บทที่ 37 การเจรจา? มีดสังหาร! ตอนที่ 1 

อะไรนะ?

เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องของแพะดำหลี่อังก็หยุดชะงักไปเล็กน้อย

ก่อนที่เขาจะออกเดินทาง เขาเพิ่งได้รับข่าวเกี่ยวกับ "ชุดเกราะปีศาจ" มา แต่เพิ่งผ่านมาไม่ถึงสามชั่วโมง เขากลับสามารถหาที่ซ่อนของ "หัวใจ" ได้แล้วหรือ? ดวงดีของเขาดีขนาดนี้เลยหรือ?

ในขณะที่แพะดำเร่งรัดไม่หยุด หลี่อังก็ขมวดคิ้วคิดครู่หนึ่ง แต่เขาก็ไม่ได้พุ่งตรงเข้าไปในห้องนั้นทันที แต่หันกลับไปมองที่ป้ายหน้าประตูก่อนจะเรียกผู้จัดการฝ่ายรักษาความปลอดภัยมาถามว่า

“เมื่อกี้ตอนเดินผ่านห้องประชุมด้านหลัง ผมเหมือนจะได้ยินคนคุยเรื่องท่อประปาสาธารณะ ในห้องนั้นมีใครกันบ้าง?”

“อ๋อ นั่นคือห้องประชุมหมายเลข 2 ส่วนคนในนั้น... ผมขอตรวจสอบก่อนนะครับ”

เมื่อรัศมีทางจิตใจของผู้จัดการฝ่ายรักษาความปลอดภัยถูกโจมตีอย่างรุนแรง ผู้จัดการก็ไม่ลังเลที่จะขายข้อมูลโดยไม่มีความรู้สึกผิด เขาควานหาตารางการประชุมจากในกระเป๋าและเริ่มค้นหาข้อมูลทันที

“เจอแล้วครับ... ในห้องนั้นมีตัวแทนจากกรมทางหลวง, กรมชลประทาน, ตัวแทนจากห้างค้าปลีกชาร์ล และคนจากตระกูลเก่าอย่างเช่น สิงโตคำราม, ทาเดียน ยอร์ค, โรส มาร์เซนิ เป็นต้น

จากตารางที่ได้รับมาดูเหมือนพวกเขาจะใช้ห้องนี้มาหลายวันแล้ว น่าจะ... กำลังพูดคุยเรื่องการชดใช้ค่าเสียหายครับ…”

อืม? จริงด้วยที่เกี่ยวกับเรื่องท่อประปา?

หลี่อังตั้งใจแค่หาเหตุผลที่จะได้ข้อมูลเกี่ยวกับหัวใจของเจ้าแพะดำ ไม่คิดว่าจะได้ยินว่ามีคนคุยเรื่องท่อประปาจริงๆ

รู้สึกดีใจในโชคดีของตัวเอง หลี่อังก็ชี้ไปที่ห้องประชุมด้านหลังและยิ้มมุมปากให้ผู้จัดการฝ่ายรักษาความปลอดภัยด้วยรอยยิ้มที่แฝงความหมาย

“อันนี้... ผมทำไม่ได้จริงๆ ครับ...”

เมื่อเห็นท่าทางของหลี่อัง ผู้จัดการฝ่ายรักษาความปลอดภัยก็สะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะทำหน้าหมองแล้วร้องขอว่า

“ผมแค่ผู้จัดการฝ่ายรักษาความปลอดภัยเล็กๆครับ! ผมสามารถพาคุณไปห้องเอกสารเพื่อค้นบันทึกได้แค่นั้นเอง แต่นี่... ผมเข้าไปในห้องนั้นไม่ได้หรอกครับ คนในห้องประชุมพวกนั้นไม่ใช่คนที่ผมจะเข้าหาได้ คนอย่างผมไม่สามารถเข้าไปดูบันทึกการประชุมได้เลยนะครับ คุณ...”

