บทที่ 17 : ฉันจะเป็นหัวหน้าชั้น

หลังจัดการกับเพื่อนร่วมห้องเสร็จ ตอนเปลี่ยนเสื้อผ้าเฉินฮั่นเซิงรู้สึกว่าตัวเหนียวเหนอะหนะไปหมดเพราะทำความสะอาด

"ขอไปอาบน้ำแป๊บนึง รอแค่สองนาที" เฉินฮั่นเซิงพูดพลางขมวดคิ้ว

คำพูดนี้ทำให้หยางซื่อเฉากับกัวเสี่ยวเฉียงที่ร้อนใจบ่นออกมาทันที "เร็วๆ หน่อย มีเรื่องมากจริง"

"ฉันเป็นหัวหน้าห้อง รอหน่อยจะเป็นไรวะ?"

เฉินฮั่นเซิงสวนกลับ คว้าชุดเปลี่ยนพุ่งเข้าห้องน้ำ

พอได้ยินเสียงฝักบัวดังขึ้น หยางซื่อเฉาถึงได้บ่นงึมงำ "ฉันยังเป็นพี่ใหญ่ของห้องเลยนะ"

อาจเป็นเพราะรู้ว่าเดี๋ยวจะได้ออกไปเที่ยว พวกผู้ชายห้อง 602 ไม่ว่าจะอยากไปหรือไม่ อะดรีนาลีนก็เริ่มกระตุ้นฮอร์โมนโดยอัตโนมัติ และฮอร์โมนก็แปรเปลี่ยนเป็นความตื่นเต้น

ห้องจึงคึกคักเป็นพิเศษ แม้แต่หยางซื่อเฉากับจินหยางหมิงที่เพิ่งมีปัญหากันก็คืนดีกันโดยไม่รู้ตัว

เฉินฮั่นเซิงอาบน้ำช้าและพิถีพิถันมาก "ที่นี่คือเมืองมหาวิทยาลัยเจียงหลิง อะไรขาดแคลนได้ แต่สาวสวยนี่ไม่มีทางขาด ถ้าเมาๆ อาจได้เจอโชคก็ได้" เขาคิดในใจ

"แม้โอกาสจะน้อย แต่ก็ต้องเตรียมพร้อม ไม่ปล่อยให้นางมารตัวไหนหลุดมือ!"

เฉินฮั่นเซิงส่ายตัวอย่างเจ้าชู้สองที จู่ๆ ก็รู้สึกว่าข้างนอกเงียบผิดปกติ เขาคิดว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากล จึงสวมกางเกงในแล้วเดินออกมา พอเห็นภาพตรงหน้าก็ชะงัก

อาจารย์ที่ปรึกษากั๋วจงยุ่นยืนอยู่กลางห้อง เพื่อนร่วมห้องทุกคนก้มหน้างุดเหมือนมะเขือเทศโดนน้ำค้างแข็ง ไม่กล้าส่งเสียง

"พวกนายแต่งตัวจัดเต็มแบบนี้ เตรียมจะไปไหนกัน?"

กั๋วจงยุ่นปล่อยเฉินฮั่นเซิงที่ผมยังเปียกไว้ก่อน แล้วหันไปถามคนอื่นๆ ทั้งห้าคน

จินหยางหมิงแอบมองเฉินฮั่นเซิง เพราะนี่เป็นไอเดียของเขา แต่ก็กลั้นใจไม่ฟ้องอาจารย์ ดังนั้นจึงไม่มีใครตอบคำถามของอาจารย์กั๋ว

กั๋วจงยุ่นรู้สึกแปลก แต่ก่อนที่เขาจะถามเป็นรอบที่สอง เฉินฮั่นเซิงที่สวมเสื้อยืดเสร็จแล้วก็เดินเข้ามาพูดว่า "อาจารย์ครับ พวกผมเพิ่งทำความสะอาดระเบียงเสร็จ รู้สึกหิวนิดหน่อย ผมเลยชวนไปกินมื้อดึกกัน"

