บทที่ 120 : ทั่วหล้าต่างรู้จัก
บทที่ 120 : ทั่วหล้าต่างรู้จัก เหวินหย่งซานไม่เคยคิดมาก่อนว่า การพบกันที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมจะต้องยุติลงกะทันหัน แม้จะพูดทางโทรศัพท์กับเฉินนั่วว่า "ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ ที่รัก รีบไปเถอะ" แต่พอวางสายเธอก็ทนไม่ไหวซบหน้าร้องไห้กับพวงมาลัยรถ จนฉีหยุนเทียนมาเคาะกระจกที่ประตูฝั่งที่นั่งข้างคนขับ เธอถึงได้เงย...
