บทที่ 26 ขายอีกสองร้อยล้าน!
###
สองพัน?
“แค่ก…”
สือต้าฟงรู้สึกปวดใจอย่างรุนแรงถึงกับกระอักเลือดออกมา!
สือหมิงเว่ยเองก็โกรธจนตัวสั่น สีหน้าเต็มไปด้วยความบิดเบี้ยว
ในเวลานี้ พ่อลูกสกุลสือต่างรู้สึกเหมือนใบหน้าโดนเพลิงแผดเผา ราวกับถูกตบหน้าอย่างต่อเนื่อง
นี่แหละคือผลของการสร้างปัญหา!
เดิมทีพวกเขาสามารถแสดงภาพ “ต้นไม้ผลิใบในฤดูใบไม้ผลิและใบไม้ร่วง(ชุนชู๋ชิวซวง)” ได้อย่างสง่างาม แต่พวกเขากลับเลือกที่จะมาก่อกวนเฉินเสี่ยวเป่ย
แถมยังกล้าพูดจาดูถูกหลานเมิ่งเฉินอีก!
นี่มันการเล่นกับไฟชัดๆ!
เฉินเสี่ยวเป่ยไม่ตอบโต้เขาแล้วจะให้ตอบโต้ใคร?
ในเวลานี้ พ่อลูกสกุลสือแทบอยากกระโจนเข้าไปกินเนื้อเฉินเสี่ยวเป่ยและดื่มเลือดเขา!
แต่พวกเขาไม่กล้าทำ!
เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้เป็นความตั้งใจของมู่หรงเทียน
ถึงพวกเขาจะโกรธแค้นเพียงใดก็ไร้ประโยชน์ หากกล้าขัดใจมู่หรงเทียน ความสูญเสียของตระกูลสือจะไม่จบแค่สองร้อยล้าน แต่พวกเขาอาจถึงจุดจบในทันที!
นี่คือความเด็ดขาดของผู้แข็งแกร่ง!
คำเดียวเปลี่ยนทุกอย่าง!
ผู้ที่อ่อนแอมีเพียงทางเลือกเดียวคือต้องยอมจำนน ไม่อาจเปลี่ยนแปลงอะไรได้!
“หมิงเว่ย…เราไปกันเถอะ…”
สือต้าฟงพูดทั้งที่ยังมีเลือดอยู่ในปาก ดวงตาแดงฉานและเต็มไปด้วยความอาฆาตอย่างไม่จบไม่สิ้นต่อเฉินเสี่ยวเป่ย!
เมื่อพ่อลูกสกุลสือออกไปแล้ว บรรยากาศในคฤหาสน์ก็เปลี่ยนเป็นคึกคัก
โอกาสได้ชมภาพ “ต้นไม้ผลิใบในฤดูใบไม้ผลิและใบไม้ร่วง” อย่างใกล้ชิดนั้นหาได้ยากยิ่ง ทุกคนต่างตั้งใจชื่นชมและถ่ายรูปเก็บไว้
“คุณเฉิน ขออภัยที่เสียมารยาท ภาพนี้คุณตั้งใจจะขายไหม?”
ในตอนนั้น คุณหม่าเดินเข้ามาพร้อมท่าทีสุภาพ ถามด้วยน้ำเสียงนอบน้อม
แรกเริ่มเขาดูแคลนเฉินเสี่ยวเป่ย แต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนไปเรียก ‘คุณ’ อย่างให้เกียรติ
นั่นแสดงให้เห็นว่า สถานะของเฉินเสี่ยวเป่ยในสายตาของทุกคนได้ยกระดับขึ้นสูงเพราะภาพนี้
ไม่มีใครกล้าดูถูกเขาอีกต่อไป
“ขาย?”
เฉินเสี่ยวเป่ยนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า “ผมยินดีขาย ราคาเอาตามสองร้อยล้านก็แล้วกัน ถ้าคุณมีเงินสดก็รับภาพนี้ไปได้เลย”
สำหรับเฉินเสี่ยวเป่ยแล้ว ของโบราณคือของที่ไร้แก่นสาร เงินสดต่างหากที่มีความสำคัญ!
“เอ่อ…”
คุณหม่ากลืนน้ำลายก่อนพูดว่า “สามารถผ่อนชำระได้ไหม?”
