บทที่ 28 กลยุทธ์หลอกล่อ

บทที่ 28 กลยุทธ์หลอกล่อ

“เรื่องยุ่งยากแล้ว ข้างหน้ามีสามคนที่เป็นคนของพันธมิตรแดง ส่วนอีกห้าคนน่าจะเป็นคนของพันธมิตรเทา ดูจากการกระทำ พวกนั้นน่าจะเป็นทหารฝีมือดี”

เสิ่นชิวพูดเสียงเบา

“พวกนั้นมีปืน และกำลังคืบคลานเข้ามาใกล้เรา เราจะทำยังไงต่อ?”

ถังเข่อซินถามกลับเสียงแผ่ว

“อย่าทำอะไรทั้งนั้น แค่จับตาดูพวกนั้นไว้”

เสิ่นชิวตอบอย่างมั่นคง

ไม่นานนัก กลุ่มคนเหล่านั้นเคลื่อนตัวไปยังตึกสูงที่อยู่ตรงข้ามกับอาคารที่พวกเขาหลบอยู่ ก่อนจะหลบซ่อนตัวอย่างระมัดระวัง

ถังเข่อซินที่เห็นภาพนั้นเอ่ยขึ้น “ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมีความคิดแบบเดียวกับเรา”

“อืม” เสิ่นชิวพยักหน้า ดวงตาเต็มไปด้วยความคิด

เวลาผ่านไป ท้องฟ้าเริ่มมืดลงเรื่อยๆ ขณะที่เสิ่นชิวคอยจับตาดูพวกที่หลบอยู่ตรงข้าม เขาก็ใช้สายตามองรอบๆ เพื่อหาสัญญาณที่จะช่วยพากลับไปยังที่ที่พวกเขามา

จู่ๆ ที่ปลายถนนด้านขวาก็มีหุ่นยนต์ทำลายล้างสามตัวปรากฏขึ้น หัวที่มีลักษณะเหมือนกล้องสอดส่องไปรอบๆ อาคาร

มันค้นหาอาคารที่ดูสภาพดีและเดินเข้าไปสำรวจทีละแห่ง

“มีหุ่นยนต์ทำลายล้างมาแล้ว”

ถังเข่อซินเตือนด้วยน้ำเสียงสงบ

“ไม่ต้องกังวล อาคารที่เราซ่อนอยู่นี้เป็นอาคารพังที่บันไดถูกปิดทาง มันไม่สามารถขึ้นมาหาเราได้ และระบบอินฟราเรดของพวกมันไม่น่าจะซับซ้อนพอที่จะตรวจจับทะลุกำแพงได้ ตราบใดที่เราไม่โผล่หัวออกไปก็ไม่มีปัญหา คนที่ควรกังวลน่ะคือพวกนั้น เราแค่รอดูแล้วปรับตัวไปตามสถานการณ์”

เสิ่นชิวพูดด้วยน้ำเสียงมั่นคง

ขณะเดียวกัน ในตึกตรงข้าม ชายร่างใหญ่คนหนึ่งที่ดูเคร่งเครียดหันไปพูดกับหัวหน้าของเขา

“พี่ลาฮั่น หุ่นยนต์ทำลายล้างพวกนี้จะทำให้พวกเราโดนจับแน่ๆ ถ้าเรายังอยู่ที่นี่”

“กลัวอะไร หุ่นยนต์พวกนี้แค่หัวสมองทื่อๆ ฉันมีวิธีรับมือ” ลาฮั่นตอบด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ

คำพูดของเขาทำให้ชายอีกสี่คนที่อยู่ด้วยกันเริ่มผ่อนคลาย

จากนั้น ลาฮั่นหันไปมองชายสวมแว่นที่ถูกจับตัวมาด้วย เขายกปืนขึ้นเล็งไปที่หัวของชายคนนั้น

ชายสวมแว่นถึงกับขาอ่อน ทรุดลงกับพื้น ร้องขอชีวิตด้วยความกลัว

“อย่าฆ่าฉัน ได้โปรดอย่าฆ่าฉัน!”

ลาฮั่นยิ้มอย่างเหี้ยมเกรียมก่อนจะพูดขึ้น “อยากมีชีวิตอยู่ไหม?”

