บทที่ 12 คนบ้า
บทที่ 12 คนบ้า
หลังจากโดนโจวไป๋ลองเล่นด้วยอยู่สักพัก คริสตินาก็ระเบิดความไม่พอใจออกมา “พอได้แล้วไหม! นายรู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังทำอะไรอยู่?”
“ก็ลูบแมวไง” โจวไป๋ตอบอย่างหน้าตาเฉย
“ลูบตัวเองไปเถอะ!” คริสตินาตวาดด้วยความโกรธ “แมวไม่จำเป็นต้องให้ลูบ!”
“โอเคๆ” โจวไป๋รีบเปลี่ยนเรื่อง “ว่าแต่ระบบช่วยเหลือใช้งานได้หรือยัง? หรือยังต้องทำอะไรอีก?”
คริสตินากระดิกหางก่อนกระโดดขึ้นไปบนไหล่ของโจวไป๋ แล้วใช้เท้าตบหัวเขาสามครั้งอย่างแรง
“ลองอีกทีสิ?”
โจวไป๋มองด้วยสายตาสงสัย “จริงเหรอ? แค่ตบหัวก็ใช้ได้แล้ว? แกไม่หลอกฉันใช่ไหม?”
“คู่มือเขียนไว้แบบนี้เป๊ะๆ” คริสตินาตอบพลางเชิดหน้า “แต่มันต้องให้ฉันตบนะ ถ้านายตบเองมันไม่ได้ผล”
โจวไป๋ครุ่นคิดเล็กน้อย ก่อนตัดสินใจไม่สนใจคำพูดของเธอแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียง
ทันทีที่เขานอนลง ระบบช่วยเหลือก็เริ่มทำงานจริงๆ! ค่าความขี้เกียจเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ที่อัตราหนึ่งแต้มต่อวินาที เมื่อเห็นตัวเลขเพิ่มขึ้น โจวไป๋ที่เพิ่งรู้สึกหนักใจกับสภาพวันสิ้นโลกเมื่อครู่ กลับรู้สึกสบายใจขึ้นมาทันที
มองดูค่าความขี้เกียจที่พุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ โจวไป๋ยิ้มพลางเหลือบตามองคริสตินาที่นอนอยู่บนเตียงข้างๆ จากนั้นเขายกเท้าเตะเธอลงไปจากเตียง
“บ้านนี้ห้ามแมวขึ้นเตียง”
“ฟ่อออ…” คริสตินามองโจวไป๋ด้วยสายตาเคืองแค้น “ฉันแค่ดูเหมือนแมวเท่านั้นนะ! จริงๆ แล้วฉันยิ่งใหญ่กว่าพวกมนุษย์อย่างนายตั้งหลายเท่า!”
‘แมวนี่ปากเสียไม่มีอะไรจริงสักคำ แต่โชคดีที่มันค่อนข้างโง่’ โจวไป๋คิดในใจ โดยไม่ได้ใส่ใจคำคุยโวของ
คริสตินา เพราะสิ่งที่เขาสนใจจริงๆ คือระบบช่วยเหลือที่มาพร้อมกับเธอ
สิ่งแรกที่เขาอยากรู้มากที่สุดคือ โลกนี้เป็นโลกอะไรกันแน่
โลกที่เหมือนวันสิ้นโลกนี้ เป็นอีกโลกหนึ่ง หรือว่าโลกเดิมของเขาที่ถูกทำลายจนกลายเป็นแบบนี้กันแน่
แต่ไม่ว่าโจวไป๋จะถามมากแค่ไหน คริสตินาก็ทำได้เพียงตอบว่าเธอจำอะไรไม่ได้เลย
เมื่อไม่ได้คำตอบ โจวไป๋จึงเปลี่ยนไปถามเรื่องระบบช่วยเหลือแทน
“อย่ามาถามฉันสิ! ในคู่มือเขียนไว้แค่ประโยคเดียวว่า ‘ถ้ามีปัญหา ให้ตบหัวนายซะ’” คริสตินาตอบด้วยน้ำเสียงไม่ใส่ใจ
“ห๊ะ? แล้วค่าต่างๆ อย่าง ‘ระดับการกลายเป็นหนึ่งเดียวกับเต๋า’ ‘ค่าพลังแห่งวิญญาณ’ และ ‘แผนผังแห่งพลัง’ หมายความว่ายังไงกันแน่? ช่วยอธิบายที”
คริสตินาพยักหน้ารับ ก่อนกระดิกหางอย่างขัดใจ “แต่พื้นมันเย็นนะ…”
โจวไป๋ใช้พลังแห่งวิญญาณยกคริสตินาไปวางบนเตียงของไอชา ซึ่งยังคงนอนหลับสนิทโดยไม่รู้เรื่องอะไร
คริสตินากลิ้งไปกลิ้งมาอย่างสบายใจจนกลายเป็นก้อนขนแมว
“บอกมาสิ ค่าพวกนั้นคืออะไร?”
