บทที่ 32 ทำเอาแทบหมดแรง
บทที่ 32 ทำเอาแทบหมดแรง
แม้ระยะทางไปคลินิกจะเพียงแค่สองร้อยกว่าเมตร แต่สำหรับเสิ่นชิวแล้วมันเหมือนการเดินฝ่าอุปสรรคครั้งใหญ่
เขาจ้องมองป้ายคลินิกที่สว่างจ้าด้วยความมุ่งมั่นกัดฟันเดินต่อไป
ในที่สุด เขาก็มาถึงหน้าคลินิก หมอหญิงวัยกลางคนผมสั้นคนหนึ่งรีบออกมาช่วยพยุงตัวเขา และถามด้วยความเป็นห่วง
“เสิ่นชิว เกิดอะไรขึ้นกับเธอ?”
“หลี่หลาน ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ท้องผมปวดจนแทบขาดใจ!”
เสิ่นชิวตอบพลางกุมท้องไว้แน่น เขาไม่กล้าบอกว่าเขาหายตัวไปก่อนหน้านี้ เพราะในใจยังเต็มไปด้วยความกังวลและไม่แน่ใจว่าร่างกายกำลังเจอกับอะไร เขาจึงเลือกหลีกเลี่ยงการไปโรงพยาบาลใหญ่
“เดี๋ยวฉันจะตรวจให้”
หลี่หลานพูดพลางช่วยพยุงเสิ่นชิวเข้าไปข้างใน
แม้จะเป็นคลินิกในชุมชน แต่สถานที่นี้กลับมีขนาดใหญ่พอสมควรและมีอุปกรณ์ทางการแพทย์ครบครัน ผู้อยู่อาศัยในบริเวณนี้ต่างพากันมาที่นี่เพื่อรับการรักษา หลี่หลานเปิดคลินิกแห่งนี้มานานกว่าสิบปี และด้วยความเป็นมิตรและความใส่ใจ เธอได้รับความไว้วางใจจากคนในพื้นที่
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง หลี่หลานตรวจร่างกายเสิ่นชิวเสร็จ เธอมองผลตรวจด้วยความครุ่นคิด
เสิ่นชิวที่ดูตึงเครียดเอ่ยถามด้วยความกังวล
“มันร้ายแรงมากไหม?”
“ร้ายแรงสิ”
หลี่หลานตอบพร้อมกับขมวดคิ้ว
หัวใจของเสิ่นชิวเหมือนหล่นวูบ เขาเริ่มคิดว่า หรือว่าเขาจะกลายพันธุ์จริงๆ?
ในขณะที่ความคิดยังวุ่นวาย หลี่หลานก็พูดขึ้นว่า
“เธอท้องเสียจนขาดน้ำหนักมาก มันจะไม่ร้ายแรงได้ยังไง? เธอน่าจะติดเชื้อแบคทีเรียจากการกินอะไรที่ไม่สะอาด เหมือนอาการอาหารเป็นพิษ”
“หา? อาหารเป็นพิษ?”
เสิ่นชิวอุทาน สีหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ
“หยุดร้อง ‘หา’ ได้แล้ว! เธอน่ะโตแล้ว ควรระวังเรื่องการกิน อย่าไปกินอะไรที่ไม่รู้แหล่งที่มา ดูสภาพตัวเองตอนนี้สิ เธอต้องให้น้ำเกลือ ทานยาฆ่าเชื้อ และต้องฉีดวิตามินบำรุงเข้าเส้นด้วย”
หลี่หลานพูดด้วยน้ำเสียงดุๆ พร้อมกับสั่งสอน
“ครับๆ”
เสิ่นชิวตอบรับอย่างอ่อนล้าขณะใจที่เครียดมาตลอดเริ่มคลายลง
“ไปนอนพักที่เตียง เดี๋ยวฉันจัดการให้”
หลี่หลานพูดพลางชี้ไปที่เตียง เสิ่นชิวพยักหน้าและเดินไปนอนอย่างหมดแรง ไม่นานหลี่หลานก็จัดการให้น้ำเกลือ
เมื่อยาที่ถูกส่งเข้าสู่ร่างกายเริ่มออกฤทธิ์ อาการปวดท้องก็ค่อยๆ ทุเลาลง เสิ่นชิวคิดว่า สาเหตุน่าจะมาจากน้ำดื่มหมดอายุที่เขาเผลอกินไป
โชคดีที่อาการปวดไม่รุนแรงจนเขาเป็นลมที่นั่น เขารู้สึกว่าตัวเองยังโชคดีที่กลับมาได้ทัน
เขาคิดไปเรื่อยๆ จนเปลือกตาหนักอึ้ง ร่างกายที่เหนื่อยล้าจากหลายวันของเขาทำให้เขาหลับไปอย่างรวดเร็ว
ในขณะที่เขากำลังหลับสนิท เขาก็ได้ยินเสียงดังโหวกเหวกจนตื่น
“จ้าวเก๋อ ดื่มอีกขวดสิ! แค่ขวดเดียว!”
