บทที่ 25 พี่ให้สองพัน!

###

ท่ามกลางเสียงคำรามของสือหมิงเว่ยที่เหมือนหมาบ้าคลั่ง เฉินเสี่ยวเป่ยกลับเพียงยิ้มโดยไม่พูดอะไร

ถ้าไม่มีฝีมือจริง ใครจะกล้าแบกรับงานใหญ่แบบนี้?

จากนั้น

มู่หรงเทียนจัดหาคนขับรถพร้อมกับขึ้นรถไปกับเฉินเสี่ยวเป่ยเพื่อไปเอาภาพวาด

ขณะนั่งอยู่ในรถ เฉินเสี่ยวเป่ยก้มหน้าก้มตาเล่นมือถืออย่างสบายอารมณ์ ไม่ได้แสดงความตื่นเต้นหรือกังวลแม้แต่น้อย

พฤติกรรมนี้ทำให้มู่หรงเทียนประหลาดใจ เด็กหนุ่มคนนี้จะมีภาพ‘ชุนชู๋ชิวซวง’ของแท้จริงหรือ?

แต่ถึงแม้จะคิดไปสุดขอบฟ้า มู่หรงเทียนก็คงคาดไม่ถึงว่า สิ่งที่เฉินเสี่ยวเป่ยมีอยู่ ไม่ใช่ภาพ‘ชุนชู๋ชิวซวง’ แต่คือคนวาดภาพอย่างถังป๋อหู่!

ติ๊ง!

เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นบนมือถือ เฉินเสี่ยวเป่ยยิ้มกว้างทันที

ถังป๋อหู่: “สวัสดีขอรับท่านเซียน ไม่ทราบว่ามีธุระอันใดให้ข้ารับใช้?”

คนผู้นี้คือนักปราชญ์ชื่อดังแห่งราชวงศ์หมิง ผู้เป็นหนึ่งในสี่อัจฉริยะของเจียงหนาน การพูดจาของเขาจึงเต็มไปด้วยถ้อยคำงดงาม

เฉินเสี่ยวเป่ย: “เอ่อ… ทำไมผมถึงได้เป็นท่านเซียนไปแล้วล่ะ?”

ถังป๋อหู่: “อาจารย์ใหญ่ทงเทียนได้ประกาศในกลุ่มว่ารับท่านเป็นศิษย์คนสุดท้าย แม้ว่าตอนนี้ท่านจะยังไม่ได้รับตำแหน่งในหมู่เซียน แต่ก็เป็นเรื่องของเวลาเท่านั้น”

เฉินเสี่ยวเป่ย: “ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง… วันนี้ผมมีเรื่องจะขอร้องคุณ วานช่วยวาดภาพ‘ชุนชู๋ชิวซวง’ให้ผมสักภาพได้ไหม?”

ถังป๋อหู่: “จะวาดทำไมให้เสียเวลา? หากท่านต้องการ ข้าจะส่งให้ทันทีผ่านถุงแดงส่วนตัว”

เฉินเสี่ยวเป่ย: “(เหงื่อไหล) คุณยังมีภาพพร้อมใช้งานอยู่หรือ?”

ถังป๋อหู่: “เฮ้อ ท่านไม่รู้หรอก ในช่วงที่ข้าบำเพ็ญเพียรอยู่ในโลกนี้นานนับพันปี ด้วยความเบื่อหน่าย ข้าจึงวาดผลงานเดิมซ้ำๆ จนภาพ‘ชุนชู๋ชิวซวง’เต็มโกดังจนล้นแล้ว”

เฉินเสี่ยวเป่ยถึงกับนิ่งไป

ถังป๋อหู่และเซี่ยงอวี่ ต่างก็เป็นวิญญาณที่ยังคงบำเพ็ญเพียรในโลกนี้ แม้จะพยายามมาหลายพันปีแต่ก็ยังไม่ได้เลื่อนขั้นเป็นเซียนดิน ความลำบากของพวกเขาทำให้เฉินเสี่ยวเป่ยอดรู้สึกสงสารไม่ได้

ติ๊ง!

