บทที่ 11 เจ็บมือที่ต้องตี
###
“ตบอะไรของแก! ไม่เห็นหรือไงว่าข้ากำลังยุ่ง!”
เหวินเฟิงหันกลับมาด้วยความหงุดหงิด
“ปัง!”
ในวินาทีถัดมา ขวดเบียร์ในมือของชายคนนั้นก็ฟาดลงบนหัวของเหวินเฟิงทันที!
“อ๊าก! อ๊าก...”
ขวดเบียร์แตกกระจาย เลือดพุ่งออกจากหัวของเหวินเฟิงในทันที เขาร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด แอลกอฮอล์แทรกซึมเข้าสู่บาดแผล ทำให้เขารู้สึกแสบจนตาพร่า และร่างกายสั่นสะท้าน
“คุณชาย!”
บอดี้การ์ดเมื่อเห็นดังนั้น จึงต้องละทิ้งการโจมตีเฉินเสี่ยวเป่ย แล้วรีบวิ่งมาปกป้องเหวินเฟิง
“แกเป็นใคร? ทำไมถึงมาตีข้า...” เหวินเฟิงถามด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความมึนงง
เขาไม่รู้จักชายผมแดงคนนี้เลยแม้แต่น้อย และการถูกตีหัวอย่างไม่ทันตั้งตัวทำให้เขาอารมณ์เสียอย่างมาก
“ข้าเป็นใครงั้นหรือ?”
ชายผมแดงพูดด้วยท่าทีหยิ่งผยอง “ถนนสามสายแถวนี่ อยู่ใต้การควบคุมของข้า ไก่งวง! แกไม่รู้จักข้า แล้วยังกล้าลงมือกับผู้มีพระคุณของข้าอีก! คงอยากตายแล้วสิ!”
“ผู้มีพระคุณ?”
เหวินเฟิงและบอดี้การ์ดต่างหยุดชะงัก และหันมามองเฉินเสี่ยวเป่ยด้วยความงุนงง
“พี่ไก่งวง สวัสดี” เฉินเสี่ยวเป่ยยิ้มเล็กน้อย
“สวัสดีครับ ท่านอาจารย์เฉิน! ผมกำลังจะไปหาท่านเพื่อขอบคุณเลย!”
ไก่งวงรีบวิ่งเข้ามาใกล้เฉินเสี่ยวเป่ย ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “เช้านี้ภรรยาของผมกลับมาบ้านแล้ว และยกโทษให้ผมแล้ว ทุกอย่างเป็นเพราะความช่วยเหลือของท่าน! ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ท่านคือผู้มีพระคุณยิ่งใหญ่ของผม!”
เฉินเสี่ยวเป่ยแสดงสีหน้าลึกลับและพูดว่า “เมื่อหว่านเมล็ดพันธุ์แห่งความดี ก็ย่อมได้รับผลแห่งความดี ฉันช่วยนายไว้ก่อนหน้านี้ ตอนนี้นายจึงมาช่วยฉัน”
“ถูกต้อง! ถูกต้อง! ท่านอาจารย์พูดถูก!” ไก่งวงพยักหน้าแรงด้วยความศรัทธาในตัวเฉินเสี่ยวเป่ยถึงขีดสุด
แม้เฉินเสี่ยวเป่ยจะบอกว่า "ตดหอม" ไก่งวงก็ยังพยักหน้าเห็นด้วย!
เมื่อเห็นฉากตรงหน้า เหวินเฟิงรู้สึกเหมือนฝูงม้าหญ้าแล่นผ่านใจเขานับหมื่นตัว
ในมุมมองของเขา วันนี้เขาคิดว่าจะสามารถจัดการเฉินเสี่ยวเป่ยได้แน่นอน
แต่ใครจะคิดว่า เฉินเสี่ยวเป่ยคาดการณ์ทุกอย่างล่วงหน้า และจงใจพาเขามาที่นี่เพื่อโดนจัดการ
“คุณชาย เราไปกันเถอะ... รอบ ๆ นี้มีพวกอันธพาลหลายสิบคนกำลังจ้องมองอยู่ ท่านมีฐานะสูงส่ง หากเกิดเรื่องขึ้น ผลลัพธ์อาจไม่คุ้ม” บอดี้การ์ดกระซิบบอก
“แต่...” เหวินเฟิงรู้สึกไม่เต็มใจ แต่เขาไม่มีความกล้าพอที่จะเสี่ยงอันตรายต่อความปลอดภัยของตัวเอง จึงกัดฟันตอบว่า “เราไป!”
