บทที่ 1 ช่วยข้าที ข้าสามารถช่วยเขาได้!

ลู่โจว รองหัวหน้าแผนกฉุกเฉินลืมตาตื่นจากภวังค์ รู้สึกถึงมือใครบางคนที่กำลังตบร่างของเขาดังบึก ๆ

"เกร็ก... เกร็ก..." เสียงตะโกนดังพร้อมกับการตบอย่างต่อเนื่อง

ลู่โจวพยายามลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก แต่เบื้องหน้ามีแต่ความมืดมิด คนที่กำลังเรียกเขายังไม่ยอมหยุด พอตบไม่ได้ผลก็คว้าไหล่เขาแล้วเขย่าไปมา "เกร็ก! ตื่นเถอะ! เป็นอย่างไรบ้าง!"

ลู่โจวส่ายหัวตามแรงเขย่า แล้วจึงรู้ตัวว่าเขากำลังนอนคว่ำหน้าจมดิน สูดหายใจเข้าทีก็ได้กลิ่นคาวเลือด กลิ่นดิน และกลิ่นประหลาดอื่นๆ โชยเข้าจมูก

"แค็ก! แค็ก! แค็ก!"

เขาโก่งตัวไอออกมาอย่างรุนแรง พลางคิดในใจอย่างเดือดดาล

ใครกันที่จัดการให้เขานอน? ทำไมปล่อยให้เขานอนคว่ำแบบนี้? ไม่รู้หรือไงว่าคนหมดสติห้ามนอนคว่ำ? ถ้าอาเจียนแล้วสำลักจะตายได้นะ!

กลับไปต้องให้พวกนั้นซ้อมกู้ชีพสิบรอบ!

ไม่สิ ยี่สิบรอบ!

โรคจู้จี้ทางการแพทย์ของลู่โจวกำเริบ เขาด่าพยาบาล นักศึกษาแพทย์ และแพทย์ประจำบ้านในใจอย่างเดือดดาล พอระบายอารมณ์จบก็เงยหน้าขึ้นมองซ้ายมองขวาทั้งที่ตายังมีน้ำตาจากการไอ แล้วก็ต้องตกตะลึง

โคมไฟผ่าตัดหายไปไหน? เตียงผ่าตัดล่ะ? เตียงเข็นคนไข้ล่ะ? แล้วหมอพยาบาลในชุดขาวที่วิ่งวุ่นอยู่ตลอดเวลาล่ะ?

โรงพยาบาลล่ะ!

ตึกศัลยกรรมหายไป ห้องผ่าตัดปลอดเชื้อก็ไม่เห็น แทนที่ด้วยบ้านเก่าๆ หลังเตี้ย กำแพงหินปะปน หลังคามุงด้วยหญ้าแห้ง รอยแยกบนกำแพงถูกอุดด้วยดินแบบลวกๆ ริมกำแพงมีวงกลมก่อสูงครึ่งตัวคน ข้างในเป็นพื้นดินโล่งๆ มีหญ้าเน่าๆ งอกอยู่ไม่กี่ต้น...

อะไรกันวะนี่? ข้าไม่ได้อยู่ในห้องฉุกเฉินหรอกหรือ!

ลู่โจวรู้สึกมึนงงไปหมด ร่างกายอ่อนแรงจนแทบจะล้มลงอีกครั้ง เขาจำได้ว่าทำงานมาตั้งแต่เก้าโมงเช้าไม่ได้หยุดพัก จนถึงตีสี่ เพิ่งผ่าตัดฉุกเฉินใหญ่เสร็จ ทั้งตัดม้าม เย็บตับ ซ่อมลำไส้ พอทำเสร็จแล้วตรวจไม่พบเลือดออก สั่งผู้ช่วยให้เย็บปิด แล้วก็มืดวูบไป...

"เกร็ก! ดีขึ้นหรือยัง!"

ลู่โจวค่อยๆ หันหน้าไป ม่านตาค่อยๆ ปรับโฟกัส คนที่จับเขาเขย่าเป็นชายร่างกำยำผมแดง จมูกโด่ง ตาลึก หน้าตาแบบชาวตะวันตกชัดๆ สวมเสื้อกั๊กผ้าป่านเก่าๆ แขนกำยำเปลือยอยู่ข้างนอก มือถือคันธนู

เสื้อกั๊กนั้นจะเรียกว่าเสื้อก็ไม่เชิง มันเหมือนผ้าสี่เหลี่ยมผืนผ้าพับครึ่งแล้วเย็บติดกัน เว้นช่องใต้รักแร้สองข้าง แล้วเจาะรูตรงคอ ทั้งคอเสื้อและปลายแขนมีด้ายระโยงระยาง ไม่มีการเก็บขอบผ้า สกปรกจนดูไม่ออกว่าสีอะไร