“โจวฉี พอแล้ว! นายดื่มจนจะตายอยู่แล้วนะ!”
จากนั้นเสิ่นชิวก็เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งในเสื้อเชิ้ตลายสก็อต เดินเขยกๆ พยุงชายรูปร่างท้วมที่ใบหน้าแดงจัดจากการดื่มสุราเดินเข้ามาในคลินิก
“เกิดอะไรขึ้นกัน?”
หลี่หลานที่ได้ยินเสียงเดินออกมาถาม
“หมอหลี่ ช่วยจ่ายยาถอนพิษสุราให้หน่อยครับ เพื่อนผมดื่มหนักเกินไป”
จ้าวเก๋อพูดด้วยน้ำเสียงจนปัญญา
“พยุงเขาไปที่เตียงก่อน เดี๋ยวฉันจัดยาให้”
หลี่หลานพูดพร้อมเดินกลับเข้าไปจัดเตรียมยาให้ทันที
"โอเค โอเค โอเค แต่ก่อนหน้านั้น ช่วยทำแผลให้ผมหน่อยได้ไหม ตอนที่ช่วยพยุงเพื่อนผม ขาผมดันไปกระแทกจนเลือดออก"
จ้าวเก๋อพูดพลางดึงขากางเกงขึ้น เผยให้เห็นขาซ้ายที่มีเลือดไหล
“เลือดออกนี่นา เดี๋ยวฉันจัดการให้”
หลี่หลานรีบเข้ามาช่วยพยุงจ้าวเก๋อ ขณะที่พาโจวฉีไปนอนที่เตียงข้างเสิ่นชิว จากนั้นก็พาจ้าวเก๋อเข้าไปทำแผล
โจวฉีที่ใบหน้าแดงก่ำจากการดื่มสุรา พลิกตัวแล้วลุกขึ้นนั่ง เขามองเสิ่นชิวที่กำลังให้น้ำเกลือด้วยสายตาที่พร่ามัว ก่อนจะเริ่มพูดเสียงดัง
“เฮ้! เฮ้! พี่ชาย ตื่นสิ! อย่ามาแกล้งตายนะ!”
เสิ่นชิวที่ถูกปลุกจากเสียงดังมองไปยังชายอ้วนที่เมาแอ๋ เขาเห็นว่าเป็นแค่คนเมาเลยไม่สนใจ หลับตาลงแล้วพยายามหลับต่อ เพราะความเหนื่อยล้าจับใจ
แต่ในความสับสน เสิ่นชิวกลับได้ยินเสียงชายคนนั้นพูดพึมพำ
“ดื่มให้หมด! ผมขอดื่มก่อนเลย!”
ไม่นาน หลี่หลานเดินออกมาพร้อมขวดยา ส่วนจ้าวเก๋อที่เดินตามหลังมามองขวดยาถอนพิษสุราในมือ พลางคิดหาวิธีให้เพื่อนดื่ม
หลี่หลานเดินมาที่ข้างเตียงของเสิ่นชิว กำลังจะเปลี่ยนขวดน้ำเกลือให้ แต่ต้องหยุดชะงัก
“ขวดน้ำเกลือหายไปไหนล่ะ? เสิ่นชิว ขวดน้ำเกลือของเธอหายไปไหน?”
เสิ่นชิวลืมตาขึ้นเมื่อได้ยิน เขาเองก็งงเหมือนกันเมื่อพบว่าขวดน้ำเกลือหายไป
ทั้งสองมองหาขวดน้ำเกลือรอบๆ แต่ไม่พบ
ทันใดนั้น โจวฉีก็ลุกขึ้นนั่งด้วยรอยยิ้ม ราวกับจะอวดอะไรบางอย่าง เขาหยิบขวดน้ำเกลือเปล่าจากด้านหลังขึ้นมา
“พวกคุณกำลังหาขวดนี้อยู่เหรอ? ผมดื่มมันหมดแล้ว!”
