บทที่ 12 : หอ 303 ที่น่าสนใจ

เมื่อครู่ตอนที่เฉินฮั่นเซิงนั่งลง เขา "บังเอิญ" วางมือบนไหล่เซียวหรงอวี้ ในช่วงเวลานั้นเขาสัมผัสได้ชัดเจนว่าร่างกายนุ่มนิ่มของเธอแข็งเกร็งขึ้นทันที

แต่ตอนนั้นรอบๆ มีนักศึกษาชายหลายคน เซียวหรงอวี้หันมามองแต่ไม่ได้พูดอะไร

ตอนนี้คนอื่นไปหมดแล้ว เธอรู้สึกว่าการกระทำนี้สนิทสนมเกินไป จึงเตือนให้เฉินฮั่นเซิงระวังกิริยา

"เฮ้อ ทำไมฉันถึงควบคุมมือไม่ได้นะ"

เฉินฮั่นเซิงตอบพร้อมรอยยิ้ม แต่คนโง่ก็รู้ว่าเขาตั้งใจ

เซียวหรงอวี้ถอนหายใจในใจ ตั้งแต่ครั้งที่เธอปฏิเสธการสารภาพรักของเฉินฮั่นเซิง เขาก็คอยหาโอกาสเอาเปรียบเธอตลอด ทั้งคำพูด การกระทำ ไม่ต้องพูดถึงความคิดในใจ

ตามหลักแล้วเธอควรจะโกรธ แต่ก็รู้สึกว่าจะงอนมากเกินไป พวกเขาเป็นทั้งเพื่อนร่วมชั้นและเพื่อน ตอนนี้ยังเป็นคนบ้านเดียวกันที่มาเรียนต่างถิ่น

"อย่างน้อยเขาก็ชอบฉันมาสามปีแล้ว ช่างมันเถอะ"

เซียวหรงอวี้หันไปมองเฉินฮั่นเซิง โครงหน้าคมชัด แววตามีทั้งความเจ้าเล่ห์และดื้อรั้น เฉินฮั่นเซิงเป็นแบบนี้มาตั้งแต่มัธยมปลาย แต่ก่อนหน้านี้เขายังสุภาพกับเธออยู่

เฉินฮั่นเซิงไม่ทันสังเกตท่าทางของเซียวหรงอวี้ เขามองเมืองที่ทั้งคุ้นเคยและแปลกตา ความทรงจำเติมเต็มในหัวสมอง

"ผ่านมากี่ปีแล้ว ไม่คิดว่าพี่จะได้กลับมาอีก น้องๆ วิทยาลัยการเงินทุกคนสบายดีไหม?"

...

จากสถานีรถไฟเจียงหนิงถึงเมืองมหาวิทยาลัยเจียงหลิงใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมง นักศึกษาใหม่ต่างถิ่นไม่เคยนั่งรถเมล์นานขนาดนี้มาก่อน ถูกโยกไปมาจนอยากอาเจียน

เซียวหรงอวี้ลงรถมาหน้าก็ไม่ค่อยดี เฉินฮั่นเซิงคิดในใจว่าไอ้คนขับหมาเอ๊ยยังไม่เปลี่ยนไปเลย ขับรถเมล์เหมือนเครื่องบินความเร็วต่ำ

มหาวิทยาลัยตงไห่กับวิทยาลัยการเงินห่างกันแค่ถนนกว้าง 30 เมตร จึงเรียกได้ว่าเป็นเพื่อนบ้านกันจริงๆ

"อยากบอกเธอแต่พูดไม่ออก ผมจะคอยดูแลเธอ ทำให้เธอยิ้ม..."