ก่อนหน้านี้ คริสตินาเคยอธิบายว่า ระดับการกลายเป็นหนึ่งเดียวกับเต๋าคือระดับของการฝึก และแผนผังแห่งพลังคือวิธีการฝึกฝน
“ถ้าจะให้ลงรายละเอียดล่ะก็ ระดับการกลายเป็นหนึ่งเดียวกับเต๋า หมายถึงอัตราการเชื่อมโยงระหว่างนายกับสวรรค์ ยิ่งเชื่อมโยงได้มากเท่าไหร่ ก็ยิ่งได้รับพลังและสามารถฝึกฝนวิชาเทพได้มากขึ้นเท่านั้น”
“ส่วนค่าพลังแห่งวิญญาณ ก็คือค่าที่แสดงถึงพลังแห่งวิญญาณที่นายมี พลังนี้เป็นผลลัพธ์จากการดูดซับพลังงานแห่งวิญญาณและหลอมรวมกับสวรรค์ มันเป็นพื้นฐานของพลังที่สามารถพัฒนาต่อไปได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด”
“แผนผังแห่งพลังหรือ? ก็เหมือนวิชาฝึกหรือเคล็ดวิชาในนิยายทั่วไปนั่นแหละ” คริสตินาอธิบาย “ในแต่ละระดับของการฝึกจะใช้แผนผังที่ต่างกัน ทิศทางการพัฒนาและพลังที่ได้ก็จะไม่เหมือนกัน มันคือวิธีการต่อสู้ของนักฝึกฝน”
คริสตินายิ้มเจ้าเล่ห์ “อยากเรียนวิธีฝึกไหมล่ะ? ฉันสอนได้นะ” ในใจเธอแอบคิด ‘หึหึ ถ้าเขาอยากเรียน ฉันจะค่อยๆ ทำให้เขาเห็นฉันเป็นครู จากนั้นฉันจะคุมเกมนี้ได้หมด!’
“ไม่ล่ะ” โจวไป๋หันหลังให้ พร้อมมองค่าความขี้เกียจที่ทะลุ 100 คะแนนแล้ว เขายิ้มอย่างอารมณ์ดี “แค่นอนก็เก่งขึ้นได้ ใครจะไปฝึกให้เหนื่อยกันล่ะ”
คริสตินากัดฟันแน่น โชว์เขี้ยวเล็กๆ ออกมา “หมอนี่… ทำฉันหงุดหงิดชะมัด!” ทันใดนั้นร่างของเธอก็กลายเป็นกลุ่มควันสีขาว และกลับเข้าสู่จิตสำนึกของโจวไป๋อีกครั้ง
ด้านโจวไป๋ หลังจากนอนพักบนเตียงไม่นาน ด้วยความเหนื่อยล้าจากวันนี้ เขาก็หลับไปอย่างรวดเร็ว
วันรุ่งขึ้น
โจวไป๋ตื่นขึ้นมาแต่เช้าด้วยความตื่นเต้น เขาเฝ้าคิดตลอดคืนว่าค่าความขี้เกียจจะเพิ่มขึ้นแค่ไหน
แต่เมื่อเปิดระบบดู ใบหน้าของเขาก็แสดงออกถึงความผิดหวัง
* ระดับการกลายเป็นหนึ่งเดียวกับเต๋า: 0%
* ค่าพลังแห่งวิญญาณ: 10
* แผนผังแห่งพลัง: ภัยพิบัติจากสวรรค์และมนุษย์
* ค่าความขี้เกียจ: 200
“แค่ 200 เองเหรอ? ฉันนอนทั้งคืนเลยนะ!” โจวไป๋บ่น “นี่ฉันนอนเสียเปล่าเหรอ?”
เสียงของคริสตินาดังขึ้นในหัว “แค่นอนก็ทำให้เก่งขึ้นได้ ยังจะบ่นอะไรอีก?”
“นี่มันอะไรกัน? ระบบช่วยเหลือของพวกเธอนี่แย่มาก!” โจวไป๋ถามอย่างไม่พอใจ
“ฉันจะไปรู้เหรอ” คริสตินาพูดเสียงเบา “แต่ฉันคิดว่ามันอาจจะมีขีดจำกัดก็ได้ ทุกวันการนอนอาจให้ค่าความขี้เกียจได้แค่เท่านี้”
หลังจากทดลองอยู่หลายครั้ง โจวไป๋ก็เข้าใจว่าการได้รับค่าความขี้เกียจแต่ละแบบมีขีดจำกัดในแต่ละวัน และการนอนให้ได้สูงสุดคือ 200 คะแนนต่อวัน
การเพิ่มพลัง
โจวไป๋ไม่คิดอะไรมาก เขารีบเพิ่มค่าพลังทันที “เพิ่มค่าพลังแห่งวิญญาณอีกหน่อยดีกว่า พลังของดร.จวงแข็งแกร่งกว่าฉันมาก ค่าพลัง 10 มันน้อยเกินไป”
เมื่อเขากดเพิ่ม ค่าพลังแห่งวิญญาณเปลี่ยนจาก 10 เป็น 11 และค่าความขี้เกียจลดลง 10 คะแนน
“อะไรเนี่ย! พอเกิน 10 แล้วต้องใช้ค่าความขี้เกียจเพิ่มขึ้นสิบเท่าเลยเหรอ?” โจวไป๋บ่น
“นายไม่เข้าใจอะไรเลย” คริสตินาตอบ “พลังแห่งวิญญาณไม่ใช่สิ่งที่เพิ่มได้ง่ายๆ คนธรรมดาต้องฝึกหนักมากกว่าจะเพิ่มได้สัก 1 แต้ม นายโชคดีแค่ไหนที่แค่กดปุ่มก็เพิ่มได้!”
โจวไป๋เริ่มเข้าใจ “เหมือนกับการยกน้ำหนัก จาก 30 กิโลกรัมไป 50 กิโลกรัมกับจาก 100 กิโลกรัมไป 120 กิโลกรัม ถึงจะเพิ่มเท่ากัน แต่ความยากมันต่างกัน”
เขากดเพิ่มค่าพลังแห่งวิญญาณต่อ จนกระทั่งถึง 20 คะแนน ทำให้ค่าความขี้เกียจลดลงเหลือ 100 แต้ม และรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย
คริสตินาเตือน “ระวังหน่อย อย่าเพิ่มพลังเยอะเกินไปในครั้งเดียว ค่อยๆ เพิ่มแล้วพักให้ร่างกายปรับตัว เมื่อคราวก่อนนายเพิ่มทีเดียว 10 แต้มจนเป็นลมไปเลย”
“แล้วตอนนั้นฉันเป็นลมจนโดนดร.จวงจับตัวใช่ไหม? แล้วเธอโดนจับไปด้วยได้ยังไง?”
“ก็ฉันติดต่อกับนายไม่ได้ เลยออกไปหา แล้วก็โดนเขาจับได้เหมือนกัน! หมอนั่นคิดว่าฉันเป็นแมวธรรมดา ยังจะเอาฉันไปทำการทดลองอีก น่ารำคาญที่สุด!”
โจวไป๋ถอนหายใจ “ฉันเพิ่มค่าพลังแห่งวิญญาณเป็น 20 แล้ว งั้นลองเพิ่มระดับการกลายเป็นหนึ่งเดียวกับเต๋าดูดีไหม?”
“ไม่ได้!” คริสตินาร้องลั่น “ระดับการกลายเป็นหนึ่งเดียวกับเต๋าไม่ใช่สิ่งที่เพิ่มแบบมั่วๆ ได้ มันต่างจากค่าพลังแห่งวิญญาณมาก!”
เธออธิบายต่อ “ค่าพลังแห่งวิญญาณเพิ่มโดยระบบช่วยเหลือ ไม่มีอันตรายอะไร แต่ระดับการกลายเป็นหนึ่งเดียวกับเต๋าเป็นเรื่องของการเชื่อมต่อกับสวรรค์ ถ้านายเพิ่มโดยที่ยังไม่พร้อม ร่างกายจะปรับตัวไม่ได้ และนายจะกลายเป็น…คนบ้า”
“คนบ้า?” โจวไป๋ตะลึง ใบหน้าแสดงความสงสัยราวกับคิดอะไรบางอย่าง...
..........