เสิ่นชิวถอนหายใจยาวอย่างหมดคำพูด เจอเรื่องแบบนี้ได้ยังไง แค่มาให้น้ำเกลือยังเจอคนเมาทำให้วุ่นวายได้
“พระเจ้า! รีบอาเจียนออกมาเดี๋ยวนี้ ใครอนุญาตให้นายดื่มกัน!”
หลี่หลานตกใจและโกรธทันที เพราะขวดแรกที่เสิ่นชิวให้น้ำเกลือคือยาฆ่าเชื้อ
จ้าวเก๋อรีบพุ่งตัวเข้ามาช่วย “รีบอาเจียนออกมา!”
“เร็ว พาเขาเข้าไปล้างท้อง!”
ทันใดนั้น คลินิกก็กลายเป็นความวุ่นวายสุดขีด
เสิ่นชิวที่นั่งมองเหตุการณ์อยู่ก็ได้แต่ถอนหายใจและปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไป เขาไม่มีเรี่ยวแรงจะช่วย
หลังจากที่ทุกคนจัดการบังคับให้โจวฉีอาเจียนและล้างท้องจนเรียบร้อย หลี่หลานก็กลับมาที่เสิ่นชิวเพื่อแขวนน้ำเกลือให้ใหม่
“หมอหลี่ คนพวกนี้เป็นใครกัน?”
เสิ่นชิวถามด้วยความสงสัย
“ก็จ้าวเก๋อกับโจวฉี สองตัวแสบจากหน่วยประชาสัมพันธ์แถวนี้ไง แต่วันนี้แปลกนะ ทำไมพวกเขาถึงดื่มหนักขนาดนี้? เอาเถอะ เธออย่าไปสนใจเลย พักผ่อนเถอะ”
หลี่หลานพูดด้วยสีหน้าเหมือนยังคงสงสัย
“ได้ครับ”
เสิ่นชิวพยักหน้า ปิดตาลงและเข้าสู่การพักผ่อน
...
เช้าวันรุ่งขึ้น
เมื่อเสิ่นชิวลืมตาขึ้น เขารู้สึกได้ว่าร่างกายดีขึ้นอย่างชัดเจน อาการอ่อนเพลียแทบหายไปหมด
เขามองไปที่แขนพบว่าสายน้ำเกลือถูกถอดออกแล้ว และมีผ้าห่มคลุมตัวเขาไว้อย่างดี
เขาลุกขึ้นนั่ง “ตื่นแล้วเหรอ? รู้สึกเป็นยังไงบ้าง?”
หลี่หลานเดินเข้ามาถาม “ดีขึ้นเยอะเลยครับ เมื่อคืนรบกวนคุณมากแค่ไหนครับ ค่าใช้จ่ายเท่าไหร่?”
เสิ่นชิวถามกลับด้วยน้ำเสียงขอบคุณ “680 เหรียญพันธมิตร”
หลี่หลานตอบด้วยน้ำเสียงปกติ เสิ่นชิวชะงักไปเล็กน้อยกับราคานี้
หลี่หลานถอนหายใจพลางพูดต่อ “คิดว่าแพงใช่ไหม? ฉันไม่ได้เก็บเธอเกินราคาหรอกนะ ถ้าเป็นเมื่อก่อน
ค่ารักษาคงแค่ 200 กว่าเหรียญ แต่เดี๋ยวนี้ทุกอย่างขึ้นราคาไม่หยุด ฉันเองก็ไม่รู้จะทำยังไง”
“ของแพงขนาดนี้เลยเหรอ?”
เสิ่นชิวเริ่มตระหนักว่าสถานการณ์อาจร้ายแรงกว่าที่คิด
“ใช่แล้ว ยาและการตรวจที่ฉันใช้กับเธอน่ะ ต้นทุนก็ปาไป 650 เหรียญแล้ว พูดตรงๆ คนแถวนี้ส่วนใหญ่เป็นเพื่อนบ้าน ฉันยังไม่รู้จะพูดยังไงกับพวกเขาเลย”
หลี่หลานพูดด้วยความจนใจ
“ถ้าของแพงขึ้นแบบนี้ ทุกคนก็คงลำบากเหมือนกัน คงต้องเข้าใจกันไปก่อน ขอให้ผ่านพ้นไปได้”
เสิ่นชิวหยิบเงินจากกระเป๋า ยื่นเงินให้หลี่หลาน
“ขอบคุณที่เข้าใจ”
หลี่หลานรับเงินด้วยสีหน้าซาบซึ้ง…
..........
