเหลืออยู่

“ขอร้องล่ะ ยืมเงินแปดแสนให้ฉันเถอะ ไม่อย่างนั้นสือหมิงเว่ยจะบังคับให้ฉันไปขายตัว…ฉันยังเป็นนักเรียนอยู่ ถ้าต้องทำแบบนั้น ชีวิตฉันจะพังหมด…ช่วยฉันด้วย!” เหยาหยาปิงร้องไห้ขอร้อง

“แปดแสนสำหรับฉันมันไม่ได้มากอะไร แต่ทำไมฉันต้องช่วยเธอล่ะ?” เฉินเสี่ยวเป่ยพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“เสี่ยวเป่ย ที่ผ่านมาเป็นความผิดของฉันเอง ฉันขอโทษ ขอร้องเถอะ ให้อภัยฉัน ฉันอยากกลับมาเป็นผู้หญิงของนายอีกครั้ง ต่อให้เป็นเมียน้อยฉันก็ยอม! ได้โปรดเถอะ!”

เหยาหยาปิงพูดพลางน้ำตาไหลอาบแก้ม เธอไม่เหลือศักดิ์ศรีใดๆ อีกแล้ว

“ไสหัวไปให้พ้น! ผู้หญิงอย่างเธอไม่คู่ควรแม้แต่จะถือรองเท้าให้ฉัน!” เฉินเสี่ยวเป่ยสะบัดขาออก ทำให้เหยาหยาปิงล้มลงไปนั่งกับพื้น

“เสี่ยวเป่ย! ฉันขอร้องล่ะ ถ้านายไม่ช่วยฉัน ก็ไม่มีใครช่วยฉันแล้ว…” เหยาหยาปิงวิงวอน

“ได้ ฉันจะให้โอกาสเธออีกครั้ง”

เฉินเสี่ยวเป่ยพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฉันจำได้ว่าฉันเคยพูดไว้ว่า สักวันหนึ่ง ฉันจะทำให้เธอต้องคุกเข่าต่อหน้าฉันและพูดว่าเสียใจ”

“ฉันเสียใจแล้ว… ฉันเสียใจมานานแล้ว…”

เหยาหยาปิงคุกเข่าลงทันที เธอกล่าวพร้อมก้มศีรษะลงกับพื้น น้ำตาและน้ำมูกไหลพรั่งพรู

ความจริงแล้ว เธอเสียใจที่เลิกกับเฉินเสี่ยวเป่ยมานานแล้ว และความเสียใจนั้นก็ทรมานเธอจนแทบไม่อาจทนได้

แต่ไม่ว่าเธอจะเสียใจแค่ไหน ก็ไม่มีทางทำให้เฉินเสี่ยวเป่ยกลับมา

“ซววว…ซววว…”

เฉินเสี่ยวเป่ยเขียนเช็คจำนวนแปดแสนหยวน และปาไปที่หน้าเหยาหยาปิง

การกระทำครั้งนี้เปรียบเสมือนการตัดขาดความสัมพันธ์ทุกอย่างระหว่างเขากับเหยาหยาปิง เหมือนเส้นขนานสองเส้นที่ไม่มีวันบรรจบกันอีก

ความแค้นถูกปลดปล่อย ปมในใจก็ถูกแก้ไข

คำเดียวเท่านั้น!

สะใจ!

เฉินเสี่ยวเป่ยเดินออกจากห้องผู้ป่วย ทิ้งไว้เพียงความตกตะลึงของทุกคน เขาก้าวเดินออกไปอย่างสง่างาม

---

หลังจากออกจากโรงพยาบาล

เฉินเสี่ยวเป่ยรู้สึกสดชื่นและมีรอยยิ้มบนใบหน้า

“นายท่าน แค่เห็นสีหน้าของคุณ ผมก็รู้แล้วว่าทุกอย่างผ่านไปด้วยดี!” จินเฟยเดินเข้ามาและหัวเราะไปด้วย

“ถ้าฉันลงมือเอง เรื่องจะไม่ราบรื่นได้ยังไง?”

