(ฟรี) บทที่ 151: 10 ล้านผู้ลี้ภัยในต้าหมิง เงินและเสบียงมากมาย! (ฟรี)
บทที่ 151: 10 ล้านผู้ลี้ภัยในต้าหมิง เงินและเสบียงมากมาย!
ณ เมืองลั่วหยาง
สำหรับชาวเมือง
วันนี้มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นมากมาย
แรกเริ่ม พ่อค้าและขุนนาง ถูกกองทัพที่ฝ่าบาทส่งมากำจัด
ยึดเงินและเสบียงจำนวนมาก จากบ้านของพ่อค้าและขุนนาง
นอกจากนี้
สิ่งที่ทำให้ชาวเมืองตกตะลึงยิ่งกว่า
คืออ๋องฝู พระอาของฝ่าบาท
ถูกกองทัพที่ฝ่าบาทส่งมา สังหารในวัง
ศพถูกเผาเป็นเถ้าถ่านแล้ว
คนในวังอ๋องฝู ตายอย่างน่าอนาถ
อ๋องฝู พ่อค้า และขุนนาง ได้ข่มเหงรังแกชาวบ้านมานาน
ชาวบ้านต่างเดือดร้อน
ตอนนี้ถูกกองทัพที่ฝ่าบาทส่งมาจัดการ ชาวบ้านหลายคนยังทำใจไม่ได้
บนท้องถนน
คนของที่ว่าการ หน่วยตงฉ่าง และองครักษ์เสื้อแพร กำลังประกาศข่าว
“พ่อแม่พี่น้องทั้งหลาย”
“ฝ่าบาททรงส่งกองทัพมา สังหารคนไป 25,000 คน”
“เสียงปืนในเมืองลั่วหยาง เชื่อว่าทุกคนคงได้ยิน”
“อ๋องฝูและพรรคพวก ก่อกรรมทำชั่ว ข่มเหงรังแกชาวบ้าน”
“ฝ่าบาททรงปรีชาสามารถ กำจัดคนชั่ว!”
“พ่อแม่พี่น้องทั้งหลาย ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป จะไม่มีผู้ใดถูกรังแกอีก”
“นอกจากนี้”
“เงินและเสบียงที่ยึดมาจากวังอ๋องฝู จะนำไปช่วยเหลือผู้ประสบภัย”
“ผู้ประสบภัยทุกคน จะได้รับความช่วยเหลือ”
“มีกองทัพที่ฝ่าบาทส่งมา ทุกคนไม่ต้องหวาดกลัวอีกต่อไป”
“หากมีผู้ใดรังแกพวกท่าน”
“สามารถแจ้งที่ว่าการ องครักษ์เสื้อแพร หรือหน่วยตงฉ่างได้”
“พวกเขาจะให้ความเป็นธรรมแก่ทุกคน”
ประกาศซ้ำแล้วซ้ำเล่า กระจายไปทั่วเมืองลั่วหยาง
ชาวเมืองต่างพากันฮือฮา
“อื้อหือ”
“คนที่ฝ่าบาทส่งมา สังหารคนไป 25,000 คน!”
“นั่นหมายความว่า อ๋องฝู พ่อค้า และขุนนาง ถูกฆ่าหมดแล้ว!”
“นี่มันฆ่าล้างตระกูลชัดๆ!”
“ดูสิ”
“คนของที่ว่าการกำลังขนส่งเสบียง เตรียมเปิดยุ้งฉางแจกจ่ายแล้ว”
“รอดแล้ว พวกเรารอดตายแล้ว”
“ผู้ประสบภัยทุกคนรอดแล้ว!”
“ฝ่าบาททรงกำจัดคนชั่ว แม้แต่อ๋องฝูก็ยังไม่เว้น”
“ฝ่าบาททรงพระเจริญ ฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นๆ ปี”
ชาวเมืองต่างสำนึกในบุญคุณ
กองทัพที่ฝ่าบาทส่งมา สังหารอ๋องฝูและพรรคพวก
ยิงอ๋องฝูและพรรคพวกทั้งหมด
อ๋องฝูที่เคยเป็นใหญ่ กดขี่ข่มเหงเมืองลั่วหยาง
ตอนนี้
ทุกอย่างจบสิ้นแล้ว
ไม่มีการรังแกจากอ๋องฝูและพรรคพวกอีกต่อไป
และราชสำนักยังส่งคนมาช่วยเหลือผู้ประสบภัย ชีวิตที่ดีกำลังจะมาถึง
เสียงเชียร์ของชาวเมืองดังขึ้น
เสบียงจำนวนมากถูกส่งไปนอกเมือง เริ่มแจกจ่ายให้ผู้ประสบภัย
เมื่อเห็นคนของที่ว่าการมาแจกจ่ายเสบียง ได้กลิ่นหอมของข้าว
ผู้ประสบภัยที่สิ้นหวัง ต่างก็มีประกายในดวงตา
“ข้าว ข้าว!”
