บทที่ 8 หายนะต้องมาเยือน

###

“ตั้งแต่เล็ก พ่อแม่ก็สอนฉันว่า คนที่ให้เราสักหยดน้ำ เราย่อมต้องทดแทนด้วยสายน้ำ นี่ไม่เกี่ยวกับเงินทอง แต่มันคือจิตใจ ต่อให้ไม่ใช่แค่สิบล้าน แต่เป็นของสามชิ้นนี้ที่มีมูลค่านับพันล้าน ฉันก็ยินดีจะมอบให้พวกคุณ เพราะคุณช่วยฉันในตอนที่ฉันลำบาก!”

เฉินเสี่ยวเป่ยยิ้มกว้าง เผยให้เห็นฟันขาวสะอาดสองแถว

“ก็ได้... งั้นขอบคุณมากนะ” หลานเมิ่งเฉินเม้มปากเล็กน้อย ความจริงใจของเฉินเสี่ยวเป่ยทำให้เธอรู้สึกสะเทือนใจจนไม่อาจปฏิเสธได้

เมื่อเห็นหลานเมิ่งเฉินรับของขวัญ เฉินเสี่ยวเป่ยก็โล่งใจ ก่อนเก็บปิ่นปักผมทองคำหยกที่เหลืออีกสามชิ้นไว้ด้วยความระมัดระวัง เพราะมันคือทรัพย์สินที่มีมูลค่าหลายล้าน

“ว่าแต่ ตอนนี้นายมีเงินเยอะขนาดนี้แล้ว คิดจะใช้ยังไงบ้าง?” หลานเมิ่งเฉินถามด้วยความอยากรู้

“ฉันคิดจะซื้อบ้านในเมืองชิงเถิง แล้วพาพ่อแม่จากชนบทมาอยู่ด้วยกัน พวกเขาเหนื่อยเพราะฉันมาครึ่งชีวิตแล้ว ต่อไปนี้ฉันอยากให้พวกเขามีความสุข”

เฉินเสี่ยวเป่ยยิ้มพลางพูดต่อ “ถ้าเธอมีเวลาว่าง ช่วยฉันดูบ้านที่อยู่ในย่านที่สภาพแวดล้อมดี ๆ หน่อยก็ได้นะ ถึงจะแพงหน่อยก็ไม่เป็นไร สำคัญที่สุดคือพ่อแม่ของฉันต้องอยู่สบาย”

“ได้สิ” หลานเมิ่งเฉินพยักหน้าเบา ๆ สีหน้าของเธอดูเหมือนจะสะดุดไปชั่วขณะ

เขาช่างเป็นคนหนุ่มที่เรียบง่ายและจิตใจดีเหลือเกิน! เงินหกล้านที่ได้มา สิ่งแรกที่เขานึกถึงคือพ่อแม่! ในสังคมปัจจุบัน คนหนุ่มที่มีจิตใจแบบนี้หายากมากแล้ว!

“ดีมาก! ใจของเธอนี่มันตรงกับรสนิยมของฉันจริง ๆ อีกสักครู่ฝากเบอร์โทรศัพท์ไว้ ถ้ามีอะไรลำบากใจในอนาคต ก็มาหาฉันได้เลย!” ฉินป๋อพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ได้ครับ ถ้าลุงฉินป๋อมีเรื่องอะไรที่ต้องการให้ผมช่วย บอกมาได้เลยครับ!” เฉินเสี่ยวเป่ยตอบกลับอย่างยินดี

“พูดได้ดี!” ฉินป๋อหัวเราะเสียงดัง

เมื่อมองไปที่ชายหนุ่มและชายสูงวัยตรงหน้า หลานเมิ่งเฉินรู้สึกประหลาดใจขึ้นมาทันที

ก่อนที่จะเข้ามาในบ้านตระกูลหลาน ฉินป๋อก็เป็นคนที่มีชื่อเสียงเลื่องลือในวงการว่าเป็น “พระหิน” ฉินหยวนซาน แม้ว่าเขาจะวางมือจากวงการแล้ว แต่ชื่อเสียงและอิทธิพลของเขาก็ไม่ได้ลดลง

ในสังคมชั้นสูงของเมืองชิงเถิง ทุกคนล้วนให้เกียรติฉินป๋อ แม้แต่ในเมืองหลักอย่างหลงตู ชื่อเสียงของฉินป๋อก็ยังโด่งดัง

ที่ผ่านมา คนหนุ่มที่อยากได้ความโปรดปรานจากฉินป๋อนั้นมีมากมายราวกับปลาที่ข้ามแม่น้ำ แต่ไม่มีใครเลยที่สามารถชนะใจเขาได้

เฉินเสี่ยวเป่ยคือคนแรกที่ได้รับการยอมรับจากฉินป๋อ!