พอได้ยินเฉินฮั่นเซิงรับผิดชอบเรื่องนี้เอง เพื่อนร่วมห้องทุกคนก็แอบถอนหายใจโล่งอก ไม่เพียงเท่านั้น เฉินฮั่นเซิงยังแบ่งความดีความชอบเรื่องทำความสะอาดระเบียงให้ทุกคนด้วย

"มันเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แต่ก็ต้องรู้จักแบ่งปันความดีให้คนอื่นบ้าง" เฉินฮั่นเซิงคิดในใจ "ถ้าอยากได้หัวหน้าชั้น ก็ต้องเริ่มสร้างบารมีตั้งแต่วันแรก"

แต่สิ่งที่ทำให้จินหยางหมิงและคนอื่นๆ ไม่คาดคิดคือ กั๋วจงยุ่นกลับไม่สนใจเรื่องมื้อดึก แต่สนใจเรื่องระเบียงแทน

เขาเดินไปดูแล้วชมว่า "ห้อง 602 ทำได้ดีมาก ผมเพิ่งตรวจดูหอชายทั้งหมด มีแต่พวกคุณที่ริเริ่มทำความสะอาดระเบียงเอง"

"ไม่รบกวนมื้อดึกของพวกคุณแล้ว รีบไปรีบกลับนะ ระวังความปลอดภัยด้วย"

กั๋วจงยุ่นพูดจบก็เตรียมจะไป

ยกเว้นเฉินฮั่นเซิง เพื่อนร่วมห้องคนอื่นไม่คิดว่าอาจารย์ที่ปรึกษาจะปล่อยผ่านเรื่องกินมื้อดึกง่ายๆ แบบนี้

ความคิดของพวกเขายังติดอยู่กับชีวิตมัธยมปลาย ที่ครูไม่เพียงดูแลเรื่องการเรียน แต่ยังควบคุมการใช้ชีวิต กำหนดเวลาเข้านอนตื่นนอนอย่างเข้มงวด แต่นี่คือมหาวิทยาลัย อาจารย์ต้องว่างมากๆ ถึงจะมาควบคุมนักศึกษา

กั๋วจงยุ่นที่เป็นอาจารย์ที่ปรึกษามาหลายปีเข้าใจเรื่องนี้ดี เขาขี้เกียจยุ่งเรื่องส่วนตัวของผู้ใหญ่พวกนี้

แต่ตอนที่กั๋วจงยุ่นกำลังจะก้าวออกจากห้อง จู่ๆ เฉินฮั่นเซิงก็ตะโกนไล่หลัง "อาจารย์ครับ คืนนี้ว่างไหมครับ? ไปด้วยกันไหม?"

"หา?!"

จินหยางหมิงแทบจะร้องออกมา ในที่สุดก็ส่งอาจารย์ไปได้ ทำไมถึงดึงกลับมาอีก แถมอาจารย์กั๋วก็คงไม่ตกลงหรอก

แต่เฉินฮั่นเซิงมีจุดประสงค์และการคำนวณของเขา และเขามั่นใจว่ากั๋วจงยุ่นจะตกลง

"ช่างรู้ใจคนจริงๆ" เขาคิดในใจ "อาจารย์แกลงมาตรวจดูก็เพื่อทำความรู้จักกับนักศึกษาชาย จะได้ง่ายต่อการบริหารจัดการในอนาคต แค่นี้ก็เดาออกแล้ว"

แน่นอน กั๋วจงยุ่นแสร้งทำเป็นลังเลครู่หนึ่ง "แต่ห้ามดื่มเหล้านะ"

"ไม่มีปัญหาครับ อาจารย์ว่ายังไงก็ว่าตามนั้น" เฉินฮั่นเซิงรับปากทันที แต่ในใจคิด "พอถึงโต๊ะเหล้า เจอหนุ่มๆ ตั้งเยอะ จะควบคุมได้ยังไง"