“คนของราชสำนักมาแจกข้าวแล้ว คนของราชสำนักมาช่วยเหลือผู้ประสบภัยแล้ว”
“ดีจริงๆ ดีจริงๆ”
“พวกเราไม่ต้องอดตายแล้ว ไม่ต้องอดตายแล้ว”
ผู้ประสบภัยต่างส่งเสียงเชียร์
มองดูข้าวต้มในหม้อ น้ำตาไหลด้วยความตื้นตัน
พวกเขาเกือบจะอดตายแล้ว
ในเวลานี้ เห็นคนของราชสำนักมาช่วยเหลือ
เหมือนแสงสว่างในความมืดมิด ทำให้ผู้คนมีความหวังอีกครั้ง
ชาวบ้านที่ผอมแห้งแรงน้อย ภายใต้การจัดการของทหารและองครักษ์เสื้อแพร
ต่างเข้าแถวรับข้าวต้มอย่างเป็นระเบียบ
ด้านหน้าของผู้ประสบภัย
สือกั๋วฝ่านำเหล่าขุนนาง ประกาศข่าว
“พ่อแม่พี่น้องทั้งหลาย”
“ฝ่าบาททรงส่งกองทัพมาแล้ว”
“อ๋องฝูที่ตระหนี่ถี่เหนียว รวมถึงพ่อค้าและขุนนางฉ้อราษฎร์บังหลวงที่ข่มเหงรังแกชาวบ้าน”
“ล้วนถูกกองทัพที่ฝ่าบาทส่งมาสังหาร”
“ต่อไปจะไม่มีผู้ใดมารังแกพวกท่านอีก”
“ตอนนี้ราชสำนักมีเสบียงจำนวนมาก จะไม่ปล่อยให้พวกท่านอดตาย”
“แต่”
“ข้าวต้มที่ราชสำนักแจกจ่าย ไม่ใช่การให้เปล่า”
“วันนี้พวกท่านสามารถกินเปล่าได้ กินให้อิ่มก็ได้”
“แต่ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป ผู้ใดมีแรงก็ต้องทำงานให้ราชสำนัก”
“สร้างกำแพงเมือง สร้างถนน ฯลฯ ทุกคนต้องลงมือทำ”
“แน่นอน”
“ให้พวกท่านทำงานให้ราชสำนัก ราชสำนักก็จะจ่ายค่าจ้าง”
“จะให้จ่ายเป็นเงินหรือเสบียงก็ได้”
“ผู้ใดทำงาน ก็จะได้รับค่าจ้างอย่างแน่นอน ไม่เอาเปรียบ!”
“ส่วนผู้สูงอายุและเด็กที่ไม่มีแรงทำงาน ราชสำนักก็จะแจกจ่ายข้าวต้มให้”
“มีคนของฝ่าบาทส่งมา มีเสบียงจำนวนมาก”
“พวกท่านไม่ต้องอดอยากเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป”
นโยบายการจ้างงานผู้ประสบภัย ถูกประกาศออกไปอย่างรวดเร็ว
ผู้ประสบภัยที่กำลังรับข้าวต้ม ต่างก็มีประกายในดวงตา
หลายคนตื่นเต้นดีใจ จนน้ำตาไหล
“นายท่าน!”
“ขอเพียงทำงานให้ราชสำนัก ก็จะได้รับค่าจ้างและเสบียงจริงๆ หรือ”
“พวกข้าไม่รู้หนังสือ นายท่านอย่าหลอกลวงพวกข้า”
ก่อนหน้านี้ พวกเขาถูกขุนนางฉ้อราษฎร์บังหลวงกดขี่ข่มเหงอย่างหนัก
ตอนนี้มีเรื่องดีอยู่ตรงหน้า ผู้ประสบภัยหลายคนยังคงระแวงสงสัย
สือกั๋วฝ่ายิ้มให้ผู้ประสบภัย แล้วชี้ไปที่กองทัพและองครักษ์เสื้อแพรที่อยู่ไม่ไกล
“เห็นทหารและองครักษ์เสื้อแพรข้างหน้านั่นไหม”
“พวกเขาถูกฝ่าบาทส่งมา เพื่อดูแลงานช่วยเหลือผู้ประสบภัย”
“หากผู้ใดทำงานแล้วไม่ได้รับค่าจ้างและเสบียง”
“หรือไม่ได้รับข้าวต้ม”
“ให้รายงานทหารและองครักษ์เสื้อแพรได้เลย”
“พวกเขาทำตามคำสั่งของฝ่าบาทเท่านั้น!”