“อยาก!” ชายสวมแว่นตอบทันที

“ดี งั้นฉันจะให้โอกาสแก ตอนนี้ออกไปแล้ววิ่งไปที่ตรอกฝั่งตรงข้าม วิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะแกทำได้”

“พี่ครับ ขอชีวิตเถอะ ข้างนอกมีหุ่นยนต์อยู่นะครับ!” ชายคนนั้นอ้อนวอน

“คิดดีๆ ว่าจะออกไปเสี่ยงดู หรือจะให้ฉันส่งแกไปเลยเดี๋ยวนี้?”

ลาฮั่นขู่ด้วยรอยยิ้มอำมหิต

ชายสวมแว่นตัวสั่นสะท้านก่อนจะยอมจำนน “ผมจะวิ่ง!”

“ดีมาก อย่าคิดเล่นตุกติก ฉันจะคอยจับตาดูอยู่”

ลาฮั่นพูดพร้อมกับตบหน้าเขาเบาๆ อย่างข่มขู่

ในที่สุด เมื่อหุ่นยนต์ทำลายล้างเข้ามาใกล้ ชายสวมแว่นก็วิ่งสุดชีวิตมุ่งหน้าไปยังตรอกฝั่งตรงข้าม การเคลื่อนไหวของเขาดึงดูดความสนใจของหุ่นยนต์ทำลายล้างทันที มันพุ่งตามเขาไป

ถังเข่อซินที่เฝ้ามองจากอาคารที่พวกเขาซ่อนตัวอยู่ พูดขึ้นเบาๆ “พวกนั้นใช้คนที่ถูกจับมาเป็นเหยื่อล่อ ดึงหุ่นยนต์ออกไป”

เสิ่นชิวไม่ได้ตอบ แต่ยังคงสังเกตทุกอย่างอย่างเยือกเย็น

จู่ๆ สีหน้าของเสิ่นชิวเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขายกมือขึ้นกุมศีรษะ สะบัดเบาๆ แล้วหลับตาลง ก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง

“เป็นอะไรไป?” ถังเข่อซินถามด้วยความสงสัย...

“ลองมองไปทางซ้าย ข้างหน้า ประมาณสามร้อยเมตร ดูเหมือนจะมีพื้นที่ซ้อนทับใช่ไหม?”

เสิ่นชิวเอ่ยขึ้นทันทีหลังจากสังเกตเห็นบางอย่าง

ถังเข่อซินมองตามที่เขาชี้แนะ ดวงตาเธอเปล่งประกายด้วยความแปลกใจ “ใช่แล้ว มีพื้นที่ซ้อนทับเกิดขึ้น เราควรลองเข้าไปจากด้านหลังไหม?”

เธอถามด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความหวัง

“เดี๋ยวก่อน มีศัตรูมา” เสิ่นชิวพูดเสียงต่ำ

ถังเข่อซินรีบหันไปมองตามคำเตือน เธอเห็นหุ่นยนต์ทำลายล้างสามตัวปรากฏตัวไม่ไกลจากพวกเขา

“แย่แล้ว”

“อย่าร้อนรน” เสิ่นชิวตอบกลับด้วยท่าทีสงบ

เขาจับจ้องไปยังตึกตรงข้าม พบว่ากลุ่มคนที่หลบซ่อนอยู่ดูเหมือนจะสังเกตเห็นพื้นที่ซ้อนทับเช่นกัน และไม่ช้าก็พากันลงมาชั้นล่าง

ไม่นานนัก ชายหนึ่งหญิงหนึ่งในกลุ่มถูกบังคับให้วิ่งออกไป พวกเขาพยายามหลบหนีสุดชีวิต แต่หุ่นยนต์ทำลายล้างที่อยู่ใกล้ก็ไล่ล่าทันที

เมื่อสถานการณ์ดูเหมือนศัตรูทั้งหมดจะถูกล่อออกไปแล้ว เสิ่นชิวเตรียมขยับตัว ทันใดนั้น พื้นที่ทั้งลานกว้างและอาคารโดยรอบก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

ก้อง! ก้อง! ก้อง!

