บทที่ 30 ความสำเร็จอันยิ่งใหญ่
###
“อย่าดูถูกตัวเองเกินไป เธอทำแบบนั้นเพราะมีเหตุจำเป็นจริงๆ”
เฉินเสี่ยวเป่ยมองด้วยสายตาแน่วแน่ แสดงถึงความไว้วางใจที่เขามีต่อหลินเซียงอย่างเต็มที่
“นายเชื่อฉันจริงๆ หรือ?” หลินเซียงอึ้งไปชั่วขณะ หัวใจที่เปราะบางของเธอรู้สึกถึงความอบอุ่น และดวงตาก็เริ่มชื้นไปด้วยน้ำตา
“คนโง่ ถ้าฉันไม่เชื่อเธอ ฉันจะมาช่วยเธอได้ยังไง?” เฉินเสี่ยวเป่ยถามกลับด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
ร่างกายของหลินเซียงสั่นไหวเล็กน้อย ส่วนที่อ่อนแอที่สุดในจิตใจของเธอถูกเฉินเสี่ยวเป่ยแตะต้อง น้ำตาไหลลงมาอย่างไม่สามารถกลั้นได้ เธอเบือนหน้าไปกอดแขนของเฉินเสี่ยวเป่ยแน่น ซบใบหน้าลงบนไหล่ของเขา และร้องไห้สะอึกสะอื้น
“ขอบคุณ…ขอบคุณที่เชื่อใจฉัน…” หลินเซียงพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้นจนแทบจับใจความไม่ได้
เฉินเสี่ยวเป่ยลูบหลังของเธอเบาๆ ปลอบโยนด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “ร้องออกมาเถอะ จะได้รู้สึกดีขึ้น หลังจากนั้น บอกฉันถึงปัญหาของเธอ ไม่ว่าเธอจะเจออะไร ฉันจะช่วยเธอฝ่าฟันไปด้วยกัน”
“ทำไมนะ…ทำไมนายถึงดีกับฉันขนาดนี้?” หลินเซียงถามทั้งน้ำตา
“เพราะเธอคู่ควรที่จะได้รับมัน” เฉินเสี่ยวเป่ยยิ้มบางๆ และพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
ในช่วงเวลาที่เขาโดดเรียนเพื่อทำงานพิเศษ หลินเซียงเป็นคนที่คอยเตือนเขาเสมอว่าอย่าละทิ้งการเรียน
ในวันที่เขาหิวโหยและกินเพียงหมั่นโถว หลินเซียงก็เคยซื้ออาหารเย็นและซุปอุ่นๆ ให้เขาหลายครั้ง
เรื่องเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้ถูกจารึกลงในหัวใจของเฉินเสี่ยวเป่ยและเขาไม่มีวันลืมมัน
สำหรับศัตรู เฉินเสี่ยวเป่ยจะจัดการอย่างเด็ดขาด แต่สำหรับผู้มีพระคุณและเพื่อน เขาจะให้ความสำคัญและความจริงใจอย่างสุดหัวใจ
ดังนั้น เขาจึงต้องช่วยหลินเซียงให้ได้!
ไม่กี่นาทีต่อมา
หลินเซียงเริ่มสงบลง เช็ดคราบน้ำตาออกและพูดอย่างช้าๆ ว่า “สาเหตุของเรื่องนี้มาจากน้องชายของฉันที่ไปกู้เงินดอกเบี้ยโหด ฉันไม่มีทางเลือกเลยต้องไปขอยืมเงินจากหวังเจี้ยนเหริน…เขารู้ว่าฉันไม่มีปัญญาคืนเงิน จึงยื่นข้อเสนอให้ฉันอยู่กับเขาคืนหนึ่ง…”
“น้องชายเธอเป็นหนี้เพราะอะไร? ดูจากสถานการณ์ในบ้านเธอ น่าจะไม่ใช่เรื่องใหม่ใช่ไหม?” เฉินเสี่ยวเป่ยถาม
“เพราะการพนัน!”
หลินเซียงกัดฟันแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธ “น้องชายฉันชอบเล่นการพนัน และมักจะแพ้แทบทุกครั้ง เมื่อก่อนเขาเล่นแค่เงินเล็กๆ น้อยๆ ฉันพอใช้เงินเดือนประคองได้ แต่พักหลังเขาเริ่มเล่นใหญ่ขึ้น หนี้ก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ…เพื่อช่วยเขา ฉันถึงได้โง่ยอมรับข้อเสนอของหวังเจี้ยนเหริน…”
“ไม่ เธอไม่โง่เลย เธอเป็นพี่สาวที่ยอดเยี่ยมต่างหาก” เฉินเสี่ยวเป่ยพูดพร้อมรอยยิ้ม
“จริงเหรอ?”
