บทที่ 26 ภารกิจสืบสวน ตอนสอง
“โอ๊ยตายจริง… คุณเป็นพี่ชายของคนที่ช่วยชีวิตฮันนาหรือ! ฉันคงเข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว!”
เมื่อเข้าใจสถานการณ์ทั้งหมด หญิงชราผู้ดูแลอาคารที่เมื่อครู่ยังดูโหดเหี้ยมทันทีเปลี่ยนเป็นท่าทีอบอุ่นและใจดีขึ้นมา เธอยังคว้าแขนหลี่อังพร้อมบ่นว่า
“ดูสิ เรื่องวุ่นวายไปหมด… คุณน่าจะบอกฉันตรงๆว่ามาเยี่ยมฮันนาเพราะได้ยินว่าเธอป่วย จะมายื่นบัตรทำไม? ฉันถือว่าฮันนาเป็นลูกสาว ถ้ารู้ว่าคุณมีความเกี่ยวข้องแบบนี้ฉันจะไม่ให้คุณขึ้นมาได้ยังไง?”
“...”
นี่คุณพูดอะไรกัน? ถ้าคุณไม่กันผมไว้เหมือนคนต้องสงสัย แล้วซักถามเหมือนผมเป็นขโมย ผมก็คงขึ้นมานานแล้ว! จะต้องโชว์บัตรพิสูจน์ตัวเองทำไมกัน?
เมื่อเห็นสีหน้าเอือมระอาของหลี่อัง หญิงชราก็หน้าแดงเล็กน้อยก่อนจะพูดแก้ตัวเบาๆ
“ฉันกันคุณไว้เพราะไม่คุ้นหน้า ฉันรู้จักคนทั้งอาคาร แต่ก่อนหน้านี้ไม่เคยเห็นคุณและคุณยังถือของเต็มไม้เต็มมือ ฉันก็เลยต้องถามหน่อย…”
จริงๆแล้วไม่ใช่เพราะผมถือของ แต่เพราะผมแต่งตัวดูยากจนใช่ไหม? กลัวว่าผมจะเป็นขโมยสินะ?
หลี่อังมองเสื้อโค้ทเก่าที่สึกหรอหนักของตัวเองอย่างอ่อนใจ นี่เป็นเสื้อที่พ่อของเขาทิ้งไว้ให้ อายุของมันมากกว่าเขาเสียอีก มันดูโทรมก็จริง แต่ในช่วงที่ครอบครัวของเขาต้องพึ่งเงินบำนาญประทังชีวิต การมีเสื้อที่อบอุ่นพอใส่ก็ถือว่าดีมากแล้ว จะมีสิทธิ์ไปเลือกอะไรได้?
ถึงตอนนี้เขาจะมีงานที่รายได้ดีแล้ว แต่เงินเดือนงวดแรกยังไม่ออกจึงยังไม่มีเงินซื้อเสื้อใหม่ การแต่งตัวดูขาดแคลนเลยทำให้เขาถูกสงสัยก็ไม่แปลก…
“แหม…ขอโทษทีนะ ฉันตาถั่วไปหน่อย”
เมื่อเห็นหลี่อังแสดงสีหน้าเหนื่อยใจ หญิงชราผู้ดูแลก็รีบขอโทษ แล้วเดินไปพร้อมกับสามีของฮันนาช่วยพาหลี่อังเข้าไปในบ้าน พร้อมพยายามรับถุงช้อปปิ้งในมือเขา
“โอ๊ย น้องสาวของคุณช่วยชีวิตฮันนาไว้ทั้งที คุณยังเอาของมาตั้งเยอะแยะจนมือแดงหมดแล้ว วางลงก่อนเถอะ...เอ๊ะ?”
แม้หลี่อังจะหลบทัน แต่หัวแกะดำที่เขาถืออยู่ก็มีเขาที่แหลมเกินไป มันกระทบกับถุงจนขาดและตกลงพื้นด้วยเสียงดัง “ปัง”
“...”
“...”
