ตอนที่ 150
[TL. ร้านพระเอกที่ชื่อ ‘ร้านอาหารเทพเจ้าแห่งอาหาร’ เปลี่ยนเป็น ‘ภัตตาคารเทวะ’ ]
ตอนที่ 150
ต่างประเทศ?
พอได้ยินคำนี้ หลี่เหิง ซุนอู๋จื้อ และคนอื่นๆ ก็ตกใจเล็กน้อย
ตอนที่พวกเขากำลังคิดว่าจะเปิดสาขาในเมืองไหนในประเทศ จางอวี้ฉีกลับมองไปที่ต่างประเทศ
“บอกเหตุผลมาสิ” หลี่เหิงยิ้ม
จางอวี้ฉีสูดหายใจเข้าลึกๆ พูดช้าๆ ว่า
“จริงๆ แล้ว ผมก็อยากให้ ภัตตาคารเทวะ เปิดสาขาในประเทศก่อน แต่ช่วงนี้มีชาวเน็ตบางส่วน เหมือนรวมหัวกันโจมตี ภัตตาคารเทวะ บอกว่าพวกเราสร้างกระแส อาหารจีนสู้ อาหารตะวันตกไม่ได้ อาหารจีนไม่หรูเท่าอาหารตะวันตก ผมโมโหมาก อาหารตะวันตกเทียบกับอาหารจีน ไม่ว่าจะในด้านความหลากหลาย หรือความอร่อย ก็เทียบไม่ติด ถึงผมจะรู้ว่าอาหารจีนอร่อยกว่า แต่ก็ไม่มีวิธีหุบปากพวกเขา”
“งั้นเธอเลยอยากเปิดสาขาในต่างประเทศ ตบหน้าพวกเขา?” หลี่เหิงพูด
จางอวี้ฉีพยักหน้า “ใช่ครับ ผมจะใช้ความจริงทำให้พวกเขาหุบปาก บอกคนทั้งโลก อาหารจีนอร่อยที่สุด!”
พูดถึงตรงนี้ น้ำเสียงของจางอวี้ฉีก็สั่น
ซุนอู๋จื้อก็อินไปด้วย มองหลี่เหิงด้วยความตื่นเต้น หวังว่าหลี่เหิงจะพยักหน้า
หลี่เหิงครุ่นคิด ส่วนทั้งสองคนก็รออย่างกังวล
ทันใดนั้น หลี่เหิงก็ยิ้ม
หลี่เหิงหัวเราะ “ความคิดนี้ถูกใจฉันมาก”
ก่อนหน้านี้หลี่เหิงไม่ได้คิดถึงต่างประเทศ เพราะเขามองข้ามอาหารตะวันตก เทียบกับอาหารจีน ขีดจำกัดของอาหารตะวันตกต่ำมาก
แต่อาหารตะวันตกก็มีข้อดี คือสามารถผลิตแบบมาตรฐาน นี่ก็เป็นหนึ่งในสาเหตุที่อาหารตะวันตกมีอยู่ทั่วโลก
ส่วนอาหารจีน เชฟแต่ละคนก็ทำอาหารรสชาติไม่เหมือนกัน เช่น ใส่เครื่องปรุงเท่าไหร่ มักจะไม่มีมาตรฐาน แต่ใช้วิธีบรรยาย ไม่เหมือนเชฟตะวันตกที่ทำอาหาร ต้องใช้เครื่องชั่ง ทุกอย่างต้องเป๊ะๆ
ขั้นตอนที่เป็นมาตรฐาน เหมาะกับการค้าขาย แต่ก็มีขีดจำกัด
อาหารจีนแตกต่างอย่างสิ้นเชิง
จางอวี้ฉีกับซุนอู๋จื้อเห็นหลี่เหิงเห็นด้วย ก็ยิ้มออกมา
“ขอบคุณอาจารย์ครับ” ทั้งสองคนพูดพร้อมกัน
หลี่เหิงมองไปที่ซุนอู๋จื้อ พูดว่า “ยังจำที่ฉันเคยบอกไหม? การทำอาหารแบ่งเป็นกี่ระดับ?”
“อาจารย์เคยบอกว่าแบ่งเป็น 5 ระดับครับ” ซุนอู๋จื้อรีบตอบ
หลี่เหิงเน้นเรื่องระดับของการทำอาหารหลายครั้ง แม้แต่คาบแรกที่พวกเขาเรียน ก็เป็นเรื่องระดับของการทำอาหาร
หลี่เหิงพยักหน้า
“เธอรู้ไหม? เธออยู่ระดับไหน?”
