บทที่ 13
บทที่ 13
เมื่อไรอันออกคำสั่ง หน่วยอันบุที่ยังคงต่อสู้อยู่หรือกำลังรอดูสถานการณ์ ต่างปฏิบัติตามทันที ทุกคนรีบถอนกำลังออกจากพื้นที่ของตระกูลซารุโทบิและชิมูระ ร่างเงานับไม่ถ้วนเคลื่อนตัวออกไปอย่างรวดเร็ว
“หืม?” “พวกเขาถอยไปแล้วเหรอ?” “ดีแล้ว! เรารอดชีวิต!” “อ๊าาาา! โชคดีเหลือเกิน!”
สมาชิกในตระกูลที่เคยคิดว่าตัวเองต้องตายต่างโผเข้ากอดกันด้วยความยินดี น้ำตาที่ไหลรินเต็มไปด้วยความโล่งใจจากการรอดชีวิต
อย่างไรก็ตาม ซารุโทบิ ฮิรุเซ็น และดันโซไม่ได้รู้สึกยินดีเช่นเดียวกัน พวกเขาเริ่มรู้สึกถึงความไม่ปกติ โดยเฉพาะเมื่อร่างกายถูกเครื่องหมายเทพสายฟ้าของไรอัน
“ฮิรุเซ็น! เจ้ายังรออะไรอีก? จัดการเขาซะ! ฉันไม่ไหวแล้ว!”
ดันโซร้องเตือนด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก ขณะที่พยายามทนต่อความเจ็บปวด เขามองไปที่ซารุโทบิ ฮิรุเซ็น ผู้ยังคงนิ่งเฉยความโกรธในดวงตาของดันโซแทบจะระเบิดออกมา
เมื่อได้ยินเสียงร้องของดันโซ ในที่สุดซารุโทบิ ฮิรุเซ็นก็หันไปมอง เขาเห็นสภาพของดันโซที่น่าหวาดหวั่น เสื้อคลุมยาวของดันโซถูกฉีกขาดจนหมด แขนขวาของเขาที่เคยถูกพันธนาการไว้ปรากฏออกมาให้เห็นชัดเจน
แขนของดันโซ ซึ่งถูกฝังด้วยใบหน้าโฮคาเงะรุ่นแรกและเนตรวงแหวนเพียงไม่กี่ดวง ต่างจากในอนาคตที่มีจำนวนมากกว่านี้
เมื่อมินาโตะและซาคุโมะเห็นแขนของดันโซ พวกเขาไม่ลังเลอีกต่อไป และเริ่มโจมตีจุดสำคัญของดันโซอย่างรวดเร็ว การโจมตีที่เฉียบคมทำให้ดันโซต้องร้องด้วยความเจ็บปวด
ดันโซที่เคยรับมือกับการโจมตีได้อย่างง่ายดาย บัดนี้ถูกโจมตีจนแทบตั้งตัวไม่ติด เขาดูเหมือนคนที่สูญเสียการควบคุมและล้มลุกคลุกคลานเหมือนหมาที่หลงทาง เนตรวงแหวนสามดวงที่เขาลอบขโมยมาไม่อาจช่วยอะไรได้เลย มันกลายเป็นเพียงเครื่องเตือนใจถึงความผิดพลาดของเขา
ดันโซโกรธจนแทบคลั่งแต่ซารุโทบิ ฮิรุเซ็นไม่อาจเสียเวลาได้อีกต่อไป เขารู้ดีว่าหากยังลังเล ผลลัพธ์ที่ตามมาอาจเลวร้ายยิ่งกว่าเดิม
ซารุโทบิ ฮิรุเซ็นเริ่มร่ายวิชาด้วยความมุ่งมั่นที่จะกำจัดไรอันเพื่อความอยู่รอดของตระกูลซารุโทบิและชิมูระ
ไรอันที่ยืนมองอยู่ ไม่ต้องการเสียเวลาอีกต่อไป
“ฟึ่บ!”
