บทที่ 10 : ฮึ! ผู้ชายนี่แหละ!

วันนี้ไม่ใช่แค่วันรายงานตัวของมหาวิทยาลัยตงไห่และวิทยาลัยการเงินเท่านั้น แทบทุกมหาวิทยาลัยในมณฑลซูตงก็รายงานตัววันนี้ด้วย สถานีขนส่งเต็มไปด้วยนักศึกษามากมาย ทุกคนต้องตากแดด ขนกระเป๋า แถมยังต้องเข้าแถวรอออกจากสถานีด้วย ใครๆ ก็หงุดหงิดกันทั้งนั้น

แต่พอเซียวหรงอวี้ร้องไห้ขึ้นมา เหล่านักศึกษาใหม่ที่ภายนอกดูไร้เดียงสาแต่ในใจซ่อนความเจ้าชู้ก็พลันตื่นเต้น ราวกับเจอข่าวฉาวที่น่าสนใจ

เซียวหรงอวี้ - สวยน่ารัก ท่าทางน่าสงสารช่างชวนให้เอ็นดู

เฉินฮั่นเซิง - ใส่แว่นตากันแดดมองหน้าไม่ชัด แต่ดูรูปร่างสูงใหญ่ น่าจะไม่ขี้เหร่

หวังจื่อป๋อ - ตัวดำๆ ยืนงกๆ เงิ่นๆ อยู่ข้างๆ ชัดเจนว่าไม่ใช่พระเอก ข้ามไปได้เลย

ทุกคนจึงจับจ้องไปที่เฉินฮั่นเซิงกับเซียวหรงอวี้ สมองของวัยรุ่นที่เพิ่งผ่านการสอบเข้ามหาวิทยาลัยต่างจินตนาการไปไกล จากประโยคเดียวที่ว่า "นายสัญญากับพ่อฉันว่าจะดูแลฉันนะ" ก็สร้างฉากชายเลวทิ้งสาวรักแท้ขึ้นมาทันที

เฉินฮั่นเซิงได้ยินแล้วก็ร้อนตัว แค่แกล้งเล่นนิดหน่อยทำไมถึงจริงจังขนาดนี้ เขารีบกระซิบ "อย่าร้องสิ คนเยอะแยะ"

ความจริงเซียวหรงอวี้แทบไม่ได้ร้องไห้ แค่ทั้งร้อนใจทั้งโกรธ แต่เธอก็ไม่อยากให้อภัยเฉินฮั่นเซิงง่ายๆ ถึงแค่ล้อเล่นก็เถอะ

เซียวหรงอวี้ใช้หลังมือปาดน้ำตาที่หางตา แล้วหันหลังไม่พูดอะไร

เจียนเย่ได้ชื่อว่าเป็นหนึ่งในสี่เตาไฟของประเทศ วันที่ 1 กันยายนยังอยู่ในช่วงท้ายของหน้าร้อน เซียวหรงอวี้งอนไม่ยอมเดิน แต่เฉินฮั่นเซิงก็ไม่อยากตากแดดตรงนี้ เขาลูบหนังศีรษะที่ร้อนผ่าว ถอนหายใจพลางพูด "รีบไปกันเถอะ เมื่อกี้เธอตะโกนแบบนั้น ถ้าคนอื่นเข้าใจผิดว่าฉันกับเธอมีอะไรกัน ต่อไปฉันอาจจะหาแฟนยากนะ"

"อะไรนะ?!"

เซียวหรงอวี้เงยหน้าขึ้นทันที สีหน้าไม่อยากเชื่อ นี่คือเฉินฮั่นเซิง เพื่อนร่วมชั้นที่ชอบเธอมาสามปีจริงๆ หรือ?

ดูสิ นี่มันพูดจาแบบคนหรือเปล่า!

