บทที่ 9 น้ำสมุนไพรเสี่ยวไป่

###

ห้องวีไอพี

เฉินเสี่ยวเป่ยไม่คิดเสียดายเงินสักนิด เขาสั่งอาหารสุดหรูเต็มโต๊ะ ซึ่งคาดว่าใช้เงินไปไม่ต่ำกว่าห้าหมื่นหยวน สี่พี่น้องในหอพักจึงกินกันอย่างสนุกสนาน

ก่อนหน้านี้ ทุกครั้งที่ออกไปกินข้าวด้วยกัน เฉินเสี่ยวเป่ยมักจะเป็นฝ่ายติดสอยห้อยตามเพื่อกินฟรี แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเป็นเจ้าภาพ แถมยังทุ่มทุนมากจนกระทั่งแม้แต่จางเฟิงอี้ ผู้เป็นลูกคนรวยระดับสอง ยังไม่สามารถเทียบได้

เฉินเสี่ยวเป่ยกลายเป็นจุดศูนย์กลางของงานเลี้ยงในครั้งนี้อย่างแท้จริง และได้รับความภาคภูมิใจไปเต็มที่

ในขณะที่ทุกคนอิ่มหนำสำราญและเตรียมตัวจะกลับ

จู่ๆ ประตูห้องก็ถูกเปิดออก ชายวัยกลางคนที่มีสีหน้าร้อนรนคนหนึ่งเดินเข้ามาและตรงไปหาเฉินเสี่ยวเป่ยทันที

“น้องชาย พ่อของฉันเพิ่งหมดสติไปเมื่อครู่นี้ อาการไม่ทราบแน่ชัด… ฉันอยากขอให้คุณไปกับฉันสักครั้ง” ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน

“เกิดอะไรขึ้น?” โจวจื่อเถาและหลี่หมิงต่างก็งุนงง

“เหวิน… เหวินเทียนหยวน!” จางเฟิงอี้เบิกตากว้าง มองชายคนนั้นด้วยความตกใจจนพูดไม่ออก

ชายคนนี้คือหนึ่งในคนที่อยู่ด้านหลังท่านเหวินก่อนหน้านี้

จากปฏิกิริยาของจางเฟิงอี้ ทำให้ทุกคนรู้ว่าชายผู้นี้ไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน!

แต่เฉินเสี่ยวเป่ยกลับไม่ได้แยแส เขาปฏิเสธทันที “ผมไม่ไป! เมื่อครู่ผมได้เตือนคุณแล้ว ถ้าคุณไม่เชื่อ แล้วจะมาหาผมทำไมตอนนี้?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ จางเฟิงอี้ถึงกับตาค้าง

ต้องรู้ไว้ว่าทั้งเมืองชิงเถิง คนที่กล้าปฏิเสธเหวินเทียนหยวนต่อหน้า มีไม่เกินห้าคน! แต่เฉินเสี่ยวเป่ยกลับทำเหมือนไม่แคร์อะไรเลย!

เหวินเทียนหยวนไม่ได้โกรธ เขายังคงพูดด้วยความร้อนรน “เมื่อครู่เป็นความผิดของพวกเราเอง ผมไม่มีหน้าจะมาขอร้องคุณเลย แต่ตอนนี้เป็นช่วงเวลาเร่งด่วน รถพยาบาลไม่สามารถมาถึงได้ ถ้าคุณไม่ยอมช่วย พ่อของผมอาจจะเป็นอันตรายถึงชีวิต… ถือว่าผมขอร้องคุณเถอะครับ!”

ขอร้อง!

คำนี้แทบจะไม่มีอยู่ในพจนานุกรมของเหวินเทียนหยวนเลย แต่ในเวลานี้ เขายอมก้มหัวเพื่อขอร้องเฉินเสี่ยวเป่ย!

