บทที่ 528: งั้นฉันบอกเลยก็แล้วกัน

หมอหนุ่มยืนอึ้งอยู่ครู่หนึ่งจนไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้เลย

ปลายสายโทรศัพท์พูด “ฮัลโหล” อยู่หลายครั้ง แต่เมื่อไม่มีเสียงตอบรับ เขาจึงวางสายไป

เมื่อแสงของกลุ่มดาวค่อยๆจางหายไป หมอหนุ่มจึงกลับมาพูดได้อีกครั้ง

“เมื่อกี้ฉันเหมือนเห็นกลุ่มดาวสีส้มเหลือง…”

เขายังไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเองเลยด้วยซ้ำ

เฉียวซางพยักหน้า “ค่ะ สีส้มเหลือง วันนี้สมองของฉันทะลวงขีดจำกัดไปแล้ว”

หมอหนุ่มยังคงมีสีหน้าตกตะลึง “เมื่อวานเธอบอกว่าเธออายุเท่าไหร่นะ?”

เฉียวซางยิ้ม “เกือบ 16 แล้วค่ะ”

เขาไม่ได้ฟังผิด... ดวงตาของหมอหนุ่มเต็มไปด้วยความตกใจอย่างถึงที่สุด

เด็กอัจฉริยะขนาดนี้ ครอบครัวเธอยังกล้าปล่อยให้มาเรียนคนเดียวบนดาวดวงอื่นอีกเหรอ? ปล่อยปละละเลยเกินไปหน่อยไหม?!

อายุแค่ 15 ปี! ในประวัติศาสตร์ของดาวอัลติเมทยังไม่เคยมีผู้ฝึกสัตว์อสูรคนไหนที่สามารถพัฒนาสมองเกิน 30% ได้ในวัยนี้เลย!

หมอหนุ่มสูดลมหายใจลึก พยายามควบคุมอารมณ์ตื่นตะลึงของตัวเอง เขาวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะข้างๆ ก่อนจะเดินเข้ามาถอดหมวกตรวจสมองบนหัวของเฉียวซางออกด้วยความรู้สึกเก้ๆกังๆ

“ฉัน... ผมเพิ่งเคยเห็นนักเรียนมัธยมปลายที่มีสมองพัฒนาได้สูงขนาดนี้เป็นครั้งแรก”

“แล้วแบบนี้ฉันจะได้คะแนนเพิ่มเท่าไหร่เหรอคะ?” เฉียวซางไม่ลืมถามเรื่องคะแนน

“ฉันจะถามพวกผู้อำนวยการให้นะ” หมอหนุ่มพูดพลางข่มอาการตกใจโดยไม่รู้ตัวว่าท่าทางของตัวเองดูนอบน้อมขึ้นมาก

“การพัฒนาสมองมันได้คะแนนเพิ่มอยู่แล้ว แต่ยังไม่มีการกำหนดเลยว่าถ้าพัฒนาเกิน 30% จะได้เท่าไหร่ เพราะโรงเรียนไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีนักเรียนพัฒนาสมองเกิน 30% ได้”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ สีหน้าของเขาดูจริงจังขึ้นเล็กน้อย

“เราแลกเบอร์กันไว้ก่อนได้ไหม? ถ้ามีผลออกมา ฉันจะแจ้งให้ทราบทันที”

โชคดีที่โรงเรียนไม่ได้บังคับห้ามนักเรียนพกโทรศัพท์ ไม่อย่างนั้นเธอคงเผลอคิดไปว่านี่เป็นกับดัก…

เฉียวซางหยิบโทรศัพท์ออกมาและตอบว่า

“ตกลงค่ะ”

หลังจากแลกเบอร์กันเสร็จ เฉียวซางเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงถามว่า

“อาจารย์คะ ฉันอยากถามว่าในโรงเรียนมีสนามฝึกซ้อมที่ไม่ต้องกังวลว่าจะทำลายมันบ้างไหมคะ?”