น่าเสียดายที่เจ้าเด็กซื่อบื้อนี่ไม่รู้เลยว่า คำสัญญาของฉินป๋อมีความหมายมากมายเพียงใด

บางที เขาคงจะเข้าใจถึงความหมายของ “พระหิน” ได้ก็ต่อเมื่อเขาได้ก้าวเข้าสู่วงการนั้นด้วยตัวเองเท่านั้น!

...

ตอนห้าโมงเย็น

เฉินเสี่ยวเป่ยและเพื่อนร่วมห้องสามคนขึ้นแท็กซี่ไปที่ร้านอาหารที่ดีที่สุดในเมืองชิงเถิง—สโมสรเซียงหู

“สโมสรเซียงหู! ฉันไม่ได้มานานมากแล้ว!” จางเฟิงอี้ยืนอยู่หน้าประตูใหญ่และพูดขึ้นด้วยความประทับใจ

“เป็นไปได้ยังไง พี่รอง คุณก็เป็นถึงลูกคนรวยระดับสองของเมืองชิงเถิง นี่คุณยังมาไม่ได้บ่อยอีกเหรอ?” หลี่หมิงถามอย่างแปลกใจ

“พูดเล่นรึเปล่า? ที่นี่กินมื้อหนึ่งก็สามถึงห้าหมื่น ใครล่ะจะมาบ่อยได้ นอกจากคนในตระกูลที่รวยสุด ๆ ไม่กี่ตระกูล” จางเฟิงอี้พูดอย่างจริงจัง

“ฮ่า แบบนี้เราก็โชคดีมากเลยสิ ที่ได้ติดบารมีเจ้าของเงินอย่างเฉินเสี่ยวเป่ย!”

โจวจื่อเถาหัวเราะพลางหันกลับไปเร่ง “เฉินเสี่ยวเป่ย เร็ว ๆ หน่อยสิ! ตลอดทางก้มหน้าเล่นแต่โทรศัพท์ ยังไม่พออีกเหรอ!”

“พวกนายเข้าไปสั่งอาหารก่อนเลย ฉันขอรับอั่งเปาอีกหน่อย…” เฉินเสี่ยวเป่ยพูดพลางก้มหน้าจิ้มโทรศัพท์อย่างเอาเป็นเอาตาย

ตั้งแต่ออกจากโรงเรียน ดูเหมือนใครบางคนในกลุ่มอั่งเปาสามโลกจะส่งอั่งเปาก้อนใหญ่เข้ามา ทำให้เกิดการส่งอั่งเปาแบบถล่มทลาย

แต่เสียดาย ที่ในกลุ่มนั้นมีสมาชิกอยู่เป็นหมื่นคน เฉินเสี่ยวเป่ยจิ้มมาเกือบทั้งทางแต่ก็ยังไม่ได้อะไรเลย

เมื่อเห็นว่าอั่งเปาเริ่มลดลงและน่าจะหมดเร็ว ๆ นี้ เฉินเสี่ยวเป่ยจึงตัดสินใจหยุดเดิน ใช้พลังทั้งหมดที่มีในร่างกายกดจิ้มอั่งเปา

“ไอ้กระจอก! ไม่รู้หรือไงว่าหมาที่ดีไม่ขวางทาง! ถอยไปไกล ๆ เลย!” ในตอนนั้นเอง ชายหนุ่มผู้หยิ่งผยองคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับพูดอย่างดูถูก

ชายคนนั้นพูดจาไม่ดี แต่เฉินเสี่ยวเป่ยมัวแต่ยุ่งกับการกดรับอั่งเปา จึงไม่ได้สนใจและขยับตัวไปทางด้านข้างสองก้าว

ชายหนุ่มหยิ่งผยองยังไม่พอใจ เขาด่าต่อว่า “อะไรของแก! แต่งตัวเหมือนขอทาน แล้วยังกล้ายืนอยู่หน้าสโมสรเซียงหู รีบไสหัวไปจากสายตาฉันเดี๋ยวนี้!”

“เหวินเฟิง! อย่าทำตัวไม่มีมารยาท!”

ในตอนนั้นเอง ชายสูงวัยผู้มีท่าทางน่าเกรงขามเดินเข้ามาจากระยะไกล พร้อมกับกลุ่มชายหญิงวัยกลางคนที่แต่งตัวหรูหราเดินตามมาด้านหลัง

“คุณปู่… ผมแค่กลัวว่าคนจรนี่จะมาทำให้คุณปู่ลำบาก…” ชายหนุ่มหยิ่งผยองรีบหุบปากลงทันที พูดด้วยเสียงเบา

“ฉันสอนเธอกี่ครั้งแล้วว่าอย่าตัดสินคนจากภายนอก!” ท่านเหวินพูดเสียงเข้ม

“ครับ คุณปู่สอนถูกแล้ว…” เหวินเฟิงรีบพยักหน้า ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง

“หนุ่มน้อย บ้านเราสอนคนไม่ดีพอ ทำให้เธอต้องหัวเราะเยาะ” ท่านเหวินเดินเข้ามาและกล่าวขอโทษเฉินเสี่ยวเป่ย

“ติง!”