“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมไม่ได้ให้คุณไปแอบเข้าไปในห้องประชุม ผมแค่จะเตือนคุณเรื่องจุดอ่อนด้านความปลอดภัยของคุณ”

หลังจากวางมือเบาๆ บนไหล่ของผู้จัดการฝ่ายรักษาความปลอดภัย หลี่อังก็พูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า

“บริษัทของคุณเพิ่งเจอปัญหามาหลายครั้งแล้ว พวกคนที่อยู่ข้างนอกก็เพิ่งมารบกวนเมื่อไม่นานมานี้ คุณควรจะระมัดระวังให้ดี ตอนนี้ในห้องประชุมนี้มีแขกสำคัญหลายคนจากกรมทางหลวง,ห้างค้าปลีกชาร์ล, ตระกูลเก่าๆ พวกเขามาประชุมกันจะไม่มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหน้าห้องได้ยังไง?”

“……”

เมื่อเห็นแววตาของผู้จัดการฝ่ายรักษาความปลอดภัยที่เหมือนจะเริ่มเข้าใจ หลี่อังจึงกล่าวขึ้น

“ในห้องพักของฝ่ายรักษาความปลอดภัยน่าจะมีชุดยูนิฟอร์มสำรองไหมครับ? ช่วยหาชุดที่พอดีกับตัวผมให้หน่อย… เอ่อ… อย่างไรก็ตาม น่าจะต้องมียามอีกคนที่นิ่งๆ มาทำงานกับผมด้วย จะได้เฝ้าห้องประชุมกัน”

หลังจากได้ยินคำขอของหลี่อัง ผู้จัดการฝ่ายรักษาความปลอดภัยก็รู้สึกอึดอัดในใจ แต่ก็ไม่สามารถต้านทานได้จึงเสนอไปว่า

“เอาไงดีครับ ถ้าผมไปกับคุณ...”

“ไม่ๆ คุณเป็นผู้จัดการฝ่ายรักษาความปลอดภัยนะ! ยังไงก็ไม่สามารถยืนเฝ้าอยู่ที่นี่ได้หรอก และคุณยังมีงานสำคัญที่ต้องทำอยู่ด้วย”

หลี่อังปฏิเสธข้อเสนอของผู้จัดการฝ่ายรักษาความปลอดภัยอย่างรวดเร็ว ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ว่า

“ตอนที่ผมเฝ้าอยู่ที่นี่ คุณช่วยไปห้องเอกสารและหาทางเอาเอกสารที่เกี่ยวข้องออกมาเถอะ ถ้าเอาออกมาไม่ได้ก็น่าจะคัดลอกข้อมูลสำคัญบางส่วนแล้วเอามาวางที่โต๊ะในออฟฟิศของคุณก็ได้ หลังจากเสร็จจากการเฝ้าผมจะไปเอาเอง อืม... เพื่อไม่ให้เกิดการผิดพลาดในการหยิบเอกสาร ขอให้วางไว้ใต้ภาพครอบครัวบนโต๊ะคุณนั่นแหละ อ้อ และดูเหมือนเครื่องแบบบนหน้าอกของคุณแม่ของคุณเป็นครูที่โรงเรียนประถมวิกเตอร์ใช่ไหมครับ? ถ้าผมเดาถูก ลูกสาวของคุณก็คงเรียนที่นั่นเหมือนกัน?”

ในสายตาที่เต็มไปด้วยความตกใจของผู้จัดการฝ่ายรักษาความปลอดภัย หลี่อังค่อยๆเอามือออกจากไหล่ของเขา แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนพร้อมกล่าวว่า

“เยี่ยมไปเลยนะครับ ลูกสาวของคุณน่ารักและสดใส ส่วนภรรยาของคุณก็อ่อนโยนและสวยงาม และคุณเองก็ยังทำงานในบริษัทใหญ่ที่มีฐานะดี ชีวิตของคุณดีกว่าคนส่วนใหญ่ในเมืองหลวงเสียอีก

ดังนั้นสัญญากับผมเถอะครับ ว่าจะเป็นสามีที่ดีและพ่อที่ดี อย่าทำให้ภรรยากับลูกสาวผิดหวังนะครับ?”

...