...สิ่งเดียวที่พอจะเห็นได้คือผ้าป่านบางเบามาก ผ้าก๊อซในห้องผ่าตัดยังดีกว่า

ลู่โจวก้มมองตัวเอง เสื้อผ้าป่านเหมือนกัน เสื้อกั๊กแบบเดียวกัน และดูเหมือนรองเท้าของเขาจะโผล่นิ้วเท้าออกมามากกว่าของอีกคนด้วยซ้ำ

ชั่วขณะนั้น ลู่โจวรู้สึกมืดวูบอีกครั้ง อยากจะสลบไปให้รู้แล้วรู้รอด

ทำไมถึงโยนข้ามาที่นี่กันนะ คนไข้ที่ข้าช่วยก็รอดแล้วนี่! อย่างน้อยก็ตอนที่ข้าหมดสติ สัญญาณชีพก็ยังคงที่ การผ่าตัดก็สำเร็จด้วยดี...

ปล่อยข้ากลับไป! ข้าต้องไปช่วยคนในห้องฉุกเฉิน!

น่าเสียดายที่ไม่มีเทพเจ้าองค์ใดได้ยินคำอธิษฐานของเขา แต่เสียงร้องขอความช่วยเหลือฉุกเฉินกลับดังมา ห่างออกไปสิบกว่าก้าว มีเสียงร้องแหลมดังขึ้น

"ช่วยด้วย!" "หัวหน้า! หัวหน้า!"

"แย่แล้ว ลำไส้กำลังทะลักออกมา!"

ลู่โจวลืมคำบ่นทั้งหมดในทันที เหมือนทุกครั้งที่ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือ เขาวิ่งไปตามเสียงโดยไม่คิดอะไร

"มาแล้ว!"

แต่มีคนที่วิ่งเร็วกว่าเขา หรือพูดให้ถูกคือ อยู่ใกล้กว่า ลู่โจววิ่งหอบถึงครึ่งทาง ก็เห็นคนหนึ่งคุกเข่าข้างผู้บาดเจ็บ ก้มหน้าพึมพำอะไรบางอย่าง

ทันใดนั้น แสงสีขาวพุ่งออกมาจากมือที่ประสานของคนผู้นั้น พุ่งตรงลงบนร่างผู้บาดเจ็บ

ท่ามกลางแสงสีขาว บาดแผลที่มีเลือดไหลนองเริ่มสมานตัวอย่างเห็นได้ชัด

ลู่โจวเบรกกึก!

ข้าเห็นอะไรกันนี่? 'การบันทึกภาพแบบเร่งเวลาแสดงให้เห็นการสมานของแผล'? 'ผลของรังสีพลังงานสูงต่อการเร่งการสมานแผล'? แสงสีขาวลำเดียวทำให้แผลหายได้ มันเรื่องบ้าอะไรกัน...

อ๋อ… หรือว่า… ใช่แล้ว สิ่งนี้คือ... คือเวทย์รักษา!

ความทรงจำสองชุดผุดขึ้นพร้อมกัน ชุดหนึ่งเป็นของลู่โจว มาจากนิยาย เกม และการ์ตูนมากมายที่เคยดู อีกชุดหนึ่งเป็นของเจ้าของร่างคนเดิม ไม่ว่าจะอย่างไร ความทรงจำทั้งสองชุดนำไปสู่ข้อสรุปเดียวกัน

เวทย์รักษา การเรียกพลังแห่งเทพเจ้าเพื่อการเยียวยา แม้แต่เวทย์รักษาระดับต่ำสุดก็สามารถรักษาบาดแผลเล็กน้อยได้ทันที และหากพัฒนาถึงระดับสูงสุด ก็อาจถึงขั้นชุบชีวิตคนตายให้ฟื้นคืนได้...

ดังนั้น ผู้ที่กำลังใช้เวทย์รักษานี้ก็คือนักบวชสินะ?

ลู่โจวชำเลืองมองอย่างรวดเร็ว นักบวชที่คุกเข่าภาวนาผู้นี้ดูจะแต่งตัวดีที่สุดในกลุ่ม สวมชุดคลุมยาวผ้าลินินสีน้ำตาลอ่อน ชายเสื้อด้านหน้าลากถึงพื้น ด้านหลังปิดถึงน่อง ทั้งคอเสื้อและปลายแขนเก็บขอบอย่างประณีต ตรงกลางอกมีลายปักด้ายสีน้ำตาลเข้มเป็นรูปโล่

อืมมม... ชนชั้นผู้ใช้เวทย์สูงกว่าจริงๆ นะ...

