บทที่ 20 ทางเลือกแห่งอนาคต

บทที่ 20 ทางเลือกแห่งอนาคต

หลังจากส่งโจวไป๋ถึงห้องพัก ชายเครารุงรังยืนอยู่หน้าประตูและพูดกับเขา

“คุณได้ตื่นพลังวิญญาณแล้ว ต่อจากนี้คุณมีทางเลือกมากมาย คุณสามารถเข้าร่วมกองทัพ เพื่อต่อสู้กับเหล่าปีศาจ หรือจะเข้าร่วมสำนักเล็กๆ ที่มีค่าตอบแทนสูง และยังมีความรู้เกี่ยวกับการฝึกฝนให้เรียนรู้ หรือรอให้สวรรค์จัดสรรงานให้คุณก็ได้”

เขาหยุดครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ

“แต่ถ้าคุณถามผม ผมแนะนำให้คุณไปเรียนที่โรงเรียนเต๋า การเรียนที่นั่นจะเปิดโอกาสให้คุณได้รับการฝึกฝนลึกซึ้งยิ่งขึ้น ทรัพยากรสำหรับการฝึกที่คุณจะได้รับจากที่นั่นไม่มีที่ไหนเทียบได้ ลองไปสอบเข้าโรงเรียนเต๋าดู บางทีคุณอาจโชคดี”

โจวไป๋พยักหน้า

“ผมจะคิดเรื่องนี้อย่างจริงจัง ขอบคุณนะ แล้วผมควรเรียกคุณว่าอะไรดี?”

ชายเครารุงรังยิ้มแหยๆ

“จางอ้ายเต้า… แต่ผมไม่ค่อยชอบชื่อนี้หรอก ผมไม่ชอบสวรรค์ คุณเรียกผมว่า ‘ลาวจาง’ ก็พอ พรุ่งนี้จะมีเจ้าหน้าที่มาพูดคุยกับคุณเพื่อกำหนดทางเดินต่อไปของคุณ ไม่ต้องรีบร้อน ค่อยๆ คิด”

หลังจากจางอ้ายเต้าออกไป โจวไป๋ทิ้งตัวลงบนเตียง สายตาจ้องมองที่ค่าความขี้เกียจที่ยังไม่เพิ่มขึ้น เพราะยังไม่ถึงเที่ยงคืน

เขาพึมพำในใจ

“คริสตินา ทำไมเธอเงียบไปเลย?”

คริสตินาตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังที่ไม่ค่อยได้ยินบ่อยนัก

“ฉันกำลังจัดระเบียบความทรงจำ ตั้งแต่มาที่นี่ ความทรงจำเกี่ยวกับมนุษย์ของฉันเริ่มกลับมา… นี่ฉันรู้เรื่องพวกเขาเยอะมากเลยนะ บางทีฉันอาจเคยเป็นผู้นำของเผ่ามนุษย์มาก่อนก็ได้”

เธอพูดต่อ

“เออ โจวไป๋ พรุ่งนี้นายต้องเลือกไปเรียนที่โรงเรียนเต๋านะ”

โจวไป๋เลิกคิ้วสงสัย

“ทำไมล่ะ?”

คริสตินาอธิบาย

“ถ้าเข้ากองทัพหรือสำนัก นายจะขี้เกียจได้ยังไง? ไม่กลัวโดนฆ่าตายหรือไง? แต่โรงเรียนคือที่ที่เหมาะกับนายที่สุด ด้วยนิสัยขี้เกียจของนาย ถ้าเข้าโรงเรียน นายต้องไปได้ไกลแน่ๆ”

โจวไป๋จ้องเธอ

“ทำไมฉันรู้สึกว่าเธอกำลังด่าฉัน”

คริสตินาหัวเราะแห้งๆ

“ไม่มี๊ๆ” แต่ในใจเธอคิดว่า

‘โรงเรียนเต๋าน่าจะไม่เข้มงวดมาก พวกเขาคงไม่จับผิดฉันได้หรอก ดูซิว่าฉันจะค่อยๆ ควบคุมหมอนี่ ฝึกเขา แล้วสุดท้ายฉกระบบช่วยเหลือมาจากเขาให้ได้ ในมือฉัน ระบบนี้ต้องเจ๋งกว่าหมอนี่ใช้แน่ๆ’