สิ่งที่ปรากฏขึ้นทางซ้ายของลานคือเครื่องจักรสงครามขนาดใหญ่ สูงกว่า 4 เมตร ร่างกายหุ้มด้วยเกราะโลหะหนาแน่น ฐานเป็นขาแมงมุมกลสี่ขา บนตัวมันมีปืนกลขนาด 9 มม. สองกระบอก เครื่องยิงจรวด 16 ท่อ ปืนใหญ่ 125 มม. และระบบล็อกเป้าหมายต่างๆ

ตัวอักษรบนหน้าอกของมันเขียนว่า LZ-01 เครื่องป้องกันสงคราม · แมงมุมหมาป่า

“จะทำยังไงดี? ถ้าอยู่ที่นี่ พวกมันอาจจะเจอเราได้ง่ายๆ” ถังเข่อซินถามด้วยน้ำเสียงสงบ

เสิ่นชิวคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบหนังสติ๊กและลูกแก้วออกมาจากกระเป๋า เขากล่าวเสียงต่ำ “ง่ายมาก ก็แค่ให้คนอื่นรับเคราะห์แทนเรา”

“ตกลง!” ถังเข่อซินตอบทันที ดวงตาของเธอเป็นประกาย

เสิ่นชิวดึงหนังสติ๊ก ยิงลูกแก้วออกไปอย่างแม่นยำ กระสุนกระแทกเข้ากับกระจกของตึกตรงข้าม

เพล้ง!

กระจกแตกเป็นเสี่ยงๆ เสียงดังสะท้อนทั่วบริเวณ

ลาฮั่นและกลุ่มคนที่ซ่อนอยู่ในตึกถึงกับตะลึง ขณะที่แมงมุมหมาป่าหันตัวทันที ปืนใหญ่ของมันเล็งตรงไปยังตึกที่กลุ่มนั้นซ่อนตัว

ปัง!

กระสุนระเบิดถูกยิงออกไป ตึกทั้งหลังพังทลายลงในชั่วพริบตา

“เราไปกันเถอะ! อ้อมจากด้านหลัง” เสิ่นชิวรีบพาถังเข่อซินกระโดดลงจากหน้าต่างด้านหลังตึก ทั้งคู่พุ่งตรงไปยังพื้นที่ซ้อนทับ

เสียงการระดมยิงและแรงสั่นสะเทือนตามมาไม่หยุด เสิ่นชิวมั่นใจว่ากลุ่มคนในตึกไม่น่าจะรอดจากการโจมตีครั้งนี้

“เหลืออีก 250 เมตร”

“200 เมตร!”

“ใกล้จะถึงแล้ว!” ถังเข่อซินรายงานระยะทางด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

แต่ก่อนที่พวกเขาจะเข้าใกล้พื้นที่ซ้อนทับได้ ทันใดนั้น อาคารหนึ่งถล่มลงมาพร้อมเสียงดังสนั่น แมงมุมหมาป่าตัวใหม่ปรากฏขึ้นพร้อมกับหุ่นยนต์ทำลายล้างจำนวนมาก มันขวางทางพวกเขาอย่างสมบูรณ์

“ไม่ดีแล้ว! กลับไปทางเดิม!” เสิ่นชิวร้องเตือน

ทั้งคู่หันกลับและวิ่งอย่างสุดกำลัง

ปัง!

กระสุนปืนใหญ่พุ่งผ่าน เสิ่นชิวและถังเข่อซินเพียงแค่พ้นจากแรงระเบิด อาคารด้านข้างพังลงเกือบทั้งหมด

พวกเขารีบวิ่งไปยังถนนอีกด้านเพื่อหลบการมองเห็นของศัตรู เสียงกระสุนพุ่งทะลุผ่านใกล้ตัวพวกเขา ทิ้งประกายไฟและแรงกระแทกไว้เบื้องหลัง

เสียงฝีเท้าของแมงมุมหมาป่าดังก้องใกล้เข้ามา มันไล่ล่าพวกเขาอย่างไม่มีหยุด

เปรี๊ยะ!

จรวดสามลูกถูกยิงออกจากเครื่องยิงจรวดบนตัวมัน มุ่งหน้าตรงมายังเสิ่นชิวและถังเข่อซิน

จบกันแล้ว

นี่คือความคิดแรกของทั้งคู่เมื่อจรวดกำลังจะถึงตัว...

..........