ในเสี้ยววินาทีวิชาเทพสายฟ้าเหินถูกใช้งานแสงสีขาวสว่างวาบไปทั่ว ร่างของไรอันที่อยู่ห่างไกลปรากฏตัวข้าง ๆ ซารุโทบิ ฮิรุเซ็นในทันที
“รวดเร็วขนาดนี้!” “เจ้าไม่ได้โยนคุไนพิเศษแล้วทำไมถึงมาถึงที่นี่ได้?”
เมื่อเห็นไรอันปรากฏตัวตรงหน้า ซารุโทบิ ฮิรุเซ็นหรี่ตาลงโดยไม่รู้ตัว มือที่กำลังผสานอินหยุดชะงักไป
เขารู้จักวิชาเทพสายฟ้าเหินดีแม้จะไม่สามารถใช้เองได้ แต่ก็ศึกษาไว้ในกรณีที่มีคนในตระกูลฝึกฝนสำเร็จ เขาเข้าใจว่าการใช้งานวิชานี้จำเป็นต้องใช้สูตรเฉพาะ แล้วทำไมไรอันถึงมาถึงตรงหน้าเขาได้โดยไม่มีวี่แวว?
ขณะที่ซารุโทบิ ฮิรุเซ็นกำลังครุ่นคิด สายตาของเขาจับจ้องไปยังสัญลักษณ์สีขาวที่เด่นชัดบนพื้น
“ตั้งแต่เมื่อไหร่!”
เขารู้จักสัญลักษณ์นี้เป็นอย่างดี มันคือเครื่องหมายของวิชาเทพสายฟ้าเหิน แต่สิ่งที่เขาไม่คาดคิดก็คือ ไรอันเคยทิ้งสัญลักษณ์นี้ไว้ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
เมื่อเห็นใบหน้าเปี่ยมไปด้วยอารมณ์หลากหลายของซารุโทบิ ฮิรุเซ็น ไรอันก็ยิ้มด้วยความมั่นใจ
“ไม่ต้องมองหาให้เสียเวลา เครื่องหมายลับที่ฉันทิ้งไว้ทั่วโคโนฮะตลอดหลายปีที่ผ่านมาเพียงพอที่จะครอบคลุมทุกซอกทุกมุมและสองตระกูลของนายก็เป็นเป้าหมายหลักของฉัน”
ไรอันไม่ปล่อยให้ซารุโทบิฮิรุเซ็นได้ตอบโต้เขาเงยมือขึ้นทันทีพลังจักระหมุนวนอยู่ในฝ่ามือ
กระสุนวงจักร!
เสียงระเบิดดังสนั่นเมื่อพลังมหาศาลกระแทกลงไปบนพื้น กลุ่มควันขนาดใหญ่ลอยฟุ้งขึ้น
ไรอันขมวดคิ้ว เขามั่นใจว่าโจมตีโดนซารุโทบิ ฮิรุเซ็นด้วยกระสุนวงจักรแต่สิ่งที่เห็นกลับไม่ใช่ร่างของโฮคาเงะผู้เฒ่า
เมื่อควันจางลง ร่างที่บาดเจ็บสาหัสปรากฏต่อหน้าทุกคน
“แค่ก~!” “ฮิรุเซ็น เกิดอะไรขึ้น?” “ฉันต้องขอโทษจริง ๆ เอมมะ ... ฉันพลาดพลั้งดึงเจ้ามาโดยไม่ได้ตั้งใจ!”
เมื่อเห็นเอนมะในสภาพสะบักสะบอม ซารุโทบิ ฮิรุเซ็นรู้สึกผิดอย่างลึกซึ้ง แม้เขาจะไม่ได้ตั้งใจเรียกอสูรอัญเชิญออกมาแต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นในสถานการณ์นี้
เมื่อมองสภาพน่าเวทนาของเอนมะเขารู้ว่าการสู้ต่อไปคงไร้ความหมาย ในที่สุด เอนมะก็ปลดอัญเชิญและกลับไปยังมิติของตนเองในกลุ่มควัน
“นายตอบสนองได้ไม่เลว” ไรอันกล่าว “แต่คำถามคือ นายจะทำยังไงต่อจากนี้?”