ตัวเองร้องไห้แล้ว แต่เขากลับมาห่วงว่าจะหาแฟนไม่ได้

เฉินฮั่นเซิงเห็นเซียวหรงอวี้จ้องตาเขาก็ตกใจเหมือนกัน แต่พอคิดดูก็รู้สึกว่าไม่น่าจะแรงขนาดนั้น ในเมื่อเธอก็เคยปฏิเสธเขามาก่อน

"งั้นแบบนี้แล้วกัน ฉันจะส่งเธอถึงสถานีรถไฟ แล้วดูให้แน่ใจว่าเธอขึ้นรถเมล์ได้ แบบนี้พอใช้ได้ไหม" เฉินฮั่นเซิงราดน้ำมันลงบนกองไฟ ท่าทางจะแกล้งเซียวหรงอวี้ต่อ

"ยังจะทิ้งฉันอีกเหรอ?!" เซียวหรงอวี้โกรธจนแทบระเบิด หายใจถี่ขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

"เธอไม่พูดอะไร งั้นก็แปลว่าไม่คัดค้านนะ ฉันช่วยถือกระเป๋าไปสถานีรถไฟให้"

เฉินฮั่นเซิงเพิ่งจะยื่นมือไปจับกระเป๋าของเซียวหรงอวี้ ไม่ทันไร เซียวหรงอวี้ก็คว้าข้อมือเขาไว้ และกัดลงไปทันทีโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง

"โอ๊ย!" เฉินฮั่นเซิงอดร้องไม่ได้

เซียวหรงอวี้ไม่ได้เกรงใจเลยสักนิด ใบหน้าเล็กๆ แดงก่ำด้วยความโกรธ เฉินฮั่นเซิงรู้สึกเจ็บแปลบที่แขน แต่จะตีก็ไม่ได้ จะผลักก็กลัวเซียวหรงอวี้เจ็บ

ซ้ำร้ายพวกนักศึกษาที่ยืนดูอยู่ยังส่งเสียงเชียร์

"เยี่ยม!"

"กัดให้แรงๆ!"

"กัดให้ตายไปเลยไอ้คนใจร้าย!"

พวกคนมุงรู้สึกว่าเซียวหรงอวี้สวยราวกับนางในวรรณคดี ยิ่งร้องไห้ยิ่งน่าสงสาร จิตใจคนดูจึงเข้าข้างเธอว่าเป็นฝ่ายถูกรังแก ส่วนผู้ชายใส่แว่นดำก็ต้องเป็นคนใจร้ายแน่ๆ

"ไอ้เฉินซื่อเหมย!"

"นักศึกษาที่ไหนจะใส่แว่นดำ ดูก็รู้ว่าเป็นนักเลง น่าเสียดายผู้หญิงสวยๆ"

"สมกับคำว่าหญิงงามมักอับโชคจริงๆ"

แม้แต่พ่อแม่ที่มาส่งลูกก็ถือโอกาสสั่งสอน "เห็นไหม นี่แหละผลของการมีแฟนตั้งแต่มัธยม ตอนเข้ามหา'ลัยเธอต้องตั้งใจเรียนนะ ห้ามมีแฟนเด็ดขาด!"

ตอนนี้เฉินฮั่นเซิงไม่กล้าถอดแว่นแล้ว ถึงขั้นตัดสินใจว่าต่อไปจะไม่ใส่เสื้อผ้าชุดนี้อีก กลัวว่าชื่อเสียง "ไอ้เลวประจำสถานีขนส่ง" จะติดตัวไปตลอดชีวิตมหาวิทยาลัย แล้วเขาจะเที่ยวได้ยังไง?

แต่สุดท้ายเซียวหรงอวี้ก็แรงน้อยกว่า และเฉินฮั่นเซิงก็หนังหนา ถึงเธอจะกัดจนขากรรไกรปวด แขนเฉินฮั่นเซิงก็ไม่ถึงกับเลือดออก แค่มีรอยฟันลึกๆ สองแถวที่คงไม่หายเร็วๆ นี้

หวังจื่อป๋อยืนงงตลอดเวลา เขาไม่อาจเข้าใจได้ว่าทำไมนางฟ้าแห่งโรงเรียนพอร์ตซิตี้ถึงกัดคนต่อหน้าธารกำนัล แต่พอมองอีกแง่ก็คงเป็นเพราะเฉินฮั่นเซิงทำให้โมโหเกินไปจริงๆ

คนโกรธเมื่อได้ระบายออกมา ความโกรธก็จะค่อยๆ ลดลง ตอนกัดเซียวหรงอวี้รู้สึกโกรธจนควบคุมไม่ได้ พอใจเย็นลงก็แทบไม่อยากเชื่อว่าตัวเองทำแบบนั้น โดยเฉพาะมีคนมุงดูเยอะขนาดนี้ หัวใจเธอเต้นตึกตัก