ความจริงใจที่เขาแสดงออกมาเพราะความกตัญญูนี้ เป็นสิ่งที่หายาก

เฉินเสี่ยวเป่ยไม่ใช่คนใจแข็ง เขาจึงตอบตกลง “ช่างเถอะ การช่วยชีวิตคนหนึ่งย่อมมีคุณค่ามากกว่าสร้างเจดีย์เจ็ดชั้น ผมจะไปกับคุณ”

“ขอบคุณมากน้องชาย! ขอบคุณมากจริงๆ…” เหวินเทียนหยวนกล่าวขอบคุณซ้ำไปซ้ำมา ก่อนจะพาเฉินเสี่ยวเป่ยออกจากห้องวีไอพี

“พี่รอง นายยืนอึ้งอยู่นั่นทำไม?” หลี่หมิงตบไหล่จางเฟิงอี้ที่เหมือนคนไร้สติและถามขึ้น

“เหวิน… เหวินเทียนหยวนถึงกับมาขอร้องน้องสามของพวกเรา… ประธานของกลุ่มเหวินถึงกับขอร้องน้องสามของพวกเรา!!!” จางเฟิงอี้มีสีหน้าตกตะลึง ราวกับโลกทั้งใบพังทลายลงต่อหน้า

“กลุ่มเหวิน? นายหมายถึงตระกูลเหวินซึ่งเป็นตระกูลใหญ่อันดับสองในชิงเถิงเหรอ?” โจวจื่อเถาพูดพลางอ้าปากค้าง

“…” หลี่หมิงถึงกับนิ่งค้าง รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

ห้องสวรรค์

ในขณะนั้น สมาชิกตระกูลเหวินทั้งหมดกำลังล้อมรอบโซฟาอยู่

ท่านเหวินนอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่บนโซฟา สีหน้าซีดขาวและริมฝีปากเขียวคล้ำ บ่งบอกถึงอาการที่เลวร้ายอย่างชัดเจน

มีคำกล่าวว่า “บ้านใดมีคนเฒ่า ก็เหมือนมีสมบัติล้ำค่า” หากท่านเหวินเป็นอะไรไป ตระกูลเหวินจะเหมือนฟ้าถล่มครึ่งหนึ่ง

ดังนั้น ทุกคนจึงรู้สึกกังวลใจอย่างยิ่ง บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความตึงเครียด

“หลีกทาง! รีบหลีกทาง! คุณเฉินมาแล้ว!”

เหวินเทียนหยวนก้าวเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว

ทุกคนในห้องดูเหมือนจะมีความหวัง ใบหน้าของพวกเขาเปลี่ยนเป็นเปี่ยมสุขทันที

“ทุกคนถอยออกไป ท่านเหวินต้องการอากาศบริสุทธิ์” เฉินเสี่ยวเป่ยโบกมือสั่ง

ทุกคนรอบ ๆ ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี รีบถอยไปยังมุมห้อง

เหวินเฟิงกลับยิ้มเยาะและพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน “จะเล่นใหญ่ไปถึงไหน? คนพเนจรคนหนึ่งยังกล้าสั่งพวกเรา?”

“นายควรจะไสหัวไปให้พ้นสายตาฉันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นผลลัพธ์จะเลวร้ายมาก” เฉินเสี่ยวเป่ยตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ก่อนหน้านี้ เหวินเฟิงก็พยายามหาเรื่องเขาที่นอกร้านหลายครั้งแล้ว เฉินเสี่ยวเป่ยที่อดทนมานาน จึงย้อนคำพูดนั้นกลับไปอย่างไม่ไว้หน้า

“อะไรนะ!?”

เหวินเฟิงโกรธจัด “แกกล้าพูดกับฉันแบบนี้เหรอ? ฉันจะฆ่าแก!”

“เหวินเฟิง! ไสหัวออกไป!” เหวินเทียนหยวนตะคอกเสียงดัง

เหวินเฟิงสะดุ้งตัวโยนด้วยความกลัว แต่ยังไม่ยอมแพ้ “ลุง! ผมเป็นทายาทตระกูลเหวินนะ! คุณกล้าทำให้ผมขายหน้าขนาดนี้เพราะคนพเนจรคนหนึ่ง!”

“คุณเหวิน ผมมาที่นี่เพื่อช่วย ไม่ใช่เพื่อรับคำด่า ถ้าได้ยินใครด่าผมอีก ผมขอโทษ แต่คุณคงต้องช่วยตัวเองแล้ว” เฉินเสี่ยวเป่ยพูดเสียงเย็นชาพลางทำหน้าจริงจัง

“แก! ไอ้พเนจรนี่ ยังจะกล้าอีก! ถ้าฉันไม่ฆ่าแกวันนี้ ฉันจะไม่ใช่คนในตระกูลเหวิน!” เหวินเฟิงตะโกนด้วยความโกรธ

เพี๊ยะ!

