บทที่ 35 : หักเหลี่ยมเสาะหาทุน

โจวเต๋อซุ่นเป็นเจ้าของร้าน "ผลไม้โจว" ในศูนย์การค้าอี้อู่ ตอนบ่ายเขากำลังฉีดน้ำรดผลไม้อยู่ในร้าน จู่ๆ ก็เห็นชายหนุ่มสี่คนเดินตรงมาที่ร้าน

โจวเต๋อซุ่นคิดว่ามีลูกค้ามา จึงยิ้มต้อนรับ "มีอะไรให้ช่วยไหมครับหนุ่มๆ?"

"ผมไม่ได้มาซื้อผลไม้ แต่มาเอาเงิน"

เฉินฮั่นเซิงที่นำหน้ามาตอบพร้อมรอยยิ้ม

โจวเต๋อซุ่นถึงได้รู้ว่าคนพวกนี้มาไม่ดี เขาหยิบมีดผลไม้ขึ้นมาอย่างแนบเนียน แล้วผ่าแตงโมเป็นสองซีกด้วยเสียง "แครก" ปล่อยให้น้ำแตงโมสีแดงไหลลงพื้น ก่อนเงยหน้าถาม "จะเอาเงินอะไร?"

เมื่อเห็นท่าทีข่มขู่ของโจวเต๋อซุ่น หยางซื่อเชาและกั๋วเสี่ยวเฉียงสบตากัน ตากระตุกนิดๆ

เฉินฮั่นเซิงแค่นหัวเราะ แล้วหยิบเก้าอี้เตี้ยๆ หน้าร้านมานั่งข้างโจวเต๋อซุ่น ห่างจากมีดคมกริบแค่ 20 เซนติเมตร

"ลุงของผมคือเฟิงจี้หัว เจ้าของร้านเครื่องเขียนฝั่งตรงข้าม ได้ยินว่าคุณยืมเงินเขา 3,500 หยวนแล้วยังไม่ได้คืน?"

เฉินฮั่นเซิงพูดพลางหยิบแตงโมที่ผ่าไว้มากิน ก้มหน้าลงจนคอโผล่พ้นออกมาใต้มีดแตงโมคมกริบ

โจวเต๋อซุ่นได้ยินก็ตะลึงก่อน นึกในใจว่าเฟิงจี้หัวมีหลานชายตั้งแต่เมื่อไหร่ จากนั้นก็โกรธจัด แค่ครึ่งปีเงิน 2,500 หยวนกลายเป็น 3,500 ได้ยังไง ไอ้หมานี่โหดยิ่งกว่าเงินกู้นอกระบบอีก

ความจริงไม่ใช่แค่โจวเต๋อซุ่น พอหยางซื่อเชาและคนอื่นๆ ได้ยินว่า "2,500" กลายเป็น "3,500" ก็งงเหมือนกัน แต่พวกเขาคิดว่าเฉินฮั่นเซิงตั้งใจเก็บค่าธรรมเนียมเพิ่ม 1,000 หยวน จึงไม่มีใครพูดอะไร

เมื่อเทียบกับเฟิงจี้หัว เฉินฮั่นเซิงชอบที่จะจัดการกับโจวเต๋อซุ่นมากกว่า เพราะเฟิงจี้หัวจะบริจาคหรือไม่ก็แล้วแต่เขา เฉินฮั่นเซิงไม่มีทางบังคับได้ แต่โจวเต๋อซุ่นนี่มีช่องโหว่เยอะ เฉินฮั่นเซิงหาจุดโจมตีได้ง่าย

"น้องหนุ่ม ผมขอบอกนะ ผมไม่ได้ยืมเงินลุงคุณ 3,500"

โจวเต๋อซุ่นพูดอย่างจริงจัง

เฉินฮั่นเซิงกินแตงโมเสร็จ ยกเสื้อขึ้นเช็ดปากอย่างไม่ใส่ใจ ยิ้มพูดว่า "ผมไม่รู้เรื่องหรอก ลุงบอกแบบนี้ ผมแค่มาเก็บเงิน"

ขณะที่โจวเต๋อซุ่นกำลังพิจารณาชายหนุ่มทั้งสี่คนด้วยสีหน้าครุ่นคิด นักศึกษาจากวิทยาลัยการเงินที่มาดูเหตุการณ์ก็เริ่มมารวมตัวที่หน้าร้าน

"พวกนายเป็นใครกัน?" โจวเต๋อซุ่นถาม

พวกนี้ดูเป็นนักศึกษาชัดๆ เฉินฮั่นเซิงไม่ปิดบัง "พวกนี้เป็นเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยผม ถ้าคุณไม่จ่ายเงิน 3,500 ผมจะให้พวกเขาขนผลไม้ไป ขนไปเรื่อยๆ จนครบ 3,500"

"แกกล้าดียังไง!"

