บทที่ 28 แผนช่วยชีวิต

###

แกร๊กๆๆ…

จินเฟยนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ใช้นิ้วพิมพ์บนแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว จัดการกับภาพจากจอแสดงผลสิบกว่าจอพร้อมกัน

“สุดยอดจริงๆ!”

เฉินเสี่ยวเป่ยมองด้วยความตื่นเต้น ความสามารถของจินเฟยทำให้เขารู้สึกว่าการรับจินเฟยมาเป็นลูกน้องนั้นคุ้มค่ามาก

เพิ่มเติมอีกนิด ในห้องควบคุมกล้องวงจรปิดนี้เดิมมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคน แต่ทันทีที่เจอจินเฟย พวกเขาก็ถูกจัดการจนสลบไปและถูกโยนไว้ข้างๆ

“เจ้านาย! ผมเจอแล้ว!”

จินเฟยพิมพ์แป้นพิมพ์อีกครั้ง ก่อนจะขยายภาพขึ้นมา

หน้าจอแสดงให้เห็นหลินเซียงเดินตามหวังเจี้ยนเหรินเข้าไปในห้องบนชั้นยี่สิบ จากนั้นมีรถเข็นอาหารตามเข้าไปด้วย

“ซูมหมายเลขห้องให้ชัดเจน! เราจะบุกไปเดี๋ยวนี้!”

เฉินเสี่ยวเป่ยสั่งด้วยความกระวนกระวาย

“ได้ครับ!”

จินเฟยรีบทำตามคำสั่งทันที แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะพูดแย้ง “เจ้านาย ขอพูดตรงๆ เถอะ ถ้าผู้หญิงคนนั้นเต็มใจจะอยู่กับเขา คุณทำแบบนี้จะไม่เกินไปหน่อยเหรอ?”

“ไร้สาระ! ฉันรู้จักอาจารย์หลินดี เธอยังเป็นผู้หญิงที่บริสุทธิ์ เธอคงมีเหตุผลบางอย่างที่ต้องมาที่นี่ ฉันต้องช่วยเธอ!”

เฉินเสี่ยวเป่ยตอบอย่างหนักแน่น

แต่พอคิดอีกที เขาก็ตระหนักว่า เวลายังเหลือ หวังเจี้ยนเหรินเพิ่งสั่งอาหาร คงยังไม่ลงมือทำอะไรในทันที

“จินเฟย ฉันจะออกไปข้างนอกสักครู่ นายเฝ้าดูต่อให้ดี!”

เฉินเสี่ยวเป่ยพูดจบก็เดินออกจากห้องควบคุมกล้องวงจรปิดด้วยความโกรธ

วันนี้เขาไม่เพียงแต่ต้องช่วยหลินเซียงเท่านั้น แต่ยังต้องสั่งสอนหวังเจี้ยนเหรินเจ้าหื่นกามด้วย!

---

ห้อง 2066

“น้องสาวคนงาม มาลองชิมนี่สิ นี่คือไวน์ที่ดีที่สุดที่ฉันสั่งมาเป็นพิเศษ”

หวังเจี้ยนเหรินถือแก้วไวน์ขยับไปมาอย่างอวดดี ของเหลวสีแดงในแก้วส่งกลิ่นหอมที่แฝงด้วยความชั่วร้าย

“ฉันดื่มไวน์ไม่เป็น…”

หลินเซียงก้มหน้าลง สีหน้าซีดเซียว ริมฝีปากกัดแน่น ดูกังวลจนแทบอยู่ไม่สุข

“อย่ากลัว ทุกคนต้องมีครั้งแรก ดื่มสักหน่อยแล้วเธอจะหายกลัว” หวังเจี้ยนเหรินยิ้มอย่างลามก ก่อนจะยื่นแก้วไวน์ให้

“ฉันดื่มไม่เป็นจริงๆ…”

หลินเซียงพยายามผลักแก้วไวน์ออก แต่แก้วกลับสะบัดหกใส่หวังเจี้ยนเหรินจนเปียกไปทั้งตัว

“บ้าเอ๊ย!”

หวังเจี้ยนเหรินหน้าเปลี่ยนเป็นดำดิ่ง ตะคอกด้วยความโกรธ “ถึงขนาดนี้แล้ว ยังจะเล่นตัวอีกเหรอ!? อย่าลืมสิว่าเธอพูดอะไรไว้ตอนยืมเงินฉัน!”