ตอนนั้นมือถือของเซียวหรงอวี้ดังขึ้น เฉินฮั่นเซิงฟังเพลง "พูดไม่ออก" แล้วรู้สึกหวนนึก ช่วงปี 2000 ถึง 2010 เป็นยุคทองของวงการเพลงจีน มีเพลงคลาสสิกที่ฟังไม่มีเบื่อมากมาย

แต่เขาก็แค่รำลึก เฉินฮั่นเซิงร้องเพลงไม่เป็น ไม่อาจทำอะไรโรแมนติกแบบลอกเนื้อเพลงได้

โทรศัพท์เป็นเกาเจี๋ยเหลียงโทรมา ไอ้หมอนี่มาถึงมหาวิทยาลัยแล้วก็ยังไม่ลืมนางฟ้าในดวงใจ โทรมาถามไถ่เป็นพิเศษ

เซียวหรงอวี้พูดสองประโยคอย่างสุภาพแล้วจะวางสาย แต่เกาเจี๋ยเหลียงยังพูดซ้ำๆ พวก "ต้องดูแลตัวเองดีๆ นะ เดี๋ยวผมจัดการเรียบร้อยแล้วจะไปหา ระวังอย่าให้แดดเผาดำ" เรื่อยเปื่อย

เฉินฮั่นเซิงฟังจนรำคาญ แย่งมือถือมา "พูดมากชิบหาย ฉันจะดูแลเซียวหรงอวี้เอง"

พูดจบก็กดวางสาย เซียวหรงอวี้แม้จะไม่อยากคุยกับเกาเจี๋ยเหลียงเท่าไหร่ แต่ก็เป็นเพื่อนกัน อีกทั้งเฉินฮั่นเซิงยังไม่ขออนุญาตเธอก่อนวางสาย

"นายทำแบบนี้ได้ยังไง"

เซียวหรงอวี้ยังหวังจะเหตุผลกับเฉินฮั่นเซิงคนปัจจุบัน

เฉินฮั่นเซิงชายตามองกระเป๋าที่พื้น "เธอจะไปไหม ไม่ไปฉันก็กลับมหา'ลัยฉันแล้ว"

เซียวหรงอวี้มีกระเป๋าเยอะมาก ผู้หญิงคนเดียวแน่นอนว่าขนไม่ไหว เธอจ้องเฉินฮั่นเซิงหลายที สุดท้ายกลับเป็นฝ่ายยอมแพ้เสียเอง

"เฉิน เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ไหม"

เฉินฮั่นเซิงงง "เหมือนเดิมคือยังไง?"

"ก็กลับไปคบกันเหมือนตอนก่อน ได้ไหม"

เซียวหรงอวี้พูดอย่างน้อยใจ

เฉินฮั่นเซิงเข้าใจแล้ว คิดในใจว่าได้บ้าน้องสาว ตอนนั้นฉันกำลังจีบเธอ แน่นอนว่าต้องอ่อนโยนกับเธอ ตอนนี้ไม่มีความคิดนั้นแล้ว กลับไปเหมือนเดิมก็เท่ากับหาเรื่องใส่ตัว

แต่เขาคิดในใจแบบนี้ ปากกลับพูดอย่างไม่ใส่ใจ "ได้สิ แค่เธอเป็นแฟนฉันก็พอ"

"เฉิน ฉันไม่อยากมีแฟนก่อนเรียนจบ..."

เซียวหรงอวี้พูดแบบเดิมอีก เฉินฮั่นเซิงรีบตัดบท "โอเค งั้นตั้งแต่นี้เราสองคนไม่ต้องคุยกัน ฉันช่วยเธอขนของไปหอ แล้วก็กลับ"

เฉินฮั่นเซิงแบกกระเป๋าทั้งใหญ่ทั้งเล็กเดินเข้ามหาวิทยาลัยตงไห่ ท่าทางตอนนี้เทียบกับตอนเที่ยงที่สถานีขนส่งได้พอดี เย็นชาจนเซียวหรงอวี้อยากร้องไห้

เฉินฮั่นเซิงคุ้นเคยกับมหาวิทยาลัยตงไห่มาก นำเซียวหรงอวี้ไปทำเรื่องรายงานตัวจนเสร็จ เซียวหรงอวี้เดินตามหลังเงียบๆ สุดท้ายเฉินฮั่นเซิงหยุดที่หน้าหอพักหญิง

"ฉันช่วยขนของขึ้นไป ก็ถือว่าทำตามสัญญากับลุงเซียวแล้ว เดี๋ยวพ่อเธอกับพ่อฉันฟ้องกัน"