โจวเต๋อซุ่นตบมีดลงบนโต๊ะดังเปรี้ยง แล้วด่าออกมา "ไอ้เฟิงจี้หัวบ้านี่! หนี้ 2,500 แต่โกหกว่า 3,500 แถมยังส่งนักศึกษามารังควานฉันทำมาหากิน คอยดูเถอะ!"

พูดจบโจวเต๋อซุ่นก็เดินเข้าไปในห้องเก็บของด้านหลัง เสียงค้นหาดังอึกทึก สักพักก็ออกมาพร้อมกระดาษใบหนึ่งที่ยับยู่ยี่ แล้วเอาไปแปะที่หน้าเฉินฮั่นเซิง "ดูให้ดีๆ! ฉันยืมแค่ 2,500 ใช่มั้ย ลุงแกนี่โกหกแกชัดๆ!"

เฉินฮั่นเซิงรับใบสัญญากู้ยืมมา เห็นข้อความชัดเจนว่า "โจวเต๋อซุ่นเนื่องจากมีปัญหาทางการเงินจึงยืมเงินเฟิงจี้หัวจำนวน 2,500 หยวน โดยตกลงจะคืนภายในหนึ่งเดือน..."

โจวเต๋อซุ่นรอจนเฉินฮั่นเซิงอ่านจบ จึงพูดว่า "ดูชัดแล้วใช่มั้ย?"

"ชัดเจนครับ"

เฉินฮั่นเซิงพยักหน้า

"งั้นเอาใบสัญญาคืนมา"

โจวเต๋อซุ่นยื่นมือมา

เฉินฮั่นเซิงยิ้มบางๆ พับใบสัญญาใส่กระเป๋าตัวเอง "เมื่อกี้ผมฟังผิดไป ที่จริงลุงบอกว่า 2,500 หยวน ตอนนี้มีทั้งพยานและหลักฐานแล้ว จ่ายเงินเถอะครับคุณโจว"

โจวเต๋อซุ่นอึ้งไปครู่ใหญ่กว่าจะรู้ตัวว่าโดนหลอกเอาใบสัญญา

"แกกล้าหลอกฉัน! ขอให้เฟิงจี้หัวกับแกลุงหลานตายทั้งบ้านเลย!"

"ตามสบายครับ ผมกับคุณเฟิงก็ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น"

...

ในร้านเครื่องเขียน เฟิงจี้หัวมองธนบัตร 100 หยวน 25 ใบตรงหน้า ใบหน้าเบิกบานราวกับดอกไม้

"ไม่นึกเลยว่าเงินก้อนนี้ผมหมดหวังไปแล้ว แกกลับเรียกคืนมาได้"

เฟิงจี้หัวพูดพลางจะเอื้อมมือไปรวบเงิน

"ปึก"

เฉินฮั่นเซิงใช้ไฟแช็กกดทับไว้ทันที

"น้องชาย มีอะไรรึเปล่า?"

เฟิงจี้หัวเงยหน้าถาม

"ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่จะบอกว่านี่เป็นเงินของผม"

เฉินฮั่นเซิงตอบพร้อมรอยยิ้ม

"นี่มันเกินไปแล้วนะ นายเอา 500 เป็นค่าน้ำใจก็พอ แต่จะเอาหมดมันไม่ถูกต้องนะ"

เฟิงจี้หัวพูดด้วยสีหน้าบึ้งตึง

สองคนที่เมื่อกี้ยังร่วมมือกัน ตอนนี้กลับแตกคอกันเพราะเงิน แต่เฉินฮั่นเซิงชัดเจนว่าเขาไม่สนใจจะมีเหตุผล และไม่คิดจะมีด้วย

จูเฉิงหลงที่อยู่ข้างๆ หัวเราะเยาะ "คุณเฟิงลืมที่พูดไว้แล้วเหรอ คุณบอกเองนะว่าใครทวงหนี้ได้ เงินก็เป็นของคนนั้น"

"นี่..."

เฟิงจี้หัวชะงัก ใครจะไปรู้ว่าพวกเด็กบ้าพวกนี้จะทวงได้จริงๆ เขาดันแว่นพลางยิ้มแหยๆ "ฉันแค่พูดเล่นน่ะ"

"คุณจะพูดเล่นก็เรื่องของคุณ แต่ผมจริงจังนะ"

เฉินฮั่นเซิงคาบบุหรี่พลางเก็บเงิน 2,500 ใส่กระเป๋า เฟิงจี้หัวได้แต่กลืนน้ำลายอย่างไม่มีทางสู้

ตอนที่เงินอยู่ในมือเฟิงจี้หัว เฉินฮั่นเซิงทำอะไรไม่ได้จริงๆ แต่พอเงินออกมาถึงมือเขา เฟิงจี้หัวก็ไม่มีทางเอาคืนได้

"รอก่อนครับคุณโจว เมื่อกี้คุณระดมทุนได้ 500 บาทใช่ไหม?"

