บทที่ 31 เข้ามาใกล้หน่อย

บทที่ 31 เข้ามาใกล้หน่อย

โจวไป๋เดินกลับบ้านชายชราอย่างอารมณ์ดี ท่ามกลางแสงจันทร์และความเงียบสงบของค่ำคืน

จิ่งซิ่วเดินตามเขามาเหมือนเงาตามตัว ราวกับเป็นผู้ติดตามคนสำคัญ

คริสตินามองจิ่งซิ่วที่มีท่าทีชื่นชมโจวไป๋อย่างออกนอกหน้า พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจว่า

"โจวไป๋ นายคิดยังไงถึงให้ผู้หญิงที่ไม่รู้ที่มาที่ไปแบบนี้ตามกลับบ้านเราด้วย?"

โจวไป๋ตอบอย่างไม่ใส่ใจ

"เธอชื่นชมฉัน หลงใหลในความสามารถของฉัน อยากตามฉันไป จะผิดอะไร?"

คริสตินากลอกตาและพูดขึ้นว่า

"มองเห็นหน้าแต่ไม่เห็นใจ ระวังไว้เถอะ ผู้หญิงคนนี้ดูไม่น่าไว้ใจ นายมีความลับตั้งเยอะแยะ อย่าใกล้ชิดเธอมากนักเลย"

"ความลับ? ฉันมีความลับอะไรกันล่ะ?" โจวไป๋ถอนหายใจพร้อมพูดอย่างภูมิใจ

"ความลับที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฉันก็คือพรสวรรค์ล้นเหลือของตัวเองนี่แหละ ฝึกเต๋าไม่ถึงสิบวันก็ได้ที่หนึ่งในการสอบเข้าโรงเรียนเต๋าตงฮว่า แค่คิดฉันยังทึ่งในตัวเองเลย"

คริสตินากัดฟันกรอด

"ยิ่งพูดก็ยิ่งหลงตัวเอง นี่มันบ้าเกินไปแล้ว!"

ไม่นานนัก โจวไป๋และจิ่งซิ่วก็มาถึงหน้าบ้านชายชรา จิ่งซิ่วยิ้มสดใสพลางกล่าวว่า

"พี่โจว ฉันจะมารอพี่ที่นี่พรุ่งนี้ แล้วไปเข้าเรียนพร้อมกันนะ!"

"หา?" โจวไป๋พูดด้วยท่าทีเก้อเขิน

"ไม่ต้องหรอก มันลำบากเธอเปล่า ๆ"

"ไม่ลำบากเลย ไม่ลำบาก" จิ่งซิ่วพูดด้วยความมั่นใจ

"แม่ฉันบอกไว้ว่า เมื่อเข้าโรงเรียนเต๋าแล้วต้องคบเพื่อนเยอะ ๆ โดยเฉพาะเพื่อนที่เรียนเก่ง พี่โจวที่ทั้งใจเด็ดดั่งเหล็ก ความฉลาดก็เป็นที่หนึ่งของนักเรียนทั้งหมด แถมยังถ่อมตัวและขยันขนาดนี้ แม่ฉันรู้คงดีใจให้ฉันเป็นเพื่อนกับพี่แน่ ๆ"

โจวไป๋ยิ้มเขินพลางพยักหน้า

"แม่เธอพูดถูก ต่อไปถ้ามีอะไรไม่เข้าใจก็มาถามฉันได้"

หลังจากโบกมือบอกลาจิ่งซิ่ว โจวไป๋ก็เคาะประตูเข้าบ้านด้วยความเบิกบาน แต่เพียงเคาะเบา ๆ ก็พบว่าประตูเปิดอยู่ ห้องในบ้านมืดสนิท ไม่มีแม้แต่แสงไฟสักดวง

"อะไรกันนี่ ทำไมไม่เปิดไฟ?" โจวไป๋เดินเข้าไปพลางตะโกน

"การสอบเข้าโรงเรียนเต๋าตงฮว่าครั้งนี้ ฉันได้ที่หนึ่งเลยนะเฒ่า! มา ๆ มาฉลองกันหน่อย!"

