บทที่ 16 การย้อนกลับ

บทที่ 16 การย้อนกลับ

ในวินาทีที่โจวไป๋กำลังเผชิญหน้ากับความตาย อัญมณีที่ห้อยอยู่บนคอของคริสตินาได้เปล่งแสงเจิดจรัสออกมา

ในชั่วพริบตา โจวไป๋รู้สึกได้ว่าทุกสิ่งรอบตัวหยุดนิ่งลง และเหมือนเวลากำลังไหลย้อนกลับ ร่างกายของเขาค่อยๆ ฟื้นฟูขึ้นใหม่ เลือดที่ไหลนองพื้นกลับเข้าสู่ร่างกายอีกครั้ง

แบนดู, อลิซ และไอชาที่ล้มลงก่อนหน้านี้ เลือดที่ไหลออกก็กลับคืน ร่างกายของพวกเขายืนขึ้นอย่างปาฏิหาริย์

แม้แต่ปีศาจแห่งสวรรค์ในรูปร่างงูยักษ์ก็ไหลย้อนกลับกลายเป็นกลุ่มควันดำ และถอยกลับเข้าไปในช่องระบายอากาศ

ทุกสิ่งทุกอย่าง—โลกทั้งใบ—กำลังย้อนเวลากลับไปอย่างรวดเร็ว จนถึงช่วงเวลาเมื่อห้านาทีก่อน

เมื่อโจวไป๋รู้สึกได้ว่าเวลากลับมาดำเนินไปตามปกติอีกครั้ง สิ่งแรกที่เขาเห็นคือแบนดูที่ดูไม่มีร่องรอยบาดเจ็บใดๆ และอลิซที่ยืนอยู่ด้านหลังเขาพูดขึ้นมา

"ไม่ถูกต้อง! ข้างนอกเป็นวันสิ้นโลก ถ้าเราออกไป เราจะตายแน่!"

"เรื่องโกหก! ทั้งหมดมันโกหก!" แบนดูพูดด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน "อาจารย์หลอกเรา! มนุษย์ภายนอกค้นพบวิธีเอาชนะวันสิ้นโลกไปนานแล้ว เขากักพวกเราไว้ที่นี่เพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวของเขา!"

ขณะที่ทั้งสองคนยังคงโต้เถียงกัน โจวไป๋ก็ได้สติกลับมา เขาตะโกนในใจ "เกิดอะไรขึ้นกันแน่! คริสตินา! สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้คืออะไร!"

คริสตินาก็ร้องออกมาด้วยความตกใจ "เวลาไหลย้อนกลับเหรอ? หรือว่าเรามองเห็นอนาคตกันแน่? ฉันบอกแล้วใช่ไหม! อัญมณีนี้สำคัญมาก!"

สายตาของโจวไป๋จับจ้องไปที่อัญมณีที่ห้อยอยู่บนคอของคริสตินา ขณะนี้อัญมณีรูปทรงเหลี่ยมดูหมองหม่นและเต็มไปด้วยรอยร้าว มันดูเหมือนหมดพลังงานไปแล้ว

คริสตินาแทบร้องไห้ "อัญมณีของฉัน! มันพังแล้ว!"

โจวไป๋พูดสั้นๆ ด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด "เราไม่มีเวลาแล้ว"

ความทรงจำของอนาคตที่เขาเพิ่งเห็นทำให้ใบหน้าโจวไป๋เปลี่ยนสี เขาใช้พลังแห่งวิญญาณจับตัวแบนดูยกขึ้นโดยไม่สนการต่อต้าน

"ทุกคน ตามฉันมา! เร็วเข้า!" เมื่อเห็นคนอื่นยังลังเล เขารีบพูดต่อ "อาจารย์วางแผนสร้างห้องลับไว้ที่นี่ รีบตามมา!"