“ฉัน…ฉันเสียใจ…ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ…เงินก้อนนั้นฉันจะทยอยคืนให้…” หลินเซียงกัดปากจนแทบจะเลือดออก ดวงตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

“ฮึ! คิดว่าฉันเป็นคนโง่หรือไง! เงินตั้งสามแสน เธอจะคืนได้เมื่อไหร่กัน?”

หวังเจี้ยนเหรินขู่ด้วยน้ำเสียงเย็นชา “อย่าหาว่าฉันไม่เตือน ถ้าเธอไม่ทำให้ฉันพอใจ คืนนี้พรุ่งนี้ฉันจะไปแจ้งตำรวจข้อหาฉ้อโกง! ไม่เพียงแต่จะต้องคืนเงิน ยังจะโดนไล่ออกด้วย!”

“นี่มัน…”

หลินเซียงตัวสั่นจนหน้าซีด เธอรู้ดีว่าถ้าเสียงานตอนนี้ ชีวิตของเธอจะพังทลาย

“รองอธิการบดีหวัง…ได้โปรดเถอะค่ะ…ฉันยืมเงินก้อนนี้เพื่อช่วยชีวิตน้องชายของฉัน…เห็นแก่ความเมตตา กรุณาปล่อยฉันไปเถอะค่ะ…”

หลินเซียงน้ำตาคลอ ร่างกายสั่นสะท้าน ใกล้ถึงขีดสุดของความสิ้นหวัง

“เลิกพูดไร้สาระ! รับเงินไปแล้วจะหนีหรือไง? ไม่มีทาง!”

หวังเจี้ยนเหรินตะคอก ก่อนจะพุ่งเข้าใส่เธอ “ถ้าไม่อยากเสียงาน ก็รีบมานอนกับฉัน!”

หลินเซียงตกใจสุดขีด รีบถอยหนี “รองอธิการบดีหวัง…ให้ฉันคิดดูก่อน…”

“ฮึ! คิดไปเถอะ! แต่จำไว้นะ ตั๋วสัญญาเงินกู้ยังอยู่กับฉัน เธอจะคิดนานแค่ไหนก็ได้!”

หลินเซียงไม่ได้ตอบ เธอรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ เปิดน้ำเย็นขึ้นมาสาดใบหน้า

ตอนนี้ไม่ว่าเธอจะเลือกทางใด มันก็เหมือนตกนรกทั้งสิ้น!

........

หลังจากออกจากโรงแรม เฉินเสี่ยวเป่ยก็รีบมุ่งหน้าไปยังตรอกแคบๆ ที่มืดครึ้มใกล้ ๆ

ในตรอกนั้นมีร้านนวดเท้า ร้านเสริมความงาม และร้านสระผมมากมาย ไฟสีชมพูที่ประดับอยู่ด้านนอกส่งกลิ่นอายลึกลับและชวนให้คิดไปไกล

เฉินเสี่ยวเป่ยเดินเข้าไปในร้านเสริมสวยแห่งหนึ่ง

ในร้านมีผู้หญิงแต่งหน้าเข้มหลายคน บางคนกำลังคาบบุหรี่ บางคนกำลังแคะเล็บเท้าด้วยท่าทีเบื่อหน่าย กำลังรอลูกค้าอย่างไร้จุดหมาย

ทันทีที่เห็นเฉินเสี่ยวเป่ย พวกเธอก็จ้องตาเป็นประกาย

ชายหนุ่มหน้าตาดีคนนี้มาเยือนร้านเล็ก ๆ แบบนี้ได้ยังไง? หรือพวกเธอกำลังฝันไป?

“ใครเป็นเจ้าของร้าน?”

เฉินเสี่ยวเป่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ฉันเองจ้ะหนุ่มหล่อ มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า?” หญิงวัยกลางคนรูปร่างอ้วนเดินเข้ามา

ใบหน้าของเธอแต่งด้วยเครื่องสำอางขาวโพลน ริมฝีปากแดงเหมือนไส้กรอก ดูเหมือนพร้อมจะกินเฉินเสี่ยวเป่ยเข้าไปทั้งตัว

“ที่นี่เป็นร้านค้ากามใช่ไหม?” เฉินเสี่ยวเป่ยถามตรง ๆ

“แหม! ดูพูดเข้าสิ ร้านเรานวดเท้าแบบถูกกฎหมายจ้ะ” หญิงอ้วนยิ้มแห้ง พลางพยายามเลี่ยงตอบ

เฉินเสี่ยวเป่ยไม่พูดพร่ำ เขาหยิบเงินสดปึกใหญ่ขึ้นมาถามซ้ำ “ที่นี่เป็นร้านค้ากามใช่ไหม?”