เมื่อได้ยินการพูดคุยระหว่างเฉินฮั่นเซิงกับอาจารย์ที่ปรึกษา เพื่อนร่วมห้องคนอื่นมองหน้ากัน ถ้าคำเชิญอย่างกล้าหาญของเฉินฮั่นเซิงทำให้พวกเขาตกใจ การตอบรับของอาจารย์ก็ทำให้พวกเขาเริ่มเข้าใจรูปแบบชีวิตในมหาวิทยาลัย

"ชีวิตมหาวิทยาลัยเป็นแบบนี้นี่เอง" เฉินฮั่นเซิงคิดในใจพลางมองดูสีหน้าประหลาดใจของเพื่อนร่วมห้อง "ค่อนข้างผ่อนคลาย แต่ไม่ได้อิสระเต็มที่ ยังต้องพยายามบ้าง และทุกอย่างต้องอยู่ในกรอบของกฎหมาย"

หลังจากทุกคนออกมา กั๋วจงยุ่นมองไปทางห้อง 605 ที่อยู่ไม่ไกล สีหน้าลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

605 ก็เป็นห้องของนักศึกษาชายสาขาบริหารรัฐกิจปี 2 เหมือนกัน เฉินฮั่นเซิงคิดออกทันที จึงถามขึ้นว่า "จะชวนผู้ชายในชั้นเรียนทั้งหมดไปด้วยไหมครับ? ถือว่าเป็นการประชุมชั้นเรียนล่วงหน้าเลย"

"แบบนั้นคงไม่ดี..." กั๋วจงยุ่นลังเล แม้ว่าข้อเสนอของเฉินฮั่นเซิงจะตรงใจเขาก็ตาม

"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไปเรียกเอง" เฉินฮั่นเซิงล้วงซองบุหรี่ใส่กระเป๋า เดินไปอย่างไม่ลังเล

กั๋วจงยุ่นคิดว่าต้องให้ตัวเองออกหน้า แต่ไม่ถึง 2 นาที ในห้อง 605 ก็มีเสียงวุ่นวาย จากนั้นก็เห็นเฉินฮั่นเซิงนำผู้ชาย 6 คนออกมา บางคนยังแต่งตัวไปด้วย เห็นได้ชัดว่าถูกลากลงมาจากเตียง

"ไอ้เวรนี่ มีวิธีจัดการคนเก่งจริงๆ" เฉินฮั่นเซิงยิ้มในใจ นึกถึงวิธีที่เขาใช้ทั้งการขู่และการหว่านล้อม

ต่อมาไม่รู้เฉินฮั่นเซิงใช้วิธีอะไร เขาก็สามารถเรียกผู้ชายจากห้องอื่นๆ ในชั้นเรียนออกมาได้ทั้งหมด

"อาจารย์ครับ ผู้ชายสาขาบริหารรัฐกิจปี 2 ทั้ง 27 คน มาพร้อมกันแล้วครับ!" เฉินฮั่นเซิงรายงานเสียงดัง

"เด็กพวกนี้ยังไม่รู้หรอกว่า การรวมตัวครั้งแรกแบบนี้จะกลายเป็นจุดเริ่มต้นของมิตรภาพที่ยาวนาน" เขาคิดในใจพลางมองดูเพื่อนร่วมชั้นที่ยังเขินอายกันอยู่

กั๋วจงยุ่นมองเฉินฮั่นเซิง คิดในใจว่านักศึกษาคนนี้มีความสามารถในการจัดการคนสูงมาก ต้องรู้ว่าพวกเขาไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แต่เฉินฮั่นเซิงกลับสามารถเรียกมาได้ครบทุกคน แสดงว่าต้องใช้สมองคิดอย่างแยบยล