ขณะที่เขาคิดหาทางรอดอย่างรวดเร็ว ความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัวเขา

'ถ้าอนาคตนั้นเป็นเรื่องจริง ประตูใหญ่ก็ไม่ได้พังหรือเปิดออก หมายความว่าสัตว์ประหลาดนั่นจะเข้ามาทางช่องระบายอากาศ... ทั้งฉันและแบนดูไม่มีทางเอาชนะมันได้... ให้ตายสิ'

โจวไป๋นำพาทุกคนมายังห้องทดลอง เขาเปิดประตูห้องลับอย่างชำนาญ

'ไม่มีทางเลือก ชั้นใต้ดินชั้นห้านี้เป็นกับดักสมบูรณ์แบบ ถ้าเราหนีออกไปทางช่องระบายอากาศ เราจะเจอสัตว์ประหลาดนั่น ส่วนประตูใหญ่ต้องใช้ลายนิ้วมือของดร.จวงถึงจะเปิดได้... บ้าจริง'

แต่เมื่อทุกคนเข้าไปในห้องลับ สิ่งที่พวกเขาเห็นคือแถวของศพเรียงรายเต็มห้อง ใบหน้าของพวกเขาเปี่ยมไปด้วยความตกตะลึง

อลิซทรุดตัวลงบนพื้น น้ำตาไหลพรั่งพรู "นี่มันอะไรกัน..."

ไอชาเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือ "เกิดอะไรขึ้นกันแน่... นี่ฉันฝันอยู่หรือเปล่า?"

แบนดูที่ดูเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย แต่โจวไป๋ไม่ต้องการให้ความตื่นตระหนกแพร่กระจายไปมากกว่านี้ เขาจึงใช้พลังแห่งวิญญาณปิดปากแบนดูไว้

โจวไป๋คิดในใจ 'ห้องลับนี้คือของจริง หมายความว่าสิ่งที่กำลังจะมา—ปีศาจแห่งสวรรค์—ก็เป็นเรื่องจริงเช่นกัน...'

จากนั้นเขาล้มตัวลงกับพื้น ใช้โอกาสนี้สะสมค่าความขี้เกียจเพิ่มเล็กน้อย

เขาหันไปมองเด็กๆ ข้างๆ และพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "อีกไม่นาน ศัตรูอาจจะมาถึงที่นี่ ทุกคนซ่อนตัวอยู่ในห้องลับนี้... ปลอมตัวให้เหมือนศพพวกนี้"

ไม่สนใจเสียงคัดค้านจากเด็กบางคน เขาใช้พลังแห่งวิญญาณดึงทุกคนเข้าไปในห้องลับ และปิดประตูห้องอย่างแน่นหนา

พลังแห่งวิญญาณของโจวไป๋ในตอนนี้มีถึง 30 หน่วย แม้ระยะควบคุมยังจำกัดเพียงสิบเมตร แต่ก็มีพละกำลังเทียบเท่ากับผู้ใหญ่หลายสิบคน เพียงพอจะควบคุมคนทั้งหมดได้

ภายในห้องลับที่เต็มไปด้วยศพ โดยเฉพาะศพที่มีหน้าตาคล้ายคลึงกับพวกเขาเอง เด็กวัยสิบกว่าปีเหล่านี้จะสงบได้อย่างไร

ไม่ว่าจะพยายามพูดยังไง เด็กส่วนใหญ่ก็จมอยู่ในความสิ้นหวัง ความหวาดกลัว และสภาพจิตใจที่เสียหาย

คริสตินากล่าว "แบบนี้ไม่ได้ผลหรอกโจวไป๋ โลกที่พวกเขาเคยรู้จักถูกทำลายจนหมดสิ้น ไม่มีทางที่พวกเขาจะสงบลงได้... ทำให้พวกเขาสลบไปเถอะ"

โจวไป๋ถอนหายใจ เขาใช้พลังแห่งวิญญาณควบคุมร่างเด็กๆ ทีละคน รวมทั้งแบนดู ทำให้พวกเขาสลบไปหมด

เหลือเพียงอลิซที่เต็มไปด้วยน้ำตา และไอชาที่มีสีหน้าสับสนเหมือนไม่เข้าใจสถานการณ์

อลิซร้องไห้พลางพูดเสียงสะอื้น "โจวไป๋... ทำให้ฉันสลบด้วยเถอะ ฉันกลัวว่าฉันจะควบคุมตัวเองไม่ได้"

โจวไป๋พยักหน้า จากนั้นก็ทำให้อลิซหมดสติ และวางเธอลงในกลุ่มศพ ก่อนจะหันไปมองไอชาที่ดูสับสน

ไอชากอดศีรษะตัวเองด้วยความไม่พอใจ "นี่มันอะไรกันเนี่ย? พวกเราต้องอดตายกันหมดเลยหรือไง!?"

