บทที่ 26 ย้อนกลับไปใช้แผนเดิม
บทที่ 26 ย้อนกลับไปใช้แผนเดิม
“หาอาหาร เราไม่รู้ว่าจะต้องติดอยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหน เอาชีวิตรอดไว้ก่อน”
เสิ่นชิวตอบเสียงต่ำขณะเดินด้วยความระมัดระวัง มองรอบๆ เพื่อหลีกเลี่ยงอันตราย
“อืม” ถังเข่อซินพยักหน้าเบาๆ
สองชั่วโมงต่อมา ทั้งสองหลบอยู่หลังมุมอาคาร มองไปยังร้านสะดวกซื้อที่อยู่ไม่ไกล
ไม่มีใครเคลื่อนไหว
ตึง! ตึง!
เสียงฝีเท้าของเครื่องจักรทำลายล้างสองตัวที่ลาดตระเวนผ่านไปดังสะท้อน
เสิ่นชิวรอจนเครื่องจักรเดินห่างออกไป ก่อนจะส่งสัญญาณมือให้ถังเข่อซิน เขาทั้งสองกลั้นลมหายใจและเคลื่อนไหวอย่างเงียบเชียบ มุ่งหน้าไปยังร้านสะดวกซื้อผ่านประตูหน้าที่เปิดโล่ง
แม้เครื่องจักรลาดตระเวนจะหายไปแล้ว แต่พวกเขาก็ไม่ประมาท หากเครื่องจักรตัวอื่นโผล่มาโดยไม่ทันตั้งตัว สถานการณ์อาจเลวร้าย
โชคดีที่ไม่มีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น เสิ่นชิวและถังเข่อซินจึงเข้าไปในร้านได้สำเร็จ
ร้านสะดวกซื้อแห่งนี้พังยับเยินไปกว่าครึ่ง ชั้นวางสินค้าล้มระเนระนาด พื้นเต็มไปด้วยของกระจัดกระจาย
พวกเขาหลบอยู่หลังชั้นวางที่ยังตั้งตรง ตรวจสอบสถานการณ์รอบตัวและกล้องวงจรปิดอย่างระมัดระวัง
เมื่อมั่นใจว่าไม่มีอันตราย เสิ่นชิวและถังเข่อซินจึงเริ่มสำรวจร้าน
“น้ำ!” ถังเข่อซินชี้ไปยังขวดน้ำแร่ที่กลิ้งอยู่บนพื้น
“มองระวังข้างนอกด้วย” เสิ่นชิวกำชับ ก่อนจะพุ่งตัวไปเก็บน้ำขวดมาด้วยความรวดเร็ว
เขาหยิบกลับมาได้ห้าขวด ยื่นให้ถังเข่อซินสองขวด
เธอรับขวดน้ำมา พลิกดูรอบๆ แล้วกล่าว “ซีลยังดีอยู่ ดื่มได้ไม่น่ามีปัญหา”
เสิ่นชิวไม่เสียเวลาคิดมาก เขาทั้งหิว ทั้งเหนื่อย ทั้งกระหาย จึงเปิดขวดดื่มรวดเดียวจนหมด
โครกๆ~
น้ำช่วยเติมความสดชื่นให้เขา แม้ความหิวจะยังคงอยู่ แต่พลังงานที่ฟื้นคืนมาทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาก
ถังเข่อซินเปิดขวดน้ำบ้าง แต่ดื่มไปเพียงเล็กน้อย
จากนั้นสายตาของเสิ่นชิวก็เหลือบไปเห็นชั้นวางที่มีขนมบรรจุในถุงพลาสติกอยู่ เขาหยิบถุงหนึ่งมาเปิด
ภายในถุงมีแต่เศษอาหารเน่าเหม็น เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะหยิบถุงอื่นมาลองอีก
แต่ผลลัพธ์ก็เหมือนเดิม
“เน่าหมดแล้ว” ถังเข่อซินสังเกตสภาพอาหารก่อนพูดขึ้น “จากการเน่าเสียของของพวกนี้ เมืองนี้น่าจะล่มสลายมาหลายสิบปี อาหารส่วนใหญ่น่าจะเสียหมด แม้แต่กระป๋องอาหารก็ไม่น่าเหลือสภาพ ยกเว้นจะเป็นกระป๋องอาหารทางการทหาร”
เสิ่นชิวพยักหน้าเล็กน้อย “เข้าใจแล้ว”
“คุณจะลองหาอาหารของทหารดูไหม?” ถังเข่อซินถามพลางจ้องมองเขา
เสิ่นชิวเก็บขวดน้ำสองขวดสุดท้ายลงในกระเป๋า ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“อย่าหวังเลย การหาอาหารของทหารในเมืองนี้เหมือนฝันกลางวัน มันไม่มีทางง่าย ทุกความเชื่อมั่นที่ไม่สมเหตุสมผลนั้นโง่เขลาสิ้นดี และอย่าคิดว่าจะสามารถเอาชนะพวกเครื่องจักรได้ เพราะในสถานการณ์ที่มีอาวุธทรงพลังเหนือกว่า ทุกคนก็แค่สิ่งมีชีวิตที่เท่าเทียมกัน”
“แล้วเราจะทำยังไง?”