“นั่นไม่ได้ ต้องจ่ายครั้งเดียว ผมไม่ชอบการล่าช้า” เฉินเสี่ยวเป่ยตอบด้วยท่าทางจริงจัง
เมื่อได้ยินดังนั้น คุณหม่าก็แสดงสีหน้าผิดหวัง “แบบนี้คงไม่มีทางแล้ว…คุณอย่าดูถูกว่าผมมีทรัพย์สินถึงพันล้าน แต่ส่วนใหญ่เป็นอสังหาริมทรัพย์ การจะหาเงินสดสองร้อยล้านในเวลาสั้น ๆ นั้นยากมาก”
เฉินเสี่ยวเป่ยเองก็ประหลาดใจ ไม่คิดว่าคุณหม่าจะมีทรัพย์สินมากถึงพันล้าน! ถ้าแม้แต่เขายังหาเงินสดสองร้อยล้านไม่ได้ ในสถานการณ์นี้คงไม่มีใครสามารถทำได้
ขณะเฉินเสี่ยวเป่ยกำลังคิดว่าจะลดราคาลงดีหรือไม่ มู่หรงเทียนก็เดินเข้ามา
“ขายภาพนี้ให้ผม คุณเฉินไม่ว่าใช่ไหม?” มู่หรงเทียนถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ
“แน่นอนว่าไม่ว่าอะไร เพียงแต่…” เฉินเสี่ยวเป่ยลังเลเล็กน้อย
“เงินไม่ใช่ปัญหา บอกเลขบัญชีของคุณมา ผมจะโอนเงินให้เดี๋ยวนี้” มู่หรงเทียนพูดอย่างสงบนิ่ง
“โอ้โห!”
นี่แหละคือมหาเศรษฐีตัวจริง!
ไม่สิ! นี่มันเทพเศรษฐีต่างหาก!
สองร้อยล้านหยวนโอนเข้าบัญชีในพริบตา เทียบกับคุณหม่าแล้ว มู่หรงเทียนคงมีทรัพย์สินนับหมื่นล้านเลยทีเดียว!
ช่างเป็นความยิ่งใหญ่ที่เกินคำบรรยายจริง ๆ!
เฉินเสี่ยวเป่ยไม่ลังเล รีบบอกหมายเลขบัญชีของเขาทันที
ภายในเวลาเพียงห้านาที เงินสองร้อยล้านก็เข้าบัญชีเรียบร้อยแล้ว
เมื่อเห็นตัวเลขยาวเหยียดในบัญชี เฉินเสี่ยวเป่ยรู้สึกราวกับฝันไป เขาแทบจะบินไปอวกาศด้วยความดีใจ!
รับเงินแล้วทิ้งภาพไว้
จากนั้นเฉินเสี่ยวเป่ยก็ออกจากบ้านพร้อมกับหลานเมิ่งเฉินและฉินป๋อ
“เสี่ยวเป่ย ฉันยิ่งมองนายก็ยิ่งไม่เข้าใจเลย…ทั้งทำนายแม่น แล้วยังหยิบของโบราณออกมาได้ง่าย ๆ…นายอย่าบอกนะว่าเป็นพวกขุดสุสาน?”
รถเพิ่งขับออกจากสวน หลานเมิ่งเฉินก็ถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“ฮ่า ๆ! เธอนี่ฉลาดจริง!”
เฉินเสี่ยวเป่ยยิ้มเจ้าเล่ห์ “ใช่แล้ว! ฉันคือหัวหน้ากลุ่มล่าขุมทรัพย์ในตำนาน! สนใจเรียนวิชาเสาะหามังกรกับฉันไหมล่ะ?”
“หยุดเล่นมุกเถอะ!” หลานเมิ่งเฉินบ่นอย่างไม่จริงจัง พลางกลอกตาใส่
“โอเค ไม่ล้อเล่นแล้ว บอกเลขบัญชีมาฉันจะคืนเงินให้” เฉินเสี่ยวเป่ยพูดอย่างจริงจัง
“อืม…”
หลานเมิ่งเฉินเป็นคนฉลาดและรู้ว่าเฉินเสี่ยวเป่ยไม่อยากพูดเรื่องของโบราณ เธอจึงไม่ได้ซักถามต่อ
เฉินเสี่ยวเป่ยโอนเงินคืนทันที
เมื่อวานนี้เขายังปวดหัวกับเรื่องเงินนี้อยู่เลย
ไม่นึกเลยว่าวันนี้ไม่เพียงแต่จะชำระหนี้ได้หมด แต่ยังเหลือเงินถึงหนึ่งร้อยเก้าสิบล้าน!