หลินเซียงกัดริมฝีปาก ดวงตาที่ส่องประกายจ้องมองเฉินเสี่ยวเป่ย
“แน่นอนสิ ถ้าฉันโกหก ฉันเป็นลูกหมาเลย!” เฉินเสี่ยวเป่ยพูดพร้อมหัวเราะ
“นายสิลูกหมา! ลูกหมาที่น่ารัก!” หลินเซียงเผยรอยยิ้มกว้าง โชว์ลักยิ้มเล็กๆ สองข้างที่น่ารัก
เฉินเสี่ยวเป่ยเห็นเธอยิ้มก็โล่งใจ เขายิ้มเจ้าเล่ห์และพูดว่า “ในเมื่อเจ้าหมาน่ารักขนาดนี้ เจ้านายจะไม่จุ๊บมันหน่อยเหรอ?”
แต่เขาไม่คาดคิดเลยว่าหลินเซียงจะรวบรวมความกล้า จับแขนเขาไว้แล้วจุ๊บเบาๆ ที่แก้มของเขา
“พระเจ้า!”
เฉินเสี่ยวเป่ยตัวสั่นเหมือนโดนไฟช็อต ขนลุกซู่ไปทั้งตัว
หลินเซียง หนึ่งในสี่สาวงามของมหาวิทยาลัย เป็นดั่งเทพธิดาในสายตาเขา
ในอดีตเขาได้แต่เฝ้ามองเธอจากที่ไกลๆ
แต่วันนี้! เธอกลับจุ๊บเขา!
ความสุขที่มาแบบไม่ทันตั้งตัว ทำให้หัวใจของเฉินเสี่ยวเป่ยแทบจะหลุดลอยไปนอกโลก!
“เจ้าหมายังอยากอีก! เจ้าหมายังอยากอีก!”
เฉินเสี่ยวเป่ยพูดอย่างขี้เล่น ก่อนจะยื่นหน้าไปหาหลินเซียงเพื่อขอจุ๊บอีกครั้ง
“ไม่ได้! เจ้าหมาน้อยจะเอาเปรียบเกินไปแล้ว!”
หลินเซียงร้องเสียงเบา ก่อนจะรีบหลบออกไป ใบหน้าที่งดงามของเธอแดงก่ำด้วยความเขินอาย แม้สีหน้าจะดูจริงจัง แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความหวานชื่น
ในความเป็นจริง คืนนั้นที่หน้ามหาลัย หลังจากที่เฉินเสี่ยวเป่ยช่วยเธอจากมืออันธพาล เธอก็เริ่มมีความรู้สึกดีๆ ต่อเขา
และเมื่อครู่เป็นเหมือนช่วงเวลาที่ความรู้สึกดีเหล่านั้นพุ่งขึ้นมาอย่างฉับพลัน
แต่ในใจของหลินเซียงยังเต็มไปด้วยความไม่แน่ใจ ที่จริงแล้วคือเธอเองที่ไม่กล้าก้าวไปไกลเกิน
“วันนี้เราคงไปทำให้หวังเจี้ยนเหรินโกรธแค้นจนสุดๆ แล้ว”
หลินเซียงสูดลมหายใจลึก ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “พรุ่งนี้ฉันจะไปลาออก นายช่วยบอกกับมหาลัยว่าฉันเป็นคนบอกให้นายจัดการหวังเจี้ยนเหริน แบบนี้นายจะได้ไม่ถูกไล่ออก”
“คนโง่ สิ่งที่ฉันทำ ฉันจะไม่ให้เธอรับผิดชอบหรอก” เฉินเสี่ยวเป่ยยิ้มกว้าง แต่ในใจรู้สึกซาบซึ้งอย่างมาก
หลินเซียงพูดด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ “ยังไงก็ตาม นายต้องรักษาสถานะนักเรียนของตัวเองไว้ให้ได้! ถ้าถูกไล่ออก นายเคยคิดถึงอนาคตของตัวเองไหม? คิดถึงพ่อแม่ของนายไหม?”
