บทที่ 75 แอนดรูว์ คาวิลล์
บทที่ 75 แอนดรูว์ คาวิลล์
ไม่จำเป็นต้องให้ข้อมูลประจำตัวมากเกินไปเมื่อเขามาเรียนการหายตัว การยืนยันตัวตนแท้จริงต้องรอจนกว่าเขาสอบใบอนุญาตกระทรวงเวทย์มนตร์
ดังนั้นเมื่อเชอร์ล็อคสมัครเรียนการหายตัว เขาจึงสร้างตัวตนปลอมๆ ขึ้นมาให้กับตัวเอง
“ใช่ ผมยังจำได้ว่าตอนอยู่ปีหก ขาและลำตัวของผมแยกออกจากกัน โชคดีมีอาจารย์จากกระทรวงเวทมนต์อยู่ใกล้ๆ ช่วยผมไว้ได้ทันเวลา”
เชอร์ล็อคดูหวาดกลัว
คาวิลล์โบกมือ
“คุณสามารถวางใจกับผมได้ คุณควรตรวจสอบการสอนของผมก่อนมาที่นี่ ผมได้สอนพ่อมดผู้ใหญ่มากกว่าร้อยคนให้ได้ใบรับรองการหายตัว และไม่มีอุบัติเหตุใดๆ เลย”
หลังจากการพูดคุยสั้นๆ คาวิลล์ไม่ได้พูดกับเชอร์ล็อคนอกเรื่องอีกต่อไป ดูเหมือนเขาจะเป็นคนจริงจัง
“เอาล่ะ วัตสัน ในเมื่อคุณได้สัมผัสกับการหายตัวมาก่อนแล้ว คุณควรจำได้ว่าหลักการของเวทมนตร์นี้คืออะไรใช่ไหม”
“การหายตัวประกอบไปด้วยสาม จ จุดหมาย ใจแน่วแน่ และเจตนาสุขุม”
“ใช่ จริงๆ แล้วไม่เพียงแต่การหายตัวเท่านั้น คาถาอื่นๆ ทั้งหมดยังต้องการความคิดแบบนี้ด้วย แต่จะชัดเจนมากขึ้นในการหายตัว”
คาวิลล์สาธิตให้เห็นตรงหน้าเชอร์ล็อค
“ฟุ่บ!”
เขาหายตัวไปจากจุดนั้น ตามมาด้วยเสียงเหมือนแส้กระทบอากาศ วินาทีต่อมา เขาก็ปรากฏตัวขึ้นในวงแหวนไม้ที่อยู่ห่างออกไปสิบเมตรอย่างแม่นยำ
จากนั้นเขาหายตัวอีกครั้งกลับมาอยู่ข้างๆ เชอร์ล็อค
“คุณไม่สามารถเรียนรู้ทักษะอะไรได้เพียงแค่มองดู สิ่งสำคัญที่สุดเกี่ยวกับเวทมนตร์นี้ คือคุณต้องเข้าใจมันด้วยตัวเอง ไม่ว่าคุณจะกังวลแค่ไหนก็ตาม คุณต้องรักษาสภาพจิตใจมั่นคงเอาไว้”
คาวิลล์ส่งสัญญาณว่าเชอร์ล็อคสามารถลองทำด้วยตัวเองได้
เชอร์ล็อครู้วิธีการใช้เวทมนตร์นี้เบื้องต้นอยู่แล้ว สิ่งเดียวที่เขาขาดคือการลองดู
เงินที่เขาใช้ไปกับการเรียน เป็นเพียงการซื้อกรมธรรม์ประกันภัยให้กับตัวเอง หากเกิดอุบัติเหตุค้างครึ่ง จะได้มีคนช่วยเขารักษาตัว
เชอร์ล็อคหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาแล้วหายใจเบาๆ คาวิลล์ยังคงเน้นประเด็นสำคัญในหูของเขา
“จำไว้! สาม จ อย่ากังวลเกินไป แม้ว่าคุณจะค้างครึ่ง แต่ผมสามารถช่วยเชื่อมต่อร่างกายของคุณได้อีกครั้ง”
หลังจากมุ่งความสนใจไปยังตำแหน่งของวงกลมไม้ กำหนดเป้าหมาย และตัดสินใจว่าต้องไปถึงสถานที่แห่งนี้อย่างแน่นอน เชอร์ล็อคพูดในใจ
‘หายตัว’
เวทมนตร์ถูกเปิดใช้งานแล้ว!
เชอร์ล็อครู้สึกราวกับว่าร่างกายของตัวเองถูกดูดลงไปในท่อ ไหลไปยังทิศทางที่แน่นอน!