เฉินเสี่ยวเป่ยพูดพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง “ครั้งนี้ก็ต้องขอบคุณนายเหมือนกัน บอกมา อยากได้รางวัลอะไร? บ้าน รถยนต์ ฉันจัดให้หมด!”

“การรับใช้นายท่านคือหน้าที่ของผม ผมไม่ต้องการบ้านหรือรถยนต์…แต่ว่า…จะขอได้ไหม…ขอแค่ขนมปังกรอบแบบครั้งที่แล้วอีกชิ้น?” จินเฟยพูดด้วยเสียงแผ่วเบา แต่ก็ยังกลืนน้ำลายเมื่อพูดถึง

“ไอ้บ้า! ขนมหมานั่นมันอร่อยขนาดนั้นเลยเหรอ? ถึงขนาดน่าสนใจกว่าบ้านหรือรถยนต์?” เฉินเสี่ยวเป่ยพูดอย่างตกใจจนตัวเองเริ่มอยากลองชิม

แต่หลังจากคิดดู เขาก็ส่ายหน้าและพูดว่า “ขนมนั่นสำคัญมาก ตอนนี้เหลือเพียงสองชิ้นสุดท้าย ฉันใช้สุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้”

“ก็ได้…” จินเฟยพูดด้วยสีหน้าผิดหวัง

แต่ความภักดีของเขาที่มีต่อเฉินเสี่ยวเป่ยนั้นไม่เปลี่ยนแปลง เขารีบเปลี่ยนหัวข้อและถามว่า “นายท่าน พวกเราจะไปทำอะไรต่อครับ?”

เฉินเสี่ยวเป่ยคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบว่า “ในบัญชีของฉันยังเหลือเก้าสิบล้านหยวน ไหนๆ ก็พูดถึงบ้านกับรถแล้ว เราไปซื้อรถหรูสักสองสามคันก่อน จากนั้นก็ไปหาบริษัทตกแต่งบ้านที่ดีที่สุด! เมื่อจัดการสองเรื่องนี้เสร็จ ฉันจะได้พาพ่อแม่มาอยู่ด้วยกัน!”

ทั้งสองเรียกแท็กซี่

เมื่อขึ้นรถ เฉินเสี่ยวเป่ยถามคนขับด้วยน้ำเสียงของคนรวยว่า “ร้านขายรถที่แพงที่สุดอยู่ที่ไหน?”

คนขับคิดอยู่สักครู่ ก่อนตอบว่า “ตอนนี้มีงานแสดงรถยนต์อยู่ ที่นั่นมีรถทุกแบบ” แล้วก็พาทั้งสองไปยังสถานที่จัดงาน

งานแสดงรถยนต์มีสิ่งดึงดูดใจสามอย่าง ได้แก่ รถสวย นางแบบ และเศรษฐี!

จินเฟยเดินเข้าไปและดูเหมือนคนโรคจิต เขามองนางแบบที่แต่งตัววาบหวิวด้วยความตื่นเต้น

ส่วนเฉินเสี่ยวเป่ย ซึ่งคุ้นเคยกับหลานเมิ่งเฉินและหลินเซียงมาก่อน ไม่ได้สนใจผู้หญิงธรรมดาเหล่านี้เลยแม้แต่น้อย

เขามุ่งหน้าไปยังโซน SUV ทันที

เพราะเขาคิดว่า การพาพ่อแม่กลับมาจากที่หมู่บ้านต้องใช้รถออฟโรดที่เหมาะสม

หลังจากเดินดูอยู่พักหนึ่ง สายตาของเฉินเสี่ยวเป่ยก็หยุดที่ Bentley Bentayga สีดำคันหนึ่ง

เฉินเสี่ยวเป่ยไม่ได้เชี่ยวชาญเรื่องรถ แต่เกณฑ์ในการเลือกของเขามีเพียงข้อเดียว นั่นคือ…แพง!

Bentley Bentayga คันนี้มีป้ายราคา 4.98 ล้านหยวน เป็นรถออฟโรดที่แพงที่สุดในงาน

“พนักงานขาย! ฉันเอาคันนี้!”

เฉินเสี่ยวเป่ยเปิดโหมดเศรษฐีทันที การตัดสินใจของเขาทำให้ทุกคนตกตะลึง!