ไรอันไม่ได้คาดหวังว่าจะโค่นซารุโทบิ ฮิรุเซ็นได้ในครั้งเดียว ขณะที่เขาพูด สายตาของเขาเลื่อนไปยังท้องฟ้าที่มืดครึ้มเต็มไปด้วยเมฆฝน เสียงฟ้าร้องดังสนั่นเป็นระยะ ๆ
เมื่อเห็นว่าทุกอย่างใกล้พร้อม ไรอันยกมือชี้ไปที่ท้องฟ้า
“เปรี๊ยะ!”
สายฟ้าสว่างวาบพุ่งออกจากมือของไรอันหายลับไปในเมฆมืดทันที เมื่อสายฟ้าหายไป ท้องฟ้าทั้งหมดเหมือนถูกปลุกให้มีชีวิต เสียงคำรามของฟ้าผ่าดังก้องไปทั่ว
“โว้ย! นี่มันวิชาอะไร!” “น่ากลัวมาก! แค่ช่วงเริ่มต้นก็ทรงพลังขนาดนี้!” “ถ้าตอนใช้งานมันเป็นแบบนี้จริง ๆ วิชานี้ต้องน่ากลัวยิ่งกว่าที่คิด!” “นี่มันวิชาสายฟ้าที่พัฒนาโดยตรงของโฮคาเงะรุ่นที่สี่!” “สุดยอดมาก! ช่างเป็นพรสวรรค์ที่พิเศษจริง ๆ ที่พัฒนาวิชาสายฟ้าทรงพลังเช่นนี้ได้!”
เหล่าตระกูลใหญ่ที่เฝ้าสังเกตการต่อสู้ต่างตกตะลึง พร้อมกับครุ่นคิดถึงความเชื่อมโยงระหว่างการต่อสู้อันยิ่งใหญ่ครั้งนี้กับโฮคาเงะรุ่นที่สี่
“ดูนี่เถอะ!” “ฉันจะใช้วิชานี้ส่งนายไปพบยมทูตเอง!”
คาถาสายฟ้า - กิเลน !
เมื่อพูดจบ ไรอันรวมการเปลี่ยนแปลงรูปร่างและคุณสมบัติของวิชาสายฟ้าเข้าด้วยกัน และปลดปล่อยเทคนิคนี้ทันที ในชั่วพริบตา กิเลน สายฟ้าขนาดมหึมาปรากฏตัวบนท้องฟ้า ร่างกายทั้งหมดของมันประกอบขึ้นจากพลังสายฟ้า
ดวงตาสีแดงของมันจ้องตรงไปที่ซารุโทบิ ฮิรุเซ็นที่อยู่เบื้องล่าง แผ่พลังคุกคามออกมาอย่างชัดเจน
ไรอันไม่ลังเลอีกต่อไป ใช้พันปักษาเป็นตัวนำทางให้กิเลนพุ่งลงมายังเป้าหมายอย่างรวดเร็ว
“บ้าเอ้ย!” “ฉันต้องหลบแล้ว!”
ซารุโทบิ ฮิรุเซ็นตกอยู่ในความตื่นตระหนกสุดขีด จากประสบการณ์การต่อสู้ที่ยาวนาน เขารู้ว่าหากไม่สามารถหลบการโจมตีครั้งนี้ได้ มันจะหมายถึงจุดจบของเขา
เมื่อมองเห็นกิเลนที่พุ่งลงมาจากฟากฟ้า เขารู้สึกเหมือนถูกต้อนจนมุมในเขตของอสูรสายฟ้าตัวนี้
ไม่มีทางหลีกเลี่ยง!
“โฮกกกก!!!”
เสียงคำรามดังกึกก้องไปทั่ว เมื่อสายฟ้าอันเจิดจ้าเข้าปะทะในชั่วพริบตา!