ในขณะเดียวกัน โจวไป๋คิดในใจ

‘ยัยแมวบ้า คิดแต่เรื่องไม่ดีล่ะสิ รอดูเถอะว่าฉันจะหลอกล่อให้เธอเปิดเผยทุกอย่าง แล้วใช้ประโยชน์จากเธอจนหมดเกลี้ยงได้ยังไง’

เช้าวันต่อมา หลังจากได้นอนเต็มอิ่ม โจวไป๋ตื่นขึ้นมาและรู้สึกว่าบาดแผลของตัวเองดีขึ้นมากจนแทบไม่มีผลต่อการเคลื่อนไหว

เขารีบเปิดดูระบบช่วยเหลือ และใช้ค่าความขี้เกียจ 100 คะแนนเพิ่มพลังวิญญาณอีก 10 หน่วย ทำให้พลังวิญญาณของเขาเพิ่มขึ้นเป็น 60 หน่วย

การเพิ่มพลังในครั้งนี้ทำให้เขารู้สึกเวียนหัวเพียงเล็กน้อย และภายในครึ่งนาทีก็กลับมาเป็นปกติ

“ดูเหมือนฉันจะแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ ลองเพิ่มอีกหน่อยดีกว่า”

ด้วยความตื่นเต้น โจวไป๋ใช้ค่าความขี้เกียจที่เหลือทั้งหมด พลังวิญญาณของเขาทะลุไปถึง 70 หน่วย ครั้งนี้อาการเวียนหัวเบาบางลงมาก หลังจากผ่านไปเพียงสิบวินาทีเขาก็รู้สึกเหมือนเดิม

ด้วยความคิดเพียงเสี้ยววินาที เก้าอี้ที่อยู่ไม่ไกลถูกยกขึ้นกลางอากาศ และในชั่วพริบตา เก้าอี้เหล็กก็ถูกบีบจนแหลกเป็นก้อนเหมือนเศษขยะแล้วโยนลงพื้น

“70 หน่วยพลังวิญญาณ ถ้าอยู่ในโลกเดิม ฉันคงเป็นคนที่ร่ำรวยและทรงพลังไปแล้ว”

หลังจากเพิ่มพลังเสร็จ เขาหันไปมองคริสตินาในจิตสำนึก เห็นเธอนอนคว่ำอยู่ในสภาพเท้าชี้ฟ้า ตัวบิดเป็นเกลียว และหลับสนิทอย่างสบายใจ

ปัง!

ด้วยเพียงความคิดเดียว โจวไป๋ปล่อยคริสตินาออกมาจากจิตสำนึก เธอตกลงมาบนพื้นอย่างแรงจนสะดุ้งโหยง

“นี่นายทำอะไร! ฉันกำลังหลับอยู่!”

“หลับอะไรนักหนา เธอไม่มีระบบช่วยเหลือนะ จะหลับทั้งวันทั้งคืนไปเพื่ออะไร?” โจวไป๋ดึงเธอขึ้นมาด้วยความรวดเร็ว สายตาจับจ้องไปที่อัญมณีที่ห้อยอยู่บนคอของแมวสีขาว และขมวดคิ้ว

ตั้งแต่วันที่เขาไม่แน่ใจว่าอัญมณีแสดงพลังย้อนเวลา หรือเพียงแค่ช่วยให้เขาคาดการณ์อนาคตได้ มันก็เปลี่ยนเป็นสีหม่น และจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ

โจวไป๋ถามขึ้น

“อัญมณีนี้มันกู้คืนไม่ได้แล้วหรือ?”

คริสตินาตอบด้วยน้ำเสียงลังเล

“มันน่าจะกู้คืนได้อยู่นะ ฉันคิดว่าถ้าฉันสามารถใช้ระบบช่วยเหลือของนายได้ ฉันอาจจะใช้ค่าความขี้เกียจเพื่อฟื้นฟูพลังของอัญมณีก็ได้!”

เมื่อได้ยินดังนั้น โจวไป๋ใช้พลังวิญญาณดึงตัวคริสตินาเข้ามา แล้วเริ่มลูบเธออย่างแรง

คริสตินาในใจเดือดพล่าน

“เจ้าบ้าเอ๊ย! รอให้ถึงวันของฉันก่อนเถอะ ฉันจะลูบนายจนตายเลย!”