“น่าจะระดับ 4 ครับ”
ซุนอู๋จื้อไม่ค่อยแน่ใจ
หลี่เหิงหัวเราะ “ใช่แล้ว เธออยู่ระดับ 4 เป็นระดับสูงสุดที่คนทั่วไปทำได้ ส่วนระดับ 5 ก็คือระดับของศิษย์พี่ใหญ่ของเธอ ต้องอาศัยพรสวรรค์กับโอกาส ถึงจะไปถึงได้!”
ซุนอู๋จื้อฟังแล้วก็ตกใจมาก
ตอนนี้เขาอยู่ระดับ 4 แสดงว่าตอนที่เขายังอยู่ระดับ 3 ศิษย์พี่ใหญ่ก็อยู่ระดับ 5 แล้ว
แล้วอาจารย์ล่ะ?
อาหารที่อาจารย์ทำ อร่อยกว่าศิษย์พี่ใหญ่เป็นร้อยเท่า แถมพอกินอาหารที่อาจารย์ทำ ยังทำให้คนเรามีพลัง ร่างกายก็แข็งแรงขึ้น
อาจารย์อยู่ระดับไหน?
หรือว่าเหนือกว่าระดับ 5?
คิดได้ดังนั้น สายตาที่เขามองหลี่เหิง ก็ยิ่งมีความตกใจและเคารพ
อาจารย์ช่างลึกลับ
อาจารย์แค่สอนเขาไม่กี่เดือน เขาก็กลายเป็นเชฟใหญ่ เป็นเชฟระดับท็อป
คิดได้ดังนั้น เขาก็รู้สึกซาบซึ้งใจ
ถ้าไม่ได้เจออาจารย์ ไม่ได้เป็นลูกศิษย์อาจารย์ ตอนนี้เขาก็คงยังใช้ชีวิตแบบเดิมๆ ไม่มีทางได้เห็นโลกกว้าง
“ศิษย์น้องซุน ฝีมือทำอาหารระดับ 4 ทำให้เธอไปที่ไหนในต่างประเทศก็ได้” จางอวี้ฉีพูดเสริม
หลี่เหิงหัวเราะ “อาหารตะวันตกมีขีดจำกัด พอเชฟอาหารตะวันตกไปถึงระดับ 4 ก็ยากที่จะพัฒนาต่อ พวกเธอรู้ไหมว่าทำไม?”
จางอวี้ฉีกับซุนอู๋จื้อมีสีหน้าสงสัย
“อาจารย์ครับ พวกเราไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อน” ทั้งสองคนส่ายหัว
พวกเขายังไม่เคยไปต่างประเทศ ประสบการณ์น้อย
หลี่เหิงอธิบาย “อาหารตะวันตกใช้วัตถุดิบน้อยเกินไป แต่อยากไปถึงระดับ 5 ก็ต้องรู้จักวัตถุดิบทุกอย่าง เหมือนกับที่แพทย์แผนจีนรู้จักสรรพคุณของสมุนไพร ต้องรู้จักคุณสมบัติ รสชาติ ของวัตถุดิบแต่ละอย่าง ถึงจะทำอาหารที่ส่งผลต่ออารมณ์คนเราได้”
ฝีมือทำอาหารเลเวล 5 สามารถส่งผลต่ออารมณ์คนเราได้ ถึงขั้นทำให้คนเราเห็นภาพลวงตา ที่จริงก็คือการจับคู่อาหารขั้นสูงสุด
อาหารเป็นยา ถ้าจับคู่อาหารได้ดี ก็มีสรรพคุณเหมือนยา ส่วนการส่งผลต่ออารมณ์คนเรา ก็คือความเข้าใจขั้นสูงสุดของอาหารเป็นยา
ฟังคำอธิบายของหลี่เหิงจบ ทั้งสองคนก็ครุ่นคิด
ซุนอู๋จื้อเงยหน้าขึ้น พูดเหมือนเข้าใจ “มิน่าล่ะอาจารย์ถึงให้พวกเราเรียนรู้คุณสมบัติของวัตถุดิบแต่ละอย่าง ที่แท้ก็เป็นเงื่อนไขในการพัฒนาฝีมือทำอาหารไปสู่ระดับ 5”
จางอวี้ฉีก็ครุ่นคิด
เขาเป็นคนที่ได้รับการถ่ายทอดทักษะทำอาหารเลเวล 5 รู้จักวัตถุดิบทุกอย่าง แต่เขาไม่เคยคิดถึงเรื่องลึกซึ้งแบบนี้ พอได้ยินคำอธิบายของอาจารย์ ข้อสงสัยในใจเขาก็ค่อยๆ หายไป
“อู๋จื้อ”
“อาจารย์ครับ”
“เท่าที่ฉันรู้ ในอาหารตะวันตก ไม่น่าจะมีเชฟระดับ 5 แต่เพื่อความปลอดภัย ฉันจะให้เครื่องปรุงพิเศษกับเธอ เวลาฉุกเฉิน ก็ใช้เครื่องปรุงของฉัน ทำให้เธอทำอาหารได้อร่อยไม่แพ้อวี้ฉี”
ซุนอู๋จื้อฟังแล้วก็ตกใจมาก
อาจารย์แค่ใช้เครื่องปรุง ก็ทำให้อาหารอร่อยขึ้น อาจารย์มีฝีมือทำอาหารระดับไหนกันแน่?
