บทที่ 171 โชคดีได้ของวิเศษ
เพราะคนอื่นมาเที่ยวต้องคำนึงถึงเวลากลับ แต่เป่ยเฟิงไม่จำเป็นต้องคิด เดินหน้าต่อไปก็พอ ก้าวเดินไม่เร็วไม่ช้า สีหน้าราวกับเดินเล่นในสวนหลังบ้าน เดินมาจนถึงบ่าย ข้างหน้าไม่มีเส้นทางสำหรับนักท่องเที่ยวแล้ว เป่ยเฟิงปีนข้ามกองหินรกร้างสูงใหญ่ ก้าวเข้าสู่พื้นที่ที่คนแทบไม่เคยย่างกราย กองหินรกร้างราวกับแบ่ง...