เสียงดัง ปะทะ

ไอชาก็สลบลงกับพื้นเช่นกัน โจวไป๋วางเธอไว้ในกลุ่มศพ ก่อนจะหามุมหนึ่งเพื่อนอนหมอบลง

"คริสตินา ถ้าทำแบบนี้ เราจะหลอกปีศาจแห่งสวรรค์ได้ไหม?" โจวไป๋เอ่ยขึ้น

"ขึ้นอยู่กับว่าปีศาจแห่งสวรรค์ตัวนั้นแข็งแกร่งแค่ไหน ถ้าเก่งกว่าก็คงไม่รอด" คริสตินาตอบด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจ

โจวไป๋เงียบไป สายตาของเขาเริ่มกระตุกเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงดังทึบจากระยะไกล นั่นแสดงว่าปีศาจแห่งสวรรค์อาจกำลังออกมาจากช่องระบายอากาศ

‘สิ่งเดียวที่พอจะหวังได้คงเป็นดร.จวง ขอให้เขามาทันเวลาเพื่อช่วยพวกเรา’

‘หรือว่าฉันควรออกไปล่อความสนใจของปีศาจตัวนั้น? บางทีอาจช่วยยื้อเวลาให้ทุกคนรอดชีวิตได้มากขึ้น... แต่ฉันกลัว... ฉันกลัวตาย...’

โจวไป๋กัดฟัน แม้จะเกลียดสถานการณ์ตรงหน้าและอยากมีชีวิตอยู่ แต่ก็ไม่มีพลังหรือความกล้าพอที่จะทำสิ่งใดเลย เขารู้สึกสิ้นหวัง

เสียง โครมคราม ดังขึ้นนอกห้อง เป็นเสียงของโต๊ะเก้าอี้ถูกพลิกคว่ำ โจวไป๋รีบควบคุมลมหายใจของตัวเอง พยายามแสร้งเป็นศพ

เวลาผ่านไปช้าเหมือนหยุดนิ่ง ในขณะที่เสียงรื้อค้นยังคงดังต่อเนื่อง สุดท้ายเสียงกระแทกและคำรามก็ค่อยๆ ห่างออกไป

โจวไป๋ถอนหายใจอย่างโล่งอก "ฟู่ว... มันไปแล้ว"

คริสตินาพูดด้วยน้ำเสียงเบาหวิว "เกือบตายอีกแล้ว ฉันกลัวจนขนร่วงหมดแล้วล่ะ นี่คงเป็นปีศาจที่ไม่เก่งนัก…"

คำพูดของคริสตินายังไม่ทันจบ เสียงระเบิดดังสนั่นทำให้ประตูห้องลับพังออก ปีศาจแห่งสวรรค์ในรูปร่างสัตว์ประหลาดงูค่อยๆ คลานเข้ามาในห้อง กลุ่มหมอกดำกระจายตัวออกมาปกคลุมพื้นที่ ความเย็นยะเยือกและกลิ่นอายแห่งความตายแผ่ซ่านทั่วบริเวณจนโจวไป๋รู้สึกขนลุกทั้งตัว

ปีศาจหัวเราะเบาๆ "คิดว่าการซ่อนตัวจะช่วยได้อย่างนั้นหรือ? หัวใจและความร้อนจากร่างกายของพวกเจ้า สว่างไสวในสายตาข้ายิ่งกว่ากองไฟเสียอีก"

“ไม่ดีแล้ว!” โจวไป๋คิดในใจ เขารีบรวบรวมค่าความขี้เกียจที่เพิ่งสะสมได้ทั้งหมดและเพิ่มเข้าไปในค่าพลังแห่งวิญญาณ

ในไม่กี่นาทีที่ผ่านมา โจวไป๋ที่หมอบอยู่สามารถสะสมค่าความขี้เกียจจนถึงขีดจำกัดสูงสุด 200 หน่วยในวันนี้

ทันทีที่ใช้ค่าความขี้เกียจ พลังแห่งวิญญาณของเขาพุ่งขึ้นจาก 30 เป็น 50 หน่วยในชั่วพริบตา การเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วทำให้ร่างกายเขาปรับตัวไม่ทัน เลือดเริ่มไหลออกจากจมูก และศีรษะเจ็บปวดราวกับถูกเข็มทิ่มแทง

ในขณะเดียวกัน หมอกดำที่กระจายในห้องลับก็ก่อตัวเป็นคมมีดสีดำจำนวนมากและพุ่งเข้าใส่กลุ่มเด็กที่หลบซ่อนอยู่ในกองศพ

เสียง ฉึก ฉึก ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ชีวิตหลายชีวิตต้องดับลงในสภาพหมดสติ

จำนวนผู้รอดชีวิต: 12

..........