ตอนนั้น จั้วเสี่ยวหลี่กับโจวเสี่ยวกำลังจะเดินหนีไปเงียบๆ ใครจะคิดว่าเฉินฮั่นเซิงจะทั้งเจ้าเล่ห์ทั้งดุ ไม่เพียงแค่หลอกเอาใบสัญญาจากโจวเต๋อซุ่น แถมยังกล้าฮุบเงินต่อหน้าเฟิงจี้หัวอีก

ตอนนี้โจวเสี่ยวอยากจะเป็นแค่ตัวประกอบ แต่เฉินฮั่นเซิงไม่ปล่อยเขาไป

"งั้นผมจะบริจาค 501 หยวนให้งานเลี้ยงรับน้องใหม่ แซงหน้าคุณโจวนิดหน่อย"

เฉินฮั่นเซิงดึงธนบัตร 500 หยวนออกมา แล้วยืมเหรียญ 1 หยวนจากหลี่เจิ้นหนาน ยื่นให้ซีเหว่ย

"นี่เป็นการเมืองในมหาวิทยาลัยชัดๆ" เฉินฮั่นเซิงคิดในใจ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย "แต่ก็สนุกดีเหมือนกัน ได้หวนกลับมาสัมผัสความรู้สึกเด็กๆ แบบนี้อีกครั้ง"

ซีเหว่ยยืนงงๆ ไม่รู้จะรับหรือปฏิเสธดี

"ไง ไม่พอใจเหรอ?"

เฉินฮั่นเซิงถามพร้อมรอยยิ้ม

ซีเหว่ยกัดริมฝีปาก แกล้งไม่เห็นสายตาอำมหิตของรองประธาน จั่วเสี่ยวหลี่ แล้วรับเงิน 501 หยวนไป

"เยี่ยม!"

กั๋วเสี่ยวเฉียงตะโกนลั่น นักศึกษาใหม่รอบๆ ก็เริ่มโห่ร้องยินดี พวกเขาไม่รู้สาเหตุ แต่รู้สึกว่านี่คงเป็นชัยชนะอย่างหนึ่ง และพวกเขาก็ได้มีส่วนร่วม

หยางซื่อเชายังไม่พอใจ ตะโกนไล่หลังจั่วเสี่ยวหลี่กับโจวเสี่ยว "สัญญาว่าจะสละตำแหน่งรองหัวหน้าไม่ใช่เหรอ ตอนนี้ทำไมถึงได้ขี้ขลาดแบบนี้"

"ช่างเถอะ เขาไม่มีทางยอมหรอก"

เฉินฮั่นเซิงตอบอย่างไม่ใส่ใจ

ถึงโจวเสี่ยวจะสาบานต่อหน้าคนมากมาย แต่ถ้าหน้าด้านพอและมีจั่วเสี่ยวหลี่คอยหนุนหลัง ก็ยังเป็นรองหัวหน้าต่อไปได้

"คืนนี้ไปดื่มกัน ฉันเลี้ยงเอง!"

เฉินฮั่นเซิงชวนเพื่อนร่วมชั้นที่มาช่วยเหลือที่ศูนย์การค้า ตอนบ่ายพวกเขาได้เห็นอีกด้านหนึ่งของเขา ซึ่งซับซ้อนกว่าที่คิด

แต่โชคดีที่เขาเป็นหัวหน้าห้องของพวกเรา

หยางซื่อเชาและคนอื่นๆ ดื่มไปด่าไป ส่วนใหญ่บ่นว่าโจวเสี่ยวไม่มียางอาย แพ้แล้วไม่ยอมรับ จูเฉิงหลงถึงกับถามเป็นพิเศษ "จะทำยังไงให้โจวเสี่ยวยอมออกจากฝ่ายติดต่อภายนอก?"

เฉินฮั่นเซิงกำลังดื่มอยู่ ไม่ได้คิดอะไรมาก จึงตอบว่า "นอกจากจะทำให้เขาเสียหน้าจนเก็บไม่ขึ้น เรื่องบ่ายนี้ยังไม่แรงพอ"

จูเฉิงหลงตอบรับเบาๆ แล้วดื่มต่อไป

ตกดึก ขณะที่เฉินฮั่นเซิงกำลังเล่นไพ่กับเพื่อน กั๋วเสี่ยวเฉียงก็วิ่งมาตื่นตระหนก "แย่แล้ว! ไอ้จูเฉิงหลงบ้านั่นไปตีโจวเสี่ยวซะแล้ว!"

(จบบทที่ 35)