“ใช่! ใช่เลย!”

หญิงอ้วนที่เห็นเงินก็รีบพยักหน้าราวกับลูกเจี๊ยบจิกข้าว

บรรดาผู้หญิงรอบ ๆ ต่างจ้องมองเงินด้วยสายตาเป็นประกาย พวกเธอแทบจะกระโจนเข้ามาหาเงินปึกนั้น เพราะมันมากพอสำหรับค่าเหนื่อยของพวกเธอทั้งเดือน

“ใครที่มีโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์บ้าง?” เฉินเสี่ยวเป่ยถามต่อ

“อะไรนะ?”

หญิงอ้วนมึนงงเล็กน้อย ก่อนตอบอย่างจริงจัง “ไม่ต้องห่วงจ้ะ คนของเราไปตรวจสุขภาพเป็นประจำ ไม่มีโรคแน่นอน…”

“ถ้าไม่มีโรค ฉันไม่เอา!” เฉินเสี่ยวเป่ยพูดขัดทันที

“เอ่อ…”

ผู้หญิงในร้านต่างทำหน้างุนงง ราวกับไม่เข้าใจรสนิยมแปลกประหลาดของเขา

“ถ้าอย่างนั้น ฉันจะพูดตรง ๆ แล้วกัน” หญิงอ้วนยิ้มเจื่อน “ในร้านเรามีคนที่ไม่เคยตรวจสุขภาพ ฉันเอง รูฮวา ฝูหรง และอาจวี้ล้วนมีโรคนั้น…นายอยากได้ใครล่ะ?”

“ฉันเอาทั้งสี่คน!” เฉินเสี่ยวเป่ยหยิบเงินเพิ่มอีกปึกหนึ่งวางลงบนโต๊ะ

“โอ้โห! หนุ่มน้อย นายช่างใจกว้างจริง ๆ!”

หญิงอ้วนทุบอกตัวเองด้วยความตื่นเต้น “ฉัน ฮองมู่ตัน ขอรับรองว่า คืนนี้เราสี่คนจะใช้วิชาไม้ตายทั้งสิบแปดกระบวนท่า รับรองว่านายจะขึ้นสวรรค์แน่นอน!”

เสียงพูดยังไม่ทันจบ ผู้หญิงอีกสามคนก็ลุกขึ้นมา

คนแรกหน้าดำยิ่งกว่าเตาไฟ คนที่สองหน้าอกยานจนถึงท้อง ส่วนคนที่สามดูมึน ๆ ซ้ำยังแคะจมูกแล้วดูดนิ้วตัวเองต่อ…

“เอ่อ…”

เฉินเสี่ยวเป่ยพยายามกลั้นอาการคลื่นไส้ “ฉันไม่ได้มีวาสนาแบบนั้น งานของพวกเธอคือดูแลเจ้านายของฉัน! ขอแค่ทำให้เขาพอใจ เงินนี้จะเป็นของพวกเธอทั้งหมด!”

“ไม่ต้องห่วง! คืนนี้พวกเราจะดูแลเจ้านายของนายจนหมดแรง!”

ผู้หญิงทั้งสี่คนแสดงความตื่นเต้นพร้อมลุยเต็มที่

---

โรงแรมแชงกรีลา

ห้อง 2066

ประตูห้องถูกเปิดอย่างเงียบ ๆ โดยจินเฟย

“พี่สาวทั้งสี่ เชิญเข้ามาเลยครับ”

เฉินเสี่ยวเป่ยนำสี่ดอกไม้ทองคำบุกเข้าไปในห้องด้วยท่าทีมุ่งมั่น

…….

หวังเจี้ยนเหริน (王建仁)(ผู้เมตตาแซ่หวัง) เป็นคำพ้องกับคำว่า หวังเจี้ยนเหริน (王贱人) ที่แปลว่าสวะแซ่หวัง/หวังดอกทอง