“ฉันอยากลองกลับไปยังบริเวณที่เราเคยปรากฏตัวครั้งแรก”
ถังเข่อซินขมวดคิ้ว “ที่นั่นอันตรายที่สุด ไม่แน่อาจมีศัตรูจำนวนมากซ่อนอยู่ การกลับไปอาจหมายถึงเดินเข้าไปติดกับดัก”
“ฉันรู้ แต่ถ้าในเมืองนี้ยังมีอาหารอยู่ ก็คงอยู่ในพื้นที่นั้น เพราะมีคนจำนวนมากถูกยิงตายที่นั่น คนพวกนั้นน่าจะพกของติดตัวมาบ้าง โอกาสเจออาหารจึงสูง และที่สำคัญที่สุด พื้นที่นั้นเป็นจุดที่เราปรากฏตัวครั้งแรก บางทีเราอาจหาทางกลับไปได้ หรืออย่างน้อยก็น่าจะเจอเบาะแสบางอย่าง”
เสิ่นชิวตอบเสียงหนักแน่น
“คุณวิเคราะห์ได้ดีมาก จะออกเดินทางตอนนี้เลยไหม?” ถังเข่อซินถามด้วยน้ำเสียงสงบ
“เราต้องหาทางออกจากที่นี่ก่อน ค่อยๆ เคลื่อนที่ไปทีละนิด รอให้ฟ้ามืดสนิทแล้วค่อยเสี่ยงอีกครั้ง”
เสิ่นชิวลุกขึ้นยืน สอดส่องหัวออกไปมองข้างนอกอย่างระมัดระวัง
หลังจากรอประมาณสิบกว่านาที เครื่องจักรทำลายล้างสองตัวที่ลาดตระเวนก็เดินผ่านไปอีกครั้ง
เสิ่นชิวจับจังหวะเวลา ก่อนจะส่งสัญญาณให้ถังเข่อซิน ทั้งสองค่อยๆ เคลื่อนออกจากร้านสะดวกซื้อ
แต่ยังไม่ทันวิ่งออกไปได้ไกล จู่ๆ มีโดรนลาดตระเวนขนาดเล็กบินมาจากทางซ้ายและหยุดอยู่ตรงหน้า กล้องจับภาพทั้งคู่ทันที
ถังเข่อซินได้ยินเสียงฮัมเบาๆ เธอเงยหน้ามองไปรอบๆ และทันทีที่เห็นโดรน เธอก็ร้องขึ้น
“โดรน! เราถูกเจอตัวแล้ว!”
“วิ่ง!”
เสิ่นชิวรู้สึกเย็นวาบไปทั้งร่าง เขารีบพาถังเข่อซินเลี้ยวเข้าไปในเขตที่พักอาศัย หวังใช้เส้นทางซับซ้อนของซากปรักหักพังเพื่อหลบหนี
แต่โดรนตัวนั้นเหมือนจะไม่ยอมปล่อยพวกเขา มันตามติดมาเหมือนเงา
“เราไม่มีทางสลัดมันพ้น และศัตรูรอบๆ คงกำลังมุ่งมาที่นี่” ถังเข่อซินกล่าว
เสิ่นชิวกัดฟันแน่น เขาหันมองปืนในมือ ความหวังริบหรี่เมื่อรู้ว่าในแม็กกาซีนเหลือเพียงกระสุนนัดสุดท้าย
แต่สายตาของเขาเปล่งแววเด็ดเดี่ยว เขาเร่งวิ่งเข้าไปในบ้านหลังหนึ่ง ออกทางประตูหลัง และชิดกำแพงข้างหลังไว้ ก่อนเงยหน้ามองขึ้น
เสียงฮัมเบาดังขึ้นตามคาด โดรนบินตามมา
ในวินาทีที่มันปรากฏ เสิ่นชิวเหนี่ยวไกทันที
ปัง!
กระสุนนัดสุดท้ายพุ่งเข้าเป้า โดรนร่วงลงมาทันที
“สุดยอด! รีบหนีกันเถอะ” ถังเข่อซินกล่าวพร้อมรอยยิ้ม
“เดี๋ยวก่อน” เสิ่นชิวส่ายหัว “ถ้าฉันเดาไม่ผิด ศัตรูกำลังมุ่งมาที่นี่ เราต้องย้อนกลับไปหาที่ซ่อนก่อนที่พวกมันจะมาถึง รอให้พวกมันผ่านไปแล้วค่อยออกเดินทางอีกครั้ง”
“ได้ ฉันตามคุณ” ถังเข่อซินตอบอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง
เสิ่นชิววิ่งนำไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว ก่อนจะโยนปืนลงในตำแหน่งที่โดดเด่นที่สุด จากนั้นพาถังเข่อซินย้อนกลับไปยังอาคารที่ไม่สะดุดตาหลังหนึ่ง
ไม่นานนัก เครื่องจักรทำลายล้างจำนวนมากก็หลั่งไหลเข้ามาจากทุกทิศทาง มันมองซ้ายมองขวาก่อนจะพุ่งไปยังทิศทางที่เสิ่นชิวและถังเข่อซินเคยวิ่งหนีไป
ในบ้าน เสิ่นชิวและถังเข่อซินหลบอยู่หลังตู้ ฟังเสียงการเคลื่อนไหวของศัตรูจากภายนอก
เมื่อทุกอย่างเงียบลง ทั้งคู่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“ปลอดภัยชั่วคราวแล้ว” เสิ่นชิวพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า
“เราควรออกไปตอนนี้เลยไหม?” ถังเข่อซินถาม
“รออีกสักพักจนฟ้ามืดก่อน ฉันมีลางสังหรณ์แย่ๆ” เสิ่นชิวตอบด้วยสีหน้าจริงจัง
“ลางสังหรณ์อะไร?”
“ศัตรูที่เราเจออยู่ตอนนี้ อาจเป็นเพียงระดับต่ำสุด ถ้าเรายังเคลื่อนไหวในพื้นที่ของพวกมันซ้ำๆ ไม่แน่ว่าอาจดึงดูดศัตรูที่มีระดับสูงกว่าเข้ามา” เสิ่นชิวตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น…
..........