เขาไม่ได้ตื่นตระหนก ยังคงจำหลักการสาม จ ได้
ครู่ต่อมา ดูเหมือนเขาเพิ่งผ่านแม่น้ำและภูเขาหลายพันลูก แต่ดูเหมือนตัวเองจะไม่ได้ขยับเลย
หลังจากเขาหมุนตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วและยืนนิ่งอยู่กับที่ เชอร์ล็อคพบว่าตัวเองหายตัวมายังด้านข้างของวงแหวนไม้
“ดีมาก!”
เสียงปรบมือดังมาจากจุดที่เขายืนอยู่ก่อนหน้านี้ คาวิลล์มองดูเขาด้วยความประหลาดใจ
“ผมไม่คิดว่าจะมีใครน่าเบื่อขนาดมาล้อเล่นกับผมด้วยเกลเลียนจริงๆ ดูจากท่าทางของคุณแล้ว คุณดูไม่เหมือนมือใหม่เลย!”
เชอร์ล็อคมองดูวงแหวนไม้ด้านข้าง การหายตัวของเขาไม่สมบูรณ์แบบ จุดลงจอดสุดท้ายอยู่ห่างจากที่เขาคาดไว้ประมาณหนึ่งเมตร
“นี่เป็นเพราะว่าการตั้งเป้าหมายของคุณยังขาดอยู่ คุณสามารถลองอีกครั้งได้”
คาวิลล์สรุปสาเหตุความผิดพลาดของเชอร์ล็อค แล้วขอให้เขาลองอีกครั้ง
การหายตัวครั้งที่สองนั้นสมบูรณ์แบบ แต่หลังจากเชอร์ล็อค หายตัวเข้าไปในวงแหวนไม้ ก่อนรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาจะบานสะพรั่ง เขาก็อดไม่ได้ต้องจับท้องตัวเอง รู้สึกปั่นป่วนข้างใน
คาวิลล์ชงชาร้อนหนึ่งแก้วแล้วยื่นให้เขา
“ตอนนี้ผมเชื่อว่าคุณยังใหม่ต่อการหายตัว ผู้มาใหม่บางคนมักไม่สบายใจกับความรู้สึกนี้ แต่จะดีขึ้นมากหลังจากพวกเขาคุ้นเคยกับมัน”
เชอร์ล็อครับชาร้อนจากมือของเขา กล่าวขอบคุณแล้วถาม
“การหายตัวแบบนี้เป็นไปตามมาตรฐานงั้นเหรอ?”
“แน่นอน ด้วยผลงานของคุณตอนนี้ ตราบใดที่คุณไม่ทำผิดพลาดระหว่างการสอบ คุณสามารถรับใบรับรองจากกระทรวงเวทมนตร์ได้อย่างง่ายดาย”
“ภายใต้สถานการณ์ปกติ พ่อมดผู้ใหญ่ใช้เวลานานแค่ไหนในการเรียนรู้เวทมนตร์นี้” เชอร์ล็อคถามอย่างสบายๆ พร้อมจิบชา
“ปกติใช้เวลาเรียนต่อเนื่องเป็นเดือน ผมเจอชายหนุ่มเก่งมากอยู่คนนึง ใช้เวลาแค่สามวันเท่านั้น แต่คุณเป็นกรณีพิเศษในพิเศษ”
คาวิลล์ยักไหล่แล้วพูด “คนหนุ่มสาวชอบฟังคำชม โดยปกติหลังพ่อมดมาเรียนกับผมเรียนจบ ผมจะบอกว่าพวกเขาเป็นอัจฉริยะหายาก นี่ทำให้พวกเขามีความสุข แต่คุณคือคนที่ผมเห็นจริงๆ ว่าเป็นพ่อมดผู้มีพรสวรรค์มากที่สุดเท่าที่เคยมีมา”
แน่นอนว่าเชอร์ล็อครู้สถานการณ์ของตัวเองดีที่สุด
เขารู้ว่าพรสวรรค์ด้านเวทมนตร์ของตัวเองไม่ได้เกินจริงเลย เพียงแต่ว่าเจ้าของร่างเดิมได้เรียนรู้คาถานี้แล้ว ดูเหมือนว่าเขากำลังเรียนรู้มันครั้งแรก แต่จริงๆ แล้วมันเทียบเท่ากับการหยิบทักษะไม่คุ้นเคยขึ้นมาแล้วฝึกฝนมันใหม่
คาวิลล์เห็นเชอร์ล็อคกำลังคิดอะไรบางอย่าง เขานึกว่าอีกฝ่ายกังวลเรื่องค่าเรียน จึงตบไหล่เชอร์ล็อคแล้วพูด
“ไม่ต้องกังวล เดิมผมเรียกเก็บเงินคุณสามสิบหกเกลเลียน เพราะตั้งใจจะสอนคุณเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ แต่เนื่องจากคุณเรียนรู้มันได้ภายในเวลาไม่ถึงวัน คุณไม่จำเป็นต้องจ่ายส่วนที่เหลือ และคุณยังอยู่ทานอาหารกลางวันที่นี่ได้ด้วย!”
