บทที่ 25 ความวุ่นวาย
ช่วงเย็นขณะที่เย่ฟานกำลังวิ่งบนลู่วิ่งในห้องออกกำลังกาย โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เมื่อหยุดลู่วิ่งและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เขาเห็นว่าเป็นหมายเลขที่ไม่คุ้นเคย แต่จากรหัสพื้นที่ เขาพอจะเดาได้ว่าเป็นใคร
“เดาว่าฉันคือใคร ถ้าทายถูกมีรางวัลนะ” เสียงหวานของหญิงสาวดังมาจากอีกฝั่ง
เย่ฟานยิ้ม “ผมว่าเป็น เฉียวเฉียว ใช่ไหมล่ะ?”
“ทายถูกแล้ว! ฉันอยู่ที่หน้าหมู่บ้านของคุณแล้วนะ จะออกมารับฉันหน่อยได้ไหม?” เฉียวเฉียวพูดด้วยน้ำเสียงสดใส
“รอแป๊บนะ เดี๋ยวผมลงไป” เย่ฟานตอบก่อนจะวางสาย เขารีบออกจากห้อง ลงลิฟต์ไปที่ประตูทางเข้าหมู่บ้าน
เมื่อเย่ฟานมาถึง เขาเห็นเฉียวเฉียวยืนอยู่ แต่สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจกว่าคือ อิ๋งอิ๋ง ที่ยืนอยู่ข้างเธอ ทั้งคู่กำลังคุยกันอย่างสนุกสนานและยังไม่ทันสังเกตว่าเขามาถึง
แม้จะงุนงงว่าอิ๋งอิ๋งมาได้อย่างไร แต่เย่ฟานไม่ได้พูดอะไร เขาเดินตรงเข้าไปหาพวกเธอ “สองสาวงาม รอนานไหม? ผมจะพาขึ้นไปข้างบน”
อิ๋งอิ๋งรีบเข้าไปเกาะแขนเย่ฟานทันที เธอออดอ้อน “พี่ฟาน ฉันคิดถึงคุณแทบแย่เลย”
เฉียวเฉียวไม่ยอมแพ้ เธอรีบจับแขนอีกข้างของเย่ฟานและเบียดตัวเข้าหา “หึ ผู้หญิงเลว!” เธอจงใจส่งสายตาเป็นเชิงท้าทายให้อิ๋งอิ๋ง
เย่ฟานถอนหายใจเบา ๆ “พวกเธอสองคนนี่นะ...” เขาพาทั้งคู่เข้าไปในหมู่บ้าน โดยมีการแย่งชิงความสนใจของเขาตลอดทาง
หลังจากที่ทั้งสามคนเดินเข้าไปแล้ว เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนหนึ่งที่ยืนอยู่หน้าประตูมองตามพวกเขาไปด้วยสายตาอิจฉา เจ้าหน้าที่รุ่นพี่ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ตบไหล่เขาเบา ๆ “อิจฉาล่ะสิ?”