“ไม่ต้องห่วงหรอก”
เฉินเสี่ยวเป่ยยิ้มอย่างมั่นใจ “เมื่อกี้ฉันถ่ายวิดีโอฉากอัปยศของหวังเจี้ยนเหรินไว้แล้ว เขาไม่มีทางกล้าทำอะไรพวกเรา ถ้าเขาอวดดีเมื่อไหร่ ฉันก็พร้อมทำให้เขาเสียชื่อเสียงจนหมดตัวทันที!”
“วิดีโออะไร? ให้ฉันดูหน่อย” หลินเซียงถามด้วยความสงสัย
“ไม่ได้ มันแสบตาเกินไป ไม่เหมาะกับเด็ก” เฉินเสี่ยวเป่ยพูดพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“นายต่างหากเด็ก! ฉันเป็นครูของนายเลยนะ! รีบให้ฉันดูเดี๋ยวนี้!”
“ไม่ได้จริงๆ…”
“ฉันอยากดู!”
“มือถือไม่ได้อยู่กับฉันแล้ว!”
“…”
หลังจากนั้น ทั้งสองคนเล่นสนุกกันในบาร์จนดึกดื่นก่อนจะออกไปด้วยกัน
เฉินเสี่ยวเป่ยส่งหลินเซียงกลับบ้าน จากนั้นเขาก็กลับไปที่มหาลัย
คืนนั้นไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น
เช้าวันรุ่งขึ้น ทุกอย่างเป็นไปตามที่เฉินเสี่ยวเป่ยคาดการณ์ไว้
หลินเซียงไปสอนตามปกติ ส่วนหวังเจี้ยนเหรินไม่ปรากฏตัวอีกเลย
ภายหลังมีคนเล่าให้ฟังว่า ไอ้คนชั่วนั้นถูกสี่ดอกไม้ทองโจมตีจนหมดสภาพ ต้องถูกหามส่งโรงพยาบาลเมื่อคืน และลาพักงานทันทีสองเดือน
ชัดเจนว่าเขาพยายามหลบเลี่ยงเฉินเสี่ยวเป่ย
เพราะตอนนี้เขาไม่มีทางเลือก ต้องยอมก้มหัวให้เฉินเสี่ยวเป่ยเท่านั้น!
ในเช้าวันเดียวกัน เฉินเสี่ยวเป่ยตื่นเช้ากว่าปกติ และไปที่หน้ามหาลัยทันที
จินเฟยผู้ติดตามของเขารออยู่แล้ว
ไม่ต้องถามก็รู้ว่าแผนเมื่อคืนประสบความสำเร็จ!
“นายท่าน! นี่คือโทรศัพท์ของท่านครับ!”
จินเฟยส่งคืนโทรศัพท์ให้เฉินเสี่ยวเป่ยด้วยความเคารพ
“ดีมาก! ให้ฉันดูผลงานของนายหน่อยสิ!”
เฉินเสี่ยวเป่ยยิ้มอย่างพอใจ และเปิดกล่องสมบัติวิเศษ “ว้าว! ของเยอะแยะขนาดนี้เลยเหรอ?”
ภายในกล่องสมบัติ มีเครื่องประดับหลายพันชิ้น
ทั้งทองคำ หยก มรกต เพชร และอัญมณีอีกหลากหลายชนิด ดูระยิบระยับ และทุกชิ้นล้วนเป็นงานฝีมือระดับสูงทั้งสิ้น
“เมื่อคืนผมล้างต้าฟงจิวเวลรี่จนเกลี้ยง ของทั้งหมดนี่อยู่ในกล่องสมบัติของนายท่าน ประเมินค่าอย่างต่ำก็ประมาณหนึ่งร้อยล้าน!”
จินเฟยอธิบายด้วยความภาคภูมิใจ
“หนึ่งร้อยล้าน? โอ้โห!”
เฉินเสี่ยวเป่ยได้ยินก็ถึงกับตาลุกวาว
ครั้งนี้ไม่เพียงแต่จัดการสือต้าฟงจนอยู่หมัด แต่ยังได้เติมเต็มทรัพย์สมบัติส่วนตัวอีก ช่างสุขเกินบรรยาย!
“เรื่องนี้นายทำได้ดีมาก!”
เฉินเสี่ยวเป่ยพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ต่อไป ฉันต้องการให้นายไปสืบมาว่า ร้านต้าฟงจิวเวลรี่ถูกจำนองไปเท่าไหร่?”
“นายท่าน…ท่านคิดจะซื้อกิจการต้าฟงจิวเวลรี่หรือครับ?” จินเฟยถามด้วยความตกใจ