ขอแสดงความยินดี คุณได้รับอั่งเปาของเทพแห่งการเกษตร ได้รับ “น้ำสมุนไพรเสี่ยวไป่” สามขวด เก็บไว้ในกล่องสมบัติเรียบร้อยแล้ว

“โอ้! ได้มาแล้ว!”

เฉินเสี่ยวเป่ยกระโดดดีใจจนทำให้ท่านเหวินสะดุ้ง

“ไม่ใช่แค่คนจรนะ ยังเป็นบ้าด้วย…” เหวินเฟิงพึมพำเบา ๆ แต่ก็รีบกลืนคำพูดที่เหลือเมื่อถูกท่านเหวินจ้องเขม็ง

เฉินเสี่ยวเป่ยสงบสติอารมณ์และมองข้ามเหวินเฟิงไป แต่เขากลับรู้สึกดีกับท่านเหวิน และกำลังจะพูดคุยด้วยสองสามคำ ทันใดนั้นเขาก็เห็นว่ามีเงาดำลอยวนอยู่บนศีรษะของท่านเหวิน นี่เป็นลางร้ายชัดเจน!

“คุณลุงครับ ผมมีบางอย่างที่อาจจะฟังดูไม่เข้าหู แต่ผมจำเป็นต้องพูด”

เฉินเสี่ยวเป่ยนับนิ้วคำนวณก่อนจะพูดอย่างจริงจัง “วันนี้คุณลุงจะต้องพบกับหายนะครั้งใหญ่ จำเป็นต้องเดินทางไปทางเหนือของเมือง 13 ลี้ทันทีเพื่อหลีกเลี่ยง ไม่เช่นนั้นอาจเป็นอันตรายถึงชีวิต!”

“พูดจาเหลวไหล! วันนี้เป็นวันเกิดคุณปู่ของฉัน นายกล้าดีมายืนสาปแช่งคนแก่แบบนี้! แม่นายสิ นายอยากตายใช่ไหม!” เหวินเฟิงตะโกนด้วยความโกรธ

ชายหญิงวัยกลางคนที่อยู่รอบข้างต่างแสดงความไม่พอใจและจ้องเฉินเสี่ยวเป่ยด้วยความเดือดดาล

“สิ่งที่ผมต้องพูด ผมพูดไปหมดแล้ว เชื่อหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับคุณ แต่ถ้าจะด่าผม ไม่ควรด่าถึงแม่ผม ครั้งหน้าอย่าหวังว่าผมจะปล่อยไว้!” เฉินเสี่ยวเป่ยพูดจบก็หันหลังเดินจากไปทันที

เขาไม่ใช่คนเลว แต่ก็ไม่ใช่คนที่ยอมเสียเปรียบง่าย ๆ

“จะบ้าหรือไง! ไอ้เด็กนี่ยังกล้ามาทำเป็นเก่งอีกเหรอ? ฉันจะสั่งสอนมัน…” เหวินเฟิงถลกแขนเสื้อเตรียมจะลงมือ แต่ท่านเหวินก็ยกมือห้ามเขาไว้ และปล่อยให้เฉินเสี่ยวเป่ยจากไป

คนอื่นอาจคิดว่าเฉินเสี่ยวเป่ยพูดเพ้อเจ้อ แต่ในใจของท่านเหวินกลับเชื่อในคำพูดนั้นอยู่บ้าง

เพราะที่ทางเหนือของเมือง 13 ลี้ มีวิลล่าสำหรับพักฟื้นของเขา ซึ่งเป็นที่ที่ไม่มีใครรู้จักเลย แต่เฉินเสี่ยวเป่ยกลับพูดออกมาได้อย่างถูกต้อง นี่มันแปลกเกินไป!

“คุณปู่ เราเข้าไปข้างในกันเถอะ คำพูดของคนบ้าแบบนี้ ไม่ต้องไปสนใจหรอก” เหวินเฟิงพูด

“อืม… ก็ได้”

แม้ว่าท่านเหวินจะไม่ใช่คนที่เชื่อในเรื่องไสยศาสตร์ แต่เขาก็เริ่มเชื่อในคำพูดนั้นอยู่สามส่วน

ทุกอย่างกำลังราบรื่น จะมีหายนะได้อย่างไรกัน?