คำว่า “อาจารย์” ที่เธอเรียกทำให้หมอหนุ่มรู้สึกปลื้มใจอย่างมาก

แม้เขาจะเป็นหมอในโรงเรียนชั้นนำที่หรูหราหมาเห่าอย่างไซแนนท์ แต่เบื้องหลังภาพอันไฮโซนั้น เนื้อในของมันเป็นยังไงเขารู้ดี

ไม่ใช่ว่าการทำงานในโรงเรียนนี้ลำบากอะไร แต่เพราะนักเรียนที่นี่แม้จะสุภาพเรียบร้อยภายนอก แต่ลึกๆแล้วต่างหยิ่งทะนง มีท่าทีเหมือนมองคนที่อยู่นอกวงการของพวกเขาเป็นเพียงตัวประกอบ

แต่เด็กสาวคนนี้ แม้จะไม่ใช่คนจากดาวอัลติเมทแต่พรสวรรค์กลับเหนือชั้นกว่านักเรียนทั้งหมดในโรงเรียนนี้เป็นหมื่นเท่า เธอเรียกเขาว่า “อาจารย์” ด้วยท่าทีที่ไม่มีความหยิ่งผยองเลยสักนิด เหมือนเธอให้เกียรติเขาในฐานะอาจารย์จริงๆ

หมอหนุ่มครุ่นคิดอย่างจริงจัง

“สนามฝึกทุกที่ทนทานต่อการทำลายได้อยู่แล้ว แต่ถ้าเธอหมายถึงการทำลายแบบวงกว้าง ฉันแนะนำให้ไปที่สนามกลางแจ้งด้านหลังโรงเรียน ที่นั่นมักจะมีอาจารย์บางคนฝึกต่อสู้กัน สนามเลยไม่เคยอยู่ในสภาพสมบูรณ์ ต่อให้พังมันเพิ่มก็ไม่มีอะไรต้องกังวล”

“ต่อให้เธอไปตอนที่มีอาจารย์ฝึกต่อสู้กันอยู่ก็ไม่เป็นไร สนามที่นั่นใหญ่พอและจะไม่รบกวนกันแน่นอน”

“ฉันเข้าใจแล้วค่ะ” เฉียวซางพยักหน้า

เวลา 20:29 น.

เขตหอพักหมายเลข 1

ห้อง 502

เฉียวซางเพิ่งทำการบ้านเสร็จ ซึ่งหาได้ยากที่เธอจะไม่ได้หยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน แต่กลับเปิดอินเทอร์เน็ตค้นหาสัตว์อสูรที่เหมาะสำหรับทำพันธสัญญาบนดาวดาวอัลติเมทแทน

ในเมื่อตำราอสูรของเธอเปิดหน้าที่สี่แล้ว การวางแผนว่าจะเลือกสัตว์อสูรตัวไหนสำหรับพันธสัญญาถัดไปก็ควรเริ่มได้แล้ว

ที่จริงเฉียวซางเคยคิดถึงสัตว์อสูรตัวที่สี่อยู่บ้างแล้ว

การที่ผู้ฝึกสัตว์อสูรสามารถทำพันธสัญญาได้ในจำนวนจำกัด ทำให้ทุกตัวที่เลือกมานั้นต้องผ่านการพิจารณาอย่างรอบคอบ

ผู้ฝึกสัตว์อสูรบางคนเลือกที่จะเชี่ยวชาญในสัตว์อสูรประเภทเดียว แต่การทำแบบนั้นมักทำให้ทีมมีข้อจำกัดสูงมาก ไม่เพียงแต่จะโดนเจาะจุดอ่อนง่ายในสนามแข่ง แต่ยังลดโอกาสรอดชีวิตในอาณาเขตลึกลับไปอีกด้วย

