บทที่ 313 : เจ้าเชิญพระพุทธเจ้า ข้าเรียกมหาเทพ แกะหินออกมาเป็นลิงเทพ
ราตรีเพิ่งจะมืดสนิท แสงสว่างราวกับถูกสัตว์ร้ายที่มองไม่เห็นกลืนกิน ทำให้โลกมนุษย์แทบมองไม่เห็นความสว่างใด แม้แต่หิมะขาวก็ถูกริบความสะท้อนแสง ราวกับเงาดำที่ร่วงหล่นจากฟ้าสูง เสียงลมหิมะครวญคราง พัดกระโชกไม่หยุด รถม้าแหวกม่านลมหิมะเย็นเยียบ ห่างกันสิบจั้ง มองเห็นกันอยู่ไกลๆ ในคานหามพุทธะที่ประดับประดา...