“เอ่อ… ขอโทษด้วยครับ นี่เป็นของที่หัวหน้าผมฝากให้ผมซื้อไปต้มซุปครับ”
หลี่อังก้มลงไปหยิบหัวแกะดำขึ้นมาใส่ถุงพลาสติกอีกครั้ง ก่อนจะมัดปากถุงแน่นแล้วอธิบายด้วยความเขินว่า
“หัวหน้าผมชอบซุปหัวแกะมาก แต่เธอนอนดึกและตื่นเช้าไม่ไหวจึงให้ผมไปตลาดตอนเช้าซื้อให้ พอซื้อเสร็จก็เลยแวะมานี่ก่อน อ้อแล้วก็ผมเพิ่งเริ่มงานได้ไม่กี่วัน เงินยังไม่ค่อยมีเท่าไหร่ ครั้งนี้เลยไม่ได้เตรียมของอะไรมากมายมา ต้องขอโทษด้วยนะครับ”
“โอ๊ย ไม่เป็นไร เป็นเพราะฉันทำอะไรเร็วเกินไปเอง ฮ่าฮ่าฮ่า…”
หญิงชราผู้ดูแลที่ทำผิดซ้ำซ้อนจนบรรยากาศในห้องดูอึดอัดก็ยิ้มแหยๆ ก่อนจะพูดเรื่องไม่สำคัญอีกสองสามคำแล้วอ้างว่าต้องไปดูแลอาคาร จากนั้นก็รีบเดินออกจากบ้านของฮันนาไป
เมื่อเธอออกไปแล้ว สามีของฮันนาก็กล่าวขอโทษอีกครั้ง
“ป้าแมรี่เธอ...วันนี้อาจจะเป็นเพราะห่วงฮันนาเกินไปเลยทำอะไรเกินกว่าเหตุ แต่เธอไม่ได้มีเจตนาร้ายนะครับ ปกติแล้วเวลาที่ครอบครัวในอาคารนี้มีเรื่องสำคัญหรือต้องการความช่วยเหลือ บางครั้งยังไม่ทันบอกเธอก็ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือแล้ว ป้าแมรี่เป็นคนใจดีและใส่ใจมาก ถ้าทำอะไรที่ล่วงเกินคุณไป ผมต้องขอโทษแทนเธอด้วยครับ”
“ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไรเลย”
หลี่อังยิ้มพร้อมโบกมือเบาๆขณะนึกถึงสิ่งที่เห็นผ่าน “ทัศนวิสัยแห่งวิญญาณ” เมื่อก่อนหน้านี้
“ผมดูออกครับ เธอเป็นคนใจดีจริงๆและไม่ใช่แค่เธอ คุณเองก็เป็นคนดี รวมถึงทุกคนในอาคารนี้ด้วย...อืม... ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ?”
หลี่อังมองไปที่ประตูห้องที่ปิดสนิทก่อนจะลองเอ่ยปากถามว่า
“ผมได้ยินจากเจ้าหน้าที่ชดเชยของบริษัทแก๊สว่าภรรยาคุณดูเหมือนจะมีความคิดเห็น…ที่แตกต่างเกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อวาน คุณอย่าเพิ่งกังวลนะครับ สำหรับสถานการณ์ของภรรยาคุณ ผมพอจะเดาได้ถึงบางอย่างที่อาจช่วยแก้ปัญหาได้ ผมขอคุยกับเธอเป็นการส่วนตัวได้ไหมครับ?”
“เอ่อ…”
ชายวัยกลางคนที่ดูมีความรู้ลังเลเล็กน้อยหลังได้ยินคำขอของหลี่อัง แม้เขาดูเหมือนจะอยากปฏิเสธ แต่เมื่อนึกถึงว่าน้องสาวของหลี่อังคือผู้ช่วยชีวิตภรรยาของเขา และไม่มีเหตุผลที่จะทำร้ายเธอ สุดท้ายเขาก็ยอมรับด้วยความไม่สบายใจนัก เขาพาหลี่อังเข้าไปในห้องนอน
“ฮันนา?”