หลังจากลองทุกวิถีทางแล้ว โจวไป๋ก็ต้องยอมแพ้เมื่อไม่มีวิธีใดสามารถฟื้นฟูอัญมณีได้ เขาจึงตัดสินใจ

“ในเมื่ออัญมณียังใช้งานไม่ได้ ตอนนี้ข้อได้เปรียบของฉันก็ยังคงเป็นระบบช่วยเหลือนี่แหละ ต้องหาวิธีอื่นเพิ่มค่าความขี้เกียจให้มากขึ้น”

ระหว่างที่คิด โจวไป๋ก็ออกไปหาอะไรกิน และกลับมารอเจ้าหน้าที่ที่จะมาหาเขาในวันนี้

ไม่นานนัก เจ้าหน้าที่ก็มาถึง ทุกอย่างเป็นไปอย่างรวดเร็วและตรงไปตรงมา ไม่มีการพูดจาเกริ่นนำหรือสร้างความสัมพันธ์ใดๆ พวกเขาถามถึงความต้องการของโจวไป๋ และแนะนำให้เขาสอบเข้าโรงเรียนเต๋าในอีกหนึ่งสัปดาห์ หากผ่านการสอบได้ เขาจะได้รับสิทธิ์เข้าศึกษา

จากการสนทนา โจวไป๋ได้เรียนรู้สถานการณ์โดยรวมในปัจจุบัน

ตอนนี้โลกกำลังต่อสู้กับปีศาจแห่งสวรรค์  พื้นที่ส่วนใหญ่ของโลกตกอยู่ในเงื้อมมือของพวกมัน ทวีปตะวันตกล่มสลายไปแล้ว ส่วนทวีปตะวันออกเหลือเพียงประมาณหนึ่งในสามของดินแดนเท่านั้น

พื้นที่ที่เขาอยู่ตอนนี้คือมุมตะวันออกเฉียงใต้ของดินแดนที่เหลือ

เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพในการจัดการกับปีศาจสวรรค์จึงได้รวมทุกประเทศและทุกสำนักเข้าด้วยกันเมื่อ 500 ปีก่อน ภายใต้การนำของสวรรค์ และเพื่อรับมือกับการบิดเบือนของสวรรค์ พวกเขาได้ก่อตั้งโรงเรียนเต๋าทั้งสี่แห่งขึ้นเมื่อ 100 ปีก่อน แต่ละแห่งตั้งอยู่ในทิศเหนือ ใต้ ตะวันออก และตะวันตก

ทรัพยากรสำหรับการฝึกฝนมีจำกัด การเข้าสู่โรงเรียนเต๋าจึงต้องผ่านการสอบคัดเลือก

โรงเรียนเต๋าที่ใกล้โจวไป๋ที่สุดคือโรงเรียนเต๋าตงฮว่า ตั้งอยู่ทางชายฝั่งด้านตะวันออกของดินแดนมนุษย์

“ในเมื่ออีกหนึ่งสัปดาห์จะมีการสอบเข้าโรงเรียนเต๋าตงฮว่า พรุ่งนี้ผมจะจัดการให้คุณขึ้นรถม้าเหาะไปยังเมืองตงฮว่า ที่เหลือก็ต้องขึ้นอยู่กับคุณแล้ว”

โจวไป๋พยักหน้า เขารู้ว่านั่นคือสิ่งที่พวกเขาทำได้มากที่สุดแล้ว จากนั้นเขาถาม

“ไม่ทราบว่าการสอบเข้าโรงเรียนเต๋า ต้องเตรียมตัวในเรื่องอะไรบ้าง? ผมอยากรู้ล่วงหน้าเพื่อเตรียมตัวให้พร้อม”

เจ้าหน้าที่คนนั้นยิ้มบางๆ

“ลองไปถามลาวจางดูสิ คนที่พาคุณมาถึงที่นี่เมื่อวานน่ะ เขาเคยสอบเข้าโรงเรียนเต๋า แต่โชคร้ายที่สอบไม่ผ่าน เขาน่าจะบอกคุณได้ว่าเนื้อหาการสอบมีอะไรบ้าง”

..........