นี่คือเหตุผลที่ผู้ฝึกสัตว์อสูรส่วนใหญ่เลือกที่จะรวมทีมกันเข้าไปในอาณาเขตลึกลับ

หากอยากจะออกจากอาณาเขตลึกลับได้อย่างปลอดภัย การจัดโครงสร้างทีมที่เหมาะสมเป็นสิ่งสำคัญมาก

ในตอนนี้ สัตว์อสูรของเธอมีหยาเป่าเป็นตัวทำดาเมจหลัก ซุนเป่าเป็นตัวสำรวจและควบคุม ลู่เป่ารับหน้าที่รักษา ดังนั้นสัตว์อสูรตัวที่สี่ควรจะมีความสามารถด้านการป้องกันที่แข็งแกร่ง

เมื่อคิดได้ดังนี้ เธอก็พิมพ์ลงไปในช่องค้นหา

“สัตว์อสูรระดับเริ่มต้นที่เหมาะสำหรับพันธสัญญาและมีความสามารถป้องกันสูง มีตัวไหนบ้าง?”

ผลการค้นหาแสดงขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

เฉียวซางกดเข้าไปในเว็บบอร์ดที่มีความคิดเห็นจำนวนมาก ซึ่งถูกเน้นไว้ตรงมุมขวาล่าง

คำถามของเจ้าของกระทู้คล้ายกับที่เธอกำลังสงสัย และมีความคิดเห็นมากมายอยู่ด้านล่าง

[แนะนำเต่าน้ำแข็ง มันมีผิวหนังที่ถูกปกคลุมด้วยชั้นน้ำแข็งหนาเหมือนทำจากน้ำแข็งจริงๆ การป้องกันสูงมาก]

[อย่าหลอกเจ้าของกระทู้แบบนั้นสิ เต่าน้ำแข็งมีแค่พลังชีวิตและการป้องกันทางกายภาพที่สูง แต่การป้องกันพลังพิเศษโคตรต่ำ แถมยังเคลื่อนไหวได้ช้าอีก ถ้าเจอสัตว์อสูรป่าระหว่างทางคงได้แต่ยืนนิ่งให้โดนโจมตี]

[ผมว่าไซคิกบาเรียก็ดีนะ มันเกิดมาพร้อมกับความสามารถในการสร้างบาเรียจากอากาศ]

[ความเห็นบนๆ คงอยากให้เจ้าของกระทู้หมดตัวแหงๆ! ไซคิกบาเรียเนี่ยนะ เคยนับจำนวนศูนย์ในราคาค่าตัวของมันบ้างไหม!]

[เจ้าของกระทู้ถามแค่สัตว์อสูรที่มีการป้องกันสูง ไม่ได้จำกัดงบประมาณ จะโวยวายเพื่อ?]

[ถ้าพูดถึงการป้องกันสูง ยังไงก็ต้องเป็นแรดหินน้อยล่ะมั้ง เมื่อครั้งก่อนในข่าว มีแรดหินน้อยตัวหนึ่งพุ่งชนกำแพงอาคารจนทะลุ แต่ตัวมันกลับไม่เป็นอะไรเลย พอทีมรักษาความปลอดภัยมาถึง มันก็หนีไปแล้ว]

[แรดหินน้อยป้องกันสูงก็จริง แต่ปัญหาคือแม้งโคตรเอ๋อ สมองคิดได้ทีละเรื่องเดียว บางทีวิ่งไปครึ่งทางยังลืมไปเลยว่าทำไมถึงวิ่ง ความจำแย่ยิ่งกว่าปลาทองอีก แถมสมองมันโง่ขนาดนี้อย่าหวังเลยว่าจะฝึกทักษะใหม่ได้น่ะ]

[เปลือกหินผาน่าจะดีสุดแล้วมั้ง?]