มองรอยฟันบนแขนเฉินฮั่นเซิง เซียวหรงอวี้ก็รู้สึกผิด จริงๆ แล้วเฉินฮั่นเซิงก็มีสิทธิ์หาแฟนนี่นา แต่ทำไมพอได้ยินแบบนั้นถึงโกรธนัก ในใจก็รู้สึกหึงมากด้วย

"เฉิน..." เซียวหรงอวี้เงยหน้าขึ้นมาน้ำตาคลอ ไม่รู้ว่าควรขอโทษหรือพูดอะไรดี

แต่ไม่คาดคิดว่าเฉินฮั่นเซิงจ้องมองเธอครู่หนึ่ง แล้วกลับยิ้ม "หายโกรธหรือยัง?"

เซียวหรงอวี้ส่ายหน้าก่อน แล้วจึงพยักหน้า หวังจื่อป๋อรีบช่วยกลบเกลื่อน "ไม่เป็นไรๆ เราออกจากสถานีก่อนเถอะ"

หวังจื่อป๋อสะพายกระเป๋าส่วนใหญ่ เฉินฮั่นเซิงก็ถือไม่น้อย เซียวหรงอวี้แค่สะพายเป้ใบเล็ก ทั้งสามเดินออกไปท่ามกลางสายตาจับจ้องของผู้คน

เมื่อพระเอกนางเอกออกจากฉาก คนมุงก็แยกย้าย สถานีขนส่งกลับสู่ความวุ่นวายตามปกติ

นอกสถานีเป็นสี่แยกซับซ้อนและสะพานลอย เมื่อเห็นรถราที่แล่นขวักไขว่ หวังจื่อป๋อกับเซียวหรงอวี้ก็หลงทางทันที ทั้งสองได้แต่เดินตามเฉินฮั่นเซิงไป

หวังจื่อป๋อยังพอรู้จักกาลเทศะ กลัวจะมีเรื่องวุ่นวายอีก จึงถามอย่างระมัดระวัง "เฉิน พวกเราจะไปไหนกันต่อ?"

"ไปกินข้าวเที่ยงไง นายไม่หิวหรือไง?" เฉินฮั่นเซิงย้อนถาม

"แล้วบ่ายนี้จะไปสวนฉางโซ่วหู เราไม่ทิ้งหรงอวี้นะ" หวังจื่อป๋อเตือน

เฉินฮั่นเซิงลูบรอยฟันบนแขน ทำท่าวางมาด "พาเธอไปเที่ยวหน่อยก็ได้"

หวังจื่อป๋อดีใจที่ได้ยิน หันไปบอกเซียวหรงอวี้ "เห็นไหม เฉินตกลงไปด้วยกันแล้ว"

เซียวหรงอวี้ยิ้มออกมาก่อน แต่แล้วก็รู้สึกเศร้า เธอมองแผ่นหลังของเฉินฮั่นเซิง ไอ้คนฟุ้งเฟ้อนั่นตอนผ่านศูนย์บริการนักท่องเที่ยวสวนฉางโซ่วหู ยังซื้อพัดกระดาษราคาสิบหยวน

เดินไปโบกพัดไป ใส่แว่นดำ ก้าวเดินอย่างสง่าผ่าเผย ทำอะไรตามใจชอบจริงๆ

"ฮึ! ผู้ชายนี่แหละ!" เซียวหรงอวี้ถอนหายใจในใจ แต่ก่อนเฉินฮั่นเซิงให้ความสำคัญกับเธอมากแค่ไหน แต่หลังจากที่เธอปฏิเสธครั้งนั้น ก็รู้สึกชัดเจนว่าน้ำหนักในใจเขาลดลงอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้พูดได้ว่าแทบไม่มีที่ให้เธอในใจเขาแล้ว

เซียวหรงอวี้วัย 18 ได้เห็นความใจร้ายและความเย็นชาของเฉินฮั่นเซิงเป็นครั้งแรก เธอคิดว่าวันนี้คงเป็นขีดจำกัดแล้ว แต่ที่จริงนี่เป็นแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น...

(จบบทที่ 10)