บทที่ 11

บทที่ 11

“บ้าเอ้ย!” ซารุโทบิ ฮิรุเซ็น อุทานออกมาอย่างหัวเสีย

“ทำไมถึงปล่อยหลักฐานมากมายขนาดนี้หลุดออกมาได้?” เขาถามพลางเหลือบมองดันโซ เพื่อนเก่าของเขาด้วยสายตาแหลมคม

“เจ้ามันโง่เง่าจริง ๆ ฮิรุเซ็น” ดันโซบ่นพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงเย็นชา ความดูแคลนในแววตาเผยให้เห็นชัดเจน ราวกับย้ำให้ฮิรุเซ็นรู้ว่าความอดทนของเขากำลังจะหมดลงเช่นกัน

ฮิรุเซ็นขบฟันแน่นด้วยความโกรธ “เจ้ายังมีหน้ามาวิจารณ์ฉันอีกงั้นหรือ?” เขากล่าวเสียงเฉียบขาด “เจ้ากำลังทำอะไรอยู่น่ะ? หรือเจ้าคิดจะนั่งมองดูสถานการณ์นี้พังลงไปเฉย ๆ?”

ดันโซยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “แล้วเจ้าล่ะ?” เขาโต้กลับด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย แต่แฝงด้วยความท้าทาย

ฮิรุเซ็นแทบระเบิดอารมณ์ เขาตะโกนลั่น “เจ้าก็ทำอะไรสักอย่างสิ! หรือเจ้าจะปล่อยให้ทุกอย่างพังไปอย่างนี้?”

ฮิรุเซ็นหันกลับมามองกลุ่มอันบุที่ยืนล้อมพวกเขาอยู่ ความคิดในใจวนเวียนไม่หยุด “ทำไมระบบที่ฉันดูแลมาตลอดถึงมีจุดอ่อนมากมายขนาดนี้?”

ระบบอันบุที่เขาภูมิใจมาตลอดกำลังพังทลาย ไม่มีการแก้ไขใดดูเหมือนจะได้ผล ทุกสิ่งสะท้อนถึงความล้มเหลวของเขาในฐานะผู้นำ

ดันโซเองก็รู้สึกสิ้นหวัง แม้จะไม่แสดงออกตรง ๆ แต่ภายในเขากำลังต่อสู้กับความรู้สึกขมขื่น

“เจ้าก็เคยเป็นเพื่อนที่ดี” ดันโซกล่าวเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงขมขื่น “แต่ตอนนี้เจ้ากลับโยนความผิดทั้งหมดมาให้ฉัน”

ฮิรุเซ็นชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดนั้นแต่เขาไม่มีเวลามากพอที่จะตอบกลับ เพราะเสียงตะโกนของประชาชนที่รวมตัวกันเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ

“โค่นล้มโฮคาเงะรุ่นที่สาม! ประหารชิมูระ ดันโซ!” เสียงสโลแกนดังมาจากทุกทิศทาง ประชาชนที่เคยศรัทธาในตัวเขา บัดนี้กลายเป็นศัตรู

ฮิรุเซ็นยืนนิ่งฟังเสียงเหล่านั้นด้วยใบหน้าหม่นหมอง เขาหันไปมองดันโซที่ยืนข้าง ๆ ซึ่งในสายตาเขาดูราวกับกำลังตื่นตระหนก

ดันโซขบกรามแน่น เขาหันไปหาฮิรุเซ็นและกล่าวอย่างหนักแน่น “ฮิรุเซ็น เรามาเริ่มแผนกันเถอะ! ตอนนี้ทางเดียวคือกำจัดไรอันและโยนความผิดทั้งหมดให้เขา!”

ฮิรุเซ็นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่เมื่อมองไปยังฝูงชนที่กำลังเดือดดาล ความปรารถนาในอำนาจและตำแหน่งก็ครอบงำเขา

“ดันโซ! เริ่มกันเถอะ!” เขาประกาศเสียงดัง “เมื่อถึงเวลาฉันจะทำให้เจ้าเป็นโฮคาเงะเอง!”

ฮิรุเซ็นออกคำสั่งให้ตระกูลซารุโทบิเตรียมพร้อม ขณะเดียวกัน ดันโซก็รวบรวมตระกูลชิมูระ เขาตะโกนสั่งการด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด “ขยับตัวเร็วเข้า! โฮคาเงะรุ่นที่สี่ได้สูญเสียความน่าเชื่อถือแล้ว! เราต้องโยนความผิดทั้งหมดให้ไรอัน!”

ในขณะที่สองตระกูลเตรียมพร้อม เสียงของประชาชนยังคงดังก้องไปทั่ว สองผู้นำที่ควรจะรับผิดชอบกลับแสดงตนเป็นฝ่ายชอบธรรม

หน่วยอันบุที่ล้อมรอบเปิดฉากโจมตีอย่างรวดเร็วความแข็งแกร่งของพวกเขาเหนือกว่านินจาของสองตระกูลอย่างเห็นได้ชัดพลังของวิชา “มังกรน้ำ” และ “สายฟ้า” กวาดล้างกลุ่มนินจาไปอย่างง่ายดาย

เสียงกรีดร้องดังไปทั่วอากาศ ขณะที่เหล่านินจาพยายามหนีเอาตัวรอด แต่ไม่อาจหลบหนีจากพลังของอันบุได้

“บ้าเอ้ย! อย่าวิ่งหนี! นั่นยิ่งทำให้เจ้าเข้าใกล้ความตายมากขึ้น!” ดันโซตะโกนด้วยความโมโหขณะที่มองกลุ่มนินจาสองตระกูลถูกทำลายอย่างรวดเร็ว

ไรอันมองฮิรุเซ็นและดันโซด้วยสายตาเย้ยหยัน เขากล่าวด้วยน้ำเสียงประชดประชัน “แล้วนายจะทำอะไรต่อไปล่ะ ดันโซ? หรือนายจะรอให้ความพ่ายแพ้นี้กลายเป็นจุดจบของนาย ?”