[เปลือกหินผาโอเคอยู่นะ การป้องกันในระดับสัตว์อสูรเริ่มต้นถือว่าเป็นกำแพงเหล็กเคลื่อนที่ได้ นิสัยยังดีอีก บอกให้ทำอะไรก็ทำ ถ้าดวงดีพออาจจะได้ตัวที่มีลักษณะเฉพาะตัวอย่างทนทาน ทำให้มันอึดยิ่งขึ้นอีก”

[เอ่อ เปลือกหินผามันก็แค่ตัวที่ยืนรอรับตีนเฉยๆเท่านั้นแหละ เต่าน้ำแข็งยังมีทักษะโจมตีบ้าง แต่เปลือกหินผานี่มันแทบไม่มีเลย ต่อให้โดนมันโจมตีเข้าก็ไม่รู้สึกอะไร]

[แล้วเหยี่ยวเกราะเหล็กล่ะ? มีดีทั้งการป้องกัน การโจมตี และความเร็ว]

[ไม่ไหวหรอก เหยี่ยวเกราะเหล็กควบคุมยากจะตาย แม้กระทั่งพวกที่ถูกเลี้ยงในฐานสัตว์อสูรยังไม่มีตัวไหนเชื่องเลยสักตัว แถมพวกมันยังฉลาดเป็นกรด หลอกให้คนทำพันธสัญญาแล้วสุดท้ายก็หนีหรือบังคับยกเลิกพันธสัญญาเอาซะดื้อๆ]

[ฉันนึกถึงปราการดินเป็นตัวแรกเลย ตัวมันมีเกราะป้องกันทั้งตัว พลังป้องกันเองก็สูงลิบแถมยังดูเท่ด้วย ถ้าได้วิวัฒนาการ เกราะที่ลอกออกมายังเอาไปขายได้เงินอีก]

[ล้อเล่นหรือเปล่า? ปราการดินมันโคตรชอบกินเหล็ก เมื่อวานเขต 29 มีตัวหนึ่งกินรถไป 12 คัน เจ้าของถึงกับล้มละลาย เรื่องนี้ยังติดเทรนด์ฮอตในโลกออนไลน์อยู่เลย ลองไปดูข่าวก่อนไหมแล้วค่อยมาให้คำแนะนำคนอื่น?]

เฉียวซางอ่านความคิดเห็นต่างๆอย่างตั้งใจ พลางพิจารณาสัตว์อสูรแต่ละตัว

ไม่มีสัตว์อสูรที่มีพัฒนาการครบทั้งด้านคุณธรรม สติปัญญา และร่างกายเลยหรือไง?

เฉียวซางถอนตัวออกจากกระทู้ที่กำลังอ่าน แล้วเตรียมเปิดเว็บอื่นเพื่อหาข้อมูลเพิ่มเติม

แต่ในจังหวะนั้นเอง เธอรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกดลงมาที่หัวของเธอ

เฉียวซางมองไปที่กระจกบนโต๊ะหนังสือ แต่ก็ไม่เห็นว่ามีอะไรอยู่

“แกพรางตัวทำไม?” เธอถาม

“ซุน...”

เสียงต่ำเบาๆ ของซุนเป่าดังขึ้น มันกำลังเล่นซ่อนแอบกับหยาเป่าและไม่อยากถูกจับได้

“โอเค งั้นแกเล่นต่อไปเถอะ แต่เดี๋ยวพอเสร็จแล้ว ฉันมีเรื่องจะบอก” เฉียวซางพูดเสียงเบา

“ซุน...”

ซุนเป่าตั้งใจจะพยักหน้าตอบ แต่ความอยากรู้ก็เอาชนะไป มันส่งเสียงเบาๆเหมือนจะบอกว่า พูดตอนนี้เลยก็ได้

“งั้นฉันบอกเลยก็แล้วกัน”

ซุนเป่าพยักหน้า

“คืนนี้พักผ่อนให้เต็มที่ เตรียมตัวพรุ่งนี้ไปโรงเรียนนะ” เฉียวซางพูด

ซุนเป่า: “?!!”