ในใจเขารู้สึกไม่อยากเชื่อ สูดหายใจเข้าลึกๆ คำนับ
“ขอบคุณอาจารย์ครับ!”
หลี่เหิงยิ้มๆ ตบบ่าเขา
“ตั้งใจทำงาน ส่วนประเทศที่จะเปิดสาขาที่ 2 ก็เลือกฝรั่งเศสละกัน” หลี่เหิงพูด
อาหารฝรั่งเศสเป็นตัวแทนของอาหารตะวันตก เป็น 1 ใน 3 อาหารหลักของโลก
ถ้าอาหารจีนเอาชนะอาหารฝรั่งเศสได้ ก็เท่ากับเอาชนะอาหารตะวันตก
“ครับ อาจารย์!” ซุนอู๋จื้อไม่มีความเห็น ในใจเริ่มคาดหวังแล้ว
จางอวี้ฉีพูดว่า “อาจารย์ เรื่องเปิดร้านผมจัดการเอง ช่วงหลายเดือนมานี้ผมก็รู้จักคนใหญ่คนโตหลายคน ขอให้พวกเขาช่วย ไม่น่าจะมีปัญหา”
หลี่เหิงพยักหน้า “แต่เธอจะให้คนอื่นช่วยฟรีๆ ไม่ได้”
“ผมจะทำอาหารเลี้ยงพวกเขา พวกเขาชวนผมหลายครั้ง แต่ผมปฏิเสธหมด” จางอวี้ฉีพูด
“อืม ฉันไว้ใจเธอ รีบจัดการนะ”
“ครับ!”
“ดึกแล้ว กลับบ้านกันเถอะ”
ทุกคนแยกย้ายกันไป
หลัวซูหยากับเฉียนฟางฟางกำลังสั่งให้พนักงานทำความสะอาดร้าน เห็นหลี่เหิงคุยเสร็จ ก็เดินเข้ามา
หลัวซูหยายิ้ม “คุยเสร็จแล้วเหรอคะ?”
หลี่เหิงพยักหน้า “ทำไม? เธอมีธุระเหรอ?”
หลัวซูหยาเบะปาก “ในใจคุณ ฉันต้องมีธุระถึงจะมาหาคุณได้เหรอคะ?”
หลี่เหิงฟังแล้วก็อึ้งไป แต่ก็ยังยิ้ม “เธอมีธุระ แถมยังเป็นธุระสำคัญด้วยสินะ!”
หลัวซูหยาถูกจับได้ ก็หน้าแดง
เฉียนฟางฟางยิ้มๆ “ให้ฉันพูดเองดีกว่า คุณหลี่ ครั้งก่อนคุณช่วยแม่ของพี่ซูหยา พวกเขาอยากเลี้ยงข้าวขอบคุณ แต่ไม่มีโอกาส”
“คุณหลี่ จริงๆ แล้ว พ่อแม่ของฉันอยากขอบคุณ ถือเป็นน้ำใจ คุณไปหน่อยได้ไหมคะ?!”
หลัวซูหยามองหลี่เหิงด้วยความคาดหวัง
เห็นเขากำลังจะส่ายหัว หลัวซูหยาก็รีบเข้าไป กอดแขนเขา พูดด้วยรอยยิ้ม “คุณหลี่ ไปเถอะค่ะ บ้านฉันอยู่แถวนี้เอง ใกล้มาก แป๊บเดียวก็ถึง”