เซียวหรงอวี้อยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่มองเฉินฮั่นเซิงที่ "ไร้น้ำใจ ไร้เยื่อใย ไร้เหตุผล" ได้แต่เม้มปากเดินขึ้นไปข้างบน

"หึ ยังมางอนอีก"

เฉินฮั่นเซิงหัวเราะเย็นชา

เพราะเป็นช่วงรายงานตัว ตอนนี้ผู้ชายเข้าออกหอพักหญิงได้ เฉินฮั่นเซิงลงชื่อแล้วพบว่าเซียวหรงอวี้เดินอืดอาดอยู่ข้างหน้า

"เซียวหรงอวี้"

เฉินฮั่นเซิงเรียก

"อะไร!"

เซียวหรงอวี้หันมาหน้าบึ้ง เธอตั้งใจว่าไม่ว่าเฉินฮั่นเซิงจะพูดอะไร เธอจะให้เขาขอโทษก่อน

"เธอเดินไปทางห้องน้ำ หอพักอยู่ทางนี้ โง่จริง"

เฉินฮั่นเซิงทำหน้ารังเกียจ

"อ่า อ่า ค่ะ"

เซียวหรงอวี้ได้แต่กลั้นน้ำตาเดินกลับมา เรื่องขอโทษอะไรก็ไม่กล้าพูดแล้ว

เปิดประตูห้อง 303 เข้าไป ข้างในมีผู้หญิงหลายคนย้ายเข้ามาแล้ว พวกเธอใจดีมาก ช่วยกันขนของและแนะนำตัว

"นายเป็นแฟนหรงอวี้เหรอ?"

ผู้หญิงคนหนึ่งที่มีฟันเขี้ยวเล็กๆ ถามเฉินฮั่นเซิง

นี่ก็เป็นเรื่องที่เพื่อนร่วมห้องคนอื่นสงสัย เพราะคนอื่นมากับพ่อแม่ มีแต่เซียวหรงอวี้ที่มากับผู้ชาย

ความสัมพันธ์แบบนี้ คงเป็นได้แค่แฟนกันสินะ

เซียวหรงอวี้กำลังจะปฏิเสธ เธอตั้งใจจะเรียนอย่างจริงจัง ไม่อยากให้เพื่อนร่วมห้องมีภาพจำว่าเธอ "มีแฟน"

แต่เฉินฮั่นเซิงกลับตอบเร็วกว่า โบกมือปฏิเสธรัวๆ "อย่าเข้าใจผิดๆ ผมกับเซียวหรงอวี้เป็นเพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลาย พ่อเธอมีธุระด่วนเลยฝากให้ผมช่วย แค่นั้นเอง"

เห็นท่าทางจริงจังที่เฉินฮั่นเซิงปฏิเสธ เซียวหรงอวี้รู้สึกปวดใจอย่างบอกไม่ถูก เธอแกล้งก้มหน้าจัดกระเป๋า แอบฟังเฉินฮั่นเซิงคุยกับเพื่อนร่วมห้อง

"แล้วนายเรียนที่ไหนล่ะ"

สาวฟันเขี้ยวถามต่อ

"ผมเรียนวิทยาลัยการเงินฝั่งตรงข้าม" เฉินฮั่นเซิงตอบ

พอได้ยินชื่อวิทยาลัยการเงิน เพื่อนร่วมห้องบางคนก็หมดความสนใจ วิทยาลัยการเงินเทียบกับตงไห่แล้วต่างกันมาก สมองพวกเธอยังไม่ทันปรับ ยังคงติดอยู่กับการตัดสินคนด้วยคะแนนสอบ

แต่สาวฟันเขี้ยวไม่ได้สนใจเรื่องนั้นเลย ยิ้มบอก "ฉันชื่อสวีจื่อซี เป็นคนเจียงหนิง เธอชื่ออะไรเหรอ?"

"ผมชื่อเฉินอิ้งจุ้น" (เฉินหล่อ)

แม้สวีจื่อซีจะเป็นคนท้องถิ่นเจียงหนิง แต่เฉินฮั่นเซิงก็ไม่เกรงใจ ยังจะวางท่าอีก

"โกหก ใครจะตั้งชื่อแบบนั้น"

สาวฟันเขี้ยวไม่เชื่อ หันไปถามเซียวหรงอวี้ "หรงอวี้ เพื่อนเธอชื่ออะไรจ๊ะ?"