“ก็แน่นอนอยู่แล้ว ทำไมผู้หญิงสองคนที่สวยขนาดนั้นถึงยอมรับผู้ชายคนเดียวกันได้ล่ะ? ผู้หญิงไม่เกลียดการที่แฟนตัวเองมีคนอื่นเหรอ?” เจ้าหน้าที่หนุ่มถามด้วยความสงสัย
รุ่นพี่ถอนหายใจ “ที่นี่คือตงเฉินอี้ผิน บ้านที่นี่แพงมาก ในเมื่อเจอเงินเข้าไป ผู้หญิงก็เปลี่ยนความคิดเรื่องขอบเขตของตัวเองได้ง่าย ๆ”
เมื่อเข้ามาในห้อง เฉียวเฉียวร้องอุทานทันที “ว้าว ที่นี่ใหญ่มาก! ขอฉันถ่ายรูปหน่อยนะ” เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปบ้านหรูที่ตกแต่งอย่างงดงามโดยไม่ลังเล
ขณะที่อิ๋งอิ๋งเพียงแต่ส่งสายตาเป็นประกาย เธอไม่ได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แต่กลับมุดเข้าไปในอ้อมอกของเย่ฟานพร้อมพูดว่า “พี่ฟาน สองสามวันนี้ฉันคิดถึงคุณแทบแย่เลย”
เย่ฟานมองผลไม้ที่เย้ายวนตรงหน้า เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพุ่งเข้าหาอิ๋งอิ๋ง เขากดเธอลงบนโซฟาพลางพูดอย่างยิ้มแย้มว่า “งั้นให้พี่ดูหน่อยสิ ว่าคิดถึงแค่ไหน”
“โธ่ พวกคุณสองคนเพลา ๆ หน่อยสิ ตอนนี้มันกลางวันอยู่นะ” เฉียวเฉียวหันมามองด้วยสายตาตำหนิ
“เดี๋ยวจะไปจัดการเธอทีหลัง” เย่ฟานเหลือบมองเฉียวเฉียวแวบหนึ่งก่อนหันกลับไปสนใจอิ๋งอิ๋งต่อ
หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง ทั้งสามก็เดินเข้าห้องไปด้วยกัน แม้เฉียวเฉียวจะพยายามดิ้นรน แต่ก็ไม่อาจเอาชนะทั้งสองคนได้ รุ่งเช้า เย่ฟานรู้สึกว่ามีอะไรหนัก ๆ ทับตัวอยู่ เมื่อเขาลืมตาขึ้นก็พบว่าขาของผู้หญิงสองคนพาดอยู่บนตัวเขา ทำให้เขารู้สึกอึดอัด เขาขยับตัวเล็กน้อยเพื่อหลุดจากการกดทับ แต่กลับปลุกสองสาวให้ตื่น อิ๋งอิ๋งเห็นเขาตื่นแล้วก็พุ่งเข้ามากอดทันที “วันนี้วันใหม่แล้ว เช้าตรู่แบบนี้เหมาะกับการออกกำลังกายนะ!”
เย่ฟานพยายามจะปฏิเสธ แต่เฉียวเฉียวเริ่มลงมือก่อนแล้ว เมื่อเจอสองสาวรุกหนัก เขาก็ไม่สามารถต้านทานได้
สองชั่วโมงผ่านไป เย่ฟานนอนหมดเรี่ยวแรงอยู่บนเตียง หลังจากพักสักครู่ เขาจึงเปิดระบบขึ้นมาดู
ระบบการค้าซูเปอร์
• ระดับระบบ: 4
• ค่าประสบการณ์: 0/700
• แต้มการค้า: 0
• จำนวนครั้งที่ทำการค้า: 1
• คลังสินค้า: โสม
• ภารกิจ: ไม่มี
เมื่อคืน เย่ฟานได้รับเงินบริจาค 240,000 หยวน ทำให้ระบบอัปเกรดเป็นระดับ 4 แม้ว่าจะไม่มีฟีเจอร์ใหม่เพิ่ม แต่เขารู้ว่าราคาที่ระบบเสนอจะสูงขึ้นแน่นอน
หลังจากมองดูสองสาวที่หลับสนิทข้างตัว เขาถอนหายใจเบา ๆ และตรวจสอบคำสั่งซื้อใหม่
รายละเอียดคำสั่งซื้อ