พูดไปได้ไม่ทันจบ โจวไป๋ก็เริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ บรรยากาศรอบตัวเงียบสงัด ราวกับเสียงจากภายนอกถูกกลืนหายไป

ในความมืด มีเสียงไอของชายชราเล็ดลอดออกมาจากส่วนลึกของบ้าน เสียงไอนั้นรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ คล้ายกับว่าจะไอจนปอดหลุดออกมา

โจวไป๋ขมวดคิ้ว

"ไม่ปกติแน่ ระวังตัวไว้ อย่าพาฉันไปตายด้วยล่ะ" คริสตินาเตือน

ห้องทั้งห้องค่อย ๆ มืดลงเรื่อย ๆ มีเพียงเปลวไฟเล็ก ๆ จากส่วนลึกของบ้านส่องแสงริบหรี่สั่นไหวตามเสียงไอ

โจวไป๋ค่อย ๆ เดินเข้าไปและเอ่ยถามเสียงเบา

"เฒ่า นั่นคุณหรือเปล่า?"

เสียงของพ่อของจางอ้ายเต้าดังขึ้น

"อ๋อ โจวไป๋เองเหรอ สอบผ่านแล้วใช่ไหม?"

"อืม" โจวไป๋ควบคุมพลังแห่งวิญญาณให้แผ่ออกมาจากจิตสำนึก

"แล้วทำไมปิดไฟหมดเลย?"

"ก็แก่แล้ว ไฟมันแสบตา" น้ำเสียงของชายชราเริ่มเร่งรีบ

"โจวไป๋ มานี่หน่อย ฉันมีอะไรจะให้"

"แล้วหมาฉันล่ะ? ไอชา ไอชาอยู่ไหน?" โจวไป๋เงี่ยหูฟังเสียงเคี้ยวบางอย่างในความมืด เขาหันไปเห็นไอชากำลังแทะอะไรบางอย่าง

"ไอชา! หยุดกินเดี๋ยวนี้! มานี่!"

ไอชาร้องครางเบา ๆ อย่างไม่เต็มใจ ก่อนจะเดินมาหา โจวไป๋ลูบตัวมันและพบว่าบริเวณปากของมันเปียกชุ่ม

"นี่มันกินอะไรเข้าไป ทำไมปากถึงเปียกแบบนี้?"

ไอชาหรี่ตาลงแลบลิ้นออกมาหวังจะเลียหน้าโจวไป๋ แต่ทันทีที่ได้กลิ่นคาวเลือดจากปากมัน โจวไป๋ถึงกับสะดุ้ง

"ไอชา! กินอะไรเข้าไปเนี่ย?"

เขากดหัวหมาไว้ แต่ไอชาก็แสดงสีหน้าเหมือนจะงงว่าทำไมถึงโดนห้าม

ทันใดนั้นเอง เสียงชายชราก็ดังขึ้นอีกครั้งจากเปลวไฟในมุมห้อง

"โจวไป๋ มานี่เร็ว ๆ ฉันมีของดีจะให้เธอ"

เมื่อเสียงชายชราเริ่มเย็นเยียบและแหลมขึ้นเรื่อย ๆ โจวไป๋ค่อย ๆ ถอยหลังทีละก้าวมุ่งหน้าสู่ประตูทางออก

แต่เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้แฝงความเร่งรีบและน่าสะพรึงกลัว

"โจวไป๋ ทำไมถึงถอยไปด้านนอกล่ะ? ไม่คิดจะมาดูฉันหน่อยหรือ?"

โจวไป๋นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกดเสียงให้ต่ำและพูดออกไป

"ขอโทษครับ เข้าผิดบ้าน! ผมไม่ใช่โจวไป๋ คุณน่าจะจำคนผิดแล้ว!"