"เขาน่ะเหรอ เฉินฮั่นเซิง"

เซียวหรงอวี้ตอบพร้อมกับกลอกตา

"เป็นเด็กช่างโกหกจริงๆ เลย"

สวีจื่อซีหน้าตาอวบอิ่ม ดวงตาโตกลมดำขลับ ส่วนสูงราว 163 เซนติเมตร ผิวขาวผ่องเหมือนกลีบบัวที่เพิ่งปอก พอพูดก็เผยให้เห็นฟันซี่เล็กๆ น่ารักสองแถว

"ผมใช้ชื่อนั้นจริงๆ นะ"

เฉินฮั่นเซิงอธิบายอย่างจริงจัง "ฮั่นเซิงออกเสียงคล้ายๆ กับ handsome ในภาษาอังกฤษ handsome แปลว่าหล่อ ดังนั้นเรียกเฉินอิ้งจุ้นก็ไม่ผิด"

"ฮ่าๆๆ"

คราวนี้ไม่ใช่แค่สวีจื่อซีที่หัวเราะ เพื่อนร่วมห้องคนอื่นก็หัวเราะตาม มีแต่เซียวหรงอวี้ที่ใจเจ็บขึ้นเรื่อยๆ แต่ก่อนเฉินฮั่นเซิงจะทำให้เธอหัวเราะคนเดียวเท่านั้น

"คุณเฉินหล่อ พูดเก่งขนาดนี้ บอกมาตามตรง มีแฟนมาหลายคนแล้วใช่ไหม?" สวีจื่อซีถามพลางหัวเราะ

เฉินฮั่นเซิงส่ายหน้า "ถึงวัยผมแล้ว มีผู้หญิงน้อยคนที่จะทำให้ผมหัวใจเต้นได้"

เขามองรอบๆ หอพักหญิง พูดต่อ "พวกเธอเป็นคนที่ 104, 105, 106, 107, 108"

"ฟุ่บ เก่งจังเลย รู้จักเอาใจคน"

ดวงตาสวีจื่อซียิ้มจนโค้ง เพื่อนร่วมห้องก็หัวเราะตาม ใครจะไม่ดีใจเมื่อได้รับคำชม

เซียวหรงอวี้นับในใจ ไม่มากไม่น้อย พอดี 5 คน เฉินฮั่นเซิงตั้งใจไม่นับเธอ

เห็นเฉินฮั่นเซิง "จีบ" เพื่อนร่วมห้องแบบนี้ เซียวหรงอวี้รู้สึกเหมือนผู้ชายของตัวเองนอกใจ เธอทนไม่ไหวแล้ว สูดหายใจลึกๆ เดินเข้าไป พยายามพูดอย่างใจเย็น "ขอบคุณที่ช่วยขนของนะ รีบกลับไปรายงานตัวเถอะ"

เฉินฮั่นเซิงพยักหน้า เขาก็กำลังจะกลับพอดี แต่ตอนนั้นสวีจื่อซีกลับหยิบกระดาษมาให้ "นี่เบอร์โทรหอพักพวกเรา คุณหล่อโทรมาได้นะ"

"ไม่ต้องหรอก"

เซียวหรงอวี้มองแวบหนึ่ง รีบปฏิเสธแทนเฉินฮั่นเซิง "เฉินฮั่นเซิงจะโทรหาใครก็ได้แค่ฉัน เขารู้เบอร์มือถือฉัน"

บรรยากาศเริ่มอึดอัด ผู้หญิงที่สอบเข้าตงไห่ได้ ในใจย่อมมีความภาคภูมิใจ

สวีจื่อซีกลอกตาไปมา เดินเข้าไปยัดกระดาษใส่มือเฉินฮั่นเซิง แล้วกระโดดโลดเต้นจากไป

เซียวหรงอวี้มองเฉินฮั่นเซิง ขอบตาแดงเรื่อ

เฉินฮั่นเซิงหัวเราะในใจ หอ 303 นี่ น่าสนใจทีเดียว

...

(จบบทที่ 12)