“จะไปงั้นหรือ? ดูเหมือนคุณจะลืมอะไรบางอย่างนะ?” เฉินเสี่ยวเป่ยกล่าวขึ้น
“แก...แกต้องการอะไร?” เหวินเฟิงสะดุ้งด้วยลางสังหรณ์ไม่ดี
“ฉันพูดแล้วว่า วันนี้ฉันต้องตบนาย!” เฉินเสี่ยวเป่ยพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“แกอย่ามากเกินไปนัก!” เหวินเฟิงตะโกนด้วยความโกรธ
เขาเป็นถึงคุณชายตระกูลเหวิน วันนี้ถูกเหวินเทียนหยวนตบไปครั้งหนึ่งแล้วก็เดือดดาลมากพออยู่แล้ว จึงไม่มีทางยอมรับให้เฉินเสี่ยวเป่ยมาตบเขาอีก
“ฉันมากเกินไปงั้นหรือ?”
เฉินเสี่ยวเป่ยพูดด้วยเสียงเย็นชา “ถ้าไม่มีไก่งวงช่วย ฉันคงถูกนายซ้อมจนเกือบตายแล้ว ตกลงว่าใครกันแน่ที่มากเกินไป?”
“ข้า...” เหวินเฟิงพูดไม่ออก จึงได้แต่ตะโกนด้วยความอับอาย “ข้าเป็นคุณชายตระกูลเหวิน! ข้าไม่มีทางยอมให้แกตบข้าแน่!”
“ปัง ปัง”
ไก่งวงปรบมือสองครั้งเบา ๆ
ทันใดนั้น คนจำนวนมากปรากฏตัวรอบด้าน
ดูคร่าว ๆ มีไม่ต่ำกว่าสี่ถึงห้าสิบคน ทุกคนถือมีดหรือท่อเหล็กในมือ พวกเขาดูดุดันเหมือนหมาป่า
เหมือนฉากในหนังอันธพาล ภายในไม่กี่วินาที พวกเขาก็ล้อมรอบบริเวณนี้จนไม่มีทางหนี
“เวรเอ๊ย...”
เหวินเฟิงตัวแข็งทื่อด้วยความกลัว
ฉากนี้ทำให้จิตใจของเขาแตกสลายจนหวาดกลัวจนไม่กล้าหายใจแรง
บอดี้การ์ดก็ถึงกับสิ้นท่า
ปกติแล้ว เขาสามารถสู้กับสิบคนได้ แต่ในตอนนี้ มีนักเลงติดอาวุธหลายสิบคน! แม้แต่สิบชีวิตก็ไม่พอจะรอด
“แกทำตามที่ท่านอาจารย์เฉินสั่งจะดีที่สุด! ไม่เช่นนั้น แกรับผิดชอบผลลัพธ์เอง!” ไก่งวงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
แม้ว่าเขาจะดูเชื่องเหมือนแมวในสายตาเฉินเสี่ยวเป่ย แต่เมื่อเผชิญหน้ากับผู้อื่น เขากลับดูเหมือนเสือร้าย
“เข้ามา” เฉินเสี่ยวเป่ยกวักนิ้วเรียกเหวินเฟิง
“คุณชาย...ไปเถอะ ไม่งั้นเราสองคนคงต้องตายอย่างอนาถ” บอดี้การ์ดที่กลัวจนขวัญหนีไม่เพียงไม่ปกป้องเหวินเฟิง แต่กลับดันเขาไปข้างหน้า
“...” เหวินเฟิงมีสีหน้าบิดเบี้ยว รู้สึกหงุดหงิดจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ แต่สถานการณ์ตอนนี้ทำให้เขาไม่มีทางเลือก จึงต้องเดินไปหาเฉินเสี่ยวเป่ย
“เพี๊ยะ!”
เฉินเสี่ยวเป่ยไม่พูดอะไร ยกมือขึ้นตบหน้าเหวินเฟิงทันที
“โอ๊ย...”
เหวินเฟิงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เขาล้มลงไปนั่งกับพื้น รอยฝ่ามือแดง ๆ ปรากฏขึ้นบนแก้มของเขา เลือดไหลออกจากหน้าผาก ดูน่าสมเพชอย่างที่สุด
“หน้านายหนามาก ตบจนมือฉันเจ็บ...” เฉินเสี่ยวเป่ยพูดพลางสะบัดมืออย่างไม่สบอารมณ์
เหวินเฟิงน้ำตาแทบไหล... ใบหน้าของเขาบวมจนเจ็บแล้ว มือของแกจะไม่เจ็บได้ยังไง?
ความแค้นอะไร? ความโกรธอะไร? จำเป็นต้องแรงขนาดนี้ไหม?