“ขอโทษครับ ผมคงทำอย่างที่ท่านขอไม่ได้”

หลังจากดูแผนชดเชยที่ได้รับการแก้ไขจนถึงเวอร์ชันที่ 7 แล้ว ชายวัยกลางคนที่มีผมยาวสีทองก็ส่ายหัวและปฏิเสธด้วยสีหน้าที่สงบ

“ตั้งแต่เริ่มการระดมทุนเพื่อปรับปรุงและขยายท่อประปาของเทศบาล ทุกๆรอบตระกูลสิงโตคำรามก็ลงทุนไปไม่น้อย ปีนี้ส่วนแบ่งกำไรที่ได้รับก็แทบจะเพียงแค่ได้ทุนคืน

หากทำตามแผนชดเชยนี้ นอกจากกำไรในปีนี้จะถูกหักจนหมดแล้ว ยังต้องคืนกำไรจากปีที่แล้วอีกด้วย ตระกูลสิงโตคำรามคงจะไม่ยอมรับแผนนี้”

“ตระกูลยอร์คก็ไม่เห็นด้วย”

“ตระกูลมาร์เซนิคไม่เห็นด้วย”

“บอร์ดบริหารทั้งหกคน ปฏิเสธไปแล้วสามคน ดูเหมือนการลงมติในรอบนี้คงไม่จำเป็นต้องทำต่อไปแล้ว”

เมื่อมองไปที่สีหน้าของผู้ร่วมประชุมในห้อง เจ้าหน้าที่ที่รับผิดชอบการประชุมก็ส่ายหัว ก่อนหันไปพูดกับหญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่ข้างซ้าย

“ท่านหญิงชาร์ล แม้ว่าท่านจะเป็นผู้ที่ลงทุนมากที่สุดในการจัดตั้งบริษัทน้ำ แต่ผมขอแนะนำให้ท่านแก้ไขข้อเสนอใหม่อีกครั้ง วิธีที่ท่านหวังจะใช้แก้ปัญหานี้นั้นคงเป็นไปไม่ได้”

“แก้ไข...แล้วจะให้แก้ยังไง?”

ไม่รู้ว่าเพราะความอดทนที่หมดไปจากการถูกยืดเยื้อหรือเพราะคำพูดที่แฝงการเหยียดหยามจากเจ้าภาพในการประชุม หญิงวัยกลางคนที่แม้ว่าจะมีรอยตีนกาแต่ยังคงมีความงามสง่า ยืนขึ้นด้วยท่าทางโกรธจัดก่อนจะหันไปถามทุกคนด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าว

“เวลาเราได้รับส่วนแบ่งกำไรเรายังรับแค่สามส่วน ตอนนี้ต้องชดเชยห้าส่วน! แล้วท่านจะให้เราแก้ไขยังไง? จะให้เราทุกคนในห้างชาร์ลรับภาระทั้งหมดเลยไหม!”

“ท่านหญิงชาร์ล กรุณาใจเย็นก่อนครับ”

หลังจากหญิงวัยกลางคนระเบิดอารมณ์ออกมาแล้ว ชายวัยกลางคนจากตระกูลสิงโตคำรามก็ยกมือขึ้นเคาะโต๊ะเบาๆ ก่อนจะพูดด้วยสีหน้านิ่งเฉย

“เราไม่ได้บอกว่าให้ห้างชาร์ลรับภาระทั้งหมดนะครับ เราแค่ไม่เห็นด้วยกับวิธีชดเชยนี้เท่านั้น แทนที่จะไปหาผู้เสียหายทีละคนและชดใช้ เราต้องการวิธีที่ ‘ยืดหยุ่น’ กว่านี้

เช่น การแยกส่วนธุรกิจที่เกี่ยวข้องกับน้ำประปาออกไปจากธุรกิจพลังงาน การชลประทาน และการระบายน้ำ แล้วจัดตั้งบริษัทใหม่ให้บริษัทน้ำชาร์ลรับผิดชอบในการชดใช้ทั้งหมด จากนั้นบริษัทนั้นก็ปิดกิจการไปเลย”

เมื่อเห็นสีหน้าของหญิงสาวที่เต็มไปด้วยความโกรธ ชายวัยกลางคนก็นั่งเอนหลังบนโซฟาอย่างสบายๆก่อนจะเสริมคำพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบ

“ถ้าในครั้งนี้ปัญหามาจากธุรกิจน้ำประปา การชดเชยก็สมควรจะจำกัดแค่ส่วนที่ได้จากธุรกิจน้ำประปา ไม่จำเป็นต้องไปยุ่งเกี่ยวกับส่วนอื่นๆ ของบริษัทน้ำ ผมคิดว่านี่คือผลลัพธ์ที่เหมาะสมที่สุด ท่านเห็นด้วยไหมครับ?”

(จบบท)