เฉินเสี่ยวเป่ยได้รับถุงแดงจากถังป๋อหู่

“ฉันรับ!”

ทันทีที่กดรับ ม้วนภาพวาดปรากฏในกล่องสมบัติ

ติ๊ง!

ยินดีด้วย! คุณได้รับภาพ‘ชุนชู๋ชิวซวง’จากถังป๋อหู่ ซึ่งเก็บไว้ในกล่องสมบัติ คุณต้องการดึงออกมาหรือไม่?

ผ่านพลังแปดทิศ เฉินเสี่ยวเป่ยสามารถมองเห็นพลังสีทองบนม้วนภาพได้อย่างชัดเจน

นั่นแสดงว่าภาพนี้เป็นของแท้ และมีมูลค่าที่สูงมาก

ด้วยภาพนี้ ปัญหาทั้งหมดเกี่ยวกับการฉีกภาพจะได้รับการแก้ไขอย่างสมบูรณ์

สือต้าฟงและลูกชายก็เตรียมตัวเสียน้ำตาได้เลย!

แน่นอน ตอนนี้เขายังไม่ดึงภาพออกมา

เนื่องจากมู่หรงเทียนนั่งอยู่ข้างๆ เขา จึงต้องกลับไปที่หอพักเพื่อสร้างสถานการณ์ก่อน

แม้ว่าเฉินเสี่ยวเป่ยจะปิดซ่อนความดีใจไว้ในใจ แต่เขาก็ต้องนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ

ติ๊ง!

การทำธุรกรรมกับวิญญาณ ถูกหักแต้มบุญสามโลก 10 แต้ม ตอนนี้คุณมีแต้มบุญสามโลกคงเหลือ 90 ระดับ: คนธรรมดา

“บ้าจริง! เรื่องแค่นี้ก็ถือว่าเป็นการทำธุรกรรม? แบบนี้มันไม่ต่างอะไรกับการบังคับขายเลย!” เฉินเสี่ยวเป่ยถึงกับเหงื่อตก

เพียงพริบตาเดียว สถานะทางจิตวิญญาณของเขากลับลดลงไปอยู่ที่ระดับคนธรรมดาอีกครั้ง

ติ๊ง!

ถังป๋อหู่: “ขอบคุณท่านเซียนสำหรับแต้มบุญ! ข้าเข้าใกล้ตำแหน่งเซียนดินเข้าไปอีกขั้นแล้ว!”

เฉินเสี่ยวเป่ยที่นั่งอยู่ในรถอดที่จะรู้สึกหงุดหงิดไม่ได้ แต่เมื่อคิดถึงความลำบากของวิญญาณเหล่านี้ เขาก็ใจอ่อน

แค่ 10 แต้มบุญ มอบให้เขาก็ไม่เป็นไรนี่นา?

ด้วยความคิดนั้น เฉินเสี่ยวเป่ยพิมพ์ตอบกลับไปอย่างใจดี “ไม่เป็นไร”

ถังป๋อหู่: “ขอบคุณอีกครั้ง ท่านเซียน! ท่านคือเซียนที่ใจดีที่สุดที่ข้าเคยเจอ!”

เฉินเสี่ยวเป่ยหัวเราะในใจ แม้จะมองไม่เห็น แต่เขาก็จินตนาการได้ถึงใบหน้าของถังป๋อหู่ที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้ง

หลังจากนั้น

เฉินเสี่ยวเป่ยพามู่หรงเทียนกลับไปยังหอพักของเขา เพื่อสร้างภาพว่าต้องไปนำภาพวาดออกมาจากที่ซ่อน

เขาทำท่าเหมือนดึงม้วนภาพออกมาจากใต้หมอน

มู่หรงเทียนถึงกับสะดุ้งในใจ “สมบัติระดับชาติแบบนี้เอาไปซ่อนใต้หมอน? เด็กคนนี้ช่างไม่เหมือนใครจริงๆ!”