แค่คิดว่าเขาสามารถซื้อทั้งหมู่บ้านที่เฉินเจียได้ทั้งหมู่บ้าน เขาก็รู้สึกอยากกลับบ้านขึ้นมาทันที
พ่อแม่ลำบากส่งเขาเรียนในเมือง คราวนี้เขาต้องกลับไปทำให้พ่อแม่ภูมิใจ!
“อืม ต้องหาคนมาตกแต่งบ้านใหม่ให้เสร็จเร็ว ๆ แล้วฉันจะไปรับพ่อแม่มาอยู่ด้วยทันที!”
เฉินเสี่ยวเป่ยตัดสินใจทันที ความคิดถึงบ้านเริ่มทวีความรุนแรงขึ้น
หลังจากกลับมาที่มหาวิทยาลัย
หลานเมิ่งเฉินมีเรียนต่อ ส่วนเฉินเสี่ยวเป่ยเองก็มีภารกิจ
เขารีบไปที่อาคารสำนักงานของวิทยาลัยเพื่อซุ่มดู
เมื่อวานเขาคำนวณแล้วว่า หลินเซียงจะมีภัยในคืนนี้ ดังนั้นเขาจึงมารอดูสถานการณ์
คืนนี้เขาจะตามหลินเซียงเพื่อปกป้องเธอ และทำความเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด
“เธอเป็นนักศึกษาชั้นไหน? แอบทำอะไรที่นี่?”
ทันใดนั้น ชายวัยห้าสิบกว่า ๆ เดินเข้ามาพร้อมจ้องมองเฉินเสี่ยวเป่ยด้วยสายตาไม่เป็นมิตร
“สวัสดีครับท่านรองอธิการบดีหวัง ผมไม่ได้ทำอะไรผิด เดี๋ยวก็ไปแล้วครับ”
เฉินเสี่ยวเป่ยตอบแบบขอไปที พร้อมกับแสดงความรังเกียจอย่างชัดเจนในสายตา
ชายคนนั้นคือหวังเจี้ยนเหริน รองอธิการบดีของมหาวิทยาลัยชิงเถิง
ในวัยห้าสิบกว่า หัวของเขาหัวล้านจนเป็นเหมือนทะเลเมดิเตอร์เรเนียน ฟันเขี้ยวเหลืองและเบี้ยว รูปร่างหน้าตาเรียกได้ว่าอัปลักษณ์จนคำว่าขี้เหร่ยังไม่เพียงพอ
แต่สิ่งที่แย่กว่าคือ เขาเป็นพวกหื่นกามที่เลื่องลือ!
เขามักล่วงเกินอาจารย์หญิง และเคยล่วงละเมิดนักศึกษาหญิงหลายคนในคณะศิลปกรรมศาสตร์
ที่เลวร้ายที่สุดคือ เขาเคยอ้างว่าเป็นการตรวจสอบและบุกรุกเข้าไปในห้องน้ำหญิงอย่างเปิดเผย!
ด้วยเหตุนี้ ไม่ใช่แค่เฉินเสี่ยวเป่ย แต่แทบทุกคนในมหาวิทยาลัยต่างเกลียดชังเขา
เฉินเสี่ยวเป่ยเดินหนีไปทันที เพราะแม้แต่การพูดคุยกับเขายังทำให้รู้สึกสะอิดสะเอียน
แต่เฉินเสี่ยวเป่ยไม่ได้ไปไกล เขาเพียงหาที่ซ่อนเพื่อซุ่มดูต่อ
ไม่นานนัก เหตุการณ์ที่ทำให้เฉินเสี่ยวเป่ยโกรธสุดขีดก็เกิดขึ้น!
หวังเจี้ยนเหรินพาผู้หญิงคนหนึ่งออกมาจากอาคารสำนักงาน
และผู้หญิงคนนั้นก็คือหลินเซียง!
นี่มันยอมไม่ได้แล้ว!
เฉินเสี่ยวเป่ยรีบตามไปทันที
---
หวังเจี้ยนเหรินขับรถไปที่โรงแรมแชงกรีลา
โรงแรมนี้เป็นโรงแรมห้าดาวที่มีบริการครบวงจรทั้งอาหาร การบันเทิง และที่พัก
แน่นอนว่า การมาที่นี่ไม่ใช่แค่มากินข้าวอย่างเดียว หลังจากทานอาหารแล้วการเปิดห้องพักก็สะดวกสุด ๆ!
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหวังเจี้ยนเหรินคิดจะทำอะไร
แต่ขณะที่เฉินเสี่ยวเป่ยลงจากแท็กซี่และกำลังจะตามเข้าไป มือผอมบางแต่แข็งแรงก็มาจับไหล่เขาไว้!