ลู่โจวบ่นในใจพลางหันไปมองผู้บาดเจ็บ เป็นชายวัยสามสี่สิบ ผมสีน้ำตาล ตาสีน้ำตาล หนวดเคราตามไรรุงรัง อุปกรณ์ป้องกันดีกว่าคนอื่นหน่อย อย่างน้อยก็มีเกราะหนัง แต่น่าเสียดายที่ไม่อาจปกป้องเขาได้ เกราะหนังบริเวณท้องถูกฉีกขาดเป็นรูใหญ่ ลำไส้ห้อยออกมาเป็นก้อนใหญ่ชุ่มเลือด

เมื่อเทียบกันแล้ว บาดแผลที่แขนและขาที่มีเลือดไหลอีกหลายแห่งกลับไม่นับว่าเป็นอาการหนักเลย

ผู้บาดเจ็บพิงตอไม้ ตาเหลือบลืมขึ้นครึ่งหนึ่ง ใกล้จะหมดสติ ชายหนุ่มที่มีหน้าตาคล้ายเขาอยู่บ้างคุกเข่าข้างๆ ตัวสั่นพลางจ้องบาดแผลด้วยสายตาหวัง -

บาดแผลที่น่าสยดสยองนั่น ขอบแผลไม่เรียบ ราวกับถูกอะไรบางอย่างฉีกกระชาก กำลังบีบตัว หดตัว ปิดเข้าหากัน ความยาวลดลง เลือดไหลช้าลง...

ตาของลู่โจวเป็นประกาย เวทย์รักษาในโลกนี้น่าสนใจจริงๆ ได้ผลทันตาเห็น! ถ้าตอนเขาผ่าตัดมีเวทย์รักษาช่วยก็คงดี...

คิดยังไม่ทันจบ แสงสีขาว... ก็หายไป รักษาได้แค่ช่วงสั้นๆ บาดแผลที่ท้องที่ลำไส้ยังโผล่อยู่ก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ อีก

ลู่โจว "..."

นักบวช "..."

ชายหนุ่มที่คุกเข่าข้างผู้บาดเจ็บสีหน้าหม่นลงทันที เขาประคองลำไส้ที่ห้อยออกมาของผู้บาดเจ็บ จ้องนักบวชอย่างรอคอย เห็นอีกฝ่ายพยายามแล้วพยายามอีก ท่องคาถาแล้วท่องอีก แต่กลับไม่มีแสงสีขาวปรากฏขึ้นในมืออีกเลย สุดท้ายก็ทนไม่ไหวตะโกนออกมา

"ทำต่อสิ! ขอร้องละ ใช้อีกที! อาการหัวหน้าหนักมาก!"

"ข้า... ข้าทำไม่ไหวแล้ว!" นักบวชอายุไม่มาก แค่สิบห้าสิบหกปี ตอนนี้หน้าแดงก่ำ ใกล้จะร้องไห้ พอถูกตะโกนใส่ กระทั่งกระจุดกระจิดบนใบหน้าก็ดูจะนูนขึ้น

"ข้าเพิ่งเป็นแค่ศิษย์ฝึกหัด! ข้าช่วยท่านไม่ได้..."

แววตาของชายหนุ่มดับวูบลงอย่างรวดเร็ว เขาก้มหน้าลงอย่างสิ้นหวัง มือสั่นระริก พยายามดันลำไส้กลับเข้าไป--

"อย่าขยับ!"

ลู่โจวตะโกน พอพูดออกไปถึงรู้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง ภาษาที่เขาพูดออกไปไม่ใช่ภาษาจีน ไม่ใช่ภาษาอังกฤษ ไม่ใช่ภาษาใดๆ ที่เขาเคยเรียนมาก่อน แต่เขากลับพูดได้ รวมถึงเสียงตะโกนของคนพวกนั้นก่อนหน้านี้ก็เป็นภาษาที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่เขากลับฟังออก!

เกิดอะไรขึ้น?

ลู่โจวงุนงง แต่พอมองผู้บาดเจ็บอีกครั้ง เขาก็โยนความสงสัยทั้งหมดทิ้งไป เมื่อมีคนบาดเจ็บ นั่นคือสัญญาณการต่อสู้ของแพทย์ฉุกเฉิน ต่อให้ฟ้าถล่ม แผ่นดินทลาย ดวงอาทิตย์ระเบิด หรือทุกคนข้ามมิติ ก็ต้องรอให้เขารักษาเสร็จ ผู้บาดเจ็บพ้นอันตรายก่อน!

เขาตะโกนต่อ "อย่าดันกลับเข้าไป! มีชามสะอาดไหม?  ไม่มีหรอ? งั้นก็ถือไว้อย่างนั้นแหละ! อย่าขยับ!"