“นโยบายการช่วยเหลือผู้ประสบภัยทั้งหมด เป็นคำสั่งโดยตรงจากฝ่าบาท”
“หากพวกเราขัดคำสั่งฝ่าบาท จะต้องถูกประหารชีวิต”
“หากมีผู้ใดอดตาย ข้าในฐานะผู้ตรวจการมณฑล จะต้องถูกประหารชีวิต”
คำพูดของสือกั๋วฝ่า ดังไปถึงหูของผู้ประสบภัยทุกคน
ในขณะเดียวกัน
องครักษ์เสื้อแพรก็ให้คำมั่นสัญญากับชาวบ้านอย่างจริงจัง
“ใช่”
“พ่อแม่พี่น้องทั้งหลาย โปรดวางใจ!”
“หากมีผู้ใดโกงค่าจ้างและเสบียงของพวกท่าน สามารถมาแจ้งองครักษ์เสื้อแพรได้”
“และพวกมันจะถูกยิงเป้าทั้งหมด ไม่มีการไว้ชีวิต!”
องครักษ์เสื้อแพรที่กำลังพูด ยกปืนคาบศิลาบรรจุท้ายขึ้น
เห็นองครักษ์เสื้อแพรมีสีหน้าจริงจัง ให้คำมั่นสัญญาอย่างหนักแน่น
ประกอบกับคำพูดของสือกั๋วฝ่าและพรรคพวก และข่าวการตายของอ๋องฝู ขุนนางฉ้อราษฎร์บังหลวง และพ่อค้า
ผู้ประสบภัยจึงไม่สงสัยอีกต่อไป
ทุกคนมองหน้ากัน แล้วพูดด้วยความตื้นตัน
“นายท่าน”
“พวกข้าจะทำงาน!”
“ขอเพียงได้ค่าจ้างและเสบียง ให้ทำอะไรก็ยอม”
“ผู้สูงอายุและเด็กที่ไม่มีแรงทำงาน ยังคงได้รับข้าวต้ม!”
“ฮือๆ”
“ฝ่าบาทและราชสำนักไม่ลืมพวกเรา ไม่เสียแรงที่พวกเรารอมานาน”
“ขอบพระทัยฝ่าบาท ขอบคุณราชสำนัก”
“ฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นๆ ปี”
ผู้ประสบภัยที่กำลังถือชามข้าวต้ม น้ำตาไหลด้วยความตื้นตัน
ทุกคนกินข้าวต้มที่ได้รับ รู้สึกมีเรี่ยวมีแรง
“นายท่าน”
“วันนี้พวกข้าทำงานได้ไหม พวกข้าอยากได้ค่าจ้างและเสบียงเร็วๆ”
“ใช่แล้ว นายท่าน”
“โปรดสั่งการมาได้เลย ตอนนี้พวกข้ามีแรงแล้ว”
“ทำงานได้สบายมาก!”
“นายท่าน ให้พวกข้าทำงานเถอะ”
ด้วยสิ่งล่อใจคือค่าจ้างและเสบียง
ผู้ประสบภัยอดใจรอไม่ไหว
ทุกคนต่างอยากทำงาน
เมื่อเห็นคำขอของผู้ประสบภัย สือกั๋วฝ่ารู้ว่าผู้ประสบภัยต้องการเสบียงมากแค่ไหน
อย่างไรก็ตาม
เขามองดูผู้ประสบภัย แล้วส่ายหน้า พูดอย่างหนักแน่น
“พ่อแม่พี่น้องทั้งหลาย”
“ข้าเข้าใจความรู้สึกของทุกคน”
“และเข้าใจว่าทุกคนอยากได้เงินและเสบียง”
“แต่พวกท่านอดอยากมานาน กินให้อิ่มท้องก่อน”
“พักผ่อนให้เต็มที่ พรุ่งนี้ค่อยทำงาน”
“ข้าวต้มวันนี้ให้เปล่า อยากกินเท่าไหร่ก็ได้”
“ขอเพียงอย่าทิ้งขว้าง ราชสำนักมีให้ไม่อั้น”
คำพูดที่ใจกว้างของสือกั๋วฝ่า ทำให้ผู้ประสบภัยรู้สึกซาบซึ้งมากขึ้น
ทุกคนถือชามข้าวต้ม กินอย่างเอร็ดอร่อย
หลายคนกินแล้วกินอีก สำนึกในบุญคุณของจูโหยวเจี้ยน
สำหรับพวกเขาแล้ว ความต้องการนั้นเรียบง่ายมาก
ขอเพียงมีข้าวกิน มีชีวิตอยู่
ขอเพียงมีชีวิตรอด พวกเขาก็พอใจแล้ว
ผู้ประสบภัยกินข้าวต้มชามแล้วชามเล่า
สถานที่แจกจ่ายเสบียง เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะที่หายไปนาน
ปัญหาผู้ประสบภัย ได้รับการแก้ไข
มีเงินมีเสบียง ตอนนี้ต้าหมิงร่ำรวยมหาศาล
การรับมือกับผู้ประสบภัย ไม่ใช่เรื่องยาก
ผู้ประสบภัยนับสิบล้านคน ภายใต้การจัดการต่างๆ
ความจงรักภักดีต่อต้าหมิง ก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