เสียงฝ่ามือดังสนั่น เหวินเทียนหยวนตบหน้าเหวินเฟิงอย่างแรงจนเขาล้มลงกับพื้น แก้มขึ้นรอยมือแดงชัดเจน

“ลุง… คุณกล้าตบผมเพราะคนพเนจรคนนี้เหรอ? คอยดูเถอะ! พ่อผมกลับมาเมื่อไร พวกคุณจะได้เห็นดี!”

เหวินเฟิงพูดพลางลุกขึ้น เขามองทุกคนด้วยความโกรธแค้นและรีบออกจากห้องไป

“ไอ้หลานชั่ว!”

เหวินเทียนหยวนด่าด้วยความโมโห จากนั้นเขาหันกลับมาพูดกับเฉินเสี่ยวเป่ยด้วยความจริงจัง “คุณเฉิน ช่วยดูอาการพ่อผมทีเถอะ เราเสียเวลามามากพอแล้ว”

“ได้ คุณถอยไปตรงนั้นเถอะ” เฉินเสี่ยวเป่ยพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

เหวินเทียนหยวนไม่พูดอะไรอีก เขาถอยออกไปทันที

เฉินเสี่ยวเป่ยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดกล่องสมบัติ ในกล่องนั้นมี “ขนลิงสมปรารถนา” หนึ่งเส้น “ยันต์คู่รัก” หนึ่งแผ่น และ “น้ำสมุนไพรเสี่ยวไป่” สามขวดที่เขาเพิ่งได้รับ

“น้ำสมุนไพรเสี่ยวไป่ ผลิตโดยเทพแห่งการเกษตร ประสิทธิภาพธรรมดาสำหรับเทพ แต่โดดเด่นมากสำหรับมนุษย์ ต้องการดึงออกมาไหม?”

“ดึงออกมา!”

เฉินเสี่ยวเป่ยแตะหน้าจอทันที ขวดเล็กสีขาวหนึ่งขวดปรากฏในมือเขา

“เทพแห่งการเกษตรเป็นหนึ่งในสามราชาแห่งเซียน น้ำสมุนไพรเสี่ยวไป่อาจดูธรรมดาสำหรับเซียน แต่สำหรับมนุษย์ มันต้องเป็นของวิเศษแน่นอน!” เฉินเสี่ยวเป่ยคิดในใจ

เขาไม่สนใจว่าท่านเหวินเป็นโรคอะไร เขาเปิดขวดเล็กนั้นและเทน้ำยาสีเขียวอมฟ้าลงในปากของท่านเหวิน

ผลลัพธ์พิสูจน์ว่าเขาคิดถูก

ทันทีที่น้ำสมุนไพรเข้าสู่ร่างกาย สีหน้าของท่านเหวินก็เริ่มดีขึ้น ใบหน้าซีดเซียวกลับมามีเลือดฝาด ริมฝีปากคล้ำก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงสด

ในเวลาเดียวกัน เฉินเสี่ยวเป่ยมองเห็นเงาดำที่ลอยอยู่บนศีรษะของท่านเหวินค่อย ๆ จางหายไป

มีคำกล่าวว่า “รอดพ้นจากภัยพิบัติ ย่อมได้รับโชคลาภ” ท่านเหวินที่รอดพ้นครั้งนี้ อายุขัยของเขาน่าจะยืดยาวขึ้นอีกสิบปีเป็นอย่างน้อย

“แค่ก…แค่ก…”

ท่านเหวินกระแอมเบา ๆ และฟื้นคืนสติในที่สุด

ทุกคนรอบ ๆ ต่างส่งเสียงยินดีด้วยความตื่นเต้น พวกเขามองเฉินเสี่ยวเป่ยด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เต็มไปด้วยความเคารพและความสงสัยใคร่รู้

“หนุ่มน้อย… ขอบคุณที่ช่วยชีวิตฉัน… ฉันต้องตอบแทนคุณอย่างสาสมแน่นอน!” ท่านเหวินพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

แม้ว่าเขาดูเหมือนจะหมดสติ แต่ความจริงแล้วเขายังมีสติและรู้ว่าเฉินเสี่ยวเป่ยคือคนที่ช่วยชีวิตเขาจากปากประตูแห่งความตาย

นี่คือบุญคุณที่ต้องตอบแทน!