“หลุมฝังศพถล่ม ฉันหนีออกจากทางลับมาได้ แต่ยังคงติดอยู่ในนี้ ฉันไม่สามารถตายได้ เพราะที่บ้านยังมีคนแก่และเด็กที่ต้องพึ่งพาฉัน ฉันต้องหาทางรอดออกไป”
“พลั่วและจอบธรรมดาใช้ไม่ได้ผล ฉันพบหินขวางอยู่ ฉันต้องการจอบไฟฟ้าเพื่อเจาะหิน ฉันเชื่อว่าฉันสามารถหนีรอดไปได้”
เย่ฟานรู้สึกปวดหัวกับคำขอนี้ เขาคิดว่าโจรขุดสุสานคนนั้นหนีรอดไปแล้ว แต่กลับยังติดอยู่ในหลุมที่มืดมิดจนดูน่าสงสาร
เขาอ่านต่อ “ฉันมีเงินเก็บมากมาย ขอแค่ส่งอาหารและเครื่องมือมาให้ ฉันยินดีจ่ายค่าตอบแทนอย่างงาม”
ความต้องการของผู้ซื้อ: อาหารและเครื่องมือ
สิ่งที่ผู้ซื้อเสนอให้: เงิน 500,000 หยวน
เวลาที่คำสั่งมีผล: 24 ชั่วโมง
“โอ้โห คนนี้ช่างรวยจริง ๆ สมกับเป็นโจรขุดสุสาน” เย่ฟานมองรางวัล 500,000 หยวนในคำสั่งซื้อใหม่ เขารู้สึกว่านี่คือหุ้นส่วนที่ยอดเยี่ยมมาก เพราะครั้งก่อนเขาก็ได้ 500,000 หยวนจากคนคนนี้เช่นกัน
“ในเมื่อเป็นหุ้นส่วนที่ดีขนาดนี้ จะปล่อยให้รอนานไม่ได้” เย่ฟานวางโทรศัพท์ ลุกขึ้นจากเตียงอย่างระมัดระวัง แล้วรีบแต่งตัว
แต่ถึงเขาจะระวังแค่ไหน ก็ยังเผลอปลุกอิ๋งอิ๋งให้ตื่น อิ๋งอิ๋งลืมตาขึ้นอย่างง่วงงุน มองเขาด้วยสายตาไม่เข้าใจ “ทำไมตื่นเช้าจังล่ะ? ไม่พักต่ออีกหน่อยเหรอ?”
“มีเรื่องนิดหน่อย ฉันต้องออกไป เธอพักต่อเถอะ” เย่ฟานจูบริมฝีปากของเธอเบา ๆ แล้วหยิบโทรศัพท์รีบออกจากบ้านทันที เขาต้องไปเตรียมของให้เร็วที่สุด ไม่อยากให้ลูกค้าคนสำคัญต้องรอนาน
เย่ฟานออกจากชุมชน เขาแวะซื้ออาหารรองท้องระหว่างทาง จากนั้นประมาณสิบกว่านาที เขาก็มาถึงร้านเครื่องมือช่าง เขาซื้อเครื่องมือดี ๆ หลายชิ้น รวมเป็นเงินถึง 3,000 หยวน จากนั้นก็ไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้ออาหารอีกจำนวนหนึ่ง
เมื่อจัดเตรียมทุกอย่างเรียบร้อย เย่ฟานตรวจสอบสิ่งของอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ หลังจากมั่นใจว่าไม่มีอะไรขาด เขาจึงนำของทั้งหมดเก็บเข้าไปในคลังสินค้า เขากังวลว่าลูกค้าที่ร่ำรวยรายนี้อาจอดตาย เพราะหลุมสุสานที่มืดมิดไม่น่าจะเอาชีวิตรอดได้ง่ายนัก
[การค้าสำเร็จ: เงิน 500,000 หยวนถูกโอนเข้าบัญชีของคุณเรียบร้อยแล้ว]
เมื่อเห็นเงินเข้าบัญชี เย่ฟานก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก
เมื่อเห็นยอดเงินเข้าบัญชี เย่ฟานถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ในที่สุดการค้าก็เสร็จสมบูรณ์”
เขายิ้มอย่างพอใจเมื่อนึกถึงความร่ำรวยที่เพิ่มพูนขึ้นอย่างรวดเร็ว
(จบบท)###