เมื่อเชอร์ล็อคลงทะเบียนเรียน เขาจ่ายเงินสิบสองเกลเลียนก่อน อีกยี่สิบสี่เกลเลียนที่เหลือจะชำระเมื่อสิ้นสุดการเรียน และหลังจากได้รับใบรับรองจากกระทรวงเวทมนตร์ตามที่ตกลงไว้
เชอร์ล็อคบอกได้จากคำพูดของคาวิลล์ ว่าอีกฝ่ายต้องการผูกมิตรกับเขาด้วยการยกเว้นค่าเล่าเรียนที่เหลือ
แน่นอนว่าเขาไม่มีอะไรไม่พอใจ เพราะอีกฝ่ายกำลังเป็นเพื่อนกับจอห์น วัตสัน และไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขา เชอร์ล็อค ฟอเรสต์
ในเวลาต่อมา เชอร์ล็อคยังคงฝึกหายตัวต่อไป โดยเคลื่อนย้ายไปมาบนสนามหญ้าหน้ากระท่อม
ตอนเที่ยง คาวิลล์ผู้ทอดสเต็กเสร็จแล้วก็เรียกเขาเข้าไปในห้อง วางบรั่นดีสองแก้วลงบนโต๊ะ
“ปกติผมดื่มเล็กน้อยทุกมื้อ คุณสามารถดื่มได้ถ้าต้องการ”
เชอร์ล็อคไม่ได้ตั้งใจดื่ม ไม่ใช่ว่าเขาไม่ดื่มแอลกอฮอล์ แต่เขาไม่เคยชินกับการดื่มกับคนที่เพิ่งเจอมาไม่ถึงหนึ่งวัน
เห็นได้ชัดว่าถึงแม้คาวิลล์อาจดูหยาบกระด้าง แต่เขากลายเป็นคนคุ้นเคยโดยเฉพาะหลังจากดื่ม เขาพูดมากขึ้นเรื่อยๆ
“มือปราบมารไม่ดีอีกต่อไปแล้ว เมื่อตอนยังเด็ก ผมเคยเป็นนักล่าพ่อมดมืดที่ต่อสู้อยู่ในแนวหน้า เมื่อชายลึกลับมีอำนาจสูงสุด ผมยังต่อสู้กับผู้เสพความตายเหล่านั้นด้วยซ้ำ!”
เขาจิบบรั่นดีในแก้ว แล้วหยิบแก้วที่เชอร์ล็อคไม่ได้แตะขึ้นมา
“พูดตามตรง การต่อสู้กับผู้เสพความตายเป็นช่วงเวลาอันตรายมากที่สุดในชีวิต ผมเกือบตายไปแล้วด้วยซ้ำ!”
เขายื่นมือออกมาทำเครื่องหมายระหว่างนิ้วชี้และนิ้วหัวแม่มือ
“ในเวลานั้น คำสาปพิฆาตอยู่ห่างจากผมแค่นิ้วเดียว! โชคดีมีคนผลักออกไปทันเวลา แต่คนๆ นั้นเสียชีวิตในเวลาต่อมาเช่นกัน…”
คาวิลล์มีสีหน้าเศร้าใจ
“ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชายที่ช่วยผมไว้ชื่ออะไร เขาเสียชีวิตในสนามรบ…”
คาวิลล์เป็นเพียงนักดื่มธรรมดาเท่านั้น ความสามารถในการดื่มของเขาอยู่ในระดับปานกลาง หลังจากดื่มไปสองแก้ว ตอนแรกไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่เมื่อมากกว่านั้น ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดง เขาถามเชอร์ล็อคอย่างเงียบๆ
“คุณได้ยินเหตุการณ์ล่าสุดในฮอกวอตส์บ้างไหม?”
เชอร์ล็อคหรี่ตาลง พยักหน้าอย่างสงบ
“ผมได้ยินอะไรบางอย่าง”
……………………..
ติดตามอ่านก่อนใครได้ที่ TohRu นิยายแปล <—จิ้มตรงนี้
กลุ่มแปลจบลงครบแล้ว 426 ตอน!