แต่ด้วยความสุขุมของเขา มู่หรงเทียนไม่ได้พูดอะไร เพียงนำเฉินเสี่ยวเป่ยกลับไปยังคฤหาสน์ทันที

“ทุกคนรอคอยนานแล้ว เรากลับมาแล้วครับ!”

เฉินเสี่ยวเป่ยเดินเข้าคฤหาสน์พร้อมเสียงตะโกน ท่ามกลางสายตาของทุกคนที่จับจ้องมาด้วยความอยากรู้

“ไอ้เด็กเวร! แกอย่าคิดนะว่าเอาภาพปลอมกลับมาแล้วจะหลอกฉันได้! วันนี้แกต้องคืนเงินฉันมาให้หมด!” สือต้าฟงตะโกนเสียงดัง

เฉินเสี่ยวเป่ยยิ้มมุมปากและตอบอย่างเยือกเย็น “ในห้องนี้เต็มไปด้วยผู้เชี่ยวชาญด้านโบราณวัตถุ แถมยังมีคุณหวังเจี้ยนจวิน ผู้เชี่ยวชาญระดับปรมาจารย์อยู่ด้วย แค่ดูภาพแวบเดียวก็รู้แล้วว่าจริงหรือปลอม”

สือต้าฟงพูดด้วยความดูถูก “ฉันก็รอดูอยู่แล้ว! ฉันได้บอกคุณหวังให้ช่วยเปิดโปงเล่ห์กลของแกไว้ก่อนหน้านี้แล้ว!”

“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องรบกวนคุณหวังแล้วครับ”

เฉินเสี่ยวเป่ยเปิดม้วนภาพวางลงบนโต๊ะยาว ทุกสายตาจับจ้องมาที่ภาพด้วยความตื่นเต้น

คุณหวังขยับแว่นสายตา ก่อนก้มลงสำรวจภาพด้วยสีหน้าจริงจัง เขาใช้เวลาสักครู่เพื่อพิจารณารายละเอียดทุกจุดของภาพ

ในที่สุด เขาก็ยกศีรษะขึ้นพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “งดงาม! งดงามอย่างยิ่ง! ลายเส้นที่ละเอียดอ่อน สะท้อนถึงเทคนิคชั้นยอด มันคือผลงานชิ้นเอกที่ไม่มีใครเหมือน!”

สือต้าฟงถึงกับตัวแข็งทื่อ รีบถามด้วยความกังวล “คุณหวัง หมายความว่าอย่างไร? ภาพนี้เป็นของแท้หรือไม่?”

คุณหวังตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “แท้อย่างแน่นอน! ผมยืนยันด้วยเกียรติของผมว่า ภาพ‘ชุนชู๋ชิวซวง’นี้เป็นผลงานต้นฉบับของถังหยิน!”

สือต้าฟงถึงกับทรุดลงกับพื้น ความคิดในหัวเหมือนถูกฟ้าผ่าจนขาวโพลน

คำพูดของคุณหวังหมายความว่า ภาพที่เฉินเสี่ยวเป่ยฉีกไปนั้นเป็นของปลอม และเงินสองร้อยล้านหยวนที่เขาใช้ซื้อภาพนั้นได้สูญเปล่าไปโดยสิ้นเชิง

มู่หรงเทียนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสุขุม “คุณสือ ผมขอแสดงความเสียใจกับความสูญเสียของคุณ แต่เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของคุณเฉิน หากจะเรียกร้องค่าเสียหาย ก็ต้องอิงตามราคาของปลอม ซึ่งผมเห็นว่าหนึ่งพันหยวนก็เพียงพอแล้ว”

เฉินเสี่ยวเป่ยยิ้มมุมปาก หยิบธนบัตรสองพันหยวนจากกระเป๋าสตางค์และโยนลงบนโต๊ะ

“พี่ให้สองพัน! ไม่ต้องขอบคุณ!”