แต่กั๋วจงยุ่นไม่ได้สนใจรายละเอียด อาจารย์มหาวิทยาลัยมีข้อดีตรงนี้ มองแค่ผลลัพธ์ไม่ค่อยสนใจกระบวนการ ทำให้ชีวิตง่ายและไม่เหนื่อย

"ออกเดินทาง!" กั๋วจงยุ่นประกาศอย่างฮึกเหิม

แล้วกลุ่มนักศึกษาชายก็เดินอย่างองอาจผ่านมหาวิทยาลัย พอถึงประตูโรงเรียน กั๋วจงยุ่นก็แสดงบัตรประจำตัว

มีอาจารย์รับรอง ยามก็เปิดประตูให้อย่างไม่ลังเล

แต่ก่อนไป เฉินฮั่นเซิงยังแวะไปยื่นบุหรี่ให้ยาม แล้วพูดอะไรบางอย่าง

"เรื่องเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้ละที่สำคัญ" เขาคิดในใจ "ต้องวางแผนระยะยาว เผื่อคืนนี้กลับดึก จะได้ไม่มีปัญหา"

พอเฉินฮั่นเซิงกลับมาที่กลุ่ม กั๋วจงยุ่นก็ถาม "ไม่เป็นไรหรอก ผมบอกพวกเขาไว้แล้ว"

เฉินฮั่นเซิงคาบบุหรี่ไว้ในปาก ยื่นบุหรี่ให้กั๋วจงยุ่นอีกมวน แล้วจึงยิ้มกว้างตอบว่า "คืนนี้ไม่แน่ว่าจะดื่มถึงกี่โมง ผมเลยกำชับเขาให้บอกกะที่มาเปลี่ยนเวรด้วย จะได้ไม่ล็อคประตูทิ้งพวกเราไว้ให้ยุงกิน"

"เด็กคนนี้ใช้ได้จริงๆ" กั๋วจงยุ่นพินิจมองเฉินฮั่นเซิงอย่างจริงจัง แสงไฟถนนสะท้อนกับเลนส์แว่นหนาของเขา คิดในใจว่าเฉินฮั่นเซิงทั้งมีความสามารถในการจัดการ ทำอะไรก็รอบคอบ ตอนลงทะเบียนก็พูดจาเก่ง ความสามารถโดยรวมเหนือกว่าหูหลินอวี้เสียอีก

แต่เดิมกั๋วจงยุ่นตั้งใจจะให้หูหลินอวี้ที่กระตือรือร้นเป็นหัวหน้าชั้น แต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่าเฉินฮั่นเซิงเหมาะสมกว่า

"หัวหน้าชั้นเป็นตำแหน่งสำคัญในมหาวิทยาลัย" เฉินฮั่นเซิงคิดในใจ "ช่วยแบ่งเบาภาระอาจารย์ได้เยอะ และยังมีผลประโยชน์แฝงอีกมาก เพื่อแผนการทำธุรกิจของฉัน จำเป็นต้องคว้าตำแหน่งนี้มาให้ได้"

ประเด็นสำคัญคือเฉินฮั่นเซิงมีความสนใจไหม เพราะหัวหน้าชั้นในมหาวิทยาลัยเหนื่อยมาก อีกอย่างก็ไม่รู้ว่าเขาจะเป็นที่ยอมรับของเพื่อนๆ หรือเปล่า

"ดูไปอีกสักสองวัน" กั๋วจงยุ่นคิดในใจ

และแบบนี้เอง คุณชายเฉินก็กลายเป็นหนึ่งในตัวเลือกหัวหน้าชั้นที่อาจารย์ที่ปรึกษาหมายตาไว้ น้ำหนักความสำคัญเทียบกับตำแหน่งหัวหน้าห้องไม่ได้เลย

ไม่งั้นเฉินฮั่นเซิงจะเหนื่อยแสดงความสามารถไปทำไมกัน?

......

(จบบทที่ 17)