เขาเรียกชื่อภรรยาเบาๆด้วยความอ่อนโยน ก่อนจะปลุกเธอที่กำลังหลับสนิทในผ้าห่มอย่างอ่อนโยนขึ้นมา แต่ก่อนที่เขาจะอธิบายเจตนาของหลี่อัง พยาบาลวัยกลางคนที่มีผมยุ่งเหยิงก็ลุกขึ้นนั่งด้วยความรวดเร็ว เธอมองหลี่อังด้วยความตื่นเต้นและพูดเสียงดังว่า
“ฉันเคยเห็นคุณ! คุณคือพี่ชายของแอนนาใช่ไหม! คุณอยู่ที่นั่นเมื่อสองวันก่อนใช่ไหม!
เร็วเข้า! บอกฉันที! คุณเห็นโรงพยาบาลที่กินคนไหม! คุณเห็นผู้หญิงที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผลไหม!”
“ครับผมเห็นและวันนี้ผมมาที่นี่เพื่อเรื่องนี้”
หลี่อังส่งสายตาเป็นสัญญาณให้ชายวัยกลางคนไม่ต้องกังวลและบอกให้เขาปล่อยให้เขาจัดการเอง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า
“ไม่ต้องห่วงครับ คุณไม่ได้บ้า ทุกอย่างที่คุณเห็นคือเรื่องจริงครับ”
“เห็นไหม! คุณเห็นไหม! เขาก็เห็นเหมือนกัน!”
เมื่อได้ยินคำพูดของหลี่อัง พยาบาลวัยกลางคนก็ดีใจจนเกินห้ามใจ เธอรีบดึงแขนสามีและพูดด้วยเสียงดังว่า
“ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ได้บ้า! โรงพยาบาลมีปัญหาจริงๆและมีผู้หญิงที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผลจริงๆ!”
“...”
ชายวัยกลางคนมองภรรยาที่ตอนนี้ดูตื่นเต้นเกินเหตุและหันไปมองหลี่อังที่ยืนยันความเชื่อของเธอ เขาเม้มริมฝีปากและดูเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็หยุดไว้
ภรรยาของเขาที่ดื่มยาช่วยกดประสาทและพยายามต่อสู้กับความรู้สึกสับสนมาตลอดสองวัน แม้จะยังเชื่อว่าเห็นผู้หญิงที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผล แต่ด้วยความยืนยันจากคนรอบข้างที่ว่าเธอเข้าใจผิด สถานการณ์ก็ดูเหมือนจะดีขึ้น
แต่ตอนนี้ ผู้ที่เป็นเหมือนฮีโร่ที่ช่วยชีวิตเธอกลับมายืนยันสิ่งที่เธอเชื่อจริงๆ มันจะไม่ทำให้สถานการณ์เลวร้ายลงหรือ?
“เอาเถอะ คุณอยู่ด้วยฟังไปด้วยก็ได้”
เมื่อมองสีหน้าของชายวัยกลางคน หลี่อังก็รู้ว่าเขาคงไม่สบายใจหากต้องออกจากห้อง เขาจึงยอมแพ้และหันไปปิดประตูห้องนอนแทน
“สิ่งที่ภรรยาคุณเห็นจริงๆแล้วคือ...”
“ซื๊ด…”
【คุณได้พบกับสิ่งพิเศษที่ไม่สามารถเข้าใจได้ “ตราสีแดงเพลิง วิญญาณแห่งวัตถุนิยม” ถูกกระตุ้น ขอบเขตการรับรู้ของคุณขยายออกและคุณได้รับข้อมูลบางส่วนของสิ่งนั้น】
【ชื่อ ที่พักพิงแห่งวิญญาณ】
【รูปลักษณ์ อาคารเก่าธรรมดาหลังหนึ่งที่ในห้องโถงมักมีหญิงชราผมหยิกสีขาวนั่งอยู่ในห้องเฝ้ายามที่หลังโค้งเล็กน้อยและขามีลักษณะโค้งงอ】
【...】
(จบบท)