บรรยากาศพลันเงียบงัน

โจวไป๋ไม่รอช้า รีบคว้าหัวของไอชาแน่นแล้วเร่งถอยไปทางประตูให้เร็วที่สุด

แต่แล้วเสียงดัง ปัง! ก็ดังขึ้นจากด้านหลัง เขาหันกลับไปมองและพบว่าประตูปิดสนิท ไม่รู้ว่าใครหรืออะไรทำให้มันปิดลง

โจวไป๋รีบใช้พลังแห่งวิญญาณเพื่อเปิดประตู แต่สิ่งที่เขาสัมผัสกลับเป็นอะไรบางอย่างที่มีลักษณะนุ่มฟู แรงทั้งหมดที่ใช้ไปไม่มีผลใด ๆ

"อะไรกันเนี่ย?" เขาพึมพำ

ในขณะนั้น เสียงชายชราดังมาจากส่วนลึกของบ้านอีกครั้ง คราวนี้ครึ่งใบหน้าของเขาค่อย ๆ ปรากฏออกมา มีดวงตาเพียงข้างเดียวจ้องมาที่โจวไป๋จากความมืด พลางพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

"โจวไป๋... ทำไมไม่มาหาฉันล่ะ?"

เสียงนั้นเริ่มดังขึ้นและถี่ขึ้น

"มาสิ!"

"เร็ว ๆ เข้ามา!"

"เร็วเข้ามา!!"

"เข้ามาเดี๋ยวนี้!!!"

โจวไป๋ใช้พลังแห่งวิญญาณสำรวจรอบตัว พบว่ามีบางอย่างคล้ายกับแถบยาวนุ่ม ๆ เก้าชิ้นกั้นประตูไว้ ไม่ว่าเขาจะพยายามอย่างไรก็ไม่อาจเปิดประตูได้

เสียงเรียกของชายชราดังขึ้นเรื่อย ๆ โจวไป๋จึงตะโกนกลับไป

"หยุดพูด! ฉันไปแล้ว!"

เขาจับคริสตินาที่อยู่ในร่างแมวโยนไปในทิศทางของชายชราอย่างรวดเร็ว

"นี่รับสมบัติของฉันไปซะ!"

คริสตินากรีดร้องเสียงดัง

"โจวไป๋! ฉันจะ #￥%…"

ทันทีที่คริสตินาลอยเข้าไปใกล้ชายชรา เธอเห็นภาพเต็มตัวของเขาอย่างชัดเจน และสิ่งที่ปรากฏตรงหน้ากลับน่าสะพรึงกลัวกว่าที่คิด ครึ่งใบหน้าที่เห็นนั้นไม่ใช่ใบหน้าคน แต่เป็นดวงตา จมูก และปากที่งอกออกมาจากหลัง ส่วนศีรษะเดิมของชายชราได้กลายเป็นหัวแกะ และหางเก้าชิ้นที่ยาวออกมาจากสะโพกก็กำลังเคลื่อนไหวปิดประตูไว้

เมื่อชายชราเห็นคริสตินา เขาใช้หางเก้าชิ้นโจมตีพุ่งเข้าหาเธอทันที

ในจังหวะเดียวกัน โจวไป๋ฉวยโอกาสใช้พลังแห่งวิญญาณเปิดประตูจนสำเร็จ ก่อนคว้าตัวไอชาและพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

คริสตินาที่กำลังจะโดนหางเก้าชิ้นจับตัว พลันเปลี่ยนร่างเป็นหมอกสีฟ้าจาง ๆ พุ่งกลับเข้าสู่หน้าผากของโจวไป๋

เมื่อหลุดออกมานอกบ้านได้ โจวไป๋ตะโกนเสียงดังสุดชีวิต

"ช่วยด้วย~~!!"

"ฆ่าคนแล้ว~~!!!"

ไม่กี่วินาทีต่อมา แสงดาบวูบวาบปรากฏขึ้น พุ่งตรงเข้าสู่บ้านของชายชรา

เสียงคำรามและเสียงปะทะดังกึกก้องไม่หยุด โจวไป๋นั่งลงบนพื้นอย่างหมดแรง มองไปที่บ้านซึ่งกลายเป็นสมรภูมิด้วยใบหน้าซีดเซียวและหายใจหอบหนัก...

..........