ในใจของเหวินเฟิง เขาสาปแช่งบรรพบุรุษของเฉินเสี่ยวเป่ยทั้งหมดถึงร้อยรอบ! ร้อยรอบ!
แต่บนใบหน้า เขาไม่กล้าแสดงความโกรธแม้แต่นิดเดียว กลัวว่าจะทำให้เฉินเสี่ยวเป่ยโกรธและถูกเล่นงานอีก
“พอแล้ว พวกนายสองคนไปได้” เฉินเสี่ยวเป่ยพูดอย่างเยือกเย็น
เหวินเฟิงและบอดี้การ์ดรีบหนีออกจากที่เกิดเหตุราวกับได้รับการปลดปล่อยจากคำสาป
หลังจากนั้น
เฉินเสี่ยวเป่ยจดเบอร์โทรศัพท์ของไก่งวงไว้ จากนั้นก็ออกจากเขตเมืองตะวันตก
ขณะนั่งอยู่ในรถแท็กซี่ เฉินเสี่ยวเป่ยติดต่อหาศิษย์พี่รองทันที
เจ้าหมอนั่นน่าจะว่างมาก เพราะตอบกลับมาอย่างรวดเร็วว่า “น้องชาย มีอะไรให้ข้าช่วยหรือเปล่า?”
ตั้งแต่ครั้งก่อนที่ได้แลกยันต์คู่รักกับเฉินเสี่ยวเป่ย ศิษย์พี่รองก็ยอมรับเฉินเสี่ยวเป่ยเป็นเพื่อน ทำให้ไม่ต้องพูดจาอย่างเกรงใจอีกต่อไป
เฉินเสี่ยวเป่ย: คืออย่างนี้ ข้าเพิ่งรับมนุษย์คนหนึ่งเป็นศิษย์ ข้าอยากรู้ว่ามีวิธีอะไรที่จะช่วยเพิ่มพลังให้เขาได้อย่างรวดเร็วไหม?
แม่ทัพสวรรค์เทียนเผิง: การฝึกพลังเป็นกระบวนการที่ยาวนาน ถ้าต้องการเพิ่มพลังในเวลาอันสั้น เว้นเสียแต่ว่าจะหาได้ “เม็ดยาทองคำแห่งโชคชะตา” ของไท่ซ่างเหล่าจวิน
เฉินเสี่ยวเป่ย: แล้วจะหามาได้อย่างไร?
แม่ทัพสวรรค์เทียนเผิง: ถ้าจำไม่ผิด เม็ดยาทองคำระดับต้นหนึ่งเม็ด น่าจะต้องใช้สามหมื่นแต้มความดีของสามโลก
“โอ้โห!”
เฉินเสี่ยวเป่ยเกือบทำโทรศัพท์หลุดจากมือ
ช่วยคนหนึ่งคนได้ 1 แต้มความดีของสามโลก แปลว่าต้องช่วยคนถึงสามหมื่นคน! นี่มันเรื่องบ้าอะไร?
เฉินเสี่ยวเป่ย: มีวิธีอื่นไหม? จริง ๆ แล้วข้าไม่ได้ต้องการอะไรมาก แค่อยากให้เขาไม่โดนมนุษย์ทั่วไปกลั่นแกล้ง
แม่ทัพสวรรค์เทียนเผิง: ถ้าเป็นแค่พลังในระดับมนุษย์ก็ง่าย เจ้าลองไปขอยืม “พลัง” จากท่านพยายมเหยียนหวังดู
เฉินเสี่ยวเป่ย: เอ่อ...ข้ากับท่านพยายมไม่สนิทกัน ไม่รู้ว่าเขาจะยอมให้ข้ายืมหรือเปล่า...
แม่ทัพสวรรค์เทียนเผิง: เขาไม่มีทางให้ฟรีอยู่แล้ว แต่เจ้านั่นเป็นคนที่ชอบกินมาก ถ้าเจ้าหาอาหารอร่อยไปล่อ รับรองว่าไม่มีปัญหา
นักชิมตัวจริง?
เฉินเสี่ยวเป่ยถึงกับอึ้งไป
เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าท่านพยายม ผู้ปกครองโลกใต้พิภพและเหล่าวิญญาณทั้งหมด จะมีลักษณะนิสัยเช่นนี้
หลังจากสงบสติสักครู่ เฉินเสี่ยวเป่ยก็เปิดรายชื่อกลุ่มในโทรศัพท์และหาภาพโปรไฟล์ของท่านพยายม
ติ๊ง — เฉินเสี่ยวเป่ยส่งคำขอเพิ่มเพื่